menu

Thurston Moore - Rock N Roll Consciousness (2017)

mijn stem
3,98 (116)
116 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Ecstatic Peace!

  1. Exalted (11:53)
  2. Cusp (6:33)
  3. Turn On (10:17)
  4. Smoke of Dreams (6:04)
  5. Aphrodite (8:07)
  6. Cease Fire * (6:03)
  7. Mx Liberty * (3:14)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 42:54 (52:11)
zoeken in:
avatar van kobe bryant fan
5,0
Vreemd dat Cease Fire het niet gehaald heeft, heerlijke track!
De live versie van Exalted belooft al veel goeds ook, Smoke Of Dreams is een knappe single alhoewel ik het wat moeilijk heb met die tempowissel.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Tijdens het optreden op Incubate vorig jaar speelde hij flink wat nieuw materiaal (Exalted/Turn On/Aphrodite, ook Cease Fire) en dat klonk allemaal fantastisch. Ik ben dus erg benieuwd naar deze plaat!

avatar van Ducoz
Toen ik de producer zag (oa florence and the machine) trok ik even mijn schouders op. Maar ben toch erg benieuwd naar deze nieuwe langspeler.

avatar van kobe bryant fan
5,0
Man, wat valt Exalted tegen na de live- versie ontelbare keren gehoord te hebben.
Al het tempo is uit het nummer gehaald, waar vooral het zang gedeelte onder lijdt, dat nog eens een irritante delay kent ook. Spijtig, denk dat de live versie hier regelmatiger gespeeld zal worden.

avatar van kobe bryant fan
5,0
Doorheen de dag de plaat toch al zo'n 4,5x beluisterd en hoewel hij allesbehalve foutloos is, is het toch wel een sterke opvolger van 'The Best Day', Exalted is, ondanks dat de live-versie imposanter is, toch erg goed ook al moest ik dus wennen aan die vertraging.
Cusp is een wat atypische Moore track door het doordravende ritmespel van Shelley en springt zo positief eruit.
Turn On kent een schitterende eerste helft, de jam lijkt hier en daar wat richting te missen maar de laatste 2 minuten lijkt dit toch weer goed te komen.
Smoke Of Dreams blijft ook prachtig, de chemie tussen Moore en Sedwards is hier het best te horen imo, waar op andere nummers Sedwards vooral lijkt te volgen of de solo's verzorgt is er hier sprake van echt samenspel. Aphrodite sluit ook nog eens erg sterk af, jammer genoeg ook te vroeg want met zijn 42 minuten kon er zeker nog wat bij, al was het maar het al bekende Cease Fire.

avatar van itchy
4,0
Geen noot of sfeer op dit album heb ik al niet eerder gehoord op een Sonic Youth- of soloalbum. Maar het blijft gewoon goed. Respect dat je dit als 59-jarige weet te brengen, wetende andere ouwe rukkers kwamen op die leeftijd al jaren muzikaal aan het sukkelen of dood waren.

avatar van kobe bryant fan
5,0
itchy schreef:
Geen noot of sfeer op dit album heb ik al niet eerder gehoord op een Sonic Youth- of soloalbum. Maar het blijft gewoon goed. Respect dat je dit als 59-jarige weet te brengen, wetende andere ouwe rukkers kwamen op die leeftijd al jaren muzikaal aan het sukkelen of dood waren.

Niet eerder gehoord is misschien veel gezegd maar 'Cusp' was toch even fronsen, kan niet op 1-2-3 een andere Thurston track opnoemen die zo 6 minuten doorraast.

avatar van wexxel99
Mijn gedachten dwalen steeds af naar Unwound als ik Turn On hoor. Alleen dat is al een feestje voor mij.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Wat een heerlijk vloeiende plaat is dit, heeft dezelfde sfeer als het optreden op Incubate vorig jaar. Niks vernieuwends aan, maar een feest om naar te luisteren. Een echte gitaarplaat waarop Moore en Sedwards meesterlijk uitwaaieren, Debbie Googe rotsvast bast en drummer Steve Shelley de balans tussen het zwierige en solide perfect weet te vinden. Je ziet al voor je hoe de band compleet in de muziek gezogen wordt en dat Moore op een gegeven moment denkt: ''o ja, het is pas echt een liedje als ik zing!'' en even wat mompelt. De vocalen voegen echt helemaal niks toe aan het gevoel, maar ik heb er ook geen last van: het past bij de algehele aangename nonchalance die uit de speakers komt tijdens de speelduur van Rock 'n Roll Consciousness.

