menu

Miles Davis - Agharta (1975)

mijn stem
3,98 (54)
54 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. Prelude, Pt. 1 (22:37)
  2. Prelude, Pt. 2 (10:31)
  3. Maiysha (12:20)
  4. Interlude (26:50)
  5. Theme from Jack Johnson (25:16)
totale tijdsduur: 1:37:34
zoeken in:
Aap
Mijn track-listing ziet er heel anders uit.

CD1:
1 - Prelude - 32:31
2 - Maiysha - 13:10
3 - Rated X - 12:15
4 - Black Satin - 14:15

CD2:
1 - Interlude - 60:48
2 - Right Off - 10:31

Fenomenaal goed album, overigens. Vooral CD2.

vreemd
ik ken 'm alleen als bovenstaande

Aap
ettettummu schreef:
vreemd
ik ken 'm alleen als bovenstaande

Mijn versie is een japanse import, zo blijkt.
Kennelijk toch een andere cut voor die markt.

avatar van Jeroen enzo
5,0
Eerste deel van het live opgenomen tweeluik (Pangaea is het tweede deel). Agartha is de middag sessie, Pangaea de avond sessie als ik het goed heb.

Agartha is toch wat mij betreft het hoogtepunt van Miles z'n Fusion periode. Doordat het live opgenomen is, heeft deze plaat net dat beetje extra wat Bitches Brew soms mist, een beetje extra pit. Deze plaat gaat net ietsjes verder in experimenteren, funky ritmes en fantastische solo's.

Om Allmusic even te citeren:

''While Pangaea is awesome as well, there is simply nothing like Agharta in the canon of recorded music. This is the greatest electric funk-rock jazz record ever made — period.''

5*

avatar van Paalhaas
3,5
Doe mij Pangaea maar hoor. Die vind ik toch duidelijk beter (Dit is natuurlijk ook een prima album. ). En bij Bitches brew halen ze het allebei niet natuurlijk.

avatar van mayhemblik
5,0
Whoeha, wat een plaat!!
En dat was het weer voor vandaag.

4,5
Heerlijke plaat die je elke keer weer meezuigt! Met 2 gitaristen gaat het natuurlijk aardig hard. Draai hem graag in de auto op geluidsnivo 12.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Bijzonder schijfje dit. Of eigenlijk twee schijfjes. Het dendert lekker door. Schijnt een live-album te zijn, maar het Japans publiek is zo stil dat die kwalificatie niet zoveel zegt. Mijn hoes is overigens iets afwijkend: zo ontbreken de schaarsgeklede dames.

avatar van Sandokan-veld
3,5
Met: Miles Davis (orgel, trompet); Sonny Fortune (alle andere blazers); Pete Cosey (gitaar, synthesizer, percussie); Reggie Lucas (gitaar); Michael Henderson (bas); Al Foster (drums); James Mtume (percussie)

Op 1 februari 1975 speelt de band van Davis twee concerten in de 'Festival Hall' in Osaka, Japan (één van Davis' favoriete landen en publiek). Dit is het middagconcert, het avondconcert zou worden uitgebracht als Pangaea. Het zijn direct zo'n beetje de laatste opnames van de trompettist voordat hij die zomer met 'pensioen' zou gaan, en een jaar of vijf nauwelijks meer muziek maakte.

Er wordt geschreven dat Davis met een steeds wisselende groep muzikanten werkte in deze periode, maar hij neemt de voorspelbare namen mee naar Japan. Uitzondering is saxofonist en fluitspeler Sonny Fortune, die slechts kort bij de band bleef. Hij past goed bij de stijl van deze band, maar hij brengt ook wat welkome jazz-accenten aan in wat verder toch een beetje een spelletje is van: hoe kunnen we zo lang mogelijk verder frunniken op dezelfde groove?

Davis was er fysiek en mentaal niet te best meer aan toe, en dit soort concerten lijken ook echt een uitputtingsslag te zijn geweest. Misschien was dat ook wel het punt, zo verdwaald raken in een monotone groove vol abstracte geluidjes dat alle aardse ongemakken worden vergeten. Misschien dat daarom de plaat is genoemd naar een mythisch onderaards rijk.

Dat het ondanks de belachelijke tracklengtes niet ook een uitputtingsslag is voor de luisteraar, komt vooral omdat de muziek niet al te veel aandacht opeist. Althans voor mij persoonlijk luistert het prima weg op de achtergrond. Destijds werd dit veelal gezien als radicaal en/ of commerciële uitverkoop maar, zoals dat gaat met die dingen, klinkt die kritiek een halve eeuw later wat bekrompen.

Feit blijft wel dat de 'latere elektrische periode' van Davis mij muzikaal een beetje koud laat, ik hoor wederom dat de band steeds beter op elkaar is ingespeeld en haar niche heeft gevonden, maar zoals ik al aangaf bij Big Fun lijkt ook dit me vooral een plaat voor mensen die graag stoned en in het donker muziek beluisteren. Buiten die context is het een aangenaam kabbelende brei, waar ik moeilijk een sterke mening over weet te vormen.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:12 uur

geplaatst: vandaag om 01:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.