menu

Franz Ferdinand - Always Ascending (2018)

mijn stem
3,33 (134)
134 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Domino

  1. Always Ascending (5:21)
  2. Lazy Boy (2:59)
  3. Paper Cages (3:40)
  4. Finally (3:09)
  5. The Academy Award (4:14)
  6. Lois Lane (3:34)
  7. Huck and Jim (3:35)
  8. Glimpse of Love (3:12)
  9. Feel the Love Go (4:46)
  10. Slow Don't Kill Me Slow (5:18)
totale tijdsduur: 39:48
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
3,5
Zo leuk als ten tijde van het debuut zal het wel nooit meer worden. Zo, dat is er dan maar uit. Andere tijden, andere beleving. Oh, wat heb ik toen genoten van de band, ook live.

Was het daarna dan zo beroerd? Welnee. De opvolger kwam al snel en na de nodige scepsis vooraf bleek het allemaal reuze mee te vallen. Het was een prima plaatje en dat vond ik ook van Tonight en Right Thoughts, Right Words, Right Action.

Maar ik moet eerlijk zijn: ik draai het nooit meer. Ja, dat debuut af en toe nog eens. Franz Ferdinand hoort een beetje bij een bepaalde tijd en is nu gewoon leuk om eens fijn te herbeleven.
De 'nieuwe sound' vind ik geen probleem. Minder puntig en hoekig en minde, iets meer gericht op de dansvloer wellicht. Gewoon een kleine drie kwartier ongecompliceerd plezier.

Ze deden nooit anders en doen het nu weer. Af en toe lekker aanstekelijk is o zo heerlijk, en aangezien ze er telkens de tijd voor nemen is het gewoon weer even tijd voor Franz Ferdinand.
Memorabel? Welnee. Hoeft ook niet. Take Me Out draai ik straks wel weer.

avatar van WoNa
5,0
De eerste keer dat ik de single 'Always Ascending' hoorde, was ik niet bepaald overtuigd. Dat veranderde echter al gauw. Dat intro is prima, misschien iets te lang, maar bouwt op naar wat er na komt en dat zijn genoeg ideeën voor twee nummers en nog feestnummers ook.

Wat daarna komt, heeft me diverse keren op en neer doen slingeren. Van wat moet ik hiermee, naar geweldig en vice versa. Daar ben ik inmiddels overheen. Iedere keer weer vielen me briljante stukjes op die me op deden veren, die nummers op hun plaats deden vallen. Kortom, de plaat groeide bij de draaibeurt. Als dat zo blijft, dan gaan die vier sterren binnenkort simpelweg omhoog. Het vinyl komt vandaag in huis.

Ja, Franz Ferdinand heeft zichzelf opnieuw uitgevonden met de nieuwe gitarist (waar niet zo heel veel van te merken is), maar vooral de nieuwe toetsenist. Hij drukt een stevige stempel op de plaat, met veel (oude) synthgeluiden.

De aankondigingen lezend, vreesde ik een discoplaat te mogen gaan aanhoren, maar daar is geen sprake van. Wel van discogeluiden, maar veel nummers hebben daar niets mee van doen. (Gelukkig.) Wel van nummers die mij regelmatig op het verkeerde been zetten, een aparte wending nemen, anders gaan dan verwacht. Dan maakt de plaat soms raar, in de zin van moeilijk aan een nummer kunnen wennen, als spannend. Na een aantal luisterbeurten slaat dat voor mij in het voordeel van de plaat uit. Als gevolg daarvan zou de Always Ascending wel eens langer mee kunnen gaan dan 'Tonight' en 'Right Thoughts Right Words Right Action'. Dat laatste gaat de tijd leren. Eerst later vandaag maar eens van het vinyl gaan genieten en de vast prachtige hoes. En over vier weken het optreden.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

avatar van OscarWilde
4,0
Franz Ferdinand is samen met Songs for the deaf en Turn on the Bright Lights de heilige drievuldigheid uit mijn prille muzikale ontwikkeling. Vanuit die drie albums, met hun eigen stijl en specifieke sound, vertrok de muzikale ontdekkingsreis. Het debuutalbum van de 4 montere, sarcastische Schotten gaf gitaarmuziek, en dan vooral in Groot-Brittannië een nieuwe impuls, een elan dat enigszins vergelijkbaar was met de Britpop van weleer.

