Threshold - Legends of the Shires (2017)

De eerste luisterbeurt zit er zonet op. Het is natuurlijk een flinke hap om ineens te verwerken, maar de eerste indruk is alvast positief! Heel gevarieerd album met een heldere productie (hoewel misschien net iets te gepolijst naar mijn smaak), duidelijk gespeeld door ervaren muzikanten. Ik kan hetgeen Sake hier eerder gezegd heeft wel enigszins onderschrijven; het leunt geregeld behoorlijk dicht aan bij symfonische power metal, niet per se mijn kopje tee. Tegelijk vervalt de muziek op het eerste gehoor nergens in tenenkrommende clichés (iets waar ik bij het zien van de titel van het album en sommige van de nummers toch voor vreesde). Wordt vervolgd met volgende luisterbeurten...

Begin bij het begin en je hoort geleidelijk wel een verandering. Maar altijd top(!) zangers in de gelederen (gehad)

Waarom wel ?
Nee zonder gekheid, maar ik geef zelden een plaat gelijk 5 sterren. Dat doe ik eventueel pas na enkele jaren als het een absolute klassieker blijkt te zijn (zoals gisteren met The Visitor van Arena) 4,5 is dus voor mij een maximale score momenteel.

De mannen waren trouwens weer ijzersterk afgelopen weekend in Zoetermeer. De periode Damian Wilson werd gemakshalve maar helemaal overgeslagen als ik me niet vergis.

Dat klopt de mac periode is ook veel sterker vind ik. 5 nummers gespeeld van deze plaat. Hadden er gerust meer mogen zijn. Vind dit toch wel 1 van hun sterkste platen. In ieder geval de meest constante. Laatste weken heel veel gedraaid.

Niet helemaal, maar ik sprak na afloop kort met gitarist Richard West en die gaf toe ook veel nummers te hebben gespeeld uit de eerste periode van Glynn Morgen bij Threshold 23 jaar geleden. ( ik had bardienst bij de Boerderij zaterdag)

De laatste CD's met Damian Wilson begonnen net mijn favorieten van de band te worden en dan blijkt dat hij na het inzingen van deze CD de band is uitgezet. Vervolgens is zijn zang vervangen door Glynn Morgan's. Dat geeft de band direct een ander geluid, al valt het op dat de CD sowieso wat progressiever uitpakt dan de voorgangers. De zang van Glynn is helemaal niet slecht, maar niet van het niveau van Damian. De grootste kritiek op deze CD betreft echter de catchy refreinen, die geregeld voorbij komen. Die neigen me teveel naar "cheesy" en dat is wel echt jammer. Verder luistert de plaat met meer luisterbeurten wel steeds beter weg, maar blijft het een lastig geval.

Ik zou best graag eens de versie met Damian's zang willen horen, gewoon ter vergelijking. Zullen ze wellicht nooit vrijgeven, maar toch.

Wat een droombaan zeg

Een fijn album, maar wat mij betreft echt geen hoogtepunt van Threshold. Het album klinkt allereerst wel als een duidelijke eenheid (ook los van het thema dat met The Shire over het album verspreid is). Er wordt ook her en der best stevig gespeeld, maar voor mijn gevoel wat geforceerd; omdat het moet. Het spettert gewoon echt niet. The Man Who Saw Through Time is absoluut een mooi nummer, maar weinig verrassend. En ook dat geldt eigenlijk voor het hele album. Bij Stars and Satellites denk je bijvoorbeeld na ca 5:20 een opmaat naar een voorzichtige explosie te horen, maar vervolgens zakt het vrij rap weer in doordat hetzelfde refrein er nog een paar keer achteraan wordt gegooid.

Glynns zang dacht ik meestal iets hoger te waarderen dan die van Damian, maar het zou best kunnen zijn dat die mede de oorzaak is van het weinige gespetter op dit album. De wegebbende nazang bij diverse refreintjes dragen daar mogelijk ook aan bij.

Slecht is het al met al niet, maar wel (en dat zeg ik niet vaak) een beetje saai.

Verrassend fijn en uitgebalanceerd album. De hardere stukken worden mooi afgewisseld met nummers waar het rustiger aan toe gaat. De nieuwe zanger klinkt daarnaast ook nog eens aangenaam in de oren. Fijne productie. Ik heb de dubbel vinyl uitvoering.

Ik heb deze helemaal stuk gedraaid toen het uitkwam. Ik ben 'fan' geworden door Psychedelicatessen, en riep al jaren dat mensen Glynn niet moesten onderschatten wanneer het wedstrijdje Mac/Damian werd gespeeld.

Ik vind Mac erg fijn, omdat ik met hem ben meegegroeid (zeg maar) door de donkere jaren 90 en 00. Damian had de pech op de mindere platen te zingen, dus ik had nooit wat met hem, maar Innocent is bijvoorbeeld één van mijn lievelings-songs van Threshold. (lekker onsamenhangend betoog, maar goed).

Dus hoe blij was ik dat Glynn weer een plaat mocht inzingen. Dat niet alleen, het werd een dubbelaar, en ik wind er geen doekjes om: ik ben niet gek op dubbelaars. Teveel is gewoon teveel. Maar deze dubbelaar ging erin als zoete koek.

En wat kan die Glynn zingen, man. Zijn stem heeft totaal niet aan kracht ingeboet sinds songs als Will to Give en Devoted. Muzikaal is iets ingetogener en iets minder metal, wat best okay is. Het doet dan ook wat denken aan Clone zo nu en dan (toevallig ook één van mijn favoriete platen van deze band).

Ik ga een heel eind met je mee, maar vond zanger Damian Wilson toch ook niet verkeerd hoor!

Damian Wilson is zeker geen verkeerde zanger, maar niet mijn persoonlijke favoriet.

Ja ze zijn bezig met een nieuw album nou als ze dit niveau evenaren of misschien nog beter dan kijk ik er reikhalzend naar uit

Elke band heeft wel een 5*-plaat en of deze nu in het begin, midden of eind van hun carrière ligt zal mij een hansworst zijn.

Dit is de plaat, waar ik sinds Psychedelicatessen op wachtte. Met Mac haalde ze zo nu en dan toch echt bijna dat hoge niveau, maar soms was het het nèt niet. Maar deze is het dus nèt wel!

Volgens mij heb ik in andere berichten al heel veel meer over deze plaat gezegd. Ik houd het daarom maar even hierbij en headbang mij intussen door de komende 1,5 uur heen.