menu

Styx - The Mission (2017)

mijn stem
3,88 (32)
32 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Universal

  1. Overture (1:23)
  2. Gone Gone Gone (2:07)
  3. Hundred Million Miles from Home (3:39)
  4. Trouble at the Big Show (2:30)
  5. Locomotive (5:03)
  6. Radio Silence (4:18)
  7. The Greater Good (4:09)
  8. Time May Bend (2:36)
  9. Ten Thousand Ways (1:27)
  10. Red Storm (5:53)
  11. All Systems Stable (0:18)
  12. Khedive (2:04)
  13. The Outpost (3:50)
  14. Mission to Mars (2:46)
totale tijdsduur: 42:03
zoeken in:
avatar van musician
4,0
Gone gone gone

Je zou zeggen kort maar krachtig. Maar:

Die teruggekeerde samenzang!
De gitaar van James Young!

De lookalike stem van Dennis De Young van Lawrence Gowan!

Waar er gestopt werd in 1979.

avatar van meneer
Waar komen die nou opeens weer vandaan ? Soms lijkt het alsof bepaalde bands met pensioen zijn gegaan en dan plots komen ze weer op de proppen, met nieuw werk, alsof de jaren 70 en 80 weer herleven. Liefde voor de muziek uit die tijd ? Is de hedendaagse muziek niet vernieuwend genoeg om de 'oudere' luisteraar tevreden te stellen of uit te dagen ? Is het nostalgie ? Geldgebrek ? Of mis ik iets ?

Natuurlijk ben ik benieuwd naar bv dit nieuwe werk van Styx maar, wat ik bij andere bands zoals Yes, Fleetwood Mac (of afgeleiden), Dream Theater (ja, ook al ouder wordend, zie vergelijkbare kapsels met Styx) of andere 'vergelijkbare bands', dat als ze nieuw werk brengen dat ik daar wel wat 'verfrissing en vernieuwing' in mis. Alle respect voor deze voortploegende bands, dat wel. En natuurlijk dit album pas beoordelen na het gehoord te hebben.

En, eerlijk is eerlijk, kijk ik naar de nieuwe opkomende bands van deze jaren dan spreekt mij niet veel aan. Het aanbod is minder, anders, veranderd. En ik word natuurlijk ook binnenkort 50. Damn..

avatar van Alicia
4,0
Het is zeker raak met al die krasse knarren de laatste tijd. Het valt mij echter niet tegen wat de meeste oudjes (Kansas, Jon Anderson, Deep Purple, Fischer Z, Paul Simon, Wire om er maar eens een paar te noemen) de laatste tijd hebben gedaan. Bands als Yes stellen op dit moment helaas niet zo heel veel meer voor. Anderzijds zijn er genoeg "nieuwe" bands die hele mooie muziek maken, al bestaan sommige formaties ook al weer 10 jaar of langer en ontdek ik ze nu pas.
Hoe dan ook... ik ben benieuwd naar deze Styx.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
De laatste Kansas viel toch niks tegen?

De laatste Styx met meer dan 1 of 2 goede nummers erop is 36 jaar oud, dus daar ben ik dan weer minder benieuwd naar...

avatar van Alicia
4,0
Alicia schreef:
Het valt mij echter niet tegen wat de meeste oudjes (Kansas, Jon Anderson, Deep Purple, Fischer Z, Paul Simon, Wire om er maar eens een paar te noemen) de laatste tijd hebben gedaan.


Volgens mij zeg ik dit ook. De laatste Kansas was prima.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Oeps, te snel gelezen...

avatar van Alicia
4,0
Kan gebeuren!

avatar van E-Clect-Eddy
Hey! ze bestaan nog steeds... was hier niet de lead-zanger van overleden?

avatar van musician
4,0
De site van Dennis DeYoung

Hij ziet er nog niet dood uit.
Toert volop.
Zou nog wel weer eens een album uit kunnen brengen.

