Zonder de film gezien te hebben, hoor ik de band met Neil Young samen op een ongelofelijk relaxte manier muziek maken. Nummers worden verkend, maar soms wordt er een enorme punt gezet. Young freakt wat op zijn gitaar in de instrumentele tussendoortjes. Dan weer heel indrukwekkend, dan een allegaartje feedback en soms een mengeling van beide.
Er staat veel ouder materiaal op deze plaat, dat gespeeld wordt met zijn nieuwe begeleidingsband, wat dat mogen we Promise of the Real inmiddels toch wel noemen. Het concert nu ongeveer twee jaar geleden in Amsterdam, duurde meer dan 3 1/2 uur, maar was niet alleen daarom geweldig. Ondanks dat Young zich beperkte tot met name mid tempo nummers uit zijn oeuvre, had het concert een enorme diepgang en verveelde geen moment. Mijn indruk is dat ik de reden waarom dat zo was, terug hoor op Paradox. Hier leggen zij de basis om dat live te kunnen doen. Misschien vergis ik mij volkomen en als ik de film nog eens zie, zal dat duidelijk worden, maar dat is wat mij de muziek vertelt. Uiteindelijk is dit muziek met een grote M.
Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:
http://wonomagazine.blogspot.com/2018/06/paradox-original-music-of-fim-neil.html