Car Seat Headrest - Twin Fantasy (Face to Face) (2018)

Hierbij nog wat tegengas. Het vorige album van Car Seat Headrest was voor mij een 'hit & miss'. Een paar heerlijke rocknummers met als hoogtepunt Vincent, toch wel een van dè nummers van het jaar voor mij. Maar daar tegenover stond een boel gejengel, waardoor het album een magere voldoende van mij kreeg. Na de enthousiaste reacties en recensies heb ik ze toch maar het voordeel van de twijfel gegeven en ben dus aan dit album begonnen. Maar helaas ontbreken hier de uitschieters op. Ik hoor regelmatig een leuk stukje zang of een mooie riff, maar daarna kakt het weer in of gaat het nergens heen. Eigenlijk is dit album een grote anti-climax. Steeds veer ik op, om daarna weer teleurgesteld terug in mijn stoel te zakken. Voorlopig ben ik klaar met deze band. Jammer, want ik hoor veel potentie.

Wat zijn die lange nummers van Car Seat Headrest toch indrukwekkend! Op ToD steken Cosmic Hero en The Ballad er voor mij bovenuit en van TW is inmiddels Famous Prophets favoriet geworden. Echt ontzettend knap hoe Toledo van die lange nummers een emotionele en boeiende luisterervaring weet te maken; ware emotionele rollercoasters in de vorm van muziek! Famous Prophets begint bijvoorbeeld opzwepend en (enigszins) opbeurend, maar naar het einde van het nummer toe gooit Toledo er een paar uithalen uit die werkelijk lijken opgediept uit het donkerste hoekje van zijn ziel. Hopelijk spelen ze dit nummer tijdens hun aankomende concert in Paradiso

Ik moest er even inkomen, maar uiteindelijk toch weer overtuigd. Ik ben alleen niet gek op Famous Prophets (Stars). En als dat dan 16 minuten duurt moet je toch wel even doorbijten.
Op naar Paradiso!

Nog maar even vaker luisteren. Moet wel erg aan Guided by Voices denken, maar dan met afgeronde composities.
Lo-fi, vergezeld van andere durf. .

Wat een heerlijk album. Ergens tussen Pavement, Strokes, Jonathan Richman en het gitaarwerk van Muse in. Guided by voices wordt ook vaak genoemd, maar dat hoor ik niet zo. Vooral de zang is zo anders. Inmiddels kaartjes voor Keulen. Had Bowie dit nog maar meegemaakt...

Live in Amsterdam

Car Seat Headrest - Beach Life in Death @ Paradiso

Car Seat Headrest - Sober to Death @ Paradiso

Car Seat Headrest - Cute Thing @ Paradiso

Bericht verplaatst naar Car Seat Headrest

Van mij hoeft het niet zo, die herbewerkingen. Bob Dylan doet het live vaak met nummers, dat heeft nog wel wat. Maar complete albums in de revisie, ik weet het niet. Maar als je puur naar het resultaat luistert, is het toch weer een aangename luisterervaring. Nu in bandvorm. Toch wel mooi gedaan.

De live versie van Sober To Death is nog beter dan op de plaat, met Powderfinger van Neil Young er in verwerkt en een fantastische outro:

Car Seat Headrest - Sober To Death / Powderfinger (Live on KEXP) - YouTube

Ik heb stukken minder met dit album dan z’n voorganger, maar godverpiemels wat is Bodys toch een epos van een nummer. Er zijn weinig rockliedjes die me blijer maken.

Bodys live meemaken was voor mij alvast één van mijn meest favoriete concertmomenten. Geweldig nummer inderdaad!

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #238

Car Seat Headrest is zo’n stompzinnige en verveelde artiestennaam dat ik nooit ben aangespoord tot een nauwkeurige beluistering. De hoes van Twin Fantasy doet me denken aan die van Moby’s Wait for Me, wat na al die jaren nog altijd een goede contender is voor het slechtste album dat ik ooit gehoord heb. Veel slechter kunnen de voortekenen niet zijn: dit album kan dus alleen maar meevallen! Maar dat doet het amper. Ik begrijp dat deze plaat in 2011 al eens uitgebracht was, blijkbaar niet de erkenning kreeg waar CSH op hoopte, en dus maar is opgepoetst. Opmerkelijke move, ik kan me niet herinneren dat eerder bij een band gezien te hebben.

Als ik bedenk wat buiten de top-40 de meest doordeweekse muzieksamenstelling zal zijn zie ik vier “alternatieve” jongens voor me: een zanger, een gitarist, een bassist en een drummer. Nooit geweten waarom dat de heilige graal zou zijn, maar het is haast vermeldenswaardig als een indiebandje niet in die configuratie verschijnt. En terwijl CSH oorspronkelijk nota bene als soloproject uit de startblokken gekomen is, krijgen we buiten een verdwaalde synth of piano hier en daar precies dat. Nu sta ik altijd een beetje argwanend tegenover nieuwe groepen die zich in die standaard persen, maar evengoed ben ik in het verleden vaak genoeg verrast door precies een dergelijk gezelschap om goede hoop te houden – met als summum van ‘in theorie niets bijzonders, in de praktijk wel’ voor mij het debuut van The Strokes (die de RYM-revue nog zullen passeren). En laat de zang van CSH’s Will Toledo nu net aan good-old Julian Casablancas doen denken. Niet alleen in zijn stemgeluid, maar ook in de ik-doe-alsof-ik-in-de-badkamer-sta opnamefilter. Maar toen de Strokes-frontman alleen nog maar volslagen uitgeblust voor de dag kwam moest Toledo zijn eerste plaat nog opnemen. En hoewel ik niet weet hoe die eerste plaat klonk, zou ik voor het zangmateriaal op Twin Fantasy geen betere omschrijving kunnen bedenken. Voor een plaat waar de ‘plain’ gitaarsound zo centraal staat, gebeurt er verbluffend weinig interessants mee. Twee keer zo weinig ideeën voor de prijs van twee keer zo veel tijd. Ik krijg spontaan zin om Sonic Youth te draaien.

Er zijn weinig dodelijkere kwalificaties voor muziek dan deze als ‘saai’ te bestempelen. Toch komen voor dit gezelschap bijna geen andere woorden in mij op. De plaat puilt zowel instrumentaal als tekstueel uit van de indierock-clichés en biedt daarnaast precies niets. 71 minuten lang, puberale indie-by-the-numbers verpakt in songs die zomaar 16 lange minuten kunnen duren zonder op je in te werken of interessante wendingen tentoon te spreiden. Wie ooit nog beweert dat RYM aparte muziek (over)waardeert om zijn apart zijn, verwijs ik graag naar Car Seat Headrest.

Krap 2*

Beach Life-in-Death is 13 minuten genieten.