menu

John Grant - Love Is Magic (2018)

mijn stem
3,60 (62)
62 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Bella Union

  1. Metamorphosis (5:41)
  2. Love Is Magic (6:21)
  3. Tempest (6:31)
  4. Preppy Boy (4:46)
  5. Smug Cunt (6:23)
  6. He's Got His Mother's Hips (3:39)
  7. Diet Gum (7:25)
  8. Is He Strange (5:17)
  9. The Common Snipe (6:37)
  10. Touch and Go (5:03)
totale tijdsduur: 57:43
zoeken in:
avatar van AstroStart
5,0
Opvallend veel lange nummers. Dat belooft wat!

Single 'Love Is Magic' is typisch Grant met veel elektronica en de nodige dramatiek. Hopelijk is dit album net zo smeuïg tot op de bodem.

avatar van Poles Apart
De laatste tijd weer veel naar "Queen of Denmark" aan het luisteren, dat nog steeds bij elke nieuwe beluistering fascineert en nieuwe details prijsgeeft.

Benieuwd wat "Love is Magic" te bieden heeft en welke richting(en) Grant nu weer opgaat.

“Love’s a shitshow that requires work.... But nothing can distract from the fact that, in spite of it all, love is still magic.”

avatar van aERodynamIC
4,0
Het regent weer interessante najaarsreleases: dit is er duidelijk eentje die heel hoog op mijn lijstje staat.

avatar van jellecomicgek72
4,5
Die hoes Heb hier echt heul erg veel zin in, vorige plaat was echt geweldig.

avatar van Venceremos
3,5
Zoals altijd bij Grant licht verontrustend. Single landt erg goed.

avatar van vinylbeleving
Geweldige hoes en eerste single. Prachtig hoe dat nummer steeds meer opbouwt tot een instrumentale finale. Benieuwd naar de plaat.

Bombus
De officiële video voor Love Is Magic is echt een lust voor het oog, woof! Fijn om dit najaar weer een nieuwe plaat welkom te mogen heten, en de lengte van de nummers is inderdaad een interessant gegeven. Ik las net een stukje over het nieuwe album waar vermeld stond dat het blijkbaar nog meer elektronisch gaat klinken.



Bombus
Geweldige video bij He's Got His Mother's Hips! Dank Poles Apart. Hoewel ik altijd een zwak zal houden voor Queen of Denmark vind ik het gaaf dat hij steeds meer de elektronische kant opzoekt en er schik in lijkt te hebben

avatar van AstroStart
5,0
He's Got His Mother's Hips is inderdaad goud. Ik vind het fantastisch om te horen hoeveel plezier hij heeft om dit soort uptempo funk te zingen. Snug Slacks op het vorige album is daar zo'n goed voorbeeld van. Live is dat altijd weer een feestje.

Touch & Go is ook een prachtige single over Chelsea Manning. Die diepe stem van Grant; wie krijgt daar nu geen kippenvel van? Onbetwist mijn favoriete zanger van dit moment.

Zoals het er nu naar uitziet zal dit vast wel weer een 5 sterren album worden.

avatar van Venceremos
3,5
Is He Strange ook weer even mooi, met aloude piano en synthriedel.

Echt heel veel zin in 12-10 en daarna 20-11.

avatar van aERodynamIC
4,0
Waarom is het toch dat ik zoveel gay-artiesten tot mijn favorieten reken? Niet omdat ze dat zijn, want bij een aantal van die favorieten wist ik het eerst niet eens. De teksten? Niet allemaal schrijven ze er zo open over.
Is er dan toch iets als een muzikale gaydar? Gevoel voor het theatrale, het behoren tot een minderheid wat het beste in artiesten naar boven haalt? Toch een soort onderlinge connectie?! Echt, ik kan het niet verklaren.

John Grant is dus zo'n artiest die ik heel hoog heb zitten. Een sympathieke kerel ook. Ik kwam hem ooit daags na zijn concert tegen in een boekhandel in Rotterdam. En aangezien ik hem graag met rust wilde laten gaf ik hem snel een compliment over het magische optreden (nog steeds één van de mooiste die ik meegemaakt heb) en gelijk knoopte hij een praatje aan en probeerde er wat Nederlandse woorden doorheen te strooien. De man is dol op talen. Hij nam gewoon even de tijd, terwijl ik die helemaal niet van hem verlangde.

En dan zijn albums. Queen of Denmark is een juweel die ik altijd zal blijven koesteren. Wat een mooi album is en blijft dat toch. Tijdloos.
Opvolger Pale Green Ghost vond ik ook te gek, alleen had ik daar iets meer elektronica zoals het titelnummer willen horen en wat minder het hinken op twee gedachten (oude stijl, nieuwe stijl). Grey Tickles, Black Pressