menu

Pearl Jam - Riot Act (2002)

mijn stem
3,56 (378)
378 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Epic

  1. Can't Keep (3:39)
  2. Save You (3:50)
  3. Love Boat Captain (4:36)
  4. Cropduster (3:51)
  5. Ghost (3:15)
  6. I Am Mine (3:35)
  7. Thumbing My Way (4:10)
  8. You Are (4:30)
  9. Get Right (2:38)
  10. Green Disease (2:41)
  11. Help Help (3:35)
  12. Bushleaguer (3:57)
  13. 1/2 Full (4:10)
  14. Arc (1:05)
  15. All Or None (4:37)
totale tijdsduur: 54:09
zoeken in:
avatar van Marco1994
4,0
Davidus schreef:
wat een gezeik zeg dat dit een slecht album zou zijn, degene die dit zeggen begrijpen niets van PJ! En die opmerkingen dat alleen tm nr 8 dit een goeie cd zou zijn, zijn helemaal ergerlijk; Green diseases , Help help, Bushleager, 1/2 Full; een mooi kwartet. Nooit nummers op zich zelf beoordelen.....


Ik deel je mening

Alleen vind ik zelf Get Right ook een goed nummer.

Buffalotid
Beetje een mindere periode, qua studiowerk, van Pearl Jam (2000-2002). Gelukkig zijn ze er terug doorgekomen met hun 2 laatste albums.
Ik mis hier echt het Pearl Jam van de jaren 90.

avatar van TheFunkyM
4,0
Save you, vind ik echt 1 van de beste nummers van PJ geworden, live klinkt dit nummer ook echt geweldig

3,0
Interessant en gedegen album dat inderdaad een aantal nummers had kunnen missen wat mij betreft met "1/2 full, arc en help me".

"You are" is het nummer dat mij het meest aanspreekt, sferisch, mysterieus en een heerlijke drive. Het album doet over de hele lijn vrij zwaar aan, en mist wellicht wat samenhang. Toch voert kwaliteit de boventoon met bv ook "love boat captain", "green disease" en het heerlijk "all or none" als afsluiter! Ruim voldoende boeiend dus!

avatar van Madjack71
Sinds het sterke Into the Wild van Eddie Vedder, weer wat interesse gekregen voor het oeuvre van Pearl Jam. Hierop komen toch al een aantal sfeerbeelden voorbij die mij zo aan wist te spreken in de solo cq soundtrack debuut van Vedder.

avatar van Ronald5150
3,5
Voorganger "Binaural" vond ik een nogal geforceerd klinken. "Riot Act" is wat mij betreft alweer een flinke stap voorwaarts. De sfeer is best somber en donker, maar er staan erg goede liedjes op "Riot Act". "Save You" is daar zeker eentje van, met die heerlijke riff. Een ander hoogtepunt is "Love Boat Captain". Misschien zelfs wel een van de betere liedjes uit het oeuvre van Pearl Jam. Eddie Vedder klinkt over de gehele linie gekweld, maar dit draagt bij aan de intensiteit van het album. Je wordt daardoor in de liedjes gezogen. Tenslotte vind ik ook afsluiter "All or None" een erg mooi liedje. Na het voor mij wat teleurstellende "Binaural" herpakt Pearl Jam zich dus best goed met "Riot Act".

avatar van Darkzone
5,0
Yield, Binaural en Riot Act vind ik 3 zeer sterke en lekker weg te luisteren albums. Toen No Code uitkwam had ik er minder binding mee, maar vind ik vele malen beter dan het (in mijn optiek) mislukte Vitalogy. Toen kwam de ommekeer met de samenwerking met Neil Young en een jaar later dus No Code. Qua geluid markeert dat voor mij het einde van hun eerste 'periode', en Yield is het begin van hun tweede 'periode', die weer sterk met dit album eindigd. De derde 'periode' begint wisselvallig met Pearl Jam, maar middels Backspacer gingen ze weer de goede richting op die met Lightning Bolt weer helemaal top is.

