Moses Sumney.... waar ken ik de naam toch ook al weer van? Eigenlijk niet best als dat de eerste gedachte moet zijn. Gelukkig ging het lampje branden: de EP Lamentations kende ik al en ook
Doomed was me al bekend.
Sterker: het was een artiest naar wiens solo-album ik behoorlijk uitkeek. De black-out van mijn kant dan maar even vergeten.
Aromanticism is exact wat ik verwacht en gehoopt had. Het doet me denken aan het album van
Petite Noir. Het artwork sowieso, maar ook de broeierigheid, de onderhuidse spanning die het oproept en het ietwat stroperige karakter ervan.
Verder zijn het toch wel twee verschillende albums, maar ik voel raakvlakken.
De falsetto zang van Sumney is iets waar je tegen moet kunnen, en ook muzikaal gebeurt er veel. Elk nummer barst van de ideeën. Het is ook moeilijk in een hokje te plaatsen. Toch vind ik het niet heel erg ontoegankelijk. Björk doet het ook, maar die vind ik de laatste albums net iets te veel doorslaan qua experimenteerdreeft. Moses Sumney blijft ondanks alle avontuur nog redelijk binnen de grenzen waardoor het album ademt en betovert i.p.v. schurend irriteert.
Aromanticism is een fijn, spannend album waar ik wel even aan toe was in een jaar waar voor mij op muzikaal gebied niet zo heel veel gaande was. Dit intrigeert en ik hoop dat ik daar nog wel even zoet mee zal zijn.