Rush zet in op dezelfde lijn als voorganger Vapor Trails.
Het begint net zo lomp, maar al snel gaat het de meer melodieuze kant op, zeker ook vanwege het achtergrondkoortje bij Far Cry.
Heerlijke opener weer, het geluid klinkt vol en aangenaam.
Een prima keuze om toch een doorstart te maken na het meer persoonlijk gerichte Vapor Trails.
Armor and Sword heeft van die mysterieuze Oosterse invloeden zoals een band als The Mission deze in de jaren 80 wist te gebruiken; ik ben hier absoluut een groot liefhebber van.
Workin' Them Angels is ook sterk, maar net wat minder dan de eerste twee nummers, wel een meer opbeurende sound.
Bij The Larger Bowl is het moeilijker om mijn aandacht erbij te houden, het wowwowwow had voor mij achterwege mogen blijven, had hier een sterke tekst geplaatst, toch echt een van de mindere Rush nummers, al maakt de Fleetwood Mac achtige solo aardig wat goed.
Spindrift begint mooi mysterieus, en ook hier zijn de Oosterse invloeden weer aanwezig; het is allemaal net wat zwaarder aangezet dan Armor and Sword, en bevalt mij net zo goed.
Blijkbaar als single uitgebracht, al vind ik het persoonlijk niet echt een single track.
Het instrumentale tussenstuk The Main Monkey Business doet mij denken aan de Moving Pictures periode, maar dan net wat steviger, mooi geheel.
Vervolgens een heus blues begin bij The Way the Wind Blows, van mij had het helemaal in die stijl door mogen gaan, beviel mij prima.
Dit is ook niet verkeerd hoor, maar was wel benieuwd hoe dat zou uitvallen.
Vervolgens in Hope weer een instrumenteel nummer, nu in de folkstijl; ik weet het niet, er volgt blijkbaar nog een instrumenteel nummer; drie vind ik wel veel, misschien toch een gebrek aan inspiratie?
Na een pauze van 5 jaar verwacht je meer.
Faithless geeft mij ook niet het WOW gevoel, na het sterke begin van het album zakt het later voor mijn gevoel wel steeds meer weg; maar ik denk dat ik gewoon teveel verwachtte.
Bravest Face heeft een leuke start, maar vervolgens komt er geen beweging in, hopelijk sluit het nog sterk af, want tot nu toe zitten de toppers vooral bij de eerste 5 songs.
Helaas vind ik Good News First nog zwakker dan de voorganger.
Van de instrumentale nummers vind ik Malignant Narcissism nog de beste; een mooi samenspel tussen drums, gitaar en bas, dit miste ik dus, al doet het toch wat jamsessie aan.
We Hold On is een wat rommelige afsluiter, al wil het nog wel aardig knallen.
Snakes & Arrows spreekt mij iets meer aan dan Roll the Bones, maar voor mij behoort deze ook tot de minste Rush albums.