Nieuw materiaal van End of Green is iets waar ik het hele jaar naar uit kan kijken. Altijd neem ik me voor om een recensie te schrijven en steeds stel ik het maar uit. De voornaamste reden is dat End of Green me vaak zo weet te raken dat ik het moeilijk vind om de juiste woorden te vinden om te beschrijven wat ze voor mij betekenen..
Nadat ik ze de afgelopen week voor de derde keer live had gezien vond ik het tijd worden om toch maar eens wat woorden te besteden aan dit album. Het begint allemaal met Send in the Clowns. Een melancholisch nummer waarbij de zang van Michelle Darkness er gelijk inhakt. De tekst wordt met veel bezieling gebracht en het refrein doet me erg denken aan Zombie van The Cranberries.
Daarna volgt gelijk de zware doom rif van Darkside of the Sun. Het nummer dat het meest doet denken aan Type O Negative. De zang is in de beste Peter Steele traditie. De teksten gaan weer zwaar door merg en been en de kippenvel momenten zijn talrijk. Een van de mooiste nummers van de plaat.
Hierna volgt het toegankelijke The Door dat tekstueel weer erg aangrijpend is. Ook hier laat Michelle Darkness horen dat hij in topvorm is. Na een paar keer luisteren kreeg ik dit nummer niet meer uit mijn systeem.
Head Down en Crossroads zijn twee nummers die Michelle Darkness zijn voorliefde voor Blues goed laten horen. Head Down was al geschreven voor het Unplugged album en Crossroads is een cover van Calvin Harris. Vorig jaar overigens ook nog gecoverd door
The Beauty of Gemina - Minor Sun (2016)
The Unseen en Dressed in Black zijn dan weer meer toegankelijke nummers die het moeten hebben van de zang en de toegankelijkheid.
Mollodrome is het meest persoonlijke nummer en is een echte End Of Green track waarin de band emotioneel helemaal los gaat. Zelf typeerde ze dit nummer als het sterkste nummer van het album maar voor mijn gevoel is dat toch het afsluitende en alles verpletterende Like A Stranger. Hierin komt alles samen wat End of Green voor mij zo geweldig maakt. Deze song is vanaf de eerste tot de laatste seconde een aanhoudend kippenvel moment.
De songs die ik niet apart heb genoemd zijn ook prima en de bonus track kost wat gewenning maar is in mijn beleving nog altijd goed.
Nee Void Estate is het perfecte album geworden voor het 25 jarig jubileum van End of Green. Wat mij betreft kunnen de mannen nog jaren door in deze stijl die ergens het midden kan houden tussen Doom, Gothic en Blues. Het is als een soort kruisbestuiving tussen Type O Negative, The Cure en Johnny Cash maar om eerlijk te zijn hoor ik dan liever End of Green.