The Killers - Wonderful Wonderful (2017)

Helaas zijn ze al de weg kwijt na Sam's Town. Ga hier niet eens meer aan beginnen.

De productie stoort mij ook. Het klinkt niet lekker ofzo.

Het klinkt inderdaad alsof de studio de sfeer wil bepalen en niet Flowers' creatieve geest.

Brian Eno heeft trouwens meegeschreven aan Some Kind of Love, in elk geval bijdrage aan de tekst.

Niet aan de tekst, maar aan de muziek. The Killers hebben het liedje geschreven over een deel van deze melodie (https://www.youtube.com/watch?v=It4WxQ6dnn0) en ze hebben toestemming gekregen van Eno nadat hij het eindresultaat hoorde.

Okay ik zag op YouTube staan dat Eno aan de tekst had bijgedragen, vond het wat vreemd maar nu snap ik dat het daar gewoon verkeerd stond... I stand corrected.

Eerste berichtje op MuMe Heerlijke plaat dit. Staat op repeat. Idd een beetje vreemde productie maar knalt toch lekker uit de boxen. En lekkere zang van Flowers ook.

jammer. Had stiekem de hoop dat ze weer eens een lekkere plaat zouden maken. Staan paar aardige nummers op, maar meer ook niet.

Ik kan het niet helpen maar schiet gewoon in de lach bij het horen van die toeter op Wonderful Wonderful. Wie heeft dat bedacht? Vast het brein dat ook verantwoordelijk is voor de intro van Rut. Jezus zeg wat zijn ze allemaal aan het doen hier. Zouden Flowers en consorten zich vandaag de dag bij het horen van When You Where Young en Mr. Brightside zich ook niet afvragen hoe ze ooit tot zoiets in staat zijn geweest? Want dit is kwalitatief echt ver onder de maat.

The Killers is een Amerikaanse band die in 2001 werd opgericht in Las Vegas, Nevada en in zanger/toetsenist en componist Brandon Flowers zijn “key-member” heeft. Hun eerste 2 albums, “HOT FUSS” uit 2004 en “SAM’S TOWN” uit 2006 werden door fans en critici enthousiast ontvangen verkochten wereldwijd goed. Het van hun derde album “DAY & AGE” getrokken single “HUMAN” werd in 2008 in Nederland hun eerste grote hit, het bereikte de 2e plaats in de Nederlandse Top 40. Het was een eenmalig groot succes, want alleen het van hetzelfde album afkomstige “SPACEMAN” en “RUNAWAYS”, afkomstig van het in 2012 verschenen “BATTLE BORN” bereikten de Top 40. Die 2 albums werden door met name de critici afgebrand. Het was te commercieel en er werd te veel op ‘safe’ gespeeld. Tussendoor bracht Brandon Flowers ook nog 2 solo albums uit die geen grote successen werden en het van The Killers bekende geluid lieten horen. Het heeft 5 jaar geduurd voordat het 4-tal een opvolger had voor “BATTLE BORN”, en dat is “WONDERFUL WONDERFUL” geworden. Het is een album geworden waarop 10 songs te vinden zijn, 43 minuten duurt en een gepassioneerde en geïnspireerde band laat horen. Flowers zingt op de zijn bekende manier, met veel galm en grote gebaren, de songs hebben diverse invloeden en boeien van de eerste tot de laatste minuut. In “RUN FOR COVER” zijn bijvoorbeeld New Order invloeden te horen en ook U2 komt in enkele tracks voorbij. New wave vermengt met pop, zo zou je, volgens mij, de muziek van The Killers kunnen omschrijven. Met “WONDERFUL WONDERFUL” revancheert de band zich op de 2 voorgaande albums, waarop het meer pop was dan new wave, en ze lijken op de weg terug. Lekker plaatje, niet meer, maar zeker niet minder!!

Je neemt de woorden uit de mond ! Haha
Heb de hoop opgegeven. Maar man, wat blijf ik dat jammer vinden.