avatar van philtuper
4,0
Thurston man wat doe je! Inderdaad geen noot die ik niet eerder op een Sonic Youth album heb gehoord maar man wat klinkt dit ouderwets lekker! Ik heb gelukkig niet de makke dat ik bepaalde nummers eerder live al eens heb gehoord want ik vind het van begin tot eind helemaal top. Kan ik die live-versies trouwens ergens beluisteren kobe bryant fan?

avatar van philtuper
4,0
Cease Fire idd een bloody shame dat ie er niet op staat. Heerlijk nummer!


avatar van Don Cappuccino
4,5
philtuper schreef:
Cease Fire idd een body shame dat ie er niet op staat. Heerlijk nummer!


Moore heeft Cease Fire niet op deze plaat gezet, omdat hij het niet in de algehele flow van het geheel vond passen. Daar kan ik het eigenlijk alleen maar mee eens zijn. Lees hier trouwens het gehele interview waarin Moore dit vertelt.

avatar van philtuper
4,0
Thanks kobe bryant fan, Don Cappuccino. Ga het lezen en luisteren!
Ben overigens alweer licht afgeleid omdat ik deze aan het luisteren ben. Beest van een plaat!

avatar van philtuper
4,0
Don Cappuccino schreef:
(quote)


Moore heeft Cease Fire niet op deze plaat gezet, omdat hij het niet in de algehele flow van het geheel vond passen. Daar kan ik het eigenlijk alleen maar mee eens zijn. Lees hier trouwens het gehele interview waarin Moore dit vertelt.


Goed artikel.

avatar van frolunda
4,0
Sfeervol en meeslepend album wat voor Thurston Moore (of zoals u wilt Sonic youth) kenners niet al te veel nieuws brengt maar voor het overgrote deel wel van een bezwerende schoonheid is.
Rock N Roll Consciousness bevat vijf vrij lange en uitgesponnen nummers die voornamelijk leunen op zijn bekende gitaarstijl en zang maar door de herhalende riffs en/of drums,de hypnotiserende slagen op het ijzersterke op Cusp bijvoorbeeld,toch iets extra's hebben.
Een ander voorbeeld is de prachtige en voor Moore's begrippen vrij conventionele gitaarsolo op Smoke on dreams die van een goed nummer een geweldig nummer maakt.
Eigenlijk bevat dit ontspannend en ingetogen album alleen maar hoogtepunten,van de beste song Turn on tot het hele mooie einde van het album.Eerlijk gezegd vind ik het tot nu toe hier nog best gewaardeerde nummer Exalted het minste.
Zoals al eerder gezegd Thurston Moore doet hier gewoon waar hij goed in is en dat levert een heerlijk album op.
Een dikke vier sterren

4,5
Prachtplaat weer van Thurston.
Vorige week het dikke pak met plakken vinyl gehaald, kant 4 is niet bespeelbaar maar staan prachtige Etches op.
Wat "heftiger" dan op the best day maar wat een plaat.
Zitten weer Slint invloeden op (al weet ik ook wel dat dat andersom zeker geldt), dat hypnotiserende vind ik prachtig. Sommige track zoals Turn On zou zo van een film kunnen zijn, prachtig samenspel van de gitaristen "Earth" achtige erupties, fok girls en boys wat een pracht.

Zoals de legendarische Greg Sage zou zeggen "Keep on keepin' on"

avatar van ElroHirtje
4,5
Een gelukkig vervolg op "The Best Day".
Logisch, maar alleen achteraf geconstateerd. Vantevoren had ik niet kunnen bevroeden dat de muziek zo zou zijn als dat het nu is geworden.

De keuze voor Epworth als producer vond ik maar vreemd en veel vertrouwen... Nee.
Het resultaat wat nu al een tijdje door mijn cd speler tolt, had ik dan ook niet verwacht. Waar Epworth toch een een ietwat neurotische liedjesmaker is, luister ik nu al weken naar een plaat die vrij, los en jammend overkomt. Heel ver weg van hitlijsten in ieder geval. Ik begrijp dan ook niet goed wat Epworth zijn invloed is geweest, maar hoor wel dat hij het er allemaal zeer goed op heeft gezet. Met respect voor de evolutie van deze 'nieuwbakken' supergroep/band. De tweede plaat in deze samenstelling verfijnt en bouwt "the best day' verder uit.

