Pink Floyd - The Wall (1979)

Mijn eerste Pink Floyd album die ik als tiener heb gekocht en daarom altijd een zwak voor gehouden.

Ik hou wel van albums met een verhaal en dat de boodschap zwartgallig is, stoort mij niet.
Doordat ik hem grijs heb gedraaid, komt die nog maar zelden uit mijn CD kast.
Vanochtend weer eens gedraaid. Mijn gedachten gingen even terug naar de tijd dat ik met een koptelefoon in de platenzaak stond om dit album te beluisteren.

Muziek is er bij mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader en opa waren allebei grote muziek liefhebbers. Dus hun muziek kreeg ik mee, en nam ik over. Elvis , Johnny cash maar ook led zeppelin, status quo, deep purple en ga zo nog maar ff door. Alle grote mannen stonden wel in de kast en werden gedraaid. Zo dus ook pink floyd. M’n vader was er een groot liefhebber van. En hoewel ik veel artiesten klakkeloos van hem overnam, en z’n platen mee naar boven jatten, bleef het bij Pink floyd ff steken. Kon er niet veel mee, vond het te langdradig en had totaal niet het geduld om nummers van 12 a 15 min te luisteren. Zelfs ging ik ook steeds meer richting de echte hardrock en later zelfs metal. Maar goed het was geen liefde op het eerste gezicht tussen mij en pink floyd, gelukkig later toch nog goed gekomen. Later na aandringen van een collega het toch maar weer eens en kans gegeven. En ja langerzamerhand in gaan zien hoe briljant het in elkaar zit. Vooral onder andere deze plaat. Dit is een van hun meesterwerken, en staat zelfs m’n favoriete floyd nummer op : Comfortably Numb. Eerlijk toegeven moet er nog steeds echt de bui voor hebben, maar eens in de zoveel tijd sluit ik me is alleen in me mancave op. We pakken er en speciaal biertje bij of en whiskey en genieten maar. M’n vader zou trots zijn

Het stuk had door mijzelf geschreven kunnen zijn. Moest er heel lang geleden ook niets van hebben. Zat helemaal in de harde muziek en dit was echt véél te saai. Wist ik veel

Precies dat vielip grappig om te lezen dat jij hetzelfde had, en dat het bij jou ook goed gekomen is. Bij jou staat dit album nu zelfs in je top 10 zag ik

Ja maar die top 10 heb ik 10 jaar terug of zoiets ingevuld Ik sta er nog steeds achter hoor alleen zijn lijstjes nogal beperkend. Alsof er niet tig albums zijn gemaakt die te gek zijn

vielip hahaha ik snap het, dat is niet echt recent meer nee haha. Maar ik snap het hoor, vind dat ook altijd lastig zulke lijstjes. Der is zoveel goede muziek, dat je eigenlijk wekelijks je top 10 kan veranderen het is maar net in welke stemming je zit. Maar bedoelde meer van dat het raar kan lopen. Muziek waar je eerst niks mee heb en jaren later kom je erachter dat het fantastisch is. Ik heb dat wel vaker meegemaakt niet alleen met pink floyd. Vind altijd wel grappig

Eindelijk eens het hele album geluisterd.

En het klinkt als een parodie op Pink Floyd. Bij vlagen (onbedoeld?) komisch en bij vlagen wanstaltig. En gelukkig ook nog heel af en toe best goed.

En een vermoedelijk persoonlijk unicum dat ik van 5* voor het ene album (Animals) naar 2,5* voor het opvolgende album ga.

Ik zie wel wat parallellen met The Beatles' hun witte album. Iets met een hoge toren en blazen.

Bij vlagen wanstaltig zeg je. Ik weet niet zeker of je wel het juiste album recenseert hier. Check even of je CDs wel allemaal in het goede doosje zitten, ik vermoed van niet.

Bijzonder hoor, hele rare omstandigheden. Dinsdagochtend, voor werk, cappuccino erbij haal ik opeens het vinyl uit de kast. Gekocht in 1980, 43 jaar geleden. Jaren en jaren niet gedraaid en dan zijn daar opeens een aantal cellen in mij die dit willen horen en beleven. Als een schilderwerk in een museum. Ik kijk en luister met andere ogen en oren en niets van de ervaring is minder. Prachtig meesterwerk

Ondanks al zijn bombastiek en zelfingenomenheid is The Wall is een hechte, pop/art-rockopera, die zich meer richt op het vertellen van verhalen in korte uitbarstingen van muzikale energie, in plaats van hun tijd te besteden aan prog-epische gitaarsolos.
En ik denk dat het juist daarom zo vreselijk veel mensen nog steeds aanspreekt en het een van de absolute tijdsloze klassiekers is.
Want naast de bekende en terecht gewaardeerde klassiekers als Comfortably Numb en Hey You, valt er hier zoveel meer te genieten, zoals het wanhopig trieste maar prachtige 'Nobody Home' of de bombastische openingsnoten van 'In The Flesh'.
Zoals velen in de honderden stukjes hierboven al geschreven hebben is dit misschien niet het beste werk van Pink Floyd, maar ik krijg nog steeds kippenvel elke keer als ik de plaat opzet.

