Angus & Julia Stone - Snow (2017)

In het verleden hoorde je nog 'scherpe' songs met een fijn gitaarrandje en mooie samenzang. Inmiddels afgedaald tot slome 13-in-een-dozijn-songs. Inwisselbare songs in één tempo. De fut is er uit, zo lijkt het (mij).

Ik ben het met mijn bovenbuurman Cor eens. Komt niet in de buurt van de eerste albums. Kabbelt maar wat verder.

Ik heb 'm nu aardig wat keren geprobeerd de afgelopen weken, maar echt verliefd word ik niet op dit album. Of dat specifiek aan deze plaat ligt of dat ik last van verzadiging heb weet ik niet.
Wel hebben de nummers met de, relatieve, drive er in (Oakwood, Celler door en in mindere mate Sleep alone) flink de voorkeur. Al is ook dat een vertrouwd recept. Snow is op zich wel schattig.

Zeer matig, eigenlijk. Het klinkt allemaal prima en verzorgd, maar het doet niks.

Het idee is het zelfde als bij de voorganger. Hier mist de urgentie. Ook de zwoele spanning die de vorige zo goed maakte, klinkt hier geforceerd en vaak hoor ik het ook helemaal niet.

Inderdaad teksten van een kleuter. Weinig bijzonders, maar dat hoeft verder ook niet persé. Gaat niet vaak worden gedraaid.

Angus & Julia Stone, ze behoren tot het select groepje artiesten waar ik per direct de nieuwe plaat van bestel. Het begon ooit bij ‘Down The Way’, jawel ontdekt op MuMe, gevolgd door een geweldig optreden in Brussel, het ontdekken van hun eerste plaat ‘A Book Like This’ (mijn favoriet), het mooie ‘Angus & Julia Stone’ album en een tweede sublieme optreden in de Cirque Royale.
Dus was het in eerste instantie schrikken toen ik de eerste klanken van ‘Snow’ op Apple Music hoorde, ik had de plaat al besteld .. zou ik de bestelling annuleren?
Toch maar niet.
Gelukkig niet.
Het was wennen, maar het is een groeibriljant, misschien wordt het wel mijn favoriete A&J Stone album en dat wil wat zeggen, ik ben namelijk niet zo’n liefhebber van het gebruik van zo’n ritmebox, maar het is een perfecte mix van ‘pop’ en ‘folk’ (eerste album). Persoonlijk vind ik de bijdrage van Angus voor het eerst gelijkwaardig aan die van Julia.
Mijn favorieten: ‘Nothing Else’, ‘Chateau’, ‘Cellar Door’.
Mooie dubbel lp, voor het eerst een boekje erbij, het vinyl zo wit als Snow en zonder info op de labels (handig ).

Ik wou dat ik het met het bovenstaande eens kon zijn. Van de 4 albums die ik in bezit heb, vind ik dit by far het minste ën ik erger me af en toe ronduit aan de matige "la la la la" tekst en de Dracula's sis toon. Vrees dat dit een van de rasechte let-down releases van dit jaar wordt.

Met zijn voortkabbeltoon is het wel aardig behang voor een gesprek tijdens de dis en wat dat betreft zou er een sticker op het album mogen zitten "enhances the metabolic experience, maar daar zou ik dan weer niet op afgaan

Mee eens

Niet mee eens, ik vind dit een heerlijk album. Niet zo goed als hun meesterwerk Down the Way, maar de lome sound bevalt me heel erg goed. Hoogtepunten zijn voor mij Chateau en Who Do You Think You Are.

Mee eens.

Ik ook

Ach jonges, 't is dat je weet dat het broer en zus zijn, afgaand op dit album zou je zeggen dat het dikke mik is tussen die twee en dat ze na verliefd, verloofd nu happily married zijn - wat een snel vervelend album, een saai huwelijk, te veel routine; ik mis de spanning en de broeiage en hoop dat er snel onmin komt. Gijlie met een relatieverleden weet waarover ik het heb.