Het leuke, of opvallende aan de albums van Pearl Jam, is dat elke fan er wel een andere mening over heeft en verschillende favorieten. Wat de een een topalbum vind, vind een ander weer een stuk minder en v.v. Pearl Jam hoeft niet altijd te rocken of te scheuren; hun sfeervolle rustige nummers zijn vaak minstens zo goed. Hoe gevarieerd dit album ook is, het is echt een geheel en dat vind ik heerlijk.

avatar van Simon-Hans
3,5
Net als "Ten", weer prachtig album. Op de helft wordt het allemaal een stuk minder. Maar ja, ik vind een album van ruim een uur volmaken met top nummers ook echt wel wat veel gevraagd (een album hoeft voor mij niet langer te duren als 30 minuten). Wel weer erg donker, pfffffff.

Steve McQueen
Meest onderschatte album van Pearl Jam. Geschreven na de aanslagen van 9/11 en na het overlijden van 9 Pearl Jam fans op het Roskilde festival.
Donkere teksten die handelen over sterfelijkheid en vrijheid. Van Can't Keep tot All or None geen slecht nummer maar hoogtepunten zijn vooral Love Boat Captain, I Am Mine en All or None.
Na het meest mainstream rock album Binaural komt Pearl Jam nu met vooral Folk en Art Rock op de proppen.
Voor mij beste album na Vs. en Ten. Een dikke 4.

avatar van kaztor
4,0
In geen tijden meer gehoord en ik moet 'm hier in Amerika weer eens her-aanschaffen.

Naar ik me herinner is het misschien op Vitalogy na hun meest weirde album. Donker, vooral.

avatar van Funky Bookie
3,5
Album uit de moeilijkste periode van de band. Roskilde, 9/11, Bush....de band was er bijna niet meer. Dan is dit ingetogen album zeker niet slecht. Na Thumbing My Way wordt het een paar nummers minder, maar dan trekt Bushleaguer het weer omhoog om uiteindelijk heel sterk af te sluiten.
I Am Mine is voor mij het prijsnummer van dit album.

avatar van steve harris
4,5
I am mine blijft een van de beste PM nummers all , echt super...maar ja er zijn zoveel erg sterke nummers van pearl jam

avatar van west
4,0
Wat een mooie heruitgave op vinyl zeg. Gatefold hoes met prachtig artwork, inclusief een boek van 36 pagina's. Schitterend geremastered door Bob Ludwig. Het album komt nu keihard binnen.

avatar van luigifort
Staat voor het eerst in 10 jaar weer eens op. Gekocht toen het net uitkwam, draaide toen nog wel veel van dat soort muziek. Maar damn dit album is een stuk saaier en eentoniger dan in mijn herinnering. Een aantal fijne songs nog wel, maar veel klinkt hetzelfde.

Ook weer eens beluisterd na 17 jaar. Viel me op dat ik de afgelopen periode weer eens vaker Pearl Jam draai thuis maar dit album tot nog toe de enige is die ik helemaal heb kunnen beluisteren. Zometeen eens Backspacer beluisteren. Ik ben deze band ergens begin deze eeuw kwijtgeraakt en hun optreden in 2018 bevestigde de gegronde reden waarom.

4,5
Niet een perfect album, maar wel een van mijn absolute favorieten. Can't Keep, Save You, Thumbing My Way, Help Help, 1/2 Full, All Or None vallen allemaal in de categorie favorieten.

avatar van milesdavisjr
3,0
Na het veelzijdige en redelijke Binaural komen de heren wederom met een schijf waar ik maar een enkele keer van kan genieten. Can't Keep is redelijk, Save You klinkt wat obligaat, Love Boat Captain kan er ook wel mee door. Cropduster en Ghost; degelijk maar maken ook niet het verschil. Pas bij You Are veer ik weer wat op, want mysterieus, een lekkere groove en Vedder die zich bij dit soort nummers vaak als een vis in het water voelt. Get Right klinkt energiek en is een redelijke song. Green Disease is nog vermeldenswaardig en hierna is de koek op. Als je het laatste gedeelte van de schijf nog weet te vullen met nummers als Bushleaguer, Help Help, het weinig verheffende 1/2 Full en een door native Americans geïnspireerde kreun van Vedder houdt het wederom niet over. Kortom, het is erg mager wat Pearl Jam ons hier voorschotelt. De lijn van Binaural wordt niet voortgezet en dat is jammer.

