The Sundays - Reading, Writing and Arithmetic (1990)

Gisteren dit album binnengekregen, nadat ik al lange tijd erg onder de indruk was van Here's Where The Story Ends en erg benieuwd was naar het hele album (vooral door de positieve reacties hier).


Ik kan me helemaal vinden in deze omschrijving van het album. Het nummer I Kicked a Boy vind ik wel het beste voorbeeld van een Smiths nummer gezongen door Harriet Wheeler.

Inderdaad, het debuutalbum kon wel een soort vervolg op deze zijn.

Lekkere plaat !

'here's where the story ends'

Helaas wel waar.

Prachtige stem, lekkere melancholieke liedjes. Groot minpunt is het drumwerk wat op elk nummer apart niet irriteert, maar een hele CD lang zeker wel. Zo van: "Ik zet een lijn in en jullie passen je er maar bij aan". Buitengewoon jammer. Hierdoor daai ik hem toch niet vaak.

Dat is me nog nooit opgevallen. Volgens mij is er niks mis met het drumwerk. Zal nog eens luisteren.

Lijkt mij typisch een case voor Schoonenberg of anders Dbacardi - bruine drum!

Jouw quote is precies mijn verhaal, wat een schitterend nummer, gezongen door een stem om vlinders van in je buik te krijgen. Dus ik kocht de cd, en meerdere malen geprobeerd te beluisteren en het zal wel aan mij liggen, voor mij is dit echt bagger. (sorry voor de mensen die het wel mooi vinden, ik wou dat ik jullie was ) En dat is dus waar het verhaal van The Sundays voor mij eindigt.

Ik luister van Jim Reeves tot Iron Maiden, en van Frank Sinatra tot Kraftwerk met hele rare uitschiers naar Hardcore House en Oldskool Rap, maar dit krijg ik niet gevat. Het is net of het ritme niet in de maat blijft (anders kan ik het niet beschrijven), net als sommige hedendaagse R&B daar moet je ook geen metronoom naast zetten. Maar mischien dat mijn Arithmetic niet is wat het had moeten zijn.....

Nog iemand die het ritme opvalt. Ben ik niet de enige. Voor de rest, ja als het je verder niet kan boeien dan kan 1 ster het oordeel zijn. Keihard maar het is niet anders. Persoonlijk vind ik de stem zo lekker klinken dat ik er nog een behoorlijke poos van kan genieten. Helemaal nu het weer wat vroeger donker is. Ik zou zeggen probeer het over een paar maandjes nog eens. Maar zoals al eerder vermeld word ook ik op het laatst een beetje tureluurs van het slagwerk.

Nooit meer overtroffen debuut. Harriet Wheeler heeft inderdaad een fantastische stem. Heb haar na de relaease van dit debuutalbum live mogen horen in de Melkweg. Zelden zoveel mensen met een open mond zien staan!
Op de volgende albums viel de band m.i. te veel in herhaling en was het boeiende eraf.

Kan ik me goed voorstellen. Heb ze zelf nooit live gezien. En u hebt ook een zwak voor Guy Chadwick? Die heb ik dan weer wel live mogen aanschouwen met zijn House of Love.

De CD van dit album zag ik vandaag voor slechts € 2,50 liggen op de platen/CD beurs in Nijmegen. Voor een album dat ik aanvankelijk met 4 sterren heb gewaardeerd en nog niet in mijn collectie heb laat je zo'n CD natuurlijk niet liggen. Nu na herbeluistering gaat er toch een ½ sterretje van af. Het album kent een paar sterke nummers zoals 'He's Where the Story Ends' en vooral 'A Certain Someone' dat ik zelf het beste nummer vind van dit debuutalbum. De overige nummers vind ik niet meer dan redelijk.

3,5*

Klopt! Heb inderdaad een zwak voor Guy Chadwick. Heeft prachtige liedjes geschreven. Heb ze een aantal malen live mogen zien. De 1e keer was in de Oosterpoort in Groningen in het voorprogramma van Echo & the Bunnymen. Kortom, een topavond!

Klassieker voor wie goede oren heeft. Leg ik ieder jaar een vijftal keer op, al twintig jaar lang.

Ik heb RW&A vorige week weer een paar x gedraaid en geef hem dezelfde 5 sterren die ik al gaf toen ik hem kocht in 1990 !
Op het scheidingsvlak tussen shoegaze en britpop en juist daarom een unieke plaat, die aangaf hoe de jaren 90 er uit hadden kunnen zien, ware het niet dat Kurt Cobain en zijn grunge makkers roet in het eten gooiden.
Bloedstollend mooie, melancholieke liedjes, af en toe met een azijn geurtje en veelal akoestisch gespeeld. Prachtige, meisjesachtige stem, frisse gitaarklanken en sober geproduceerd. Zo kon het ook: 10 liedjes van nog geen 4 minuten, niks meer en niks minder. Na nog twee, zij het iets mindere vervolg platen was het End of Story. Harriet Wheeler geniet van het moederschap en eigenlijk is het ook goed zo. Pak die 10 liedjes en geniet ervan, een paar keer per jaar en wentel in die melancholie.

