Bright Eyes - Cassadaga (2007)

Bright Eyes heb ik eigenlijk nooit zo op de voet gevolgd. Ik kon I'm Wide Awake, It's Morning erg goed waarderen, maar verder heb ik nooit zo heel veel belangstelling voor de man getoond.
Ik heb eigenlijk geen idee waarom niet want op zich is het muziek die wel in mijn straatje past.
Maar goed, Cassadaga weet mijn aandacht te trekken en dus mag het ook wel wat aandacht op de site van mijn kant ontvangen. Bij deze.

Een op hol geslagen radio (gesproken tekst, symfonie-orkest) verzorgt de eerste tonen van dit album om vervolgens over te gaan in een country getint, akoestisch nummer. Bevalt me al heel goed moet ik zeggen vooral als het omslaat in een hoop bombast en het nummer haast uit zijn voegen dreigt te scheuren. Gooi alle registers maar open meneer Oberst!
Four Winds klinkt lekker luchtig mede door de country-viool. Hier en daar doet het me een klein beetje denken aan Lloyd Cole & the Commotions, die hadden ook van die doeltreffende liedjes.
If The Brakeman Turns My Way is simpelweg een fantastische song. Het weet me goed mee te slepen en is daardoor zeker een favoriet nummer. Ik moet zeggen dat ik tot nu toe nog weinig saais heb gehoord. Misschien is het allemaal wat degelijker, maar dat vind ik eerlijk gezegd wel zo okee.
Hot Knives is wederom een prima pakkend nummertje, nergens experimenteel of moeilijk doenerig, maar gewoon uitstekende kwaliteit. Een beetje het vakmanschap in het schrijven van liedjes zoals een band als Belle & Sebastian dat ook kan (ook al lijkt het er niet op).
Make A Plan To Love Me heeft een schitterend intro. Lieflijk en romantisch zou ik het haast wel willen noemen. Misschien bedoelen anderen dat nu juist met saai, maar ik ervaar dat dus geheel anders. Misschien ietwat te zoet, maar ik ben dol op zoetigheid, dus kom maar op. Heerlijk nummer.
Soul Singer In A Session Band valt weer in de categorie: lekker liedje dat zich snel in je hoofd nestelt. En meedeinen maar. Oei, moet ik dit nu wel zo zeggen? Gaan mensen nu hun wenkbrauwen fronsen? Zou best kunnen, maar ik vind dit dus gewoon heel erg prettig om naar te luisteren.
Classic Cars is degelijk maar wel iets minder opvallend. Een nummer dat misschien nog moet rijpen of dat ik na langere tijd als skipnummer ga beschouwen.
Het akoestisch getinte Middleman behoort niet tot die categorie. Ik ben al blij dat de viool weer zo'n hoofdrol speelt. Ook dat is wel een pré op dit album denk ik, ik ben er dol op als dit instrument een grote rol toebedeeld krijgt in muziek.
Cleanse Song is op zich een uitstekend nummer, maar vooralsnog weet het me nog iets minder te grijpen ondanks de kleine leuke zijwegen die het nummer instrumentaal gezien soms begaat. Als dit de nummers zijn waar de aandacht van mijn mume-collega's wat verslapt dan kan ik daar enigszins inkomen waarmee ik niet zeg dat het een minder of slecht nummer is overigens.
No One Would Riot For Less heeft een melancholische ondertoon en kabbelt wat voort. En net als je denkt nu sukkelt het te veel in dan krijgt het nummer toch nog een impuls waardoor het gelukkig op de (gehoor-)weg weet blijven te hangen.
Coat Check Dream Song valt ook wat minder op en zorgt voor het eerst voor het gevaar waar mijn voorgangers ook al op wezen. De aandacht kan hier verslappen. Op zich zitten er genoeg spannende momenten in het nummer, maar op de een of andere manier is het gewoon oppassen geblazen dat je niet te veel afgeleid gaat worden.
I Must Belong Somewhere is een degelijk en vrolijk up-tempo nummer. Badly Drawn Boy vind ik ook zo'n artiest die schitterende nummers schrijft maar die op de een of andere manier toch ook weer niet heel erg goed beklijven. Dit nummer van Bright Eyes is er ook zo eentje. Ik vind het een prima nummer, maar het gaat ook een klein beetje aan me voorbij af en toe. Er lijkt een soort vermoeidheid op te treden bij mij.
Gelukkig sluit Lime Tree uitstekend af en heeft het haast iets Damien Rice-achtigs (Bright Eyes fans die niet van deze vergelijking willen horen vergeef het mij).
Hiermee valt de balans zeer zeker positief uit voor dit album. Op sommige momenten hoor ik nummers die echt een dikke 4,5 waard zijn en op andere momenten lukt dat wat minder en kom ik uit op drietjes. Alles wikkend en wegend beoordeel ik dit album dan ook met een kleine 4*. En laten we eerlijk zijn: dat is niet bepaald slecht te noemen.

Ben nu ook eindelijk tot een besluit gekomen, ik geef hem 4 (dikke) sterren.
Mooie intro met de radio, gaat over in een mooi rustig liedje. De single Four Winds is een lekker liedje, veel country invloeden. Klinkt allemaal heel leuk.
Dan komt het hoogtepunt van de cd met If the Brakeman Turns My Way. Prachtig liedje, mooie achtergrondvocalen en een goed refrein.
Make a plan to love me is van hetzelfde niveau. Weer van die mooie achtergrondvocalen. Veel strijkers, wat altijd goed is.
Verderop komen we het sublieme No One Would Riot for Less tegen. Net als grovonion heb ik ook een zwak voor zulke nummers. Op het einde een climax. Ja een erg prettig nummer.
Daarop volgt waarschijnlijk de minste song van de cd. Raakt me niet en het einde in irritant.
Lime Tree sluit de cd mooi af. Mooi ingetogen. De vergelijking met Damien Rice van Aero snap ik. Alhoewel ik toch vind dat Bright Eyes een hele andere sound heeft dan Damien.

Kortom, Bright eyes heeft weer een prachtig werkje afgeleverd. Over het algemeen is het album voller geproduceerd dan voorgangers. Samen met Digital Ash in a Digital Urn is dit mijn favoriete Bright Eyes album, ze worden steeds beter.

Cassadaga bevat enkele persoonlijke favorieten. No One Would Riot For Less is één van de beste nummers dat ik dit jaar ontdekt heb en If the Brakeman Turns My Way en Four Winds zijn nummers die altijd wel opgezet kunnen worden. Naast deze nummers is er wel een niveauverschil merkbaar op het album, maar echt groot is dit gelukkig niet. Ook nummers zoals I Must Belong Somewhere, Hot Knives en Middleman zijn behoorlijk goed. Toch moet gezegd worden dat dit album te lang is en toch een paar inwisselbare nummers bevat. Zanger Conor Oberst is duidelijk niet goed in het schrappen van nummers.