Laat ik beginnen te zeggen dat ik een enorm groot liefhebber ben van de konijnenmannen. Ik was dan ook blij te zien dat er een nieuw album aan zat te komen, totdat bleek dat het om herbewerkingen ging.
Meer favoriete artiesten van mij zijn deze band op dat vlak voorgegaan en eigenlijk zelden vond ik dat geslaagd. Maar wie weet.......
Nou, ik weet het......... ook deze gaat in de lange rij 'dit hoeft niet en het voegt niks toe'. Met andere woorden: een beetje slappe hap.
Alle scherpte is er uit en dan blijven wat gezapige nummers over zoals ze die op hun laatste albums vaker afleveren. Gek genoeg vind ik dat daar helemaal niet erg. Dat zijn lekkere popsongs, niet meer of minder. Maar dit zijn wel klassiekers als
Bring On the Dancing Horses,
Lips Like Sugar,
Seven Seas of The Killing Moon. Die hoef ik niet in belegen veertigers, vijftigers variant te horen.
Deze richting de vijftig lopende liefhebber hoort ze het liefst zoals ie ze hoorde toen ie tiener was. Die latere Echo & The Bunnymen popalbums zijn gewoon geinige aanvullingen. Deze The Stars, The Oceans & The Moon versies vind ik niet geinig. Integendeel.
Blijf met je tengels van deze nummers af. Oh wacht, het zijn jullie nummers. Nou goed: lekker cashen dan maar waardoor er weer een tour tegenaan gegooid kan worden. Prima, daar kan ik wel mee leven. Niks mis met centen verdienen. Maar ik sta nu niet meer in de startblokken om een dure vinyl-versie te gaan kopen. Misschien ooit nog wel als ik toch de kriebels krijg omdat ik de boel zonodig compleet wil houden (kijken hoe lang ik dit vol ga houden).
Nee, zitten veertigers en vijftigers echt op deze belegen versies te wachten? we zijn toch zeker niet bejaard?!
Slecht is het niet, maar de teleurstelling is toch wat groot zullen we maar zeggen.