menu

Jonathan Wilson - Rare Birds (2018)

mijn stem
3,65 (88)
88 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Bella Union

  1. Trafalgar Square (6:24)
  2. Me (4:49)
  3. Over the Midnight (8:15)
  4. There's a Light (4:56)
  5. Sunset Blvd (5:44)
  6. Rare Birds (5:26)
  7. 49 Hairflips (5:10)
  8. Miriam Montague (4:41)
  9. Loving You (8:31)
  10. Living with Myself (6:46)
  11. Hard to Get Over (6:30)
  12. Hi Ho the Righteous (6:09)
  13. Mulholland Queen (5:20)
totale tijdsduur: 1:18:41
zoeken in:
Vento Vivimus
Trappen van vergelijking: de stellende trap (translatio), de vergrotende trap (imitatio) en de overtreffende trap (emulatio).

Ik hoor invloeden van Pink Floyd’s Roger Waters (‘Trafalger Square’), Father John Misty / Destroyer (‘Me’) en The War on Drugs (‘Over the Midnight’). Helaas drukt dear Jonathan zelden echt zijn eigen stempel op de muziek & op zijn vijfde album had dat zo langzamerhand wel gemogen. Hij blijft nog te veel steken bij de ‘inspiratio’ en bereikt zijn ‘ejaculatio’ nog te weinig.

But we already know where this Abe gets his musterd &
he has proven before
that he has songwriting under the knee.


Of zoals ik het op AllMusic las:
”It would also be nice -- next time out -- to hear Wilson leave his record collection on the shelf and rely on his own production inspiration. The guy has the chops to stand on his own.”
AllMusic Review
Dit zijn helaas (nog) geen rare birds, maar copy cats !!!

avatar van dix
dix
De derde van Jonathan Wilson, of de vierde voor wie het beter weet. Net zoals bij alle voorgangers het geval was, wijdt Pitchfork géén review aan Rare Birds.

'Lekker boeien'... hoor ik u denken, maar opvallend is het toch wel.

avatar van Slowgaze
3,0
Lekker boeien, dix.

avatar van MVW
4,0
MVW
Heb deze plaat toch een keer of 10 gedraaid zonder deze pagina te hebben gelezen en ik moet zeggen; ik heb nog geen seconde aan de hier zoveel genoemde War on Drugs moeten denken. Wat dat betreft is het altijd wel makkelijk verbanden leggen naar populaire acts maar ik vind de stijl die Jonathan Wilson hier laat horen toch beduidend anders. Daarnaast is gitaarpop nou niet bepaald van gister en met een beetje 'creatief luisteren' kan je altijd wel de invloeden horen die je denkt te horen maar uiteindelijk moet de betreffende artiest dat maar beamen (of juist niet).

Ik hoor gewoon een prima plaat al is 'ie wel wat zoet zo af en toe. Maar dat sluit wel aardig aan op de hoes, die overigens gruwelijk lelijk is...

avatar van Ducoz
3,5
MVW schreef:
.....ik heb nog geen seconde aan de hier zoveel genoemde War on Drugs moeten denken. Wat dat betreft is het altijd wel makkelijk verbanden leggen naar populaire acts maar ik vind de stijl die Jonathan Wilson...


Dat is zo, maar je kan moeilijk ontkennen dat er in beide acts -overigens echt niet alleen bij deze twee- een duidelijke muzikale trend waar te nemen is, die rakelings langs elkaar danst zonder elkaar letterlijk te raken.

De WoD begonnen als een folkrock bandje maar zijn in een stadium aanbeland waar het meeste perfect klinkt. Alle oneffenheden zijn uitgevlakt en de liefde voor 80s radiopop/folkrock druipt er vanaf. Er is dan ook zoveel mogelijk aan gedaan om dat authentiek te laten klinken. Maar dit was bv. niet anders bij bv de laatste 2 Ryan Adams platen, de laatste Bears Den of Sharon van Etten. Jonathan Wilson zakt zo'n zelfde touwladder af en bevind zich nu ergens op dat terrein waar the War on Drugs e.a (lees e.a. als andere koplopers in de indierock wereld) zich eerder al begaven.

