Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op
http://leosbloghuis.blogspot.nl/
Prince was vrij. Niet meer verbonden aan zijn Warner deal, en ging door het leven als een symbool. Nooit eerder heb ik de man zo open en menselijk gezien als in deze periode. Hij deed tv interviews bij veel Amerikaanse shows. (Oprah, Chris Rock) en verscheen zelfs bij de Muppets. Prince was in een zeer blije fase in zijn leven, dat was aan alles te zien en te merken. Mayte Garcia was zijn mooie vrouw geworden, en iedereen mocht het weten dat ze bij elkaar hoorden. Op dit album is zijn liefde voor haar dan ook enorm aanwezig. Wat Prince irriteerde bij Warner was onder andere het gelimiteerde gevoel aan wat hij kon en wilde releasen. Nu was hij echt vrij, en het allereerste resultaat is meteen een 3 dubbel cd! Mooi vond ik dat destijds. Prince vertelde dat alles wat hij kon spelen qua muziekstijlen, op dit album stond. Een gevarieerd geheel dus. De hoes en de titel spreken boekdelen, vrijheid. Dat moet worden gevierd! Chaos & disorder was zijn allerlaatste Warner release, en Prince kon los. Dus in hetzelde jaar nog “even” een drie dubbelaar, het moet gewoon kunnen.
Bij dit album was destijds een boekwerk los te koop via de NPG Music store, met daarin de teksten. Een boekje bij de cd release zou waarschijnlijk iets te dik geweest zijn. Nu een leuk collectors item.
1.Jam of the Year (6:09)
Een laid back R&B achtig nummer kondigt meteen aan wat we volgens Prince kunnen verwachten. This is the jam of the year. Dat belooft veel goeds. Rosie Gaines is de gast zangeres op dit nummer. Altijd fijn om haar stem op een Prince song te mogen verwelkomen. Ik vind het de beste zangeres die met Prince heeft gespeeld. Het nummer an sich vind ik niet een heel bijzonder nummer (iets teveel R&B), maar het funky gitaartje wat later in het nummer zijn intrede doet maakt het toch een zeer aangename track, want dan is de Prince sound er volledig ingemixt. En van die sound kan ik altijd genieten.
2.Right Back Here in My Arms (4:43)
Dit nummer kende ik al als B-kant voor Betcha by Golly Wow. En eigenlijk vond ik ‘m meteen leuker dan de beoogde hitsingle. Een jaar eerder werd het nummer ook al eens gedraaid op een Amerikaans radiostation (uit Minneapolis)
Wederom een flinke scheut R&B invloed op dit nummer, maar Prince zijn zang doet dat redelijk vergeten. Hij zingt mooi, en rauw met zijn normale stem. Het verlangen naar die persoon wordt gepassioneerd overgebracht.
3.Somebody's Somebody (4:43)
Wederom een R&B getinte track. Toch spreekt het nummer me weer aan. Aansluitend op de voorgaande track gaat het nummer over eenzaamheid. De vocalen van Prince zijn wat mij betreft zo mooi, ook hier hoor ik het desperate. Op de single release van the Holy river stond een live studio mix van dit nummer. Persoonlijk vind ik die versie beter dan de versie op dit album. Dat komt vooral omdat er een heerlijke gitaar is toegevoegd op die versie. Iets wat bij een R&B nummer van Prince nog wel eens ontbreekt (uitzonderingen daar gelaten)De gitaar is op de album versie ook aanwezig, maar niet zo dominant.
4.Get Yo Groove On (6:31)
Dit nummer brengt wat leven in de brouwerij. Een zeer vrolijk nummer zorgt ervoor dat ik mijn benen niet stil kan houden. I get my groove on, dat is duidelijk. Het is geen hoogstaand nummer, en de productie klinkt wat plastisch, maar de sax op de achtergrond klinkt wel heel erg lekker oldschool Prince. Mooie herkenbare sound van Eric Leeds. In het nummer zelfs speelt een soort verhaal af, wat wel grappig overkomt, maar wat mij betreft overbodig is. Die gesproken teksten hadden net zo goed weg gelaten kunnen worden
5.Courtin Time (2:46)
Het intro doet denken aan de tune voor the muppet show. Een jazzy nummer met weer een vrolijke touch. Prince neemt alle instrumenten voor zijn rekening op dit nummer, behalve de blazerssectie. Gewoon een leuk nummer, maar niks bijzonders.
