Saxon - The Inner Sanctum (2007)

Sterk album van Saxon. Ze laten op deze plaat en live zien dat ze het na 30 jaar nog lang niet moe zijn.
Erg typisch van Saxon is dat er op elk album een of meerdere echt zwakke nummers tussen staan. Hierop vind ik dat allemaal meevallen; Red Star Falling en I've Got to Rock zijn wel wat minder dan de rest, maar zijn toch nog best aan te horen. State of Grace is een lekkere opener, vooral de intro is schitterend. Nummers als Need for Speed, Going Nowhere Fast en Ashes to Ashes zijn echt enorme knallers. Al met al een heerlijke plaat: 4*

helmaal mee eens!!!!!

Is op dit album de zanger nog steeds hetzelfde als die van de 'power and the glory'
Want dat is de enigste album dat ik ken van Saxon.

Ja, Saxon heeft altijd al Biff Byfford als zanger gehad.

Vandaag moet ik dit album binnen krijgen, ik ben benieuwd.

Super! In de videoclip van de nieuwe single I've Got to Rock (to Stay Alive) zingen Lemmy (Motörhead), Angry Anderson (Rose Tattoo) en Andy Deris (Helloween) mee.

Kijk en ROCK'N'ROLL!
http://youtube.com/watch?v=-ghw6ehUMQc

ja die staat ook op die nieuwe DVD.
ik vind motorhead en helloween helemaal super dus dit vond ik ook wel mooi.

en ze zijn er nog steeds.
en deze plaat laat horen dat, dat niet zo raar is ook. zwaar respect voor de mensen die 30 jaar bezig zijn en alsnog goede albums blijven maken. zoiets heet artiest zijn!

4.0(niet alle nummer op dit album zijn helemaal super)

I've Got To Rock to stay alive! Heerlijk nummer, op een heerlijk album. The Inner Sanctum is een van de beste albums die Saxon ooit heeft gemaakt wat mij betreft. Van het begin tot het eind is het ijzersterk, deze oude mannen rocken!

Meezingen, headbangen, luchtgitaar spelen het kannen allemaal op deze muziek. En ik doe het ook allemaal. Ik krijg hier echt energie van!
Rock 'n roll zoals het ooit bedoel is, geen belachelijke moderne metal met grunts en al die onzin.

Een echte aanrader dit.

^
Het KAN allemaal en Rock 'n roll zoals het ooit bedoelD is uiteraard. Waarom is het hier nou niet mogelijk om achteraf berichten te wijzigen/verbeteren

Lekker Saxon album!
Niet alle nummers zijn even sterk maar er zijn er 5 die er echt uitspringen:
Need For Speed/Let Me Feel Your Power/I've Got to Rock (To Stay Alive)/Going Nowhere Fast/Ashes to Ashes

Lekkere Saxon platen zijn dit! en zeker ook wel weer een frisse style
Beter dan zijn opvolger(Die overgens ook niet slecht is!)

Heerlijke Riff van Let Me Feel Your Power! echte goede ouderwedse hardrock

4 sterren

Het mag gek klinken maar ik vind dat Saxon met Lionheart en The Inner Sanctum makkelijk de beste platen uit hun hele loopbaan (tot nog toe althans) heeft gemaakt. Voor een band die al dik 30 jaar meedraait klinkt deze cd behoorlijk fris en modern, maar zonder hun roots te verloochenen. Lekker energiek met prima gitaarspel en zang (ik vind Biff zelfs beter klinken dan hij ooit heeft gedaan) en dito productie. Er staat ook niet echt een nummer op dat ik skip of minder vind - in tegenstelling tot veel van hun ouder werk (dat vaak geweldige songs afwisselde met zwaar middelmatig materiaal). Ook ik vind Let Me feel Your Power één van de hoogtepunten van de cd, maar ook Attila The Hun, Going Nowhere Fast en State Of Grace hebben zeker in plekje tussen mijn favoriete Saxon songs. Toch dik een 4,5.

The Inner Sanctum reken ik, na vele luisterbeurten, tot de betere Saxon albums sinds Solid Ball of Rock. Eerst met Nibbs Carter en later met Doug Scarratt kwamen er nieuwe leden in de band, die songmatig voor een frisse inbreng zorgden. In geval van Nibbs Carter kreeg Solid Ball of Rock een matig vervolg met Forever Free en het redelijke Dogs of War; het laatste album met Graham Oliver. Met Doug Scarratt in de gelederen maakten ze het uitstekende Unleash the Beast en het tegenvallende Metalhead. Van wat daarna komt behoort The Inner Sanctum tot mijn favorieten. The Inner Sanctum klinkt (produktioneel) verfrissend met het magistrale State of Grace. Need for Speed, Let Me Feel Your Power, de semi-ballade Red Star Falling... The Inner Sanctum kent geen mindere nummers. En Nigel Glockler is weer terug in de band.

Knallend album van deze veteranen, met veelal optempo songs en beresterke riffs. Daarmaast kent het album aantal songs met een wat meer episch karakter (zoals Atilla the Hun en State of Grace), en die zitten ook erg goed inelkaar. Dit album bewijst dat de band nog leeft en nog vol energie kan zijn. Ik heb de Limited Edition (met DVD). .

Dit album ken ik al een tijdje en het laat me gelukkig niet in de steek. Deze heb ik altijd wel leuk gevonden. Het haalt het nog steeds niet bij de klassiekers, maar het is wel genietbaar en de heren klinken sinds tijden weer eens geïnspireerd. De songs met 'rock' in de titel zijn voor de verrassing echt leuk en flauwe teksten of voor de hand liggende rijmschema's kom je hier eigenlijk niet tegen. Alleen Ashes To Ashes maakt zich daar schuldig aan. Echt origineel of wereldschokkend is het niet wat Saxon hier doet, maar tot If I Was You klinkt het lekker en afwisselend. Een prima plaat op je oude dag die zich kan meten met een aantal platen uit de hoogtijdagen. Er zijn weinig oude bands die zoiets als dit nog presteren.


Tussenstand:
1. Strong Arm Of The Law
2. Solid Ball Of Rock
3. Wheels Of Steel
4. Power & The Glory
5. The Inner Sanctum
6. Denim And Leather
7. Saxon
8. Lionheart
9. Metalhead
10. Unleash The Beast
11. Crusader
12. Killing Ground
13. Forever Free
14. Rock The Nations
15. Innocence Is No Excuse
16. Dogs Of War
17. Destiny

En zo maakt Saxon in dit milennium ineens een van hun sterkste platen tot nog toe. Waar Lionheart vooral rechttoe-rechtaan ramwerk was, heb ik het idee dat de songs hier veel afwisselender zijn en meer ademen. Opener State Of Grace is een weergaloze en melodieuze track, terwijl Red Star Falling echt een fantastisch krachtige mid-tempo rocker is. Zelfs I've Got To Rock To Stay Alive (waar ik doorgaans weinig kan met die songs waar 'rock' in de titel zit) klinkt erg fijn. Alleen Going Nowhere Fast boeit me iets minder, maar dat maakt niet uit aangezien Attila The Hun het album glorieus afsluit als een van de sterkste epics die de band tot nu toe heeft voortgebracht. Zo hoor ik het graag!

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. The Inner Sanctum
5. Wheels Of Steel
6. Lionheart
7. Metalhead
8. Unleash The Beast
9. Killing Ground
10. Denim And Leather
11. Saxon
12. Rock The Nations
13. Forever Free
14. Innocense Is No Excuse
15. Crusader
16. Destiny
17. Dogs Of War

Verreweg het sterkste album sinds het vertrek van Graham Oliver, laat zoiets als Solid Ball of Rock ook achter zich en eigenlijk het beste sinds Power & the Glory. Ben het hele oeuvre weer aan het draaien, waar ik me meestal tot de vertrouwde 'oude kliek' beperk, en op The Inner Sanctum staan gewoon heel goede nummers zoals State of Grace en Red Sky Falling en blijft het tot Attila the Hun knallen zonder (middel)matig te worden, en waar de 'rockclichés' ook goed smaken en niet afgezaagd overkomen. Biff Byford komt wel een tikje hees over.

Oké oké jullie hebben me overtuigd. Ik ga dit album de komende dagen eens in de herkansing gooien. Eens kijken of ik na vele jaren een ander oordeel heb. In m'n herinnering is deze, net als zo'n beetje alle albums na Unleash the beast, teveel richting metal. Inclusief dichtgesmeerde productie. Niet per definitie de Saxon waar ik van hou. Maar zoals gezegd, er zijn in tussentijd de nodige jaren verstreken. En het zou niet voor het eerst zijn dat ik albums dan anders benader en dingen anders hoor.

Hierboven klopt iets niet. Op het eerste nr. doet Lemmy toch niet mee?

En op I've Got to Rock ook niet. Alleen op de single versie.

(Correctie doorgestuurd)