Ook aan deze plaat hangt een stukje geschiedenis zoals ik dat al bij meerdere albums heb gepost. We schrijven 1980. Een ouwe gabber van me en ik waren fervente Pink Floyd fans, en toen The Wall uitkwam werd dat alleen maar erger (is dat een juiste woordkeuze?). Wij waren in 1977 al getuige geweest van het Animals-concert in Ahoy (met dat gigantische varken dat door de hal zweefde; Pigs on the Wing
) en kregen nu de kans om "onze" band weer te zien. En waar was dat mooier dan in Engeland? Onze keus viel op Earls Court in Londen, een soort Ahoy in het kwadraat. In die tijd was het al een leuke reis op zich: met de boot gevuld met plukjes PF-fans, heerlijk sfeertje aan boord. Het concert was een adembenemende rollercoaster, alsof we naar een spannende film zaten te kijken. Van symfonisch naar rock en weer naar heel intiem. Vooral de scene met Roger Waters die afgesloten van de wereld door de muur Goodbye cruel world zong (in een jaren '60 fauteuil compleet met schemerlamp) bezorgde me kippenvel. En dan die animaties op de muur geprojecteerd, je kwam ogen tekort. Alles klopte die avond, een perfecte uitvoering van een schitterend album.
De terugreis naar Holland was er een om nooit te vergeten. In de bus ontdekte ik plotseling dat we naar de verkeerde havenplaats reden. Wij moesten naar Harwich voor de boot naar Hoek van Holland maar we kwamen in Sheerness terecht om naar Vlissingen te varen. Hadden we de verkeerde bus genomen! Gelukkig kon de reisleidster de tickets kostenloos omboeken. Achteraf hadden we het goed getroffen. Aan boord liep ik iemand tegen het lijf die uitvergrote foto's verkocht van één van de The Wall in Earls Court - concerten. Ik heb er een heel stel gekocht (á tien gulden per stuk). Ze hangen nog altijd ingelijst aan de muur op m'n kantoor als een eeuwige getuige/herinnering aan een van de meest markante concerten die ik ooit heb bezocht.