Alvvays - Antisocialites (2017)

Nog maar 23 stemmen voor een van de beste albums van het jaar! Alvvays wordt nog wat onderschat heb ik het idee, maar is toch echt een van de leukste (jangle) pop groepen van dit moment. Ik verwacht dat ze het komende jaar behoorlijk veel naam gaan maken.

Op RYM heeft ie al meer dan 1200 stemmen en dat na één week release. Musicmeter heeft nu eenmaal geen traditie met dit 'type' muziek.

Wat een rare, volstrekt gratuite opmerking.
1. RYM: heeft als extensie .com en hoeveel mensen zouden door de site worden bediend/bereikt? MuMe heeft als extensie .nl en als je wilt weten wat de cijfers daarvan zijn hoef je alleen maar naar de homepage te gaan. Alles en peren, weet u wel!
2. "Traditie": hoe lang bestaat de site? Dan kan je onmogelijk van "traditie" spreken.

Je zou er echt beter aan doen dan dit soort vapourware-achtige uitspraken te doen.

En zou je iets zinnigs willen zeggen over de muzikale traditie van deze band kan je verwijzen naar Blondie, The Shirts, Martha & The Muffins - en eerlijk gezegd kan ik niet 1-2-3 op een NL equivalent daarvan komen. Engelse varianten zullen er genoeg aanwezig zijn - al schieten ze, again, me niet zo 1-2-3 te binnen. Heeft ook wel iets van The Concretes, Sambassadeur of andere Zweedse bands.

Dat gezegd hebbend zou ik willen vermelden dat eenieder bij wie een pophart klopt er goed aan doet ernaar te luisteren.

Wind je niet zo op Mju, mijn uitspraak is noch gratuite, noch raar.

Even wat cijfers dan maar; dit album heeft eenzelfde release datum als de laatste van The National. Op RYM hebben beide albums bijna evenveel stemmen. Op Musicmeter is de verhouding 26 -272.

Mijn quote was een reactie op Gretz' opmerking dat Alvvays een onderschatte band is. In dat geval verwijs ik naar de Internationale erkenning die deze band vandaag reeds geniet.

Voorbeelden genoeg van soortgelijke bands die op MM onbekend zijn terwijl ze op andere kanalen veel aandacht krijgen.

Maar goed, jouw opmerking over wanneer men nu al dan niet over traditie kan spreken toont aan dat het wellicht gewoon niet jouw beste dag is.

Tssk, tssk. Again RYM (opgericht 2000 - ca 500.000 user accounts) is niet MuMe (ca 37.000), ander publiek, heel ander bereik. Musicmeter bestaat nu zo'n 13 jaar en dat lijkt mij te kort om écht van "traditie" te spreken. Het lijkt wel RAAF - royal art of ant fucking (mierenneuken) - maar smaak is nou eenmaal iets anders dan traditie. Daarom verwees ik ook naar stijlvoorbeelden van veelal US/UK-origine - dit soort springerige pop muziek ("bubblegum") hebben we hier niet zo veel. Kan me overigens goed vinden in de reactie van den heer Dynamiek. Dat The National het hier goed doet, verbaast me niets: feeling low in the Low Countries lijkt me genetisch.

Misschien kan je me even melden wat me nog te wachten staat vandaag de dag, dan weet ik of ik beter kan gaan slapen dan wel kan gaan drinken

Fijn plaatje, al hebben we na de eerste twee nummers meteen het beste gehad. Ik ben het wel eens met aERodynamIC.

ben heel positief over Not My Baby. En dan heb ik het vooral over de Caychy gitaarsolo na 2 min.
So simpel, maar onweerstaanbaar. Wordt er echt heel vrolijk van en dan hebben we ook nog een perfecte break op het eind. Zo moet een popsong klinken, Heerlijk.

In Nederland enigszins onderschat (anders zouden ze nu al Paradiso (grote zaal) en meerdere vergelijkbare venues uitverkopen) en op MuMe vooralsnog gewoon onbemind. Ik snap dat laatste niet helemaal, want ze maken precies het soort pop (met 80s invloeden) dat voor de gemene deler hier heel goed zou moeten werken. Maar wellicht komt de erkenning binnenkort nog. Mooi in ieder geval dat Alvvays van internationale media lyrische recensies krijgt, volledig verdiend. Ik ben het ook eens met Gijsbert Kamer dat Alvvays veel betere liedjes heeft dan hun C86-voorbeelden. En dat is erg knap als je pas 2 albums uit hebt.

Ik begrijp niet helemaal waarom je Alvvays nu in een "bubblegum" hokje duwt. De muziek die ze maken is erg geïnspireerd door artiesten die actief waren op het C86-label. In de nummers hoor je dan ook vooral jangle pop, indie en twee pop terug. Daarom zou deze band juist wél goed moeten kunnen scoren op MuMe.

Tja, jij hanteert zelf die C86-referentie - ik moest echt ff google'n - is dat geen hokje? En je beroepen op Gijsbert Kamer lijkt me ook een typisch testimonium paupertatis. Het is echt iets van het vorig decennium om je op hem (en zijn voorkeur) te verlaten. Overigens is het echt iets of your own making om "bubblegum" een negatieve connotatie mee te geven - kijk maar eens naar de vergelijkingen die ik maakte. Ik doelde gewoon op lichtvoetige, (relatief) ongeëngageerde popmuziek. St Etienne voldoet prima aan dat kenmerk, net als - het oudere - Altered Images. Niets verkeerds mee, je moet er alleen voor in de stemming zijn.

Wat heb ik dan gemist? Best een leuk aantal stemmers (genoeg artiesten die dat niet halen op de site) en helemaal geen beroerde gemiddeldes. Ze doen het beter dan de laatste Arcade Fire zullen we maar zeggen

Zo leer je nog eens wat. Wist niet dat veel van mijn jaren 80/90 bandjes onder de verzamelnaam Jangle pop vallen. Namen als
the Go-betweens
the La's
the House of Love
the Feelies
Orange Juice
En daardoor heb ik zeker een klik naar Alvvays, die oude elementen combineren met een actueel geluid.

Ja da's een heel apart construct, net zo'n loos containerbegrip als "prog" en "post-rock" waartoe in beide gevallen - volgens sommigen - het latere Talk Talk zou horen. Zelf zou ik de genoemde bands die jij noemt niet onder één hoedje kunnen vangen, afgezien van het tijdsvak waarin ze debuteerden/actief waren, zo verschillend als ze zijn qua typering, wel allemaal prima bands overigens en van een aantal kan je aardig lijntjes naar hedendaagse bands trekken.

Af en toe floept er zo'n aardig klinkende band op - wat dat betreft is de shortlist van The Mercury Prize veelzeggend. Van sommige bands van niet eens zo lang geleden vraag je je alweer af waar die zijn gebleven.

Nog niet bekend met deze band, maar klinkt leuk. Heeft wel iets weg van beach house hier en daar ook wel toch?

Stem volgt later ongetwijfeld nog.

Er zijn wel raakvlakken met Beach House, voornamelijk in een nummer als Dreams Tonite. Verder is de gitaar bij Alvvays nadrukkelijker aanwezig en bij Beach House meer de synths denk ik. En daarnaast is de zang natuurlijk ook redelijk verschillend.

The Feelies en go Betweens onder jangle pop, jezus wat een niveau
maar ga deze band wel even checken

Voor de liefhebbers:
Op 7 maart as treden ze op in Doornroosje in Nijmegen

Zoals ik al aangaf keek ik bijzonder uit naar deze plaat omdat het debuut een van mijn favoriete platen was van de laatste jaren. Hebben ze de hoge verwachtingen ingelost? Ja en nee.
"Antisocialites" is weer een hele sterke plaat, maar vooralsnog komt het iets minder aan dan een aantal nummers op het debuut. Deze is wat poppier, terwijl het debuut van die heerlijke melancholische nummers had zoals "The Agency Group", "Adult Diversion" en "Party Police", waarin ik in de verte de invloed terug hoor van The Smiths en Belle & Sebastian.

Dat geluid hoor ik hier nog terug in "Not My Baby", maar verder niet zo veel. Wat overblijft is een heerlijke, goed geproduceerde pop/rock plaat, waarin Alvvays laat horen dat ze gegroeid zijn. Nog steeds schrijft Molly Rankin goede melodieën en spitsvondige teksten. "Dreams Tonite", "Plimsoll Punks", "Saved By a Waife", "Forget About Life", allemaal supergoede liedjes die in een parallel universum dikke hits ware geworden. Daarnaast rocken ze hier een daar wat steviger, zoals op "Your Type" en "Lollipop (Ode to Jim)". Dus, een zeer sterke plaat, die vooralsnog voor mij dat tikje magie mist dat het debuut voor mij zo bijzonder maakte. Al sluit ik niet uit dat deze nog wat zal groeien. Live zeker de moeite waard (wat wil je met Molly als frontvrouw), zoals ik onlangs in Tivoli heb kunnen zien. Ik ga ze in maart dus zeker weer checken. Alvvays blijft voor mij een van de beste bands van dit moment.

