Toch wel een vooruitgang t.o.v. The great destroyer, maar wel een definitieve breuk met het verleden. Low's unieke, narcoleptische geluid van weleer is nog vaag terug te horen in sommige tracks, maar de drummachines en uptempo-nummers hebben de macht gegrepen. Deze coup pakt nog niet eens zo slecht uit. Er staan hier een aantal geslaagde nummers op: Pretty people is een opener die doet terugdenken aan Trust. Ook Take your time doet terugdenken aan hun laatste meesterwerk: de zweverige vocale tapeloop lijkt zo uit Shots and ladders te zijn genomen. Breaker en Always fade betreden nieuw terrein, en met succes.
Een goed album, maar hij mist helaas de nodige diepgang en focus voor meer dan een 3,5/5.