Heel slecht wordt het nooit, bijzonder goed ook niet. Ze kiezen voor veilig hier. Dat hoeft niet perse slecht te zijn want er staan zeker wel wat leuke nummers op. Maar het album mist topnummers welke wel op ''Down the way'' stonden. Wat is met de stem van Angus? Constant dat geneuzel...Ik bedoel; vergelijk dit eens met ''draw your sword''. Af en toe doet het geluid me een beetje aan Beach House denken...

Het was even wennen, de trage sound, weinig instrumentale solo's, en de haast onverstaanbare zang af en toe van Angus. Toch is deze plaat op mij gegroeid. Na een heerlijk concert gezien te hebben in AFAS live hebben vele nummers voor mij een extra laagje. Daardoor heb ik toch de vinyl gekocht. Mooi lichtblauw, helaas zonder info op de plaat, dus het is af en toe even gokken welke kant je op zet. Ondanks dit lijkt het meer te kloppen op vinyl als digitaal, op iedere kant staan 3 liedjes die erg goed bij elkaar passen, waar ik eerder digitaal moeite had met volgorde van de nummers, heb ik dat nu niet meer.

Sleep Alone is voor mij een uitschieter, en heeft de diepte en verrassende wending die ik bij de eerste luisterbeurt mistte bij veel nummers op dit album. Ook Nothing Else heeft dit, gepaard met een heerlijk sfeertje, en met de herinnering van een fantastische live uitvoering. Verder kan ik erg genieten van Bloodhound, wat me een beetje doet denken aan Crash & Burn. Ook het simpele, maar gezellige My House, Your House werkt, en zijn samen met Cellar Door en Baudelaire typische A&J nummers. Weinig akkoordjes, maar toch fijne nummers. Oakwood en Who Do You Think You Are lijken voor een groot deel van Angus zijn hand te komen, die toch wat meer de overhand lijkt te hebben op deze plaat. De singles Snow en Chateau vond ik leuk aan het begin, maar ben ik toch al snel zat, dit vind ik dan ook de minste nummers (gelukkig staan deze samen op kant 1, die toch het minst gedraaid wordt). De afsluiter Sylvester Stallone is magistraal, hoe de zang samenkomt, heerlijk, de bijna fluisterende zang van Julia aan het eind maakt het feestje compleet. Voor nu 4* maar toch ben ik er vrij zeker van dat ook deze plaat weer blijft hangen.

Eén van de betere albums van 2017 met als hoogtepunt het nummer Oakwood.

Is wel heel erg aan de veilige kant en het kabbelt iets te lang door.

Geen verrassende of oogstrelende tracks, geen scherpe randjes. Echter ook geen valse noot en dat is ook wat waard.

Gisteren Angus and Julia Stone gezien op het erg leuke festival La bonne adventure in Duinkerken. Festival aan de kust, een prima ambiance voor dit duo. Een bijzonder leuk festival is La Bonne Adventure, an te raden. De vorige platen van net duo had ik al, gewoon lekkere zomerfolk. Het optreden waarbij een groot gedeelte van deze cd werd gespeeld was bijzonder goed. Alereerst door de topmuzikanten die ze bij zich hadden, hoewel broer en zus zelf ook natuurlijk verdienstelijk kunnen spelen. Continu werd er gewisseld met instrumenten, bij een nummer waren er drie basgiteran. Live waren de nummers bijzonder overtuigend. Angus, nonchalant ogend, Julia innemend zorgden voor goed contact met het publiek. Net zo sympathiek als hun muziek. Grappig is dat de recensies heel verschillend zijn van deze cd. Een aantal is wat negatief, vinden de muziek wat voortkabbelen en anderen zien juist een meesterwerk. Ik vind het een prettige cd, met toch hier en daar wat verrassingen. Een meesterwerk is weer een bruggetje te ver voor mij, maar zeker door de live versies beïnvloed geef ik hier 4 sterren voor.

Ik heb dit album een tijdje links laten liggen en nu ik er weer naar luister komt het album weer helemaal binnen. Fijne sfeer en (bijna) net zo fijn als down the way voor mij. Stem verhoogd.