menu

David Bowie - The Buddha of Suburbia (1993)

mijn stem
3,36 (92)
92 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Score / Rock
Label: BMG

  1. Buddha of Suburbia (4:29)
  2. Sex and the Church (6:23)
  3. South Horizon (5:24)
  4. The Mysteries (7:11)
  5. Bleed Like a Craze, Dad (5:23)
  6. Strangers When We Meet (4:58)
  7. Dead Against It (5:47)
  8. Untitled No. 1 (5:02)
  9. Ian Fish, U.K. Heir (6:29)
  10. Buddha of Suburbia (4:20)

    met Lenny Kravitz

totale tijdsduur: 55:26
zoeken in:
avatar van milesdavisjr
4,0
The Buddha of Suburbia heeft bij mij altijd wel een bepaalde charme gehad. Het is een product van zijn tijd, en ligt redelijk in lijn met Black Tie White Noise uit 93' Buddha is echter wat experimenteler van aard, afwisselender ook. De plaat vormt een muzikale vertolking van de gelijknamige roman van Hanif Kureishi. Een verhaal dat gaat over een jongeman die een uitvlucht zoekt uit Zuid-Londen begin jaren 70 om het 'leven' te gaan ontdekken. Bowie kon zich logischerwijs enorm vereenzelvigen met het hoofdpersonage. Dan de plaat; 10 gevarieerde songs, Jazzy stukken en elektronische ritmes wisselen elkaar fraai af. Hoewel niet alles even sterk is - een track als Ian Fish heeft voor mijn gevoel het demostadium nooit echt verlaten - voelt The Buddha of Suburbia wel aan als een volwaardige Bowie release. De titelsong, Untitled en het prijsnummer Bleed Like a Craze, Dad schieten raak. Met name het ritme in laatstgenoemde track kan mij bekoren. South Horizon vormt ook alweer zo'n interessant mengsel van jazzy ritmes, saxofoon partijen, elektronische klanken en dergelijke. Het is jammer dat er enkele nummers op de plaat staan die minder indruk maken, een contrast vormen of simpelweg beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Desalniettemin intrigeert de plaat, klinkt de sound tijdloos en weet Bowie eindelijk bij vlagen zijn niveau uit de jaren 70 weer eens te benaderen.

avatar van brandos
4,0
dennisversteeg zegt:
Dit is een echt experimentele Bowieplaat
Nou, qua experiment legt ie het toch wel af tegen de betere & uitdagendere opvolger '1.Outside' - ik denk ook dat deze profiteert van een ruimere keur aan muzikanten en de ontregelende facility skills van Brain Eno (hij deed daar zijn beste job ooit met Bowie). Ook Blackstar vind ik qua experiment gewaagder. Het is allemaal wel een beetje waar wat ik hierboven lees: Het is geen muzak maar de plaat strijkt nergens zwaar tegen de haren in, luistert gewoon prettig weg. Beetje lounge-jazzy ook net als BTWN (maar dan geen foute cover als "I feel free", maar wel een onnodige dubbeling met de titelsong, en "Strangers when we meet" is toch beter op 1.Outside). Ik denk wel dat Bowie, na zijn wat opportunistische jaren 80 artistiek steeds beter in zijn vel begon te zitten en dat dat zijn enthousiasme over dit werk verklaart. Gelijkelijk was hij zeer verwonderd over het feit dat dit enthousiasme niet werd gedeeld door de muziekkritiek (ik verwijt hen in deze periode ook wel een negatieve vooringenomenheid - in de 80s "te commercieel" en daarna "te interessantdoenerig/ geforceerd hip" - welke pas echt verdween bij zijn zwanenzang Blackstar). Dit zijn m.i. Bowie's >80s hoogtepunten (dus na Scary Monsters) op voorkeursvolgorde:
1.Outside
2. Toy
3. Blackstar
4. Let's Dance
5. Heathen
6. Earthling
7. The Buddha of Suburbia
8. Black Tie White Noise

Disclaimer: Er zijn nog een paar latere platen die ik niet zo goed ken zoals de Tin Machines, Hours en Reality. the Next Day gaat (ondanks een paar goeie nummers) niet op deze lijst komen.

Ook op de andere platen staan goeie nummers en tussendoor bracht Bowie in deze periode goeie nummers uit (en ik heb het idee dat de re-issues van Never Let me Down onvermoede kwaliteiten van de nummers tonen): Bowie '84-'94...

avatar van davevr
4,0
Dit is best een goede Bowieplaat. Geen vergeten meesterwerk maar wel zijn beste sinds "Scary Monsters". Je moet er wel voor open staan. Ik ben in de loop van de jaren opgeschoven naar die andere Bowie, niet Ziggy of Aladdin, diegene die ons Low gaf, en Station to Station, en vooral 1.Outside en Blackstar. Deze is daar zowat tussenin. Niet zo goed als de rest hoor, maar dat niveau is ook torenhoog. Dit is meer een blauwdruk voor wat hij wou doen in 1.Outside denk ik.

Untitled No.1 is trouwens onaards mooi, dat zijn van die nummers die bij mij eeuwig op repeat kunnen staan.

PS WAT EEN LELIJKE COVER

avatar van davevr
4,0
Ik vond dit een interessante take, die met veel meer woorden zegt wat ik zeg The Quietus | Features | Anniversary | 25 Years On: Revisiting David Bowie's Buddha Of Suburbia - thequietus.com

Gast
geplaatst: vandaag om 06:44 uur

geplaatst: vandaag om 06:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.