Ik ontdekte The Killers toen Day & Age uitkwam en vind dit nog steeds een fantastisch album. Al gauw werd ik ook fan van hun vorige twee albums en ook opvolger Battle Born vind ik een erg sterk album, hoewel ik moet toegeven dat er enkele luisterbeurten nodig waren om die helemaal te laten doordringen. Ze staan al die jaren al aan de top bij mij en dat zal ook, zelfs al was dit album ontzettend tegengevallen, niet zo snel veranderen.

Album nummer vijf heb ik nu inmiddels vier keer helemaal beluisterd. Ik heb er tot nu toe gemengde, overwegend positieve gevoelens bij. De eerste helft van het album is ontzettend sterk. Kan zich wat mij betreft makkelijk meten met Battle Born. De titeltrack is iets dat ze nog nooit eerder hebben durven maken, maar ze komen er mee weg. Lead single The Man is enorm catchy, Rut is mooi (hoewel ik geen fan ben van de opening en afsluiting), Life to Come is episch en Run for Cover en Tyson vs. Douglas doen met hun hoge tempo en de prominent aanwezige synths en gitaren meer denken aan Sam's Town dan alles wat ze sinds dat album hebben uitgebracht. Tyson vs. Douglas behoort overigens tot één van de hoogtepunten van het album.

Er staan twee nummers op die nog niet bij me binnenkomen. Dit betreft met name het nummer dat zich langzaam maar zeker tot publiekslieveling lijkt te ontpoppen: Some Kind of Love. Ik kan in de regel goed overweg met hun rustigere nummers (My List, Be Still), maar deze komt vooralsnog iets te zeurderig en langdradig op me over. Ik lees dat Brandon deze, net als Rut, voor zijn vrouw geschreven heeft, maar dan vind ik Rut toch beter uit de verf komen. Ook track 10 is een twijfelgeval. Deze wordt weliswaar steeds beter naarmate het nummer op gang komt, maar valt naar mijn mening in het niet in vergelijking met de afsluitende nummers op de vorige twee albums. Out of My Mind en The Calling zijn groeiers, maar behoren niet tot hun sterkste werk. Bonustrack Money on Straight is wel grappig, maar is te karig om de Deluxe Version écht de moeite waard te maken.

Al met al bewijzen The Killers met dit album nog steeds genoeg in hun mars te hebben. Het luistert lekker weg en er staan genoeg tracks op die zich lenen voor de setlist. Ze bewijzen echter tegelijkertijd meer dan ooit dat ze elkaar nodig hebben. Ik merk de afwezigheid van Dave Keuning namelijk wel degelijk in de tweede helft van het album. Sowieso zijn ze in interviews momenteel ontzettend vaag. Er wordt nergens een duidelijke uitleg gegeven waarom Dave niet aanwezig was bij de laatste opnamesessies en de fotoshoot. Het feit dat hij het nu ook live laat afweten en dit album omschrijft als ‘it is what it is’, is in ieder geval geen goed teken.

Ik hoop dan ook oprecht dat het bij het volgende album lukt om alle vier de leden binnen de boot te houden. Ik had immers nooit gedacht dat wanneer deze heren een optreden zouden aankondigen in Nederland (ik wacht er al jaren op!), het me zo goed als koud zou laten. Groot fan van de muziek, maar als ik kaartjes voor The Killers koop, wil ik niet alleen Brandon en Ronnie zien. Alle respect voor de twee muzikanten die invallen tijdens deze tour, maar beiden hebben naar mijn mening 0,0 stage presence. En dan ook nog Flowers’ achtergrondzangeressen die tijdens Read My Mind gaan meezingen… Nee, dank u. Dan houd ik liever de herinnering aan Vorst Nationaal in ere. Hopelijk doen ze zo'n gave tour ooit nog eens (en dan natuurlijk gewoon met Mark en Dave).

Ik begin met 3,5* voor Wonderful Wonderful.

Het valt me op dat The Killers op Wonderful Wonderful wat meer keyboards uit de kast hebben getrokken. In sommige liedjes passen ze die heel smaakvol in (The Man of Tyson vs. Douglas), maar soms klinkt het helaas ook wat goedkoop, zoals bijvoorbeeld in Rut.