Het plezier van samenspelen spat er van af, de leden van de band zijn duidelijk op elkaar aan het inspelen, waar The best day nog vooral liet horen hoe goed de individuele muzikanten waren.
Deze plaat betekent dus vooruitgang en na wat zwalkingen in de afgelopen tien jaar lijkt Moore te spelen vanuit plezier en vanuit de basis van wat muziek voor hem is. Ballast van SY en zijn scheiding zijn niet meer te horen, het is heus om blij van te worden.

Bijna 60 , veertig jaar in de rock en dan op dit punt uitkomen... Chapeau. Ik hoor een meer muzikaal volwassen Moore dan einde jaren 80/90, maar die wel dezelfde pure vorm van spelen heeft teruggevonden. Twee dingen die elkaar in de muziek, of zelfs in het leven, nogal eens uitsluiten.

4,5
ElroHirtje schreef:
Een gelukkig vervolg op "The Best Day".
Logisch, maar alleen achteraf geconstateerd. Vantevoren had ik niet kunnen bevroeden dat de muziek zo zou zijn als dat het nu is geworden.

De keuze voor Epworth als producer vond ik maar vreemd en veel vertrouwen... Nee.
Het resultaat wat nu al een tijdje door mijn cd speler tolt, had ik dan ook niet verwacht. Waar Epworth toch een een ietwat neurotische liedjesmaker is, luister ik nu al weken naar een plaat die vrij, los en jammend overkomt. Heel ver weg van hitlijsten in ieder geval. Ik begrijp dan ook niet goed wat Epworth zijn invloed is geweest, maar hoor wel dat hij het er allemaal zeer goed op heeft gezet. Met respect voor de evolutie van deze 'nieuwbakken' supergroep/band. De tweede plaat in deze samenstelling verfijnt en bouwt "the best day' verder uit.

Het plezier van samenspelen spat er van af, de leden van de band zijn duidelijk op elkaar aan het inspelen, waar The best day nog vooral liet horen hoe goed de individuele muzikanten waren.
Deze plaat betekent dus vooruitgang en na wat zwalkingen in de afgelopen tien jaar lijkt Moore te spelen vanuit plezier en vanuit de basis van wat muziek voor hem is. Ballast van SY en zijn scheiding zijn niet meer te horen, het is heus om blij van te worden.

Bijna 60 , veertig jaar in de rock en dan op dit punt uitkomen... Chapeau. Ik hoor een meer muzikaal volwassen Moore dan einde jaren 80/90, maar die wel dezelfde pure vorm van spelen heeft teruggevonden. Twee dingen die elkaar in de muziek, of zelfs in het leven, nogal eens uitsluiten.


Mooi geschreven en helemaal mee eens, volgens mij heeft Thurston de perfecte line up en plaat, Cusp had nog wel 5 minuten langer mogen duren, wat een prachtige laatste minuut

avatar van WoNa
3,5
Het overkomt me met een zekere regelmaat de laatste tijd dat ik geattendeerd wordt op een plaat van een artiest met een back catalogue van hier tot decennia terug, waar ik nog nooit iets van gehoord heb. Thurston Moore is zo iemand. Ik heb niets van de man in welke vorm dan ook.

Het is 2017 en Rock And Roll Consciousness lag voor me. Eerst een tijdje genegeerd en toen toch maar eens geluisterd. Dat klonk toch wel heel lekker en bij vlagen spannend, ondanks de enorme lengte van nummers. Het volgen van de langzame wendingen in de opbouw, de abrupte veranderingen, lekkere melodieën. Het kwam allemaal voorbij.

Nu is zijn stem niet om over naar huis te schrijven. Bijna gefluister over sonische stormen heen. Het past wel prima bij deze muziek. Ik merkte dat ik hem steeds welkom heette, zodra hij in een nummer invalt.

Wat mij ook bevalt, is dat de vier muzikanten alle de ruimte krijgen voor hun geluid. Ieders bijdrage is een onderdeel van de nummers en niet een ondersteuning die ondergeschikt is gemaakt. In die zin is het echt de Thurston Moore Group en niet een soloplaat. Een jazz aanpak op een rockplaat, want zo kan Rock And Roll Consciousness toch wel genoemd worden. Ondanks het experimentele karakter wordt hier gerockt, met af en toe een Zappiaans intermezzo van lead gitarist James Sedwards of een swing naar Nirvana.

