Het overkomt me met een zekere regelmaat de laatste tijd dat ik geattendeerd wordt op een plaat van een artiest met een back catalogue van hier tot decennia terug, waar ik nog nooit iets van gehoord heb. Thurston Moore is zo iemand. Ik heb niets van de man in welke vorm dan ook.
Het is 2017 en Rock And Roll Consciousness lag voor me. Eerst een tijdje genegeerd en toen toch maar eens geluisterd. Dat klonk toch wel heel lekker en bij vlagen spannend, ondanks de enorme lengte van nummers. Het volgen van de langzame wendingen in de opbouw, de abrupte veranderingen, lekkere melodieën. Het kwam allemaal voorbij.
Nu is zijn stem niet om over naar huis te schrijven. Bijna gefluister over sonische stormen heen. Het past wel prima bij deze muziek. Ik merkte dat ik hem steeds welkom heette, zodra hij in een nummer invalt.
Wat mij ook bevalt, is dat de vier muzikanten alle de ruimte krijgen voor hun geluid. Ieders bijdrage is een onderdeel van de nummers en niet een ondersteuning die ondergeschikt is gemaakt. In die zin is het echt de Thurston Moore Group en niet een soloplaat. Een jazz aanpak op een rockplaat, want zo kan Rock And Roll Consciousness toch wel genoemd worden. Ondanks het experimentele karakter wordt hier gerockt, met af en toe een Zappiaans intermezzo van lead gitarist James Sedwards of een swing naar Nirvana.
Dit album heeft nummers die het mogelijk maken om mee weg te dromen, bijna in een meditatieve staat te geraken. Thurston Moore heeft mij flink verrast en dat is altijd leuk op zijn tijd.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.