Na de wat volgebouwde voorgangers werd hier de kunst opgepakt van het weglaten. Hetgeen heeft geleidt tot een sound die veel openner over komt. De instrumenten klinken herkenbaarder wat dit album toegankelijker maakt ten opzichte van zijn voorgangers.
Het spel van Vollenweider op de elektrisch versterkte harp is er niet minder om. Het landschap waarin dit plaats heeft is gewoon heerlijk te noemen. Het bezorgt mij diverse malen een warm gevoel in mijn donder. De composities zitten goed in elkaar en na mijn idee hebben Vollenweider en zijn team het erg naar hun zin gehad tijdens de opname van dit album. Dat gevoel spat bij mij namelijk uit de speakers.
Enige minpuntjes die in mij opkomen is de achtergrond zang van Vollenweider. Dit had hij niet moeten doen, want dat voegd niets toe. Daarnaast is de speelduur van dit album erg kort te noemen. Voor de rest drupt het plezier van het muziek maken er van af.