Het derde nummer is juist het leukste, en uberhaupt misschien wel het leukste van het jaar wat mij betreft. Na een keer of 30 luisteren word ik er nog steeds erg vrolijk van. Zeker een erg fijn plaatje dit, de levenslust spat soms van de nummers af.

Het doet me trouwens nog het meest aan recente indiebandjes als Best Coast denken.

Whatever stroming het is, ik vinnut niks, ik zet U2 nog maar eens op

Laatst zei iemand tegen me: jij hebt eigenlijk heel weinig vrouwelijke zangers in je verzameling.

Ik checken en ja, vrouwen zijn zwaar ondervertegenwoordigd. Nu denk ik zonder enig empirisch bewijs dat er meer zangers zijn dan zangeressen, maar dan nog (trouwens, een snelle blik op de Top 250 hier levert de eerste zangeres op plek 49 en dan nog gedeeld met mannen: Fleetwood Mac). Is toch een soort van #metoo daderschap

Back to Alvvays, het klinkt me te niemendallerig zonder dat ik het kan waarderen om de lichtvoetigheid.

Verhouding lijkt me hoogstens iets van 55-45. Vrouw zijn zeker niet enorm ondervertegenwoordigd in de muziekindustrie. Ik heb daar ook geen empirisch bewijs voor, maar werp je bijvoorbeeld een oog op de hitlijsten van de afgelopen decennia dan zijn er net zoveel zangeressen die hits scoren.

In de meeste allertijdenlijstjes komen vrouwelijke artiesten er helaas niet echt aan te pas, zeker in de hogere regionen zijn ze schaars. Waar dat aan ligt? Moeilijk te zeggen. Vermoedelijk is lijstjes invullen vooral een mannending en heb je er bij onze seksegenoten redelijk wat bij zitten die bijna alleen maar naar platen van mannen luisteren. En geeft dat de doorslaggevende factor.

Niks om je zorgen over te maken. Je hebt duidelijk meer affiniteit met mannelijke zangeressen. Dat kan

Hihi, klopt ook nog dix, damals best te spreken over Melissa Etheridge, die valt wel aardig in die categorie

Goed, ik zet Marc Almond maar weer eens op, ben Placebo nu wel even zat....

Nog even en ik kan de bloemist vandaag overslaan; zoveel stijlbloemen als hier thans te plukken vallen heb ik bijna een boeket. Zat worden van een placebo lijkt me trouwens een uiterst oirbaar en rendabel verfahren

Orange Juice ken ik niet, maar de rest is vele malen interessanter dan dit saaie, niks toevoegende album.

Wat weer een heerlijke conversatie hierboven. Het kietelt genoeg om het album nu op te zetten.
In een vlaag van name-dropping denk ik gelijk aan La Luz en Echobelly, geen idee waarom.

Jammer van de laatste 3 nummers, anders was het een dikke 4,5* geworden. Nu haalt ie het net niet. Maar dat neemt niet weg dat dit een erg goed album is. IJzersterke melodieën die niet meer uit je kop te krijgen zijn. Ook blijf ik steeds weer nieuwe details ontdekken. Snel vervelen doet het zeker niet.

Laatste nummer "Forget About Life" is nota bene het hoogtepunt van de plaat!

Eens stukje indringender en gevarieerder dan het debuut. Dream Tonite is wel de duidelijkste oorworm, maar de rest van de nummers steekt ook goed in elkaar.

Ik vind dit een overtuigende vooruitgang t.o.v. hun debuut. Met het melodisch schurende gitaarspel van In Undertow krijg ik zelfs wat voorzichtige Yo La Tengo vibes… en dan zit je altijd goed bij mij. Dreams Tonite trakteert ons dan weer op een betoverende zanglijn, haast kinderlijk in opzet maar o zo effectief. Plimsoll Punks is vervolgens verrassend gelaagd, met uitstapjes in het gitaarspel van psychedelische proporties. Voor mij is Alvvays ook het interessants als ze flirten met de meer psychedelische en noisy kant van hun muziek.

Deze fuzzy, dromerige pop sound wordt doorgetrokken op het album, maar helaas verliest het album gaandeweg wel iets van vaart, alhoewel ze er nog een sterk eind aan weten te breien. De meeste kwaliteit zit verstopt in de kop, maar het is zeker een band die zijn potentie heeft laten zien en een sterke release neergezet hebben.

Eerst klinkt het mooi, maar pas na een paar keer beluisteren worden de lagen duidelijker en duidelijker, herkenbaarder en herkenbaarder. Erg sterk album!