Kamasi Washington - Heaven and Earth (2018)

Ah, daar wringt 'm de schoen, ik ben namelijk een wel-liefhebber van jazz. Ook jeuk bij deze plaat, maar dan van de andere kant van het spectrum....

Los van de inhoud die ik ten zeerste waardeer wilde ik nog even opmerken dat de hoes heel vet is!

Witte: 't stoa geschréve en gedrukt, ge moet krabbe woar ut jukt ?

Maar misschien voordien toch even wat bodymilk gebruiken - m.n. op plaatsen waar de huid droog is.

Had al moeite met The Epic, vond de voorgaande e.p. fletsens en heb me hier maar niet meer aan gewaagd. Vind bijv ook de uitgebreide versies van Bitches Brew (uit de complete Miles Davis serie) ook van een hoog piel-gehalte.

'Can you hear him' klinkt in ieder geval als gepiel om het gepiel. Mijn tolerantie voor gefrobel ligt aardig hoog, maar dit soort muziek heb ik een stuk doorleefder gehoord. In zoverre snap ik wel iets van de kritiek. Het nummer toont aan dat Kamasi vaak aan de rand van overdaad balanceert.

Het grappige is dat ik juist in de gedachte (waan wellicht) verkeerde dat dit zo maar iets voor de proggo's zou kunnen zijn. Mij is het echt te pompeus en te weinig to-the-point.

Aan de andere kant is jouw smaak wel breder georiënteerd. Misschien kan je een Gogo Penguin of een Derrick Hodge wel waarderen; ook Christian Scott Atunde Adjuah - Ruler Rebel (2017) kan je denk ik wel waarderen; heer FM draait 'em (ook) vaak.

De ambitie en virtuositeit van zo'n plaat is zeker iets wat liefhebbers van prog zou moeten kunnen aanspreken. Ik haak niettemin af als passages niet meer in dienst staan van de compositie.

GoGo Penguin vind ik een toffe band. De andere twee namen zijn vooralsnog onbekend voor me.

[quote]Mjuman schreef:

Nee dus, weer mis. Dit is ook in mijn welgetrainde prog oren geen winner. Doe dan maar Mahavishnu Orchestra, dat is prog jazz voor mij.

[quote]Tony schreef:


Ho ho, hou oe perd ekkes vas'; 't woar nie pezoonluk, moar algemin en d'r sting ok "waan welicht"

Dit zal je wel liggen: Derrick Hodge - Live Today (2013)

Ben trouwens meer van de Chick Corea en Return to Forever dan van Maha….

Superl stig om het na 4 luisterbeurten te doorgronden, dat kan ik ook niet. Maar net zoals bij 'The Epic', voel ik hem wel hoor. Ben een Jazz-amateur, maar weet wel wat ik goed vind. The Epic heb ik ook op vinyl en daardoor ook de aandacht kunnen geven die het verdient. Dat gaat hier ook nog wel gebeuren, want er is zoveel te beleven. Maar de 2.5 uurtjes volle aandacht liggen in dit drukke en te haastige leven ook niet voor het grijpen.
Je kunt dit gerust naar een onbewoond eiland meenemen, moe wordt je er niet snel van, hooguit een beetje duizelig (bij can you hear him bijvoorbeeld). Maar dit is de fijne duizeligheid die je krijgt van een te grote hijs aan je veel te dure Cubaanse sigaar. Niet te doen, maar als ik een favoriet aan moet wijzen: Streetfighter Mas!

Progrock liefhebbers zouden dit volgens mij ook moeten kunnen waarderen of niet?

FM durft dat inderdaad wel eens te beluisteren. Sterker nog: FM schat Christian Scott een stuk hoger in dan Kamasi Washington. Over die laatste wil ik opmerken dat ik de kritiek begrijp. Dit begrip neemt echter niets weg van het feit dat Kamasi me al vele uren verblijd heeft. Maar de jazzpurist in mij moet toegeven dat deze muziek niet valt onder jazz met de grote 'J'. Het is dan ook geen toeval dat deze meneer goed scoort bij mensen die doorgaans weinig jazz luisteren.

Enkele weken geleden bij Later With Jools Holland... speelde Kamasi Washington en zijn band Fists of Fury. Sprak me totaal niet aan. Iemand had het hier al over pathos.

Gelukkig is gisteren voor de meer puristische jazzliefhebber dit verloren en teruggevonden werkje uitgebracht. Een album dat de ambitie van Kamasi wél waarmaakt; om hemel en aarde te verenigen moet je twee richtingen tegelijk uit.

Ik ben niet bepaald een standaard jazzliefhebber maar al met al wel enthousiast en behoorlijk positief over deze plaat. Zeer gevarieerd, een aantal erg toffe tracks (vooral op Heaven), het artwork is fraai, en dan ook nog niet alleen een hidden track, maar gewoon een complete verborgen album/cd. Erg mooi gedaan.

Anderzijds stuit ik bij langdurige beluistering toch wel op die punten waarom jazz mij meestal niet bekoort. Te lang, te veel, niet gericht op het publiek maar op de musici. Zoals The Presidents ooit al zongen: "I want to learn all the chords, solo till everyone in the room is bored…"

Kortom: ik zal deze plaat waarschijnlijk sporadisch draaien en in kleine doses tot me nemen. Maar die bevallen me dan wel

Vooralsnog niet heel enthousiast. Al vanaf de eerste seconden begind dat vermalijde koor (het minste ingredient van The Epic) weer te blaffen en weet ik dat het een lange zit gaat worden. Dat is niet erg, vaak loont doorbijten en waarom zou je dit niet doseren in brokken van enkele nummers. Maar Kamasi lijkt veel muziek te willen uitbrengen om het veel muziek uitbrengen. Ten opzichte van de speelduur wordt er veel te veel op veilig gespeeld en hoor ik te weinig écht bevlogen momenten. En de truttigheid die op Harmony of Difference al de kop opstak is hier nog meer aanwezig.