James Young en Tommy Shaw zingen nog uit volle borst op dit nieuwe album

avatar van Marco van Lochem
4,0
De eerste luistersessie zit erop en ik ben toch wel aangenaam verrast. Het album is een veel meer geheel dan "CYCLORAMA" dat van losse ideeën aan elkaar hing. Afwachten of de songs blijven hangen...

avatar van namsaap
4,0
Het niveau van de releases van Styx de afgelopen drie decennia was op z'n zachts gezegd bedenkelijk. Toch maakte het nummer Radio Silence me nieuwsgierig naar dit album. Gisteren maar even geluisterd via Spotify, en ik ben verrast door het hoge niveau van deze plaat. Deze gaat er op vinyl komen .

avatar van viking1
4,0
Ben niet zo bekend met de band styl, door de jaren heen helaas een beetje langs mij heen gegaan. Is ook zoveel mooie muziek ?!
Kon de albums "the grand illusion en cornerstone" van naam en van en paar hitjes " boat on the river en babe " Is styx een beetje vergelijkbaar met bands als ; Journey, kansas, saga,rush en een beetje als toto? Of zit ik er helemaal naast? Nogmaals ben niet geheel bekend met styx. Het nieuwe album is een concept album las ik! Ze zijn zeer geïnteresseerd in de n.a.s.a en daar gaat dit album ook over. heb nog niets van dit album gehoord ( ik heb geen Spotify) kon op YouTube niets vinden. Heeft iemand een linkje naar een nummer van dit album?! Ben erg benieuwd, Denk dat ik dit album op vinyl ga bestellen!


avatar van viking1
4,0
Had in de tussentijd zelf ook even beter op YouTube gekeken, en kwam dit nummer ook tegen! Thanx Marco voor jou snelle reactie en link!
Lekker nummer trouwens!! Als de rest ook van dit niveau is!! Dan zeker kopen deze lp!!

avatar van jerome988
4,0
Heerlijk! Kleine maar aangename verrassing dat ze dit nog in zich hebben. In met name Radio Silence hoor je weer het typische Styx-geluid van de jaren '70/begin jaren '80.

avatar van Broem
4,0
Tjonge, ben echt fan van het eerste uur maar ben ook snel afgehaakt toen het in de 80's (voor mij) de verkeerde kant opging. Moet zeggen dat ik de stijl en songs niet echt kan vergelijken met mijn favoriete albums uit de 70's maar dit klinkt gewoon lekker. Iets heavier dan toen maar wel lekker. Niks mis mee.

avatar van Marco van Lochem
4,0
Styx is één van die dinosaurussen die overgebleven zijn uit de bloeiende en succesvolle jaren ’70, een decennia waarin symfonische rock geliefd was bij een groot publiek. De band uit Chicago, opgericht in 1972, is niet een typische symfo-band, zoals Emerson, Lake & Palmer, Yes en Genesis wel waren, ze combineerden elementen daaruit met Amerikaanse melodieuze rock. In 1974 scoorden hun eerste Amerikaanse top 10 hit met het van “STYX II” afkomstige “LADY”, een door zanger/toetsenist/componist Dennis DeYoung gezongen pop/rock song. Met de komst van zanger/gitarist/componist Tommy Shaw in 1976 bij de band, veranderde de sound in die laatste jaren van de seventies langzaam van licht experimenteel, naar meer radiovriendelijke muziek, met als voorbeelden de hits “SING FOR THE DAY” van “PIECES OF EIGHT” uit 1978 en “BABE” van “CORNERSTONE” uit 1979. De eerste helft van de jaren ’80 waren voor Styx nog wel succesvol, maar de band viel uit elkaar halverwege dat decennium. Tommy Shaw en Dennis DeYoung probeerden een solo carrière op te zetten, maar erg succesvol was dat niet. In 1990 verscheen vrij onverwacht “EDGE OF THE CENTURY” dat met “SHOW ME THE WAY” weer een grote Amerikaanse hit in zich had. Dat album werd echter zonder Shaw gemaakt, die in die periode deel uitmaakte van de Damn Yankees. In 1996 gingen de heren in Amerika op tournee, zonder de originele drummer, John Panazzo, die door overmatig alcohol gebruik niet in staat was om mee te gaan en in juli van dat jaar overleed. Met de originele leden DeYoung, zanger/gitarist James Young, basisst (en broer van) Chuck Panazzo, Tommy Shaw en de nieuwe drummer Todd Suchermann doken de heren de studio in in 1999 verscheen het laatste album met Dennis DeYoung in de gelederen, “BRAVE NEW WORLD”. Ruzie met de zanger/toetsenist zorgde ervoor dat hij uit de band werd gezet en Styx in een andere samenstelling in het nieuwe millennium de wereld rond ging en 2 albums uitbracht. Het onsamenhangende “CYCLORAMA” in 2003 en een overbodige coverplaat 2 jaar later. Nu is er dan, na 14 jaar, een nieuw studio-album, ‘THE MISSION” en die klinkt ouderwets goed. Het is een conceptplaat over een missie naar Mars en dat hebben ze verdeeld over 14 tracks en vooral Lawrence Gowan, de ‘nieuwe’ Dennis DeYoung, heeft een hoofdrol op deze plaat. Stevig, prachtige vocale harmonieën en het gitaartandem Shaw en Young zijn ook in vorm. Vanwege ziekte wordt de originele basisst Chuck Panazzo bijgestaan door ex-Babys en ex-Bad English bassist Ricky Phillips en samen met drummer Suchermann zorgen ze voor een gedegen basis van de songs. Een geweldige en erg geïnspireerde plaat die ik niet meer had verwacht en dat zijn de leukste verrassingen!