Als ik dan 1 plaat van the Floyd moet kiezen, is het toch deze. Een perfecte rockopera met veel variatie, grootse themas en een paar klassiekers. Het bombastische verhaal past perfect bij de sfeer van de muziek. Wat wil je nog meer, ofschoon het oer engelse sfeertje (pudding!) soms wat irriteert. Uit de tijd dat Waters nog geen vervelende, narcistische zeurpiet was , maar al zijn energie focuste op het maken van geweldige muziek, met veel hulp hier van eveneens geweldige bandleden. Tijdloos meesterwerk.

Ook aan deze plaat hangt een stukje geschiedenis zoals ik dat al bij meerdere albums heb gepost. We schrijven 1980. Een ouwe gabber van me en ik waren fervente Pink Floyd fans, en toen The Wall uitkwam werd dat alleen maar erger (is dat een juiste woordkeuze?). Wij waren in 1977 al getuige geweest van het Animals-concert in Ahoy (met dat gigantische varken dat door de hal zweefde; Pigs on the Wing) en kregen nu de kans om "onze" band weer te zien. En waar was dat mooier dan in Engeland? Onze keus viel op Earls Court in Londen, een soort Ahoy in het kwadraat. In die tijd was het al een leuke reis op zich: met de boot gevuld met plukjes PF-fans, heerlijk sfeertje aan boord. Het concert was een adembenemende rollercoaster, alsof we naar een spannende film zaten te kijken. Van symfonisch naar rock en weer naar heel intiem. Vooral de scene met Roger Waters die afgesloten van de wereld door de muur Goodbye cruel world zong (in een jaren '60 fauteuil compleet met schemerlamp) bezorgde me kippenvel. En dan die animaties op de muur geprojecteerd, je kwam ogen tekort. Alles klopte die avond, een perfecte uitvoering van een schitterend album.
De terugreis naar Holland was er een om nooit te vergeten. In de bus ontdekte ik plotseling dat we naar de verkeerde havenplaats reden. Wij moesten naar Harwich voor de boot naar Hoek van Holland maar we kwamen in Sheerness terecht om naar Vlissingen te varen. Hadden we de verkeerde bus genomen! Gelukkig kon de reisleidster de tickets kostenloos omboeken. Achteraf hadden we het goed getroffen. Aan boord liep ik iemand tegen het lijf die uitvergrote foto's verkocht van één van de The Wall in Earls Court - concerten. Ik heb er een heel stel gekocht (á tien gulden per stuk). Ze hangen nog altijd ingelijst aan de muur op m'n kantoor als een eeuwige getuige/herinnering aan een van de meest markante concerten die ik ooit heb bezocht.

Mooi verhaal Koos! Mijn pa zou dit ook zomaar meegemaakt kunnen hebben. Hij was ook een groot PF fan in die dagen.

Wat een geweldig verhaal Koos! Ik herken er een hoop in. Helaas kwam The wall te vroeg voor mij maar heb zelf ook heel veel concerten van diverse bands in het buitenland bezocht, waaronder Engeland. Menig boottripje met alle bijbehorende toestanden meegemaakt. Voel me echt bevoorrecht dat ik dat heb meegemaakt allemaal. Veel vrienden dan wel vage kennissen aan overgehouden ook. Gouden herinneringen

Hey Ruud, wie weet heb ik je vader nog gesproken destijds!

Ben voor het eerst in tijden The Wall weer eens aan het luisteren en er valt me gaandeweg iets op, vooral nu ik bij Comfortably Numb aan ben gekomen: Het geluid is zo ongelofelijk fris!
Bij de meeste oude rockplaten hoor je -zwartwit- heel duidelijk uit welk tijdperk ze komen. Het gruizige uit de jaren '70, het koekblikgeluid uit de jaren '80 en de "in het rood"-herrie uit de jaren '90. Maar bij the Wall klinkt het alsof hij gisteren kon zijn gemaakt; kraakhelder, scherp, dynamisch. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een pseudo-technisch verhaal bij een plaat zou optekenen....
Mag ik concluderen dat Pink Floyd en de producers/engineers hun tijd ver vooruit waren, of zijn we qua muziekrecycling tegenwoordig bij eind jaren '70 aangekomen, zodat het LIJKT dat The Wall fris klinkt??