Dat Jonathan Wilson achterop die golf mee drijft doet je geloven dat dit enigzins 'fris' klinkt, omdat de rest al weer in het moeras dat het geheugen heet is weggezakt.

De instrumentatie volgt een zelfde ontwikkeling en maken orgels plaats voor synthesizers, akoestische gitaren maken plaats voor elektrische gitaren die verzuipen in een gekunsteld 'clean' geluid, dat echoet alsof je in een hangar staat en word overspoeld door phaser en flanger. Labelen is makkelijk, zeker zo in de 'extra-tijd' van de muziekbusiness, waar wij de algehele geschiedenis met 2 muisklikken paraat hebben en ook nog eens kunnen beluisteren. Dan gaat labelen makkelijk.

Natuurlijk zitten Jonathan Wilson en de WoD niet op een zelfde niveau, daar waar Jonathan Wilson toch nét wat verfijnder en diepzinniger voor de dag komt, dan een WoD die voornamelijk bouwt op zelf gecreëerde mystiek(in zekere zin hebben we hier een kleine opleving van de musicalisering van de American Dream, zoals Tom Petty, Bruce Springsteen, John Mellencamp etc. dat 3 decennia eerder ook deden op de FM radio) en kolkende massas die daar op mee deinen, maar nergens echt de diepte (meer?!?) in gaat.

Stijn_Slayer
Deze en A Deeper Understanding zijn haast een part 1 en 2. Wilson en Granduciel liggen qua stem ook dicht bij elkaar. Toen ik 'Pain' voor het eerst hoorde, dacht ik zelfs dat het JW was op gitaar en zang.

avatar van heartofsoul
3,5
Dit album klinkt als een klok, maar tegelijkertijd vind ik het geluid nogal clean. Het moet me bovendien van het hart dat de composities, althans bij mij, niet erg beklijven. En ik heb Rare Birds al heel wat malen beluisterd, dus daar kan het niet aan liggen. Verder vind ik wat ik hier hoor niet erg stijlvast, terwijl ik doorgaans wel van wat afwisseling houd. Alles bij elkaar naar mijn smaak toch wel een tamelijk zwak album, en de hoesafbeelding helpt natuurlijk ook niet.

avatar van Cor
4,0
Cor
Derde album van Jonathan Wilson blijft ook overeind. Meer synth-laagjes, maar de instrumentatie en geluid blijven welgekozen items en ook melodieus blijven de songs meer dan overeind. Beetje een alleskunstenaar, ik mag dat wel.

D'Ouwe Nelis
Jonathan Wilson is een Amerikaanse zanger, instrumentalist en componist, die met verschillende succesvolle muzikanten heeft samengewerkt zoals David Crosby, Graham Nash en Jackson Browne.. Hij heeft ook platen opgenomen met t Roger Waters en Father John Misty. en het album Password van de band Dawes geproduceerd.
Op deze plaat worden heel verschillende stijlen gespeeld, wat leidt tot een mooie, boeiende en verrassende samensmelting . Ik vind dit een mooi en boeiend album.


.

avatar van popstranger
4,0
Lelijke hoes, goede plaat. Zo kun je deze Rare Birds samenvatten. Het album is gevarieerd genoeg om boeiend te blijven hoewel de invloeden vooral in de jaren ‘70 lijken te zitten maakt Wilson er toch iets eigentijds van. Lees hier de vergelijking met The War on Drugs maar vind deze Rare Birds toch veel beter dan die bekendere band. Wilson laat iets meer gekte toe in zijn muziek, durft iets meer buiten de lijntjes kleuren en brengt meer variatie.

GothamCity
Staan een aantal heel toffe nummers op.

4,0
Prachtige hoes waar veel aandacht aan is besteed, gatefold, stickers, poster, booklet, gold vinyl, download en mooie, afwisselende nummers die soms ergens op lijken, nou ja, is dat erg? Ik vind van niet, ik geniet van deze plaat en blijf dat voorlopig ook nog even doen.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:54 uur

geplaatst: vandaag om 23:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.