avatar van Jumpjet
Styx ken ik alleen als naam uit het stenen tijdperk. Mijn zus had Cornerstone op vinyl en Paradise Theatre had ik ooit op cassettebandje. Zag nu dit album staan in het rijtje ‘recent uitgekomen’ en de goede score maakte me wel nieuwsgierig. Heb nu het album beluisterd en ik ben ook aangenaam verrast. Conceptalbums hebben nog wel eens de neiging om te bezwijken onder de al te zware thematiek en daar heeft dit album, zeker naar het einde toe, ook wel een beetje last van, maar het moet gezegd dat de composities gewoon erg goed in elkaar zitten. Maar wat mij nog het meest bevalt aan The Mission is de produktie. Omdat anno 2017 alles maar vet moet klinken worden veel –in potentie goede- rockplaten om zeep geholpen door een dichtgesmeerde een loodzware produktie (ik heb me hier op Musicmeter al vaker over beklaagd.) Zo niet deze. Wat een verademing om een rockalbum te horen waarin details zijn te onderscheiden en die je tot het eind toe kan uitzitten zonder doodmoe te worden van het productionele geweld. Een goede plaat heeft dat ook helemaal niet nodig.

avatar van Rinus
3,5
Vroeger kocht ik alles blindelings van Styx, maar na New brave world hield het op. Nu dus na vele jaren een nieuw studio album. Een goed maar geen voortreffelijk album. Het niveau uit de hoogtij dagen wordt niet meer gehaald, kan ook niet anders, maar dit conceptalbum zit redelijk in de buurt van Paradise theatre. Leuk concept en verhaallijn en gewoon goede tot redelijke nummers. Nergens zakt de band door het ijs. Goede productie ook. Al met al een leuke aanvulling op de catalogus.

Nog even wat meer rondjes laten draaien voordat ok een score geef.

avatar van viking1
4,0
Vrijdag op vinyl gekocht, moet zeggen naar een aantal draai beurten valt niet tegen. Lekkere productie. De nummers lopen mooi inelkaar door, een mooi concept album. Mooie ballads afgewisseld met sterke rockers. Niets schokkends maar gewoon een goed rock album, veel samen zang en goed gitaar ? werk!
Aangename verrassing dit! Vooralsnog 4 ptn!!

3,0
Dit album haalt het niet i.v.m. Equinox, Crystal Ball, the Grand Illusion. Die zijn allemaal stuk voor stuk beter. Maar goed ze lijken op de weg terug...

avatar van viking1
4,0
Wat vinden jullie trouwens van deze cd / lp musician en AC1?!