De Franzen leenden ook duidelijk van groepen als Pulp, maar hadden eveneens duidelijk gekeken en geluister naar bands als The Kinks, Talking Heads, David Bowie of Roxy Music. Reeds een jaar na het debuut volgde You could have it so much better, misschien te snel en wat te gepolijst. In ieder geval werd elke achtereenvolgend album vergeleken met de mijlpaal die het eerste album vormde, waarbij vooral werd opgemerkt dat het allemaal wat minder fris was. Op Tonight werd voor het eerst gebouwd op een ietwat elektronische sound, en hoewel de dansbaarheid op Right Thoughts, Right Words, Right Actions niet moest onderdoen, leunde het toch weer eerder aan bij de gitaarmuziek van de vroegste jaren.

Na een zijuitstap met Sparks, onder de naam FFS, verliet Nick McCarthy, de vrolijke gitarist, de groep om zich volledig op het gezinsleven te werken. Hij werd vervangen door Dino Bardot (1990’s), als gitarist, en Julian Corrie (Miaoux Miaoux) als man achter de toetsen. Vooruitgeschoven single Always Ascending deed vermoeden dat de synths de bovenhand zouden nemen. En hoewel ze prominenter aanwezig zijn, is het vertrouwde gitaarspel nog steeds daar.

In feite is Always Ascending in zijn geheel een verderzetten van Tonight, waar al reeds met disco (Can’t Stop Feeling) en synths met weerhaken (Twilight Omens) werd geëxperimenteerd, om nog maar te zwijgen van het sonisch avontuurtje dat Lucid Dreams was. Ook op de vorige plaat had je met Stand on the horizon al een soortgelijke formule. Alleen is het hier een tikkeltje uitgesprokener en, niet onbelangrijk, is de productie door Philippe Zdar van Cassius ook beter en organischer dan de eerder plastieken sound vanop de derde.

Muzikaal zit het wel goed, met af en toe een uitschieter. Lazy Boy heeft eenzelfde hak- en takfunk als pakweg Talking Heads, net als Feel the love go, al leunt deze eerder aan bij een discosound. Maar niet alles is dansbaar of zelfs ongegeneerd opgewekt. The academy award zit eerder in het rijtje met pakweg Eleanor put your boots on. Niet elk nummer is even memorabel, maar ze hebben wel allen een bepaalde twist of een moment waarop het echt interessant wordt, zoals de passage over de "over 30's single night" op Lois Lane of de brug op Huck & Jim.

Het is dus duidelijk dat Franz Ferdinand zichzelf ook na het vertrek van een van de originele leden weet vorm te geven, een vorm die voorlopig nog niet zoveel verschilt van het eerdere werk, en minder als zij en bepaalde perslui misschien beweren. Alex Kapranos toont zich ook nog steeds een goede, sarcastische observator en lyricist. Geen heruitvinding dus, maar dit kan wel fungeren als een blauwdruk voor nieuwe horizonten.

avatar van dafit
3,0
Recensie uit mijn tweewekelijkse Popcorn-nieuwsbrief, waarin ik schrijf over de beste nieuwe albums en tracks:

Wat was het een opwindend debuutalbum van Franz Ferdinand in 2004. Destijds brandde ik het samen met Chutes Too Narrow van The Shins op één cd en die heb ik in de zomervakantie van dat jaar heel wat keren beluisterd. Opvolger You Could Have It So Much Better draaide ik ook nog behoorlijk vaak, vooral het beatlesque Eleonor Put Your Boots On. Gek genoeg heb ik de daaropvolgende albums van de Schotse band amper een kans gegeven.

Daar komt met het redelijk positief ontvangen Always Ascending, dat vorige week verscheen, verandering in. Vooral de titeltrack, Feel the Love Go, Lazy Boy en Glimpse of Love zijn erg aanstekelijke, pakkende tracks die ik al vaak heb opgezet. De hernieuwde groep (twee nieuwe bandleden) kijkt ernaar uit om met dit nieuwe werk op te treden, zei zanger Alex Kapranos (45) in dit interview: “Om dit live uit te voeren voelt weer as such a buzz. We kunnen echt niet wachten op de shows.” Dat wordt vast een mooi feestje op Down the Rabbit Hole.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:39 uur

geplaatst: vandaag om 05:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.