Styx - The Mission (2017)

Ik moet daar nog aan beginnen!

Je bent opgegroeid in de late jaren zeventig en hebt niks van Styx meegekregen? Opmerkelijk... Ik vond Styx als vijftienjarige de beste band ter wereld, had hun logo zelfs op mijn schooltas gekalkt. Ik ben overigens wel teruggekomen op die mening, met name door een relatief zwak album als Cornerstone (inderdaad, die met de wereldhit Babe er op, en daar begon voor mij de 'slappe hap').
Maar albums als The grand illusion, Pieces of eight, Crystal ball en in mindere mate Paradise Theater staan nog altijd als een huis. Een toegankelijke mix van prog, melodieuze pop en hardrock. Waarbij Pieces of Eight met afstand de stevigste plaat uit hun catalogus is. Ik zou daar mee beginnen (als je die al niet had beluisterd).

Ook ik vond dit album een opmerkelijk sterke comeback, nadat ze jaren in de 'wildernis' hadden vertoefd. Hun laatste heb ik al wel eens beluisterd, maar moet ik nog altijd aanschaffen.

Wat ik meekreeg waren de hits en die vond ik niks...

Een jaar geleden was de zaterdag voor Sinterklaas ook al zo'n zonnige dag. Ik reed naar een platenzaak buiten de regio en vervolgens ging ik door naar familie verder weg. Onderweg werd ik omver geblazen door The Mission van Styx, min of meer op de gok gekocht.
Het afgelopen jaar heb ik door die ontdekking de complete discografie van de groep beluisterd en op MuMe beschreven. De meeste albums heb ik zelfs aangeschaft op vinyl of cd. Beter laat dan nooit. Zo maakte ik kennis met de gloriejaren van de groep en de moeilijke jaren daarna. Ik geraakte voorbij mijn vooroordeel uit puberdagen dat "een groep met zulke slappe hits geen goede muziek kan maken".

Vandaag landde opvolger Crash of the Crown in de brievenbus en de eerste indrukken (hij speelt nu) zijn alvast positief. Hierboven en bij dat album worden de laatste werpsels van Styx weggezet als 'lang niet zo goed als vroeger'. Zonder enige argumentatie wordt dan betoogd dat 'x' véél beter was (vul bij x een album uit de gloriedagen in). Steevast zijn deze oordelen afkomstig van MuMensen die als puber fan werden van Styx, en inmiddels (denk ik) 60-plus zijn. Vermoedelijk hebben ze zo'n album hoogstens tweemaal beluisterd. Dezelfde opmerkingen lees ik bij de latere albums van Kansas.

Mijn puberteit begon in de tweede helft van de jaren '70. Op mijn werk behoor ik inmiddels tot de senioren. Muziek als puber ontdekt komt véél heftiger binnen dan dat nu het geval is. Mijn leeftijdsgroep heeft al zóveel gehoord en meegemaakt en bovendien een iets andere hormoonspiegel, vermoed ik. Omvergeblazen worden door nieuwe muziek is moeilijker geworden en de neiging om te vergelijken met vroeger groot.

Dat mag, maar wees je daarvan bewust. Luister zo'n album een paar keer, laat de muziek op je inwerken. Realiseer je dat je met x een decennialange "band" hebt opgebouwd, een voorsprong die het nieuwe album nog niet kán hebben. De band die je met een album hebt moet groeien.

The Mission búlkt van pakkende ideeën, ik heb ze afgelopen januari omschreven en om de één of andere reden komt de muziek nog veel beter binnen als ik onderweg ben. Gelukkig voor mij maakt Styx niet meer "slappe ballades" zoals de hitsingles. Terwijl ik discografie en groepsgeschiedenis ontdekte, leerde ik dat die meestal van de hand van ex-zanger Dennis DeYoung waren.
De groep heeft sindsdien zijn geluid vernieuwd en blijft tegelijkertijd trouw aan zijn genre, ergens op de grens van adult oriented en progressive rock. Het eindresultaat klinkt steviger dan voorheen, wat mij bijzonder goed bevalt. Retrogressive rock is een label dat de muziek past. Modern met behoud van de oude kwaliteiten.

De komende weken zal ik Crash of the Crown regelmatig opzetten. Nu al weet ik dat The Mission na een jaar verder is gerijpt in mijn brein: bij afspelen is er onmiddellijk herkenning. Ik heb er een band mee gekregen.
Bennie Jolink zingt in één van zijn nummers iets met de strekking van "Als vroeger alles beter was, dan gold dat niet voor de toekomst die voor je lag".
Voor de senior luisteraar: probeer met frisse oren te luisteren als de puber die je ooit was, laat je verbazen door de muzikale vondsten. Natuurlijk mag je iets niks vinden, maar beargumenteer tenminste je mening: waarom pakt het je niet, wat ontbreekt er?

Tot slot een citaat van de ambtenaar Dorknoper uit de boeken van Olivier B. Bommel: "'Dit gebied ligt wat onduidelijk,' verklaarde de heer Dorknoper. 'Het staat niet op de kaart, en dat geeft een leemte' (...)." Durf die leemte te vullen!

En nu The Mission weer eens opzetten, genieten en die vergelijken met de opvolger.

'Live' waren ze zeker één van de beste bands ter wereld. Ongelooflijk precies zonder dat ze er ogenschijnlijk moeite voor deden. En het geluid! Het was alsof je naar een hele grote dure hi-fi installatie luisterde.