RuudC schreef:
k zat in die jaren redelijk diep in de obscuurdere black metal en ik had Dimmu Borgir deze handreiking naar het grote(re) publiek vast niet vergeven.
Zo grappig en zo illustratief voor datgene wat ik op vele metalfora en concertbezoeken tegenkwam. Niets zo grappig als devoot (jong) bm-publiek. Zo ben ik ooit aangesproken op mijn Emperorshirt door gastjes die zich ten tijde van het verschijnen van Nightside Eclipse nog insmeerden met olvarit en kleuterkots in plaats van corpsepaint. Te grappig.
Het mooie van Dimmu Borgir is dat ze wegdreven bij het blackmetalgebeuren maar het image wel behielden en exploiteerden. Je hoort een invloedrijke band die gewoon lekker doet waar ze zin in heeft. En puristen trekken dat niet. Zulk soort metal kan door een breder publiek gevreten worden maar is natuurlijk niet zo commercieel in de zin van een Bon Jovi die samen met Desmond Child een hitje schrijft.
Zoals eerder gezegd stoor ik me soms wel aan de dichtgesmeerde producties waardoor ik een haat/liefde verhouding met de band heb. Jullie recensies zetten mij ook weer aan het luisteren en In Sorte Diaboli klinkt weer wat meer naturel maar zakt wel wat terug qua aansprekende composities in vergelijking met Puritanical Euphoric Misanthropia en Spirtual Black Dimensions. Enfin, ik kan er wel weer een beetje van genieten.