dennisversteeg zegt:
Dit is een echt experimentele Bowieplaat
Nou, qua experiment legt ie het toch wel af tegen de betere & uitdagendere opvolger '1.Outside' - ik denk ook dat deze profiteert van een ruimere keur aan muzikanten en de ontregelende facility skills van Brain Eno (hij deed daar zijn beste job ooit met Bowie). Ook Blackstar vind ik qua experiment gewaagder. Het is allemaal wel een beetje waar wat ik hierboven lees: Het is geen muzak maar de plaat strijkt nergens zwaar tegen de haren in, luistert gewoon prettig weg. Beetje lounge-jazzy ook net als BTWN (maar dan geen foute cover als "I feel free", maar wel een onnodige dubbeling met de titelsong, en "Strangers when we meet" is toch beter op 1.Outside). Ik denk wel dat Bowie, na zijn wat opportunistische jaren 80 artistiek steeds beter in zijn vel begon te zitten en dat dat zijn enthousiasme over dit werk verklaart. Gelijkelijk was hij zeer verwonderd over het feit dat dit enthousiasme niet werd gedeeld door de muziekkritiek (ik verwijt hen in deze periode ook wel een negatieve vooringenomenheid - in de 80s "te commercieel" en daarna "te interessantdoenerig/ geforceerd hip" - welke pas echt verdween bij zijn zwanenzang Blackstar). Dit zijn m.i. Bowie's >80s hoogtepunten (dus na Scary Monsters) op voorkeursvolgorde:
1.Outside
2. Toy
3. Blackstar
4. Let's Dance
5. Heathen
6. Earthling
7. The Buddha of Suburbia
8. Black Tie White Noise
Disclaimer: Er zijn nog een paar latere platen die ik niet zo goed ken zoals de Tin Machines, Hours en Reality. the Next Day gaat (ondanks een paar goeie nummers) niet op deze lijst komen.
Ook op de andere platen staan goeie nummers en tussendoor bracht Bowie in deze periode goeie nummers uit (en ik heb het idee dat de re-issues van Never Let me Down onvermoede kwaliteiten van de nummers tonen):
Bowie '84-'94...