Griezelige perfectie.
Na jaren van speculaties en ellenlang uitstel kwam in 2014
Roxy by Proxy uit. Dit is min of meer de opvolger van het in 1974 reeds verschenen
Roxy & Elsewhere. Toch was al bekend, dat hiermee nog niet de laatste tape boven was, omdat de familie sinds jaren werkte aan het oppoetsen van beeldmateriaal uit die periode, in combinatie met het remasteren van complete Roxy tapes. Anno 2018 is het dan eindelijk beschikbaar.
De 'Roxy' periode van Frank Zappa is onder de kenners bekend als een van de muzikale hoogtepunten uit het oeuvre van Zappa. Zappa had als professioneel muzikant de schaapjes inmiddels redelijk op het droge en kon daardoor wat meer experimentele nummers gaan spelen. Wat ook helpt, is dat de bandleden stuk voor toppers waren. De swingende en droogkomische Afro-Amerikaanse George Duke die met zijn funky speelwijze nummer dansbaar maakt. De onnavolgbare Ruth Underwood en haar onafscheidelijke Marimba, bespeeld met 4 stokken tegelijk. De gebroeders Fowler, verantwoordelijk voor blazers en funky basgitaarspel. Napoleon Murphy Brock, eindbaas. En nog een speciale shout out naar toch wel een onderschatte drummer van Zappa, Chester Thompson. Zijn drumspel, toch wat meer op de achtergrond als je het vergelijkt met Vinnie of Terry, is feilloos. Zeker in combinatie met Ralph Humphrey.
Wat de luisteraar krijgt voorgeschoteld zijn in totaal 4 afzonderlijke shows die een zekere mate van overlap vertonen in de nummerkeuze, maar toch per show wel zoveel afwijken dat ze allemaal de moeite waard zijn. Wat opvalt, is de enorme routine die de band heeft in het spelen van de nummers. Als concertbezoeker krijg je altijd maar een momentopname mee. Die tour, dat concert, in die stad. Voor de band wordt het spelen van een setlist op den duur routine. De geneugten voor de bandleden zitten 'm dan in de kleine verschillen van show tot show. Speel je
Inca Roads snel of langzaam, wel of geen
RDNZL (met of zonder audience participation time); het zijn die details die er toe doen.
Toch heb je als luisteraar geen moment het idee dat de band het op routine doet. Iedere keer weer wordt 100% gegeven. Het is bekend dat Zappa geen gemakkelijke bandleider was, maar het arbeidsethos wat hier wordt gedeeld op het podium is magisch en werkt aanstekelijk. Zappa als dirigent, leider die het voortouw neemt. Daar wil je voor spelen als muzikant.
Deze box is een spektakelstuk. Er zijn zoveel hoogtepunten in het oeuvre van Zappa dat ik dit niet kan bestempelen als het beste, of kan rangschikken naast een andere release. Deze release, is deze release en onmisbaar voor de Zappafan en voor de Zappabeginner.
5,0*