sq schreef:
.....Maar wat hier dan toch wel gemist wordt is een nieuwe
Birmingham of een
Sigmund Freud´s. Geen memorabel album.
Dat is misschien wel precies het probleem met dit album, dat er geen song op staat die het geheel op een hoger plan brengt en karakter geeft. Misschien een beetje een toevallige verzameling songs waar geen hit in zit. Maar niet memorabel? Dat weet ik zo zeker nog niet.
Waar ik van genieten kan, dat zijn de ragfijne teksten; de humor, het venijn in de kleine wendingen.
It's Money That I Love, de grappige sneer naar ELO in
The Story of a Rock & Roll Band, de waarschuwing aan
Mr. Sheep (Careful, you're walking all over yourself now), het weemoedig tragische
Ghosts. In
The Girls in My Life, Pt. 1 de leegte en de oppervlakkigheid. Een miniportret in
William Brown en de komische afsluiter
Pants.
Geen grote hoogtepunten wellicht, dan toch wel een album dat van begin tot eind goed in elkaar zit. Prima band en productie.
Randy Newman is een geweldige observator. Hij prikt graag de opgeblazen ballonnetjes door en laat de lucht ontsnappen. Relativeert wat voor anderen heilig is. En dat is nou precies wat we nodig hebben in een wereld vol vanzelfsprekendheden en zelfingenomenheid.