avatar van little lion man
3,0
Sandokan-veld ga je nog verder met je recensies? Ik zit er een beetje op te wachten
Vanmorgen dit album beluisterd. Niks mis mee als achtergrondmuziek, maar er staat geen enkele uitschieter op. Daarmee voor mij het zwakste PJ album.

avatar van Sandokan-veld
3,0
Haha thanks little lion man. Geen zorgen hoor, ze staan allemaal klaar.


‘Now it’s tomorrow and everything has changed.’

De eerste Pearl Jam-plaat van ná ‘11 september’ en met George W. Bush als president, en ook de plaat waarop het drama van Roskilde wordt verwerkt (tijdens een optreden op het Deense festival in 2000 werden negen fans doodgedrukt). Tragisch als de tijden waren, zijn politieke woede en worstelingen met hun status als grote rockband natuurlijk geen nieuw terrein voor de band, en eerlijk gezegd hebben ze daar weleens met meer geestdrift over gezongen dan op Riot Act.

Net als op de voorganger, lijkt Pearl Jam nog steeds zoekende naar wat ze in de 21e eeuw willen zijn, en iets te veel open te staan voor elkaars minder goede ideeën. Bassist Jeff Ament en drummer Matt Cameron leveren naar verhouding veel composities, en de gitaristen wat minder. Misschien mede daardoor staan er relatief meer ontoegankelijke, a-melodieuze, en soms gewoon minder sterke composities op de plaat.

Aan de andere kant is de productie (door oud-Soundgarden producer Adam Kasper) een stukje beter, en staan er, in tegenstelling tot op Binaural, wel een paar écht ouderwetse krakers op de plaat. Eddie Vedder neemt voor het eerst zijn surfmaatje Boom Gaspar (keyboards) mee de studio in, en ook dat zorgt soms voor een fraaie nieuwe dimensie in het bandgeluid.


‘Can't Keep’
Opener waarop de band veel van haar kwaliteiten toont: de gitaren sidderen psychedelisch, de ritmesectie bouwt en breekt als golven in de branding, Vedder put zich uit in surfmetaforen en klinkt zowel spiritueel als levensmoe. Helemaal niet onaardig, al heb ik als fan wel steeds de indruk dat de band dit wel vaker en beter gedaan heeft. Volgens mij ook het enige nummer van Pearl Jam dat door Vedder voor een soloalbum opnieuw zou worden opgenomen (Ukelele Songs), maar geef mij deze versie maar.

‘Save You’
Het soort garagepunk waar de band zich na Vs. in ging specialiseren. Vedder klinkt een beetje zelfingenomen, maar ook wel authentiek, al had het nummer wel een iets energieke performance verdiend. De band speelt lekker, maar doet niets wat ongehoord is in de rockgeschiedenis. Middelmaat.

‘Love Boat Captain’
Toetsenist Boom Gasper speelt een hoofdrol én krijgt een composer credit. Gemeenplaatsen van John Lennon daargelaten, een prachtig liedje waarin Vedder zich afvraagt of de liefde écht alle pijn en zinloosheid de moeite waard maakt. Daarmee bedoelt hij ook de slachtoffers van Roskilde, hier aangehaald in een strofe die moeilijk is zonder kippenvel aan te horen: ‘Lost nine friends we’ll never know/ two years ago today/ If our lives became too long/ would it add to our regret?’ De vermoeide toon van Vedder, een euvel in deze fase van zijn carrière, werkt hier, apart genoeg, in zijn voordeel.