Het songmateriaal vind ik wisselvallig. Rut is inspiratieloze en slappe pop, Some Kind of Love is te klef voor woorden en The Calling is in alles een kloon van de latere Depeche Mode. Wel een aardig liedje overigens. Een goede middenmoter binnen dit album, een lage middenmoter binnen het hele oeuvre van The Killers. Van dat niveau zijn er wel meer liedjes te vinden op dit album. Life to Come en Out of My Mind reken ik bijvoorbeeld ook tot die categorie.

Uitschieters zijn er ook: De singles The Man en Run for Cover (tevens de stevigst rockende songs) en Tyson vs. Douglas met zeer poppy, maar goed uitgewerkte melodielijnen. Ook het titel- en openingsnummer verdient het om in het zonnetje gezet te worden. Ik vind het dapper dat de heren zo'n atypisch nummer als promosingle uitbrengen en er ook nog eens hun album mee openen. Ze zijn blijkbaar toch niet alleen maar commercieel ingesteld.

Het niveau van Hot Fuss zal deze band waarschijnlijk nooit meer gaan halen en ik betwijfel zelfs of ze ooit nog een consistent album gaan schrijven. Goede singles maken kunnen ze nog altijd wel, dus laat ik daar dan maar van genieten.

Ik vind de album opener 'Wonderful Wonderful' echt een geweldig nummer. Ik heb gelezen dat het over de depressie van z'n vrouw gaat, iets waar ze sinds haar jeugd mee worstelt vanwege vervelende gebeurtenissen. Een mooi uitgangspunt lijkt me zomaar.
De spannende opbouw van de track, de steeds meer gillende gitaren, de dramatiek van Flower's zijn stem, om vervolgens naar de tekst te werken: "Wonderful wonderful."
Ik vind het geweldig.

Bij dit nummer denk ik steeds aan een mash-up van Queen en Kings of Leon. De glamour rock van Flower, met het rockende pop geluid van de band. Dramatiek met stevige gitaren.

De rest van het album bereikt voor mij nergens meer zo'n hoogtepunt, maar slecht kan ik het ook niet noemen. Het album zal niet in mijn top 20 terechtkomen, maar het nummer 'Wonderful wonderful' zal ik nog vaak op gaan zetten op de mooie winterdagen.

Mooie songexploder podcast over Rut, derde nummer van dit album:

https://pitchfork.com/news/listen-to-the-killers-break-down-rut-on-song-exploder/

Het is een beetje 'back to the 80s' met the Killers en Brandon Flowers. Je moet ervan houden.