6.Betcha by Golly Wow (3:31)
Prince die een nummer covert. Het gebeurde live wel eens, maar op een studio album was toch nieuw. En dit nummer was niet de enige. Origineel van the Stylistics. Die is wel heel erg zoet. Deze van Prince laat het glazuur ook van de tanden springen, zeker het gesproken deel, en toch kan ik het goed horen. Het staat symbool voor de verliefdheid van Prince en Mayte. Daar draagt de clip ongetwijfeld aan bij. Mooi gezongen door Prince, dat maakt deze cover vooral acceptabel.
7.We Gets Up (4:18)
Eindelijk een wat minder gepolijst nummer. Dat werd wel tijd. Een iets storend begin maakt het meteen boeiend voor me. Een lekker funky gitaartje, en net zo funky blazers geven het nummer een lekkere sfeer. Wederom kan ik niet stil blijven zitten bij dit nummer. Het nummer eindigt echt heerlijk. Een funky gitaar rif spart met de drums tot de climax. Dat einde hoor ik graag, Funky as hell!
8.White Mansion (4:47)
Het intro doet me weer een R&B nummer vrezen, en in feite is dat ook het geval, echter zijn de vocalen van Prince interessant genoeg om niet af te dwalen. Het subtiele gitaarwerk dat is verwoven in de song (mooie sound) is een fijne aanvulling. De zus van Mayte mag hier de overspannen vrouw uitvoeren die af en toe te horen is. Weer is alles ingespeeld door Prince. Het refrein nodigt uit tot meezingen, en mondt uit tot een oorwurm die nog lang na kruipt. Nog even credits voor het heerlijke basgeluid in het afsluitende deel.
9.Damned If I Do (5:21)
Prince lijkt op dit nummer net wat out of tune te zingen, wat natuurlijk niet het geval is. Het is een nummer wat wat meer gitaar bij zich draagt, en de blazers toch ook weer een grote rol krijgen. Onder andere de recent overleden Brian Gallagher blaast een partij mee op dit nummer (als lid van de NPG hornz) Mayte heeft op dit nummer (de enige keer op dit album) een gastrolletje als Spaans sprekende dame. Dit gebeurt tijdens het Latijns Amerikaans klinkende einde. Ook hoor ik hier een sampletje uit the max (van het symbol album) Dit nummer bevalt me zeer goed. Het bevat veel lekkere muzikale ingrediënten en de Zuid Amerikaanse invloeden aan het einde zijn een mooie kers op de taart.
10.I Can't Make U Love Me (6:37)
De tweede cover op de plaat. Bonnie Rait zonghet origineel van dit mooie nummer. George Michael nam het net voor Prince op tijdens zijn MTV unplugged sessie (en verscheen later op cd single op op de verzamelaar Ladies & Gentlemen). Zijn versie is wel zo bloedstollend mooi, dat deze uitvoering iets in het niet valt. Het is nog steeds mooi, maar Prince had pech dat George er rond dezelfde periode iets mooiers van maakte. Overigens vind ik beide versies wel mooier dan het origneel. Ik hoor aan het eind nog een huilende dame, wat volgens mij afkomstig is van de Scandalous Sex suite cd. (dus Kim Basinger?)
11.Mr. Happy (4:46)
Een funky nummer met een sample van Ice Cube die het hele nummer is te horen. Het nummer heeft een hip hop feeling, en dat wordt onderstreept door de rap van Scrap D. Die hadden ze er voor mij uit mogen laten, maar het was 1996, dus rap was groot. Het verpest het nummer niet voor me, maar het voegt ook zeker niks toe.
12.In This Bed I Scream (5:40)
Een nummer met een verhaal. Het nummer is opgedragen aan Wendy, Lisa en Susannah. Hij stuurde de track naar de dames, met de vraag of ze er eventueel wat aan zouden aanpassen. Ze stuurden een aantal suggesties, maar hier heeft Prince nooit meer op gereageerd, of zelfs gebruikt. Het was bedoeld om de wat aangetaste banden weer wat te herstellen. Uiteindelijk is dat wel goed gekomen, gezien het feit dat ze 10 jaar later samen op het podium stonden op de Brit awards. Het nummer begint en eindigt met een heerlijke gitaar sound. Ik vind het één van de betere tracks van de eerste cd. Dat ruige wat in het einde van dit nummer zit had wel wat meer in de hele plaat mogen voorkomen wat mijn betreft.