‘Cropduster’
Na drie vrij goede nummers komt nu dit, een compositie van Matt Cameron waar lastig een liedje in valt te ontdekken. Ondanks de gedrevenheid van de band (vooral Cameron zelf, en Jeff Ament) wil het dan toch niet echt memorabel worden, al is de coda wel bijzonder lekker gedaan.

‘Ghost’
Bijna geheel een solocompositie van Ament, wat altijd oppassen geblazen is. Dit is ‘m helaas weer niet, inspiratieloos gerag op de gitaar met een suffe zanglijn. De halfslachtigheid valt nog extra op, geplaatst na het ook al vrij a-melodieuze ‘Cropduster’.

‘I Am Mine’
Het is aan componist Vedder om weer redding te brengen na de dip, en dat doet hij dan direct met het beste nummer van het album. Zoals gezegd, de hoogtepunten op deze plaat klinken vooral heel erg als Pearl Jam: stormachtig rinkelende gitaren, pathetische teksten, enz., maar van mij mag de band nog wel duizend van dit soort liedjes schrijven.

‘Thumbing My Way’
Vedder als zeurderige Springsteen-kloon. Het kan werken als het liedje ook memorabel is. ‘Thumbing My Way’ is niet zonder schoonheid, maar zakt zo comfortabel weg in zijn eigen vanillesmaak-melancholie dat het resultaat toch vooral slaapverwekkend is.

‘You Are’
Alweer een compositie van de -op deze plaat- vrij dominante Cameron. De combinatie tussen een monotoon beukende groove, schimmig gitaarwerk en een afwisselend mompelende en kwelende Eddie Vedder doen het geheel meer klinken als een té lang uitgerekte drumbreak dan een volledig uitgedacht liedje. Toch: de sound is wel gaaf, en het is in ieder geval weer eens wat anders…

‘Get Right’
Weer Cameron, die voor dit nummer zelfs de tekst schreef. Die neurotische gitaarlijntjes en niet-harmonieuze zang hebben op zich potentie. Als iemand met Cameron was gaan zitten om een echt refrein te schrijven was het misschien iets geworden. Nu vind ik het één van de minst memorabele songs uit het oeuvre van Pearl Jam, eerlijk gezegd.

‘Green Disease’
Solocompositie van Vedder, die de plaat qua songwriting trouwens echt wel redt. Ook dit is een rockertje van minder dan drie minuten, maar nu met een echte zanglijn. Voor wat het waard is, want héél veel variatie zit er nou ook weer niet in. Toch makkelijk een van de betere nummers van Riot Act, die misschien nog beter was geworden als Vedder in betere doen was geweest als vocalist.

‘Help Help’
Solocompositie van Ament, zoals eerder gezegd altijd een risico op Pearl Jam-platen. Dit is geen positieve uitzondering, helaas. Puur muzikaal heeft Ament wel eens slechtere nummers geschreven, maar dit gezemel van drieënhalve minuut, met een badinerende boodschap en een niet-passende kopstem van Vedder, is eigenlijk het stomste nummer van het album.

‘Bu$hleaguer’
Nogal onsubtiele schop richting de toenmalige president George W. Bush. Nu sowieso gedateerd, maar deze spoken word-poëzie was toendertijd ook al geen Dylan. Het refrein maakt nog wel een hoop goed, als Vedder op een spannende manier met zichzelf harmonieert (‘I remember when you sang/ that song about today...’). Het voelt als een oase in een zee van houterigheid.

‘½ Full’
Ament revancheert zich een beetje met deze compositie (tekst van Vedder, die hier schaamteloos refereert aan een eerder nummer van hemzelf (‘Porch’)). Een bluesy rocker met een lekker stevig refrein. Bij vlagen stroef gitaarwerk (McCready’s solo voelt halfbakken) en een wat te makkelijke dosis engagement in de tekst (‘Won’t someone saaaave the world’) houdt het liedje toch weg uit de a-klasse van Pearl Jam-nummers, en weer blijf ik met het gevoel zitten dat de band met íets meer aandacht en zelfkritiek meer met dit idee had kunnen doen.