Grappig dat je dit opmerkt. Dit was natuurlijk een plaat die pas eind jaren zeventig was uitgebracht, dus in die zin heeft-ie niet het standaardgeluid dat kenmerkend is voor de jaren zeventig. Het neigt al een beetje naar de jaren tachtig, in die zin dat het geluid inderdaad kraakhelder is, maar zonder de productionele poespas die later zo kenmerkend was voor dat decennium.

Ik luister muziek vanaf begin jaren zeventig en ik kan me nog herinneren dat het me als tiener al opviel dat platen geluidstechnisch zoveel beter gingen klinken naarmate het einde van de jaren zeventig dichterbij kwam. Ik denk dat de opname- en productietechnieken in die jaren - voor mijn gevoel zo'n beetje vanaf 1977 - met grote sprongen vooruit gingen. Veel platen uit de eerste helft van de jaren tachtig klinken ook nog prima, voor zover ze niet worden gedomineerd door een teveel aan keyboards, holle drums en allerhande geluidseffecten. Ik durf zelfs de stelling aan dat de tijd tussen pakweg 1979-1984 het gouden tijdperk van goed opgenomen, maar toch nog 'natuurlijk' klinkende popmuziek was.

Vooropgesteld natuurlijk dat je een topproducer in huis haalde, zoals in dit geval Bob Ezrin. Producties van bijvoorbeeld Quincy Jones uit deze periode (denk Michael Jackson, George Benson, Patti Austin) klinken geluidstechnisch ook nu nog fantastisch. Bij Pink Floyd komt daar dan natuurlijk nog de geweldige instrumentenbeheersing bij. Je hebt gelijk: de akoestische gitaar op een nummer als Hey You klinkt bijvoorbeeld prachtig: ruimtelijk en open. Dus dit album was niet zozeer zijn tijd ver vooruit - al klinkt The Wall ook nu nog beter dan menige hedendaagse productie - maar gewoon gemaakt in het juiste tijdperk, met de juiste mensen.

Woa, vet! Tof verhaal!
Heb net Thriller er even bijgepakt en je hebt -zeker wat die plaat betreft- wellicht een goed punt te pakken!

Dan heb ik het nog niet gehad over de 'loudness war' - google daar maar eens op als die term je niks zegt. Maar dat is een fenomeen van veel later, in het CD-tijdperk. Vanaf ruwweg midden jaren negentig begonnen mastering engineers het geluid steeds verder 'op te blazen' door de grenzen op te zoeken van wat je geluidstechnisch qua volume nog op een CD kon proppen.
Niet alleen gingen CD's luider klinken (draai maar eens een zilveren schijfje uit pakweg 2010 na eentje die in 1990 is uitgekomen), maar het leidde ook tot geluidscongestie: muziek werd veel meer in elkaar gedrukt, waardoor de afzonderlijke instrumenten strijd moesten leveren om gehoord te worden. Dat leverde vaak een dikke brij van geluid op, die al snel leidt tot luistermoeheid.

Helaas is dit een fenomeen dat nog steeds opgeld doet, niet alleen bij veel geremasterde CD's (natuurlijk zijn er ook goed klinkende uitzonderingen), maar ook in de hedendaagse productiethoden. Vandaar dat ik muziek van nu vaak veel slechter vind klinken dan muziek van vroeger, al mag je ook hier niet alles over één kan scheren.

Maar goed, dat is eigenlijk een andere discussie, en niet van toepassing op de geluidskwaliteit van de oorspronkelijke LP-uitgave. Op CD klinkt The Wall trouwens ook uitstekend, ongeacht welke versie je ervan hebt.

De jaren '70-albums van Pink Floyd waren in ieder geval uitstekend geproduceerd, ook The Wall waarin Bob Ezrin voor een fabelachtig, ruimtelijk geluid zorgde met soms de nodige bombast (maar niet overdreven).
Animals had een rauwe productie, past precies bij het onderwerp. De vorige twee PF-albums hadden een meer gepolijste productie (paste ook perfect) maar tevens open en ruimtelijk.

Sommige absolute bangers, maar als project valt het tegen voor Pink Floyd's standaard