De conclusie na het eerste schijfje is dat het geen slechte composities zijn, maar dat het voor mij pas gaat leven als Prince van het hoge R&B gehalte afstapt op deze plaat. Op schijf 1 is het grootste deel wel R&B en daardoor soms net iets te zwak voor Prince maatstaven. Neemt niet weg dat de composities sterk genoeg zijn om het toch interessant genoeg te maken.
13.Sex in the Summer (5:57)
Dit nummer had eerst conception als titel. Het intro laat het hartje van het toen nog ongeboren kindje van Prince en Mayte horen. Het is een mooi geluid, maar zo enorm triest dat dit kindje maar één week in leven is geweest. De Drum rol is een sample van Funkadelics Good Old Music en past lekker in het nummer. Het geeft het nummer een lekkere zomerse en vrolijke sfeer. Verder neigt het nummer weer veel naar R&B. Iets wat de start van dit album toch overheerst. Het is vooral de positieve vibe die deze plaat toch prettig maakt. Het tweede deel van de song wordt muzikaal gezien toch nog interessant omdat het R&B gevoel wat verdwijnt doordat er ineens een piano, gitaar en bas ten tonele verschijnen.
14.One Kiss at a Time (4:41)
Een typische Prince ballad. Ik hoor geluiden die ik ook op de For You en Controversy albums hoorde (synths) en dat vind ik altijd mooi. Vocaal erg mooi, en muzikaal ook erg aantrekkelijk. Ondanks wederom een R&B invloed vind ik dit echt een prachtig nummer. Vooral de break na “time would stop”….. “and the sky would fall” heel subtiel gedaan. Ik voel wederom de liefde van Prince voor Mayte.
15.Soul Sanctuary (4:41)
Een liefelijk nummer mede geschreven door Sandra st. Victor. Het nummer maakt me vooral relaxed maar doet me verder weinig. Behalve dat ik Prince hoor zingen “baby I love the taste of you”. Eindelijk weer eens een wat ondeugende tekst van de man. Of kwam deze van de co-schrijver?
16.Emale (3:38)
We zijn weer terug bij de R&B. Het is wederom gewoon een lekkere track, maar niet één die in mijn persoonlijke Prince top 100 terecht zou komen.
17.Curious Child (2:57)
Een mooi en ontroerend lief nummer over het kind van Prince en Mayte. Muzikaal mooi, rustig, en vol liefde. Vocalen vind ik echt prachtig. Absoluut een van de hoogtepunten op dit album. De wetenschap dat het kindje maar één week mocht leven maakt het ook wat wrang. Een dubbele lading op dit nummer.
18.Dreamin' About U (3:52)
Het nummer loopt gladjes over in het volgende hoogtepunt van dit album. Weer een vocaal knap werkstuk van Prince. Echter zingt hij alleen het refrein, de rest van het nummer wordt opgezegd / gefluisterd. De sax van Eric Leeds blaast er met zoveel schoonheid doorheen, dat maakt het nummer compleet. De subtiele geluiden van een triangel (?) en de mooie relaxte gitaar geven het nummer een prachtige sfeer. Klasse nummer.
19.Joint 2 Joint (7:52)
Een nummer met een hip hop / R&B touch. Het is door de hip hop invloed funky genoeg om het toch lekker te maken. Het sampletje “sex me” vind ik wat vervelend na 2 minuten. Het loopt door het hele nummer heen, dus daar zal ik door heen moeten. Wat wel verrassend is, is de gitaar, en dus de muzikale wending die er ineens inkomt na 2 minuten. Helaas is de rap van Ninety-9 totaal overbodig wat mijn betreft. Wat daarna volgt is een soort Tiroler dijengeklets wat ik ook niet helemaal kan plaatsen. Rond vijf en halve minuut komt de rauwe schreeuwerige Prince met gitaar weer langs. Helaas weer van korte duur. De laatste traktatie is een heerlijke bas solo. Dit nummer vliegt werkelijk van links naar rechts. Er gebeurt nét iets te veel. Daarom heeft het twee gezichten voor mij.
20.The Holy River (6:55)
Een gang naar de kerk met Prince als priester. De tekst is erg bijbelgericht, maar ook gericht op de naastenliefde. Een mooie boodschap dus. Dit nummer werd ook als single uitgebracht, maar faalde jammerlijk. Het hoogtepunt van het nummer, de gitaarsolo, werd van de single weg ge-edit, en dat maakt het een vrij vlak nummer. Compleet zoals hij op dit album staat is het een zeer aardig nummer. Een instrumentale versie (weliswaar later opgenomen) zou als b-kant voor Face down worden uitgebracht, helaas werd die single gecancelled, en dus ook de B-kant. Echter zag de instrumentale versie nog wel het levenslicht via een download van de (ik mis het nog steeds) fantastische NPGmusicclub.
21.Let's Have a Baby (4:07)
Een ultieme liefdesverklaring aan Mayte, en de wens om een kind te krijgen. Als je dat kan verwoorden zoals Prince dat doet in dit nummer, ben je van grote klasse! Vocaal schiet Prince van erg laag naar erg hoog. Alles wordt uit de kast getrokken, en ik geniet met volle teugen. De man dit ooit “I wanna fuck the taste of of your mouth” zong (in Let’s pretend we’re married van 1999) komt op de proppen met dit nummer wat rechtstreeks je hart in boort.
22.Saviour (5:48)
Wederom een ballad, maar dan rock georiënteerd. Ingespeeld door de NPG van the Gold experience periode, en dat is merkbaar. Het heeft veel meer bite, energie en het klinkt gewoon erg ok! Mooie solos van Prince op gitaar. Tekstueel volgens mijn weer een enorme liefdesverklaring aan Mayte. Zonder haar stelde hij niks voor, waarom ziet hij dat nu pas? In de climax gaat Prince vocaal ook lekker los. Het wordt steeds schreeuweriger, een vocaal duel met de gitaar! Meer van dit soort nummers graag!
23.The Plan (1:47)
Een instrumentaal zweverig intermezzo. Dit nummer zou later in een langere versie terug keren op de Kamasutra experience (die bij de NPG uitgave van Crystal Ball zat toegevoegd) Het haalt het euforische gevoel van Saviour helaas wat weg. De overgang is te groot. Maar goed dat ze uiteindelijk hebben gekozen voor een ingekorte versie van dit nummer. De lange zou echt teveel van het goede geweest zijn (en dat scheelt maar zo’n 15 seconden
)
24.Friend, Lover, Sister, Mother / Wife (7:37)
Weer een ballad, weer R&B, weer vol met liefde voor Mayte. Het is vooral het laatste wat het toch een erg mooi nummer maakt. Hoe zoet het ook is, de liefde maakte het wel dat Prince erg mooie teksten schreef. Ook vocaal bevalt dit nummer me weer erg goed. Het R&B tintje neem ik deze keer voor lief.
Ook schijfje twee barst weer van de R&B invloeden. Zelfde verhaal als met het eerste cdtje. En ook dit deel van het album is ondanks dat toch boeiend genoeg om 'm met interesse uit te luisteren. Prince was verliefd, en vrij. Wat een mooie en blije tijd moet dit in zijn leven geweest zijn.
25.Slave (4:51)
Dit nummer heeft er ongeveer 15 jaar over gedaan om te rijpen bij mij. Heel erg lang heb ik er echt niks aan gevonden, maar nu hoor ik het graag. Het is voornamelijk Prince, bas en drums. Prince uit zijn teleurstelling in de mensheid in de eerste beste zin: Everybody keeps tryin' 2 break my heart, Everybody except 4 me. I just want a chance 2 play the part. The part of someone truly free. Het thema van de plaat zit verwoven in dit nummer. De drum roffel is “gesampled” van Ain’t no place like you, een nummer van vrouwlief Mayte, wat een jaar eerder verscheen.