‘Arc’
Pseudo-tribaal gekweel van Vedder waarvan het nut me verder een beetje ontgaat in deze fase van de plaat, maar het doet verder geen pijn aan de oren of zo.

‘All or None’
Grotendeels geschreven door Stone Gossard, die op deze plaat verder geen compositorische hoofdrol speelt. Helaas geeft hij het album geen echte kraker als afsluiter: het is typerend voor het soort slaapliedjes waar Pearl Jam hun platen graag mee eindigt, en is vanuit die invalshoek niet al te beroerd, maar daar is alles wel mee gezegd. De nogal catatonische sfeer is helaas (imho) kenmerkend voor het probleem met Pearl Jam in deze fase.

avatar van little lion man
3,0
Sandokan-veld schreef:
Haha thanks little lion man. Geen zorgen hoor, ze staan allemaal klaar.

Dank weer voor je recensie. Heel herkenbaar en goed beschreven.

Ik wilde nog even toevoegen dat de dvd 'Live At The Garden' uit 2003 misschien wel mijn favoriete PJ dvd is en dat ik de uitvoeringen van de tracks van Riot Act op deze dvd net iets beter vind dan op het album.

Nu snel door naar 'Avocado' want je hebt niet veel tijd meer tot de release van 'Gigaton'

avatar van Johnny Marr
3,0
Ook eensch met Sandokan-veld, tot op de waardering toe. I Am Mine is een meesterwerk, en er staan hier en daar nog een aantal toffe liedjes op (zoals Thumbing My Way wat ik ook heel erg mooi vind), maar ik vind dit de matigste plaat die ik tot nu toe heb gehoord van Pearl Jam. Binaural vind ik nog ietsje beter. Slappe hap dit, helaas.

avatar van iemand74
4,0
Ik kan me niet vinden in al die matige recensies en stemmen. Gevarieerd en avontuurlijk album, elk nummer heeft een eigen geluid en er wordt geëxperimenteerd met de toon en de instrumenten. Pakt wat mij betreft goed uit, zoals die Led Zeppelin-achtige opener Can't Keep, heel fijn. En het mooie Thumbing My Way, de blues 1/2 Full, etc., deze plaat heeft een breed palet aan sferen en klanken. Keerzijde van dit alles is misschien dat de plaat iets moet inboeten aan herkenbaarheid en directheid, maar voor mij valt de balans positief uit. Misschien is dat voor sommigen die deze plaat lager beoordelen juist andersom.

avatar van milesdavisjr
3,0
Twee jaar na Binaural kwam Pearl Jam met dit vehikel op de proppen maar - het begint bijna een herhalingsoefening te worden - weten de mannen maar zeer spaarzaam te boeien. Een terugkeer naar begin jaren 90 had ik al niet meer verwacht maar buiten enkele prima songs om had het grootste gedeelte van songmateriaal 10 jaar eerder de schifting nooit overleefd. In totaal 4 songs die bij mij de aandacht trekken; Can't Keep, I Am Mine, het mysterieuze You Are en het rustige All Or None. Voor het overige blijft het toch behelpen en vraag ik mij regelmatig af waarom de mannen songs opnemen die het predikaat 'onaf' of onuitgewerkt idee verdienen. Nummers als Bushleaguer, Help Help en Arc voegen werkelijk helemaal niets toe aan het oeuvre van de band. Gelukkig weet Pearl Jam altijd nog wel enkele songs te componeren waar de sterke punten bij een komen, nummers waarbij Vedder zich niet hoeft te overschreeuwen en de mannen zich juist inhouden. Daar ligt in mijn ogen dan ook de kracht van de band.

Tussenstand:

1. Ten
2. Vs.
3. Binaural
4. Yield
5. Riot Act
6. No Code
7. Vitalogy

Gast
geplaatst: vandaag om 09:21 uur

geplaatst: vandaag om 09:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.