Een dikke twee jaar werd er aan dit album, een lofzang aan het Californië van weleer, gewerkt. Eigenlijk was het de bedoeling dat de samenwerking tussen deze twee oude vrienden beperkt zou zijn gebleven tot een nummer (de titeltrack), maar omdat het Parks al snel zo goed beviel en hij van mening was dat hij nog enigszins in het krijt stond bij Wilson (die in 1966 de jonge en nog redelijk onbekende Parks binnenhaalde om de teksten voor The Beach Boys' nooit voltooide opus "SMiLE" te leveren) werd er besloten om het hele album als "Brian Wilson & Van Dyke Parks" te voltooien.
Het is echter muzikaal een echt Van Dyke Parks album. Brian Wilson verzorgt louter de zang, hij schreef geen enkel nummer of tekst, bespeelt geen instrument en bemoeide zich niet met de productie, en omdat hij zich voor een keer eens niet geforceerd hoeft te gedragen als 'Brian Wilson' lukt het hem om ontspannen en wel voor de dag te komen en zich geheel te concentreren op de vocalen. Voor Wilson werkte het bevrijdend, wat ertoe leidde dat hij zelf ook weer zin kreeg in het maken van muziek.
De sfeer die deze plaat weet op te roepen is er een van nostalgie, ontspanning en zwoele zomeravonden.
Niet een nummer steekt er echt bovenuit (al zijn "Sail Away" en het hierboven ook genoemde "Movies Is Magic" zeer fraai), het is een coherent geheel met, zoals op bijna ieder Van Dyke Parks album, heel veel aandacht voor detail en variatie, er wordt zelden tot nooit gekozen voor de gemakkelijke weg.
Dit album gaat trouwens wonderwel samen met Brian's puike "That Lucky Old Sun" (2008), waarvoor Parks enkele teksten schreef, en kan dan ook moeiteloos als 'het oudere broertje van' gezien worden.
"Orange crate art was a place to start
Orange crate art was a world apart"
"Hear the lonesome locomotion roar
Hobo hop on if you dare"