AC1
viking1 schreef:
Wat vinden jullie trouwens van deze cd / lp musician en AC1?!


Mijn Styx faze is gestopt bij Mr. Roboto.

avatar van ArthurDZ
Berichten verplaatst naar Styx

avatar van dynamo d
4,5
Uitstekend album van Styx. Leuk concept ook, dat goed is uitgevoerd. Beste nummers naar mijn muzieksmaak zijn: Locomotive, The Greater Good, Red Storm en Hundred Million Miles from Home. Dit jaar heb ik Styx herontdekt en dat is zeker met The Mission meer dan de moeite waard.

avatar van musician
4,0
Het is grappig te constateren dat Styx in 2017 weer helemaal heeft teruggegrepen naar het oude idioom.

Alles wat de oude DeYoung werd verweten, thema-albums (zoals er waren Paradise Theatre (teloorgang Amerikaanse theaters) en Kilroy was here (moral majority verbiedt rockmuziek), zijn orgeltje, het is allemaal weer uit de kast getrokken. Behalve DeYoung zelf uiteraard, zijn vocalen komen van een lookalike vocalist, Lawrence Gowan.

Even in de herinnering, de twee officiële voorgaande Styxalbums, ook al zonder DeYoung, waren de Big Bang Theory (2005) en Cyclorama (2003) en werden bepaald niet goed ontvangen, mag ik het zo voorzichtig uitdrukken. Ook hier de laagste waarderingen van alle Styx albums op de site.

En dus moest de koers, moest schoorvoetend erkend, naar het verleden worden gewijzigd.

De aftrap daarvan, waren de live concerten waarbij de albums The Grand Illusion en Pieces of Eight volledig werden afgespeeld en waarvan een prima verslag is verschenen, dat ik ook graag hoog wil waarderen.
Daarmee heb je natuurlijk nog geen nieuw album dat recht doet aan de gekozen richting.

Dat vergde enige tijd, wat de mannen uiteraard is gegund. En dat betaalt zich uit, de nummers zijn op zich prima en passen ook volledig in het bekende repertoire. Dat verklaart ook gelijk een veel beter gemiddelde.

Maar terug naar de oude koers betekent, als je consequent bent, dat daarmee de oude kritiek van het duo Shaw/Young op de geëxcommuniceerde DeYoung automatisch komt te vervallen. Want ook Gowan zingt bij tijd en wijle zijn rockballad (The Greater Good).

Ergo, het geheel is zelfs wat minder stevig dan ik had vermoed, en ook nogal een beperkte rol voor James Young, maar op zich een hele verademing ten opzichte van de twee voorgaande albums.

avatar van The_CrY
3,0
Best wel verrast was ik toen ik hoorde dat er een nieuw Styx album was. Ik meende dat de heren enkel nog op nostalgie wilden teren. Begrijp me niet verkeerd, de verrassing was positief! Cyclorama, het laatste echte album dat de groep uitbracht (in 2003 alweer), was een zwaar gemoderniseerde variant op het eens zo symfonische geluid van de band, en daar lust ik op zich wel meer van. Echter, nu blijkt dat ze meer naar hun roots terugkeren uit de tijd van Paradise Theatre met een heus concept album... ehh... eerlijk gezegd kom ik er niet goed in. Ik hoor af en toe echt wel een lekkere hook, riff, of zanglijn, vooral bij de eerste paar nummers. Het doet me goed om Tommy Shaw en James Young weer te horen op nieuw materiaal - ze kunnen het nog steeds goed - en ja ook Lawrence Gowan kan ik best waarderen, ook al doet hij zijn beste Dennis Deyoung imitatie. Een return to form, zoals velen over The Mission spraken vind ik dit zeker niet. De nummers blijven nauwelijks plakken en wekken de interesse niet echt. Het is geen slecht album, maar ik zou willen stellen dat de heren, die al zeker tien jaar niets meer geschreven hadden voor deze plaat, toch even warm moeten draaien voordat er weer kwalitatief interessante nummers geschreven kunnen worden.

avatar van Grommetje
5,0
sterke terugkeer aan het front. ouderwetse kwaliteit.

