Het beste album wat ik in 2022 ontdekte was
The Mission van Styx, dan alweer vijf jaar oud. Ik kende de groep van hun hits van 1978-1980, die ik destijds slappe hap vond. Zodoende liet ik de band links liggen.
In 2017 kwam ik bij tijdschrift Classic Rock single
Radio Silence tegen, die op een playlist van me belandde en zeer goed beviel. Zo goed, dat hij in de jaren erna steevast eruitsprong. Toen ik het album afgelopen december, kort voor Sinterklaas bij het inmiddels gesloten Velvet in Ede tegenkwam, besloot ik ‘m te kopen.
Zoals gezegd, het werd mijn favoriete ontdekking van vorig jaar! De afgelopen weken heb ik ‘m bijna dagelijks gedraaid. Eerst in de auto, later thuis. Ook zonder tekstboekje begreep deze luisteraar bij de eerste rit met Styx dat hier het verhaal wordt verteld van de bemanningsleden van een ruimteschip naar Mars. Het blijkt een boeiend verhaal, als een hoorspel.
De muziek blies me omver, laverend op de grens van progrock en aor. Soms is de muziek gecompliceerd, maar vaker dwingend tot meezingen, zó pakkend zijn de melodieën. Bij dit alles wordt op hoog niveau gemusiceerd. Speciale vermelding voor drummer Todd Sucherman: ben diens naam nooit eerder tegengekomen, maar mán, wat speelt ie goed!
Even briljant zijn de composities: hierin veel variatie. Soms is het ingetogen, soms stevig. Altijd zijn de melodieën sterk. Enkele voorbeelden:
Overture is een korte maar krachtige opener die overgaat in het verslavend mooie
Gone Gone Gone,
Hundred Millions Miles from Home met zijn meer-dan-pakkende refrein, in
Trouble at the Big Show wordt een bluesachtige shuffle gekoppeld aan de rode draad op dit album, namelijk de ijzersterke koortjes;
Locomotive is dan weer ingetogen en akoestisch, perfect de eenzaamheid van een crewlid pakkend.
De meer-dan-aangename-verrassingen worden nog groter op de tweede helft. Hoe goed kan een refrein zijn zoals
The Greater Good laat horen?
Red Storm bevat fan-tas-tisch akoestisch gitaarwerk, het instrumentale
Khedive met Lawrence Gowans ultrasnelle klassieke pianospel maakte dat ik verbijsterd over de snelweg reed; daarna
The Outpost met het geluid van een 1979-drumcomputer in het intro, om vervolgens in prachtige bombast los te barsten…
Enige minpuntje is wellicht het einde van het album: waar je een bombastisch slot verwacht, eindigt
The Mission met een “gewoon goed” nummer. Daar had de ouverture terug moeten keren.
Het cd-boekje is op chique dun karton gedrukt. Een verhaal vooraf en extra toelichtingen bij de liedteksten vertellen meer over de ruimtereis, zodat ik na de nodige beluisteringen in de auto meer details te weten kwam over het ruimteschip Khedive en diens bemanning, op weg naar Mars in november 2033.
Inmiddels heb ik me bijgelezen over de historie van Styx en drie oudjes van de groep op vinyl aangeschaft; opvolger
Crash of the Crown (2021) wil ik op cd hebben en om mezelf te verrassen ga ik die níet van tevoren elders beluisteren. Hopelijk word ik wederom van mijn sokken geblazen, want
The Mission is het beste “nieuwe” album wat ik in jaren heb gehoord.
Hierboven schrijft
Grommetje over een
"sterke terugkeer" en "ouderwetse kwaliteit". Ik vind zelfs die benamingen nog grote understatements... Als ik zes sterren had kunnen geven, had ik dat gedaan.