The Cinematic Orchestra - Ma Fleur (2007)

Tegenwoordig bestel ik meer cd's per internet dan dat ik daadwerkelijk winkels binnenloop. Waar ik vroeger klant aan huis was, daar kom ik nu zo af en toe nog eens. Je mist een hoop charme op die manier, dat moet gezegd worden. Je wint een hoop gemak.
Onlangs liep ik weer eens een cd-zaak binnen en begaf me naar de luisterpaal aldaar.
Daar zag ik dit album van The Cinematic Orchestra staan en de omschrijving beviel me wel.
Opener To Build a Home opgezet en ik viel stijl achterover: dit was wel heel erg mooi zeg. Het deed me een beetje aan de cd's van Antony denken. Mooi, ontroerend en kippenvel bezorgend.
Familiar Ground doet dat iets minder, maar krijgt mij wel in haar greep. Lekkere triphop-achtige electronica met jazzy invloeden is wel aan mij besteed. Niet te moeilijk ook waardoor het zeer aangenaam luisteren is.
Child Song heeft een mooie bas, maar neigt me iets te veel naar lekkere hippe muziek voor in uw betere strandtent of zoiets. Dat vind ik beslist niet erg, maar het kippenvel blijft daardoor wel achterwege.
Music Box is chillen met akoestische gitaar. De zon onder zien gaan na een mooie warme zomerdag.
Op Prelude verzorgen strijkers de hoofdrol. Ondanks dat strijkers altijd wel een warm geluid geven heeft het hier iets afstandelijks en dat werkt wel bevreemdend moet ik zeggen.
Op As The Stars Fall keert het strijkersthema van Prelude terug onder begeleiding van beats. Zacht, soft en lazy. Beslist niet wereldschokkend maar het gaat er prima in.
Into You is behoorlijk akoestisch getint. Ook hier moet ik toch een beetje terugdenken aan alle hippe plaatjes die zo rond de eeuwwisseling verschenen. Erg verantwoord, erg hip. Lekker, maar mist net het extra duwtje dat voor echte ontroering zorgt.
Ma Fleur klinkt alleraardigst. De nadruk ligt wederom op het akoestische. Alsof een jazzbar al helemaal leeg is gelopen en de band nog wat speelt zo vlak voor sluitingstijd.
Breathe ademt het broeierige wat triphop bandjes ook wel hadden. Een Portishead is het niet, maar ik vind dit nummer zeker de moeite waard.
That Home is een kort nummer waar de piano de hoofdrol speelt. Patrick Watson zorgt toch weer voor (bijna-) kippenvel. Dit had langer mogen duren.
Time And Space vormt de sfeervolle afsluiter van deze cd.
Al met al een uitstekende cd met fantastisch baswerk. Door wat kleine minpuntjes hier en daar blijft het steken op 3,5* en dat is een mooie score dacht ik zo.

Muziek waar je op een zondagochtend mee wakker wil worden. Helaas is de zondagmorgen al voorbij, maar dat neemt niet weg dat ik je kennis wil laten maken met deze geweldige muziek. Muziek in haar reinste vorm - dat als je je ogen sluit de mooiste dingen ziet. Zelfs in de cover van dit geweldige album kun je eindeloos verdwalen! The Cinematic Orchestra is zeker niet vies is van mooie muziek maken. Alle aandacht is gevestigd op het nieuwste plaatje van The Cinematic Orchestra, Ma Fleur. Het album is alweer het vierde van de groep en is nog steeds uitgegeven onder de onafhankelijke platenmaatschappij Ninja Tune. Nog steeds geen Major dus voor de heren, wat de nodige positieve effecten tot gevolg heeft. Geen grote druk bij het schrijven van het album en de sfeer is hetzelfde gebleven. Zo schotelt het album elf nummers voor, de een nog prachtiger dan de andere. Het begint al bij de opener To Build A Home, die overigens al een tijdje rondzwierf over het internet. Samen met de wonderschone stem van Patrick Watson doet het nummer vermoeden alsof je naar een nieuwe plaat van Antony & the Jonhsons luistert. Meer hoef ik waarschijnlijk niet te zeggen. Ook het titelnummer Ma Fleur weet mij iedere luisterbeurt te verwonderen. De jazzy-feel wordt versterkt door niet alleen een piano meer, want The Cinematic Orchestra heeft ook een groep blazers weten te strikken. Een mooi geheel tot gevolg. De muziek is over het algemeen erg melancholische en in een zeker opzicht gewoon droevig te noemen. De prachtige strijkers in de prelude versterkt dit gevoel alleen maar. Nee, duidelijk geen muziek als je vrolijk bent. Gelukkig dat de heren van The Cinematic Orchestra op zijn tijd ook maar wat al te graag mogen experimenteren met triphop en electronic. Dit zorgt voor onder andere As The Stars Fall, waarschijnlijk het eerste ''up-tempo'' en daarmee het vrolijkste nummer van de plaat. De strijkers middenin As The Stars Fall geven het nummer dan weer een ander perspectief mee.

De veelal downtempo nummers op Ma Fleur zorgen dus voor een melancholisch geheel, waar je soms best droevig van kan worden - als je in zo'n bui bent. Want Ma Fleur is zo mooi geworden dat iedereen wel even moet slikken. Ik ga het album nu 3,5* geven, maar tijd zal waarschijnlijk laten zien dat dit bloempje zal uitgroeien tot een schone der natuur.