Heel veel onenigheid hier boven lees ik, wat mooi is, want dan doet een plaat iets met iemand. Met mij zeker. De "bluesplaat" was mijn hernieuwde kennismaking met Fink, na een album in de jaren 00 dat mij niet heel veel deed. De bluesplaat was heerlijk qua sfeer en beleving.
Resurgam komt er al zeer snel achteraan. Persoonlijk vind ik het verschil met de bluesplaat niet zo heel erg groot. De sfeer op beide platen is hetzelfde, de minimale middelen waarmee Fink iets groots creëert geldt voor beide. Hierbij valt de keuze voor verschillende leadinstrumenten extra op. Toch maakt het nauwelijks uit of nu een piano, akoestische of elektrische gitaar vooraan staat. De sfeervolle duisternis is waar Fink glorieert.
Meteen bij het begin maakt Fink indruk. Zoals 'Resurgam' opbouwt, telkens een instrument erbij, is het het muzikale equivalent van een opstand. De onvrede groeit, steeds meer mensen sluiten zich aan, tot dat alles wordt overlopen. In het begin kunnen de autoriteiten het geheel nog onderdrukken, maar men blijft opstaan, totdat vader tegenover zoon en zoon tegenover moeder komt te staan en het geweld zich nog maar een kant uitkeert: het gezag. Dit wordt zo goed muzikaal ingevuld.
En 'Cracks Appear'? Dat is na de eerste luisterbeurten toch echt mijn favoriet. Wellicht verandert dat nog, want er staan verder op in het album nog een aantal prachtige nummers. Ik hoor in 'Cracks Appear' de invloed van Massive Attack, waar ik niet veel mee kon. De rockinvloeden die steviger doorklinken hier, trekken mij volledig over de lijn. Het is met weinig vergelijkbaar wat ik hoor als mijn vriendin de radio aan heeft staan in huis. Daar is het te ruig en ongepolijst voor. Prima song dus.
Op Resurgam trekt Fink die kwaliteiten heel goed door. Soms iets rustiger, maar altijd de sfeer die ik voel tijdens het album overeind houdend. Tip voor mijn eindejaarslijstje.
Het hele verhaal staat
hier op WoNoblog.