De laatste weken helemaal Can't Be Sure herontdekt. Volgens mij heb ik deze elpee in de 90s blind gekocht nadat ik een keer Here's Where The Story Ends op MTV voorbij zag komen, maar Can't Be Sure doet me nu toch meer. England as happy as England can be, wat een regel...

Deze band herinner ik mij nog van Here's Where the Story Ends en Can't Be Sure maar ik ben pas nu eraan toe gekomen het album te kopen en te beluisteren en dat valt erg mee.
Fraaie en frisse popsongs, op het eerste gehoor luchtig en poppy maar met melancholieke ondertoon. Zeer mooie en lieflijke stem en heldere, melodieuze gitaargeluid. Jammer dat het album niet lang duurt en dat deze band in de vergetelheid is geraakt.

Lost Highway schreef:

Ik vond het destijds een wat magere tijd, veel grote bands (U2, REM, Echo &..) die toch duidelijk over hun top heen waren en de nieuwe grootheden dienden zich niet overmatig aan. Met Pearl Jam en Nirvana had ik minder. Dus schaar ik dit album (naast het 'Open' & 'Avenue de la scene' van the Scene en het werk van the Brandos tot de schaarse hoogtepunten van de nineties. Deze plaat klinkt nu 25 jaar later nog altijd even verfrissend als toen. Geen zwakke schakels hier. Door het 'kindstemmetje' ben je geneigd wat Harriet Wheeler vocaal doet te onderschatten. Het gitaarwerk is ook geweldig, sprankelend en oorspronkelijk. Als ik "my finest hour" hard draai is het bijna huilen van genot om zoveel artistiek vernuft (waar ik dan getuige van mag zijn).

Ik heb deze aan het begin van de vakantie gekocht voor een euro op CD bij de lokale kringloper en dat moet een van de beste aankopen zijn die ik daar ooit heb gedaan. Dit is namelijk een pareltje. Het mooiste nummer opent het album: Skin & Bones. Hier laat The Sundays gelijk horen een meesterlijk gevoel voor timing en dynamiek te hebben. Geen enkele van de instrumenten neemt echt de voorgrond, maar ze bewegen gracieus om elkaar heen. Nergens is echt een houvast te vinden op de magistrale hook van Wheeler in het refrein na. Het doet zelfs wat mathrockerig aan, geen wonder dat Mike Kinsella van American Football ze als een grote inspiratie noemt.

Daarna schiet The Sundays wat toegankelijker territorium in (bij vlagen behoorlijk The Smiths en ook Cocteau Twins), maar blijft de meer dan uitstekende instrumentenbeheersing zeer goed te horen. Vooral de bassist speelt zichzelf constant in de kijker en ook de gitaarpartijen schieten bijna nergens richting standaard akkoordenwerk. De drummer is eigenlijk de enige die alles redelijk rechttoe rechtaan houdt, maar ook af en toe de boel opschudt. Over die stemmige en intrigerende instrumentatie zwiert Harriet Wheeler met een van de puurste stemmen die ik in tijden heb gehoord. Wat een kraakhelder timbre!

Tien ontzettend mooie liedjes: catchy en melancholisch, maar met gevoel voor detail en complexiteit. Ik heb deze al veel gedraaid.

Met dank aan Don ontdekt, prachtige plaat, kan niet stoppen met luisteren sindsdien.

Bovenstaande 2 berichten hebben mijn interesse gewekt. Singles klinken echt heel fijn, hoor meteen dat dit helemaal mijn sound is en dat het een groeiplaatje is. Deze gaat komende week mee in de trein.

Here's Where the Story Ends Verder ook een prima album, maar iets teveel fillers naar mijn mening. Laatste 3 nummers doen mij vrij weinig.

Ook van mij een voor Here's Where the Story Ends. Zo'n mooie stem, zo'n mooie melodieën. Dat pareltje zullen ze niet kunnen evenaren, maar ze zullen toch nog wel wat andere goede nummers hebben dacht en hoopte ik. Dus probeerde ik dit album. Maar het valt helaas tegen, de zangeres zingt nog wel mooi maar het het doet me vrijwel niets.

Nog altijd doet deze muziek verlangen naar vervlogen tijden zonder gedateerd te zijn. Prachtige mooie popliedjes alla the Smits, maar dan nog intiemer en met veel gevoel gezongen door Harriet Wheeler, met een uitstekende balans en vitaliteit, en hier en daar een melancholieke uitbarsting.
Een plaat met een mooi scherp randje.

Wow, dit plaatje is al 30 jaar oud. Blijft toch een pareltje. Wat een stem en die instrumenten die zo mooi verweven zijn in het geheel.

Toevallig is deze lp in mijn handen terecht gekomen doordat mijn moeder deze ooit lang geleden van mijn nonkel gekregen heeft. De zangeres steelt inderdaad de show met haar stem, ze kan namelijk fantastisch mooi zingen. Het nummer Can't Be Sure is favoriet.