‘What Did You Expect From The Vaccines?’ In 2011 verwachtte niemand iets van deze jonge indierockband. Daar kwam snel verandering in toen hun debuut vol frisse rocksongs op de wereld werd losgelaten. Het duurde niet lang vooraleer de band werd vergeleken met legendarische acts als The Ramones en The Strokes. De verslavende, zomers klinkende muziek zat boordevol catchy hooks, en voor we het goed en wel beseften zat iedereen enthousiast mee te zingen over een ‘Wetsuit’, ‘Post Break-Up Sex’ en een meisje genaamd Amanda Norgaard. De zomer van mijn 16de levensjaar was het jaar van The Vaccines en hun pretentieloze, extreem aanstekelijke muziek. Deze nostalgiefactor speelt in het voordeel van de band, maar toch probeer ik zo objectief mogelijk te blijven, voor zover dat kan in een recensie.
Na hun uitstekende eerste LP volgde al snel het sophomore album ‘Come Of Age’. Nog onder de indruk van hun eerste worp, slikte ik ook de opvolger als zoete koek. De meeste songs stonden nog steeds als een huis, de hooks waren nog steeds aanwezig en bovenal luisterde het gewoon verdomd lekker weg. Na 6 jaar aan de unief en talrijke andere muzikale ervaringen waren de herinneringen aan The Vaccines echter gedeeltelijk weggevaagd. Vergelijk het met een vakantieliefde die het hart stevig beroerd heeft maar waarvan slechts een enkele, vergeelde foto overblijft. ‘English Graffiti’ uit 2015 en de EP ‘Melody Calling’ gleden zo goed als onopgemerkt voorbij. Enkel een paar singles zoals ‘Dream Lover’ bleven wat langer hangen en zijn in een playlist met catchy tunes beland. Toen ik enkele maanden geleden op Studio Brussel het nummer ‘I Can’t Quit’ hoorde voorbijkomen, voelde ik toch een nostalgisch steekje in mijn borststreek (althans hoop ik dat het nostalgie was). Zou deze vakantieliefde na het verstrijken van enkele jaren nog dezelfde charme en schoonheid bezitten? Kan het hart nog eens kortstondig veroverd worden? De nieuwe plaat ‘Combat Sports’ deed deze hoop toch even opflakkeren. En ook al worden niet alle verwachten ingelost, toch is deze laatste plaat van The Vaccines een vreugdevol feest der herkenning geworden, veel energieker en frisser klinkend dan het overgeproduceerde gedrocht dat ‘English Graffiti’ was.
‘Put It On A T-Shirt’ is een uiterst fijne intro waar meteen de zonnige klank van het debuut op de voorgrond staat. Frontman Justin Young klinkt top en schudt enkele zeer leuke zanglijnen uit de mouw van zijn flanellen hemdje. Het lied is doorspekt met spelplezier, wat ook terug te zien is in de YouTube-clips. Laat maar komen, jongens.
“Help me make my mind up
And as you’re tying up my shoes
My ego sang me lullabies
But my conscience sang the blues”
Single ‘I Can’t Quit’ zet de toon verder en is een meezinger/oorwurm van formaat. Waar sommigen de ‘oe-oe’s’ en de simpele opbouw goedkoop zullen noemen, vind ik het vooral heerlijk om eens van ongecompliceerde tracks als deze te kunnen genieten. Deze jongens willen gewoon lekkere, onbezorgde muziek maken en daar slagen ze vooralsnog glansrijk in.
Wanneer ‘Your Love Is My Favourite Band’ voor het eerst weerklonk, dacht ik dat Spotify plots op één van mijn 80s playlists was overgeschakeld. De vrolijke synth-intro en vocale melodieën grijpen sterk terug naar mijn favoriete muziek uit desbetreffend decennium. Een erg geslaagde feelgood song die ten huize Vinck erg vaak gedraaid zal worden, liefst terwijl de barbecue staat te roken en de geur van Provençaalse kruiden de buren doet watertanden. Nog een pintje erbij en het leven wordt niet meer mooier.
“I turn my radio on for you baby
At 2 AM they will be playing your song
I turn my radio on for you baby
I’ve been waiting all night long
I know you like to do me wrong
But your love is my favourite song
I knew you wouldn’t understand
But your love is my favourite band”
Track 4, ‘Surfing In The Sky’, is met slechts twee en een halve minuut één van de kortste liedjes op het album. Het is een energiek, uptempo nummer, wat de dynamiek van ‘Combat Sports’ ten goede komt. Melodieus, met stevige gitaarpartijen en voortstuwende drums: zo heb ik het graag. Classic Vaccines.
Hierna komt ‘Maybe (Luck Of The Draw)’ aan beurt. Mooi sfeervol gitaarwerk alweer, de catchy deuntjes vliegen de luisteraar rond de oren. De zon breekt door de wolken en ik voel me weer even 16 jaar. Onbezorgd genieten.
Daarna wordt er even opvallend gas terug genomen met ‘Young American’ (hulde aan Bowie?). Justing Young croont hier en haalt zijn meest suggestieve, erotische teksten boven. Leuk tussenstukje om even te bekomen van de hevigere riffs.
“Hold me in the grips of your jaw
So you can show me what my mouth is for
Suffocate me in between your thighs
And take me swimming naked in your eyes”
‘Nightclub’, ook een single, knalt er weer in. Eén van de meest energieke nummers van de plaat, met een lekkere nerveuze sound. So far, so good. Tot nu toe haalt de plaat een vrij constant niveau. Geen gigantische uitschieters, maar zeker ook geen miskleunen.
‘Out On The Street’, veel zomerser dan dit gaat het niet worden. Op dit punt in ‘Combat Sports’ begin ik te geloven dat deze plaat als geheel niet gek veel zal moeten onderdoen voor het debuut, aangezien ik me nog geen moment verveeld heb. Daar zal de erg bescheiden speelduur van het album (dik halfuur) misschien ook wel voor iets tussenzitten.
‘Take It Easy’ bouwt verder op dezelfde formule en is alweer voorbij voor je er erg in hebt. Helemaal niet erg, daar dient de replay knop voor. De sfeer is laidback, fris en dat is vooral te danken aan de uitstekende productie. Groot contrast met de voorganger.
“That’s the problem with people like me
Why make it hard when you could make it easy
Take it easy, take take it easy
Why work hard when you could take it easy”
‘Someone To Lose’ breekt geen potten meer, maar luistert ook lekker weg. Beetje een niemendalletje deze, maar zeker ook geen lelijk eendje.
‘Rolling Stones’, met de fijne orgelachtige klanken, is zonder meer een opgewekte, keurige afsluiter. Niets dat in de Tijdloze terecht zal komen, maar gewoon een naar bier en friet geurende vaarwelkus op de eerste kermis van de lente. Bedankt, jongens.
‘Combat Sports’ is een album dat me vrolijk maakt. The Vaccines zijn terug van nooit echt weggeweest met deze plaat die boordevol levensvreugde en spelplezier zit. Complexiteit of hoogstaande muzikale composities hoef je hier niet op te zoeken, maar dat hoeft ook helemaal niet. Waar ‘English Graffiti’ de oren teisterde met dichtgeplamuurde en ongeïnspireerde songs, doet ‘Combat Sports’ de gordijnen wapperen met één van de meest verfrissende briesjes in tijden. Het album als geheel zal ik misschien geen 20 keer meer beluisteren, maar de overgrote meerderheid van de songs komen wel terecht in mijn (zomerse) playlisten. Op naar de volgende!
Deze recensie is afkomstig van mijn muziekblog
Pop-Pourri , ook terug te vinden op Facebook