Ik kan hier weinig objectief over zijn, omdat ik The Killers sinds Sam's Town volg en die ik hoog heb zitten (staat zelfs op de eerste plek in m'n top 10). Het debuutalbum Hot Fuss pakte me in het begin nog niet echt (en dan vooral de tweede helft) maar ook die kon ik langzamerhand waarderen met nummers zoals Midnight Show en Change Your Mind.
Waren Hot Fuss en Sam's Town indie rock, Day & Age (2008) ging meer de synthpop kant op met nummers zoals Losing Touch, de megahit Human en This Is Your Life. De interesse voor deze band was toen al zo groot dat ik ook dit album geweldig vond en nog steeds vindt (de LP is eindelijk binnen!). Na Day & Age was het vier jaar wachten (met in 2010 een solo album van Brandon Flowers) op Battle Born. Flowers heeft recent meerdere keren aangegeven dat Battle Born (2012) niet goed genoeg was. Heeft hij naar mijn idee misschien een punt. Nummers zoals A Matter of Time, From Here on Out en Here With Me behoren niet tot het beste werk maar daar tegenover staan Runaways, The Way It Was en Miss Atomic Bomb die het live goed doen en toch wel als klassieke Killers songs mogen worden beschouwd.
Na de Battle Born tour was het weer tijd voor een break bij de bandleden en werden er solo albums uitgebracht. The Desired Effect van Flowers bracht iets nieuws en werd overall goed ontvangen De hoop voor een klassieke Killers album werd vanaf 2016 steeds groter maar het bleef lange tijd nog stil. Uiteindelijk werd er bekend dat de band moeite had om een nieuw album te produceren. Verschillende producers werden ingeschakeld maar niets leek te werken. Tot de band in contact kwam met Jacknife Lee (producer van o.a. U2). Dit was een schot in de roos en in de eerste helft van 2017 werd het album uiteindelijk geproduceerd en kregen we in juni de eerste single te horen, The Man, die er voor moest zorgen dat The Killers weer op de radio te horen zou zijn. En dit lukte. The Man kwam in de top 10 terecht van de Billboard Alternative Charts en werd door critici goed ontvangen. De titel van het nieuwe album werd in juli bekend gemaakt genaamd Wonderful Wonderful voor een release eind september (22 september precies te zijn). In augustus kwam de tweede single uit genaamd Run For Cover. Dit nummer stamt uit de tijd van Day & Age in 2008 en werd van de plank gehaald. Flowers was zo gecharmeerd van dit nummer alleen kreeg toentertijd het tweede couplet maar niet af. Hij wilde voor Wonderful Wonderful het nummer afmaken en schakelde Alex Cameron in, een beginnend artiest uit Australië, waar Flowers veel raakvlakken mee bleek te hebben. Het nummer is uiteindelijk afgemaakt en past bij het tijdperk van Hot Fuss en Sam’s Town. Wat mij betreft een van de hoogtepunten van Wonderful Wonderful.
Naarmate de release steeds dichterbij kwam in september kwamen er nog twee nummers uit. De titel track, Wonderful Wonderful en Some Kind of Love. Ook werden er wat nieuwe nummers live gespeeld zoals Tyson Vs Douglas en The Calling. Het nummer Wonderful Wonderful is een donker nummer vergelijkbaar met het slotnummer van Day & Age, Goodnight Travel Well. De basgitarist Mark Stoermer is duidelijk hoorbaar. Het nummer is een gewaagde opener en iets wat ik niet gewend ben van The Killers, maar ik vind het geweldig. Ook Some Kind of Love is een donker nummer waarin duidelijk wordt dat Flower’s vrouw wat persoonlijke problemen heeft en waar het gezin onder lijdt. Hij zingt: ‘Can’t do this alone. We need you at home. There’s so much to see. We know that you’re strong. Can’t do this alone.’ Dit thema komt veelvuldig terug op het album in nummers Rut, Out of My Mind, Wonderful Wonderful, Have All the Songs Been Written en Life to Come. En hoe erg het ook is voor de familie Flowers, het doet de nummers ten goede.

Wat mij betreft is dit een geweldige comeback van The Killers en ik ben er dan ook zeker bij februari in de Ziggo Dome. Zonder basgitarist Mark Stoermer en gitarist Dave Keuning, zij zijn voorlopig klaar met het touren rond de wereld en zullen alleen nog studioactiviteiten doen voor The Killers. Afgaand op YouTube beelden van de Europese tour in november kan dit in februari alleen maar een heel groot feest worden met bekende hits gewisseld met nieuwer werk. Zoals ik al zei, ik kan bij The Killers niet objectief zijn. Dit album is mijn nummer 1 van 2017 en ik hoop dat ze nog een lange tijd doorgaan met muziek maken.

Schrijnend om te zien hoe weinig aandacht een band als The Killers dezer dagen nog krijgt op deze website. Hoewel ik Day & Age nog kon smaken, viel deze al wat minder in de smaak op MuMe en met Battle Born was de weg naar beneden wel degelijk volledig ingezet. Ook mijzelf was het zowaar even ontgaan dat het album al (een tijdje) uit was. En dit ondanks de goede singles The Man en Run For Cover. Net zoals in 2012, toen met het geweldige Runaways, deden ze mij terugdenken aan de machtige band die ze in de nillies waren.

Jammer genoeg doet Wonderful Wonderful exact hetzelfde als zijn voorganger. De verwachtingen werden door de vooruitgeschoven singles toch weer een beetje opgekrikt en dan is de gehele plaat toch voor een tweede maal op rij (zeer) teleurstellend.