26.New World (3:43)
Dit nummer heeft me nooit kunnen bekoren, en dat doet het nog steeds niet. Muzikaal gezien vind ik het echt veel te plastisch. Origineel bedoeld om te fungeren als b-kant voor the most beautiful girl in the world, maar dat nummer bracht Prince onafhankelijk van Warner uit, en één nieuw nummer vonden zij wel genoeg, dus deze bleef op de plank liggen tot dit album uitkwam. Wat mij betreft had ie daar nu nog mogen liggen.
27.The Human Body (5:42)
Weer een nummer waar ik niet zo heel veel mee kan, Een stevig diepe dance beat begleidt het nummer. Het neigt wat naar Techno. Prince was in de jaren 9 bezig met een techno getint album, wellicht is dit een nummer wat daar op had moeten staan? Prince zingt met zijn kopstem, en pas rond 2 minuten komt er een beetje variatie in het nummer. Ik vind het niet heel erg slecht, maar tussen mijn favorieten lijst staat dit ook zeker niet.
28.Face Down (3:17)
Prince goes rap. Dat is niet iets nieuws, en als hij rapt vind ik het vaak wel interessant. Dat is zeker het geval bij dit nummer. Hier hoor je nog de Prince die geen blad voor de mond neemt, en het F word lekker vaak gebruikt. Er bestaat ook een gecensureerde uitgave van dit album, waar dit nummer dus aardig op wordt verminkt door de scheldwoorden “terug” te draaien. Het nummer was bedoeld als single, er werd al een promo single versrpreid die een remix van dit nummer bevat. In feite is het een nieuw opgenomen versie, die veel meer neigt naar R&B, en het nummer zoals hij hier te horen is geen eer aan doet. Ik geniet van de funky drum en bas. Eindelijk een killer track. Dat was even zoeken!
29.La La La Means I Love U (3:59)
Een cover van de Delfonics. Zoeter dan zoet vind je het niet, zowel muzikaal als tekstueel. Michael Jackson deed deze als klein ventje ook, en ook die versie, als het origineel maakt geen indruk, Het nummer wat Prince zingt begin met “hey girl”…. En dan ben ik al weg… Boyband all over.. Verschrikkelijk nummer. Het drum roffeltje is overigens een sample van het origineel.
30.Style (6:40)
Dit nummer bevat een sample van Atomic dog van George Clinton. Ironisch genoeg zou hij in 1999 verklaren (in een interview met de heren van Soulwax) afgeven op mensen die zijn nummers coveren en samplen. De pot verwijt de ketel?? Het maakt dit nummer wel tot een funky geheel. Een die goed past in het oevre van de man. De semi rap over wat Style dan wel allemaal inhoudt vind ik erg genietbaar. En ook Mayte komt weer aan de beurt: “style is Mayte in the shower”.. meer hoeven we niet te weten. Lekker nummer, mede door de aanwezigheid van oudgediende Eric Leeds. Style is the soul of New Power!.
31.Sleep Around (7:42)
Een nogal dansbaar nummer waarop ik niet kan blijven stilzitten. Van dit nummer snap ik niet dat het geen single werd. Hoe toegankelijk wil je het hebben? Voor mij één van de lekkerste tracks van dit album. Zijn performance bij Oprah van dit nummer vind ik ook altijd nog heerlijk om te zien. Prince is vorm. Overigens bevat ook dit nummer weer een sample, deze keer van Tower op Power (Squib Cakes)
32.Da da Da (5:15)
Scrap D mag zich uitleven op dit nummer. Zijn bijdrage doet me erg denken aan Jay Z, en het doet me niet veel. Pas als Prince zijn geluid laat horen begint het te boeien. Zijn bijdrage maakt dit nummer dan ook nog enigszins acceptabel. We waren dan wel van Tony M af, maar gast rappers in het algemeen waren we nog niet van verlost in deze periode. Jammer. Wederom wat censuur in de gekuiste versie.
33.My Computer (4:37)
Prince had Kate Bush geholpen op haar album the Red shoes, en nu was het blijkbaar haar beurt. Dus ze is te horen als gast vocaliste in het refrein, het is een zeer bescheiden rol, maar haar specifieke geluid is goed te horen. Het nummer zelf is aardig, maar weer geen hoogvlieger. Het nummer heeft zelfs een wat vervelend einde, de zin “ A better life” wordt daarin –tig keer hehaald, en na een paar keer heb ik dat wel gehoord.