Dit album heeft nummers die het mogelijk maken om mee weg te dromen, bijna in een meditatieve staat te geraken. Thurston Moore heeft mij flink verrast en dat is altijd leuk op zijn tijd.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

avatar van deric raven
4,0
Vanwege de positieve reacties tijdens het Best Kept Secret optreden mij verdiept in dit album van Thurston Moore.
En het begint gelijk al veel belovend; Exalted roept de sfeer op van The Diamond Sea, met vervolgens een geweldig stuk gitaarwerk.
Halverwege gaat het over in een dronestuk in de stijl van de latere Swans en Godspeed You Black Emperor!
Als dan de zang ook nog invalt heb ik helemaal het wow! gevoel.
Dit kan zich meten met het beste Sonic Youth werk.
Behalve aan Washing Machine moet ik ook aan albums als Sister en Daydream Nation denken; voor mij wel behorende tot hun beste werk.
Bij Cusp moet ik aan U2 denken; het gitaarspel lijkt veel op dat van The Edge (het intro van Where The Streets Have No Name), en qua sfeer sluit het aan op hun The Unforgettable Fire album; net wat rauwer allemaal, maar behoorlijk toegankelijk te noemen.
Turn On begint met een heerlijk stuk Dreampop, met de versnelling gaat het vervolgens weer richting Sonic Youth, maar wat straalt Rock N Roll Consciousness een rust uit; eigenlijk is alles hier in evenwicht.
Dan krijgen we vervolgens zelfs nog een Santana achtig stuk gitaar, waar je het helemaal niet verwacht.
Steeds meer krijg ik het gevoel dat Moore toch wel de drijvende kracht bij Sonic Youth is geweest.
Smoke of Dreams heeft zelfs een heus blues intro. Ook hier hoor ik later invloeden van U2 terug (11 O, Clock Tick Tock). Nooit geweten dat Moore zo’n veelzijdige gitarist is, vaak overheerst de noise.
Bij afsluiter Aphrodite is de kenmerkende Sonic Youth sound nog het meest hoorbaar; de gitaar kronkelt onvoorspelbare hoeken in, en huilt als een geslagen hond.
Toch past het prima tussen de rest; zelfs dat abrupte einde stoort totaal niet.
Het is over het algemeen allemaal een stuk rustiger, maar zeker geen ouwe lullen muziek.

avatar van Jazper
4,5
Niks nieuws onder de zon. Maar het klinkt weer fris. En ik vind het gewoon goed. 4 sterren.

avatar van El Stepperiño
3,5
Vet optreden op BKS 2017. Deze plaat is ook erg fijn, moet er echter wel voor in de stemming zijn...

avatar van Snoeperd
4,5
De twee laatste platen die Thurston Moore maakte voelen voor mij een beetje als Dire Straits in de 5e versnelling. Waar veel mensen uit mijn vriendenkring weglopen met de gitaarsoundscapes van Mark Knopfler & Co, vermaak ik mij toch een stuk meer met de veel mooiere gitaarsoundscapes van meneer Moore. Het is allemaal minder energiek dan de platen van Sonic Youth, maar dat maakt deze plaat op een andere manier geweldig, aangezien je heerlijk kan wedijveren op wat Thurston Moore allemaal uit zijn gitaar tovert. (En zijn optreden op BKS was geweldig!)

4,5
[quote]Snoeperd schreef:
De twee laatste platen die Thurston Moore maakte voelen voor mij een beetje als Dire Straits in de 5e versnelling.

Zo daar moest ik even van schrikken, Thurston vergelijken met de doodsaaie Knopfler maar get the picture, Je zou bijna andere vrienden nemen (:

avatar van Johnny Marr
4,0
Geweldig wat Moore allemaal uitsteekt met zijn gitaar in Aphrodite!

avatar van jurado
4,5
Als je alles al hebt gedaan op muzikaal gebied, 59 jaar bent en anno 2017 met dit album op de proppen komt verdien je, wat mij betreft, onbeperkt respect. Fantastisch.


3,0
Dim
Redelijk. Als je er echt voor gaat zitten, zit er net te weinig variatie in, en als je ondertussen wat anders gaat doen, glijdt de plaat toch wat onopgemerkt voorbij.

3,0
Dim schreef:
Redelijk. Als je er echt voor gaat zitten, zit er net te weinig variatie in, en als je ondertussen wat anders gaat doen, glijdt de plaat toch wat onopgemerkt voorbij.

Volledig mee akkoord. Eerder saaie plaat, dit. Kan voor mij geen moment de magie van SY oproepen, jammergenoeg.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:08 uur

geplaatst: vandaag om 12:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.