De plaat start nochtans uitstekend met de interessante titeltrack en gesmaakte single The Man. Bij de intro van Rut besluipt het gevoel me echter al dat ze dit niveau niet gaan aanhouden. Geen idee wat ze met deze intro wilden bereiken, maar de toon is alleszins gezet voor een wel zeer matige ballad. Het heeft nog vaag een Day&Age-achtige insteek, maar dan enkele niveaus lager. Life To Come doet me jammer genoeg ook weinig. Op een of andere manier doet (het reffrein van) dit nummer me aan U2 denken.

Gelukkig komt daar Run For Cover om het niveau terug op te krikken. The Killers op hun best. No nonsense meezingreffrein, lekkere gitaarrifjes en zie de hele wei van Rock Werchter meteen op en neer springen. Ook Tyson vs Douglas past in dit rijtje. Lekkere song.

Jammer genoeg gaat het tempo daarna terug naar beneden en wordt mijn aandacht nergens meer écht gewekt. Hier en daar een leuk synthdeuntje maar niets bijzonders. Dat is natuurlijk wel zeer vroeg om op een plaat van 10 nummers na 6 nummers min of meer uitgezongen te zijn.

Een beetje vergelijkbaar met hun Battle Born uit 2012 dus. Een 4-tal leuke nummers die de live-setlist zeker weer wat kunnen aanspekken. Jammer genoeg zijn ze tot een singlesband gedegradeerd en kunnen ze het geen hele plaat meer een bepaald niveau aanhouden.

Deze plaat even met een volledig punt verhoogd. Het heeft even geduurd, maar nu vind ik het eigenlijk toch wel weer een goed Killersalbum. Het haalt inderdaad (bijlange) niet het niveau van Hot Fuss of Sam's Town, maar voor mij haalt hij wel het niveau van Day and Age en Battle Born, die ik ook beide goed vond. Niet meer, maar ook niet minder.

Het enige nummer dat me stoort is The Man, dat vind ik echt een draak. Vreemd dat die hier het vaakst als favoriet staat genoteerd, dat verrast me echt! Nuja, smaken verschillen, zeker?

Wat deze plaat voor mij mist in tegenstelling tot z'n voorgangers, is één of meer knallers. A Dustland Fairytale en Runaways vind ik bijvoorbeeld twee absolute toppers. Die vind ik niet op dit album.

Favorieten kiezen is dan ook moeilijk. Tyson vs. Douglas vind ik het beste nummers op het album, en als tweede favoriet heb ik Life to Come aangeduid, al zou dat op een ander moment quasi eender welk ander nummer kunnen zijn.

3,5*

7, 8, 8, 7, 5: The Killers lijkt op zijn retour te zijn. Het écht heerlijke van Sam’s Town en vooral Day & Age is er inmiddels wel van af, hoewel ook dit nog lekker wegluistert. Ik zal de nummers alleen over een halfuur al weer vergeten zijn.

Life to come en out of my mind klinken heel erg als U2. Heel jammer. ( niet dat U2 slecht is maar dit hoort gewoon niet)
Wat mij betreft het minste album van the killers. Niet slecht maar dit valt mij toch wel tegen.

Beste songs:
Run for cover
Rut
Money on straight
Wonderful wonderful

Ik snap persoonlijk niet welke weg ze zijn ingeslagen.
Dit heeft niks weg van de voorgaande albums.
Ondanks dat is dit in het algemeen wel een redelijk album. De stem van brandon blijft magistraal, de songs deze keer wat minder.

Rut klinkt als een door Keane afgekeurd liedje...

Jammer voor Keane, dan had er tenminste een goed liedje op Cause and Effect gestaan.

Minste album van the killers maar nog steeds een ruime voldoende hoor!
Neem alleen al de titeltrack en run for cover al, een bron van kwaliteit.
Misperen hierop zijn: out of my mind (u2 cover lijkt het wel) en have all the songs been written.
Bij dit album kwam brandon flowers ook voor een kruispunt te staan qua welke kant ze op gingen met de sound. Hij was erg zoekende hoorde je hier.
Hij heeft de juiste afslag genomen met de volgende albums