34.One of Us (5:19)
De drumsound van dit nummer deed me de 1e keer vermoeden dat het Prince zijn versie van Love thy will be done was (die ik enorm mooi vind) maar dat was wishfull thinking. Het bleek een weer een cover, deze keer van Joan Osborne. Je hoort Prince wat zeggen in het intro, wat meteen het gevoel geeft dat dit nummer live is opgenomen. Dit blijkt ook het geval. Mayte verzorgt de achtergrond vocalen, en dit doet ze erg mooi moet ik zeggen. Qua tekst past het nummer erg goed bij Prince, en ik vind het ook een mooie uitvoering, maar ik ben ook van mening dat het refrein net iets te hoog gegrepen is op de manier waarop hij het hier zingt. Ik hoor het niet vaak, maar het lijkt of het hem hier heel veel moeite kost.
35.The Love We Make (4:39)
Het allerbeste wordt (bijna) bewaard tot het laatste. Dit nummer maakt het bezit van de deze 3cd set alleen al waard. Prince zelf heeft ooit gezegd dat hij via dit nummer met geest van een dierbare spreekt, die is overleden aan drugs. Het vermoeden is dat het gaat om de broer van Wendy, die aan een overdosis stierf in 1995. Vanaf de 1e seconde is dit een nummer wat je bij de strot grijpt. Zowel muzikaal, maar zeker ook vocaal. Prince start heel laag, maar met elk refrein gaat hij in volume en toon omhoog, maar blijft wel met zijn normale stem zingen. Wat hoor ik dit graag zeg! Groot was dan ook mijn vreugde toen ik dit nummer live mocht meemaken tijdens één van de North sea jazz shows. Hij speelde het nummer tot recent toe graag, het zegt ook veel over zijn waardering voor deze track. Wat een top nummer. The only love there is, is the love make…..
36.Emancipation (4:12)
Het slotstuk heeft een Stevie Wonder feel. Dat komt door het funky synth geluid. De bas in dit nummer is ook heel erg fijn. Prince refereert zelfs aan Purple Rain in dit nummer (see you in the Purple Rain), toch heel wat voor iemand die niet terug wilde kijken. Tijdens de Brit awards in 97 deed hij een uitvoering van dit nummer, die nogal afwijkend klonk. Je kon zien dat het semi live was, die versie heb ik ook altijd erg boeiend gevonden. Het is weer geen klassieker, maar wel een verdomd lekker funky nummer. Prince is vrij, en iedereen mag het weten.. “free, don’t think I ain’t. En dan eindigt de cd met hetzelfde geluid als waar cd 1 mee begon, zijn de 3 speeluren voorbij, en is de cirkel rond.
Cd 3 heeft de kracht van 3 erg sterke songs (sleep around, Face down en the love me make) waardoor deze schijf tot mijn favoriete van de drie behoort. Maar als ik realistisch ben zou je van deze 3 schijven één hele sterke Prince plaat kunnen maken. Maar Prince was nou eenmaal creatief, en had geen oog voor overmaat, en dus deed hij wat hij wilde. Het geeft mij als liefhebber 3 uur muziek, en dat vind ik allang goed, maar voor het grote publiek moet dit toch een ander vehaal zijn geweest destijds. Commercieel niet echt interessant, zeker ook omdat dit boxje destijds zeker 50 Nederlandse florijnen gekost zal hebben.
Ik ervaarde dit album voorheen altijd als heel erg sterk, daar kom ik nu wel iets op terug. Vaak is het iets teveel R&B georiënteerd, iets wat ik van zijn jaren 90 werk vaker een manco vindt. Maar ik vind het ook wel stijlvol dat hij als onafhankelijke artiest deed wat hij wilde, en eigenlijk deed wat Warner nooit aandurfde, een 3 dubbelaar uitbrengen. Wat dat betreft was dit ook nog een dikke vinger naar WB.
Nu vind je dit album vaak voor een paar euro, en voor dat geld heb je gewoon wel een zeer leuk album in huis.
Als geheel vind ik het een 3,5 sterren album, maar er staan een paar tracks op die dwars door het dak van 5 sterren heen vliegen.