avatar van RonaldjK
5,0
Het beste album wat ik in 2022 ontdekte was The Mission van Styx, dan alweer vijf jaar oud. Ik kende de groep van hun hits van 1978-1980, die ik destijds slappe hap vond. Zodoende liet ik de band links liggen.
In 2017 kwam ik bij tijdschrift Classic Rock single Radio Silence tegen, die op een playlist van me belandde en zeer goed beviel. Zo goed, dat hij in de jaren erna steevast eruitsprong. Toen ik het album afgelopen december, kort voor Sinterklaas bij het inmiddels gesloten Velvet in Ede tegenkwam, besloot ik ‘m te kopen.

Zoals gezegd, het werd mijn favoriete ontdekking van vorig jaar! De afgelopen weken heb ik ‘m bijna dagelijks gedraaid. Eerst in de auto, later thuis. Ook zonder tekstboekje begreep deze luisteraar bij de eerste rit met Styx dat hier het verhaal wordt verteld van de bemanningsleden van een ruimteschip naar Mars. Het blijkt een boeiend verhaal, als een hoorspel.
De muziek blies me omver, laverend op de grens van progrock en aor. Soms is de muziek gecompliceerd, maar vaker dwingend tot meezingen, zó pakkend zijn de melodieën. Bij dit alles wordt op hoog niveau gemusiceerd. Speciale vermelding voor drummer Todd Sucherman: ben diens naam nooit eerder tegengekomen, maar mán, wat speelt ie goed!

Even briljant zijn de composities: hierin veel variatie. Soms is het ingetogen, soms stevig. Altijd zijn de melodieën sterk. Enkele voorbeelden: Overture is een korte maar krachtige opener die overgaat in het verslavend mooie Gone Gone Gone, Hundred Millions Miles from Home met zijn meer-dan-pakkende refrein, in Trouble at the Big Show wordt een bluesachtige shuffle gekoppeld aan de rode draad op dit album, namelijk de ijzersterke koortjes; Locomotive is dan weer ingetogen en akoestisch, perfect de eenzaamheid van een crewlid pakkend.
De meer-dan-aangename-verrassingen worden nog groter op de tweede helft. Hoe goed kan een refrein zijn zoals The Greater Good laat horen? Red Storm bevat fan-tas-tisch akoestisch gitaarwerk, het instrumentale Khedive met Lawrence Gowans ultrasnelle klassieke pianospel maakte dat ik verbijsterd over de snelweg reed; daarna The Outpost met het geluid van een 1979-drumcomputer in het intro, om vervolgens in prachtige bombast los te barsten…
Enige minpuntje is wellicht het einde van het album: waar je een bombastisch slot verwacht, eindigt The Mission met een “gewoon goed” nummer. Daar had de ouverture terug moeten keren.

Het cd-boekje is op chique dun karton gedrukt. Een verhaal vooraf en extra toelichtingen bij de liedteksten vertellen meer over de ruimtereis, zodat ik na de nodige beluisteringen in de auto meer details te weten kwam over het ruimteschip Khedive en diens bemanning, op weg naar Mars in november 2033.

Inmiddels heb ik me bijgelezen over de historie van Styx en drie oudjes van de groep op vinyl aangeschaft; opvolger Crash of the Crown (2021) wil ik op cd hebben en om mezelf te verrassen ga ik die níet van tevoren elders beluisteren. Hopelijk word ik wederom van mijn sokken geblazen, want The Mission is het beste “nieuwe” album wat ik in jaren heb gehoord.
Hierboven schrijft Grommetje over een "sterke terugkeer" en "ouderwetse kwaliteit". Ik vind zelfs die benamingen nog grote understatements... Als ik zes sterren had kunnen geven, had ik dat gedaan.

En ben je hierdoor de "slappe hap van 1978-80" ook meer gaan waarderen? Zo slap was dat namelijk niet. Een van de beste symfo groepen uit Amerika in die periode ....

Gast
geplaatst: vandaag om 07:26 uur

geplaatst: vandaag om 07:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.