Alice in Chains - Rainier Fog (2018)

Zien we weer reikhalzend naar uit, al blijft "The One You Know" een teleurstellende eerste single. Dan kwamen "Check My Brain" en "Hollow" toch een stuk beter binnen (als vooruitgesnelde singles van de vorige twee albums). Hoop derhalve dat de rest van het album van het vertrouwde niveau is.

Ben hier zeer benieuwd naar.
Jammer dat Tears er niet op komt te staan; is weliswaar een cover, maar toch wel prachtig!

The One You Know is maar slappe hap.

Best oke

Nog niet echt onder de indruk van de drie tot nu toe vrijgegeven nummers. Het is allemaal wat te gemakkelijk en op de automatische piloot, vind de productie ook te gladjes. Geen stekels, geen prikkels. Het hele album zal wel snel lekken, dan gaan we het eens als geheel beluisteren.

Album is inmiddels inderdaad gelekt. Zo op het eerst gehoor een verzameling makkelijk in het gehoor liggende nummers. Klinkt allemaal redelijk maar echt spannend lijkt het nergens te worden. Vanavond een 2e rondje.

Dat het nooit iets tussen mij en Alice in Chains gaat worden zie ik door dit album wederom bevestigd. Heel af en toe aardig, op zijn best, maar vooral saai, te traag en langdradig.

goeie Alice in chains, een band die toch kwaliteit blijft leveren: prima logge melodieuze gitaren, uitstekende stuwende drums, goede harmonieuze zang tss beide zangers. Voor spectaculaire veranderingen moet je niet aan te kloppen bij Alice inChains, maar dat hoeft ook niet... daar hebben we andere bands voor. Zolang ze platen afleveren van dit niveau, die werkelijk uit mijn boxen knallen ben ik best tevreden.

knap artwork ook!

Na een eerste luisterbeurt moet ik zeggen dat ik het wat cheesy vind afdoen. Ik denk wel dat dit een groeiplaat is, dus ik ben benieuwd...

Wat ik mij afvraag, er zijn een paar nummers die op bepaalde momenten nogal overstuurd klinken, op het storende af. Met name in het nummer Rainier Fog. Hebben anderen dat ook ervaren? (overigens geeft de spectrometer geen ongewone zaken aan)

Voor Alice in Chains maatstaven vind ik dit erg lichtvoetig. Het duistere element is maar deels aanwezig en soms doet het zelfs wat poppy aan. Op zich niet erg, maar niet wat ik bij deze band wil horen.

Vind dit album een absolute verademing.
Vaak is de sound wat lichter, dan we gewend zijn.
Dit vind ik eigenlijk helemaal niet storend en best prettig.
De song Maybe vind ik erg verrassend (vooral het begin) en andere favorieten zijn Fly en All I am.

De recensies zijn over het algemeen wat wisselend van aard, in Nederland wordt er redelijk positief over dit album geoordeeld. In de Rolling Stone krijgt het album echter maar een mager oordeel. Ik ben ook niet echt te spreken over de schijf. Waar de voorganger stroef was en een veel te lange speelduur had is deze schijf ook niet direct een vooruitgang te noemen. De heren volgen weer het overbekende recept van trage songs, een tot in de puntjes verzorgde samenzang en weinig ruimte voor subtiliteit. De schijf mist wederom een dosis gezonde spanning en felheid. The One You Know vind ik maar een slappe opener, de andere singles konden jammergenoeg bij mij ook al geen potten breken. Het titelnummer, Maybe en de sfeervolle afsluiter All I Am kunnen mij dan nog wel bekoren. Desalniettemin zit er niet veel meer in. Met het overlijden van Staley is niet alleen zijn markante stem verloren gegaan maar lijken de heren ook de broodnodige muzikale spanning en noodzaak te ontberen en dat is zonde.

Best goed album, maar wel aan de wat tamme en ingetogen kant. Het songmateriaal is degelijk genoeg en er zijn enkele pareltjes aanwezig, maar het is een beetje een gevalletje been there, done that. Het geluid is dan wel weer op en top Alice In Chains, te herkennen uit duizenden. Het overheersende gevoel is dat men op safe speelt en geen risico's neemt.

Ik vind hem ook minder sterk dan de andere albums. Maar toch goed genoeg. Het is wel een groeiplaat. Het zit wel een beetje tussen een Jerry Cantrell album en een Alice In Chains album. Minder emo. Het gevoel in de Alice in Chains vind ik altijd mooi. Je wordt er meestal in meegesleept. Dat is hier wat minder. Haha het mag wel wat meer zwaar op de hand klinken. Voor de rest een prima plaat.

Eind van het album vind ik hem wel het sterkst. De laatste 3 nummers.

Aanvankelijk was ik enigzins teleurgesteld in dit nieuwe album, maar zo’n twee weken verder begint dit album me toch te grijpen. Het is wat lichtvoetiger dan de twee voorgangers met Duvall maar luistert heerlijk weg. En de productie klinkt werkelijk super!

Ik had deze keer minder moeite om me te laten overtuigen,na twee a drie draaibeurten vond ik het al een heerlijk album.En dat terwijl de losse singles me nu niet direct enthousiast maakte.
Maar misschien is dat juist de kracht van Alice in chains,op hun laatste drie albums weten ze van de songs een echte eenheid te maken waardoor de hele plaat op een soort ongrijpbare manier sterker wordt gemaakt.
Rainier Fog is wat lichter van toon dan zijn voorgangers maar aan de kwaliteit doet dat niet zoveel af.Vooral de opener,Drone en So Far Under zijn erg sterk maar de rest is nauwelijks minder.Heel soms ligt de eenvormigheid wat op de loer maar dat wordt snel te niet gedaan door een lekkere riff of fijne 'hook',iets wat bijna elke song op dit album wel bezit.
De zang is tegenwoordig niet het sterkste punt van de band maar toch kan ik,de vaak tweestemmige zang prima hebben.
Dat alles maakt van Rainier Fog toch weer een heel goed Alice in chains album waar waarschijnlijk weer lekker veel groei inzit en,hoe vaak je het ook hoort maar niet gaat vervelen.Iets waar de band de laatste tien jaar patent op lijkt te hebben.

In eerste instantie sluit ook deze van Alice In Chains aardig aan bij de albums met Layne Staley.
De zang zit aardig in het verlengde, maar het lijkt alsof de sound een heel stuk lichter is geworden.
Het dreigende is lang niet meer zo sterk aanwezig, ook het gevoel van pijn ervaar ik hier stukken minder.
Wat over blijft is een geslaagde rockplaat, waarbij er misschien wel bewust voor gekozen wordt om een iets wat gangbare weg in te slaan.
Aardig te vergelijken met Foo Fighter na Nirvana, ook daar had de eerste plaat nog best veel raakvlakken met Nirvana, en werd dat steeds minder.
Alice In Chains heeft er dan wat meer tijd voor nodig gehad, ik vond de vorige twee platen wel een prettig vervolg; een song als Check My Brain sloot goed aan bij de nummers van Staley.
Als Rainier Fog je goed bevalt, dan kun je hierna ook moeiteloos Meliora van Ghost draaien, vind ik zelf mooi hier op aan sluiten.

Kleine voldoende. Het kan me zelden echt overtuigen. Het is allemaal aardig en degelijk, maar dit album wordt snel saai. Qua productie en sound blijft deze band wel echt top. Maar deze is wel erg veilig...Red Giant, Fly en All I Am zijn voor mij de positieve uitschieters.

Yups, heb net hetzelfde: Rainier Fog klinkt beduidend... "anders", zullen we maar zeggen. Alsof het raam eens gepoetst moet worden, ofzo.