Nou ja, zelfde plaat, andere beleving. Ik vind het album juist weer getuigen van enorme muzikale rijkdom en variëteit. Ondanks de lengte van de plaat en de nummers merk ik telkens weer dat ik nergens verveeld raak, maar steeds geboeid blijf luisteren. Jazz, vleugjes soul, gospel en hier en daar lekker gefreak. Ik vind het weer uitermate fijn allemaal.

Aan dit album ben ik nooit begonnen, en dat gaat ook niet gebeuren. Vind Street Fighter Mas namelijk gewoon rotzooi, en dan heb ik genoeg gehoord. Punt uit.

Wil je erover praten?
Ik bedoel licht dat even toe - is makkelijker om erin mee te gaan. Mijn muziek is het ook niet echt.

Het klonk niet "als muziek in mijn oren", maar als muzak. Aan pretentieloze muziek heb ik niet altijd een hekel - ik luister bijvoorbeeld op zijn tijd graag naar Herb Alpert of Ray Conniff. Maar bij Kamasi Washington ligt dat een beetje anders. Die is juist wél pretentieus. Hier ga ik dus niet naar luisteren. Zo duidelijk, Mjuman?

dank - het was gewoon nieuwsgierigheid naar het inzicht van een ervaren luisteraar. En dat "pretentieuze" had ik ook al aangestipt, net als het gepiel. Zou ik zilverlingen moeten zetten op een jazz-aankoop, zou het op John Coltrane - Both Directions at Once (2018) zijn - warm, intiem (sfeer) en to-the-point.

Ik snap niet waarom hier alle jazzliefhebbers zo per se deze discussie moeten aangrijpen om John Coltrane te adverteren. Dat is toch een volstrekt ander genre? Binnen de jazz, ja, maar dat is net zo breed als de hele klassieke muziek. Het publiek hiervoor is niet hetzelfde, en bovendien, Coltrane kennen we inmiddels echt wel. Mensen genieten van deze plaat (stemgemiddelde 3,99), maar zowat niemand die het hier uitspreekt want men wordt er raar op aangekeken door de jazz-elite.

Wie hapt

Deze kritiek snap ik trouwens bij een track als Hub-Tones, maar in Can You Hear Him zit toch juist een vrij duidelijke opbouw? Het is een erg lange opbouw voor de climax bereikt wordt, maar de intentie is voor mij duidelijk. Vind het persoonlijk zelfs één van de fijnere nummers van dit album, samen met Fists of Fury en The Psalmnist.

Hoewel The Epic ook niet vies was van bombast, is het op deze plaat te veel phatos en te weinig artistieke ontwikkeling wat de klok slaat. Bovendien heeft Kamasi Washington dit keer gewoon te veel muziek op zijn album gezet.
En waarom heeft hij toch die extra verborgen plak vinyl, met nóg meer muziek als extraatje toegevoegd? Het voegt weinig toe en het helpt het album dat al zucht onder al die muziek niet echt. Hier en daar klinkt een mooi thema, maar er is te veel opvulling. Heaven and Earth is helaas niet de gedroomde opvolger van The Epic geworden.

Een bezige bij die Kamasi Washington. Was The Epic zijn definitieve doorbraak is hij hier weer met een lange plaat in de vorm van Heaven and Earth. Dit haalt het mijn inziens niet bij The Epic, maar bevat wel weer uiterst inventieve en fijne jazz. Vooral wanneer het wat meer funky wordt (The Invincible Youth, The Psalmnist) heeft het zeker mijn aandacht.

Ik niet

Even over de plaat en Kamasi: ik begrijp de hype rondom zijn muziek nog steeds niet helemaal en heb deze en zijn debuut toch wel een aantal kansen gegeven. Ik snap simpelweg niet helemaal waarom uitgerekend Kamasi als enige jazz-artiest van de afgelopen tig jaar meer dan 100 stemmen op Mume weet te trekken.

Geprobeerd dus maar ik hoor het echt niet. Voor mij klinkt het als volledig misplaatste bombast, soms tegen het foute aan en een tikkeltje overgeproduceerd. Daarnaast valt een stukje 'grootheidswaanzin' (of misschien gewoon ambitie) op: iedere keer 3 of 4 discs helemaal ramvol. Het is moeilijk om dan een constante kwaliteit te waarborgen en dat lukt ook niet helemaal vind ik zelf.

Wat ik wel hoor, is dat Kamasi een zeker talent heeft. Prima saxofonist. Met een iets kleinere bezetting zou hij beter tot zijn recht komen. Anyway, dat veel mensen dit goed vinden is alleen maar een goede zaak. Het kan weer deuren openen tot andere jazzartiesten (al blijft het vaak bij de hype helaas).

Ik zal wel toegeven; dit zijn vaak wel dingen waar ik een zwak voor heb. Muziek mag van mij best een beetje "over the top".

Nou, ik had heel graag gehoopt dat ik dit wat zou vinden. Maar dit is te veel en te vol. Moderne jazzfusion zou je dit wel kunnen noemen, maar ik vind het niet echt mooi. Het gaat ook allemaal veel te lang door.

Ik zie dat veel mensen hier niet veel mee hebben, maar ik las wel dat de muziek-magazines er erg positief over zijn.

Bovendien weer een veel te lange plaat. Hoe ga je deze in godensnaam helemaal uitzitten?
Mijn stem is dan (verboden, ik weet het) ook gebaseerd op de eerste paar songs.