Intrigerend artwork. Kil, desolaat en tot de verbeelding sprekend. Een groots beeld.
En na de eerste toerbeurt van deze plaat zijn tot 'de verbeelding sprekend' en 'groots' , juiste etiketten voor deze tot vernietiging doorspelende Zweedse doom rockers.
Monolord stond op vorige edities voor een zeer vet en repeterend (sleep) geluid met wel duidelijk kop en staart songs.
Op deze plaat is het niet anders, echter ze spelen met wat meer variatie; iets meer lead, een ware viool (Dear lucifer, wormland) , akoestiek, wat orgelvegen, stil vallen in verder wat meer op- en uitbouwende nummers (in vergijking met eerder werk). Dat lijken al met al toch wat noviteiten bij monolord.
Maar bovenal zijn er natuurlijk vette, zich in je vezels nestelende, riffs. Met een fijn nmelodietje, ietwat echoende en in de mix gelegde vocalen, blijft dat toch het onmiskenbare (klassieke doom)karakter van monolord.
Slotnummer is een werkstuk op zich, hoop dat zeker nog live te zien. Ik ben hier lyrisch over. Tweede etappe nu dus maar.
Monolord kroont zichzelf met Rust tot 'empress van de sabbathiaanse doom rockers' . En stijgt boven zichzelf uit, boven "empress rising" . Yes, the New Empress is rising!
Keizer in deze league blijft dan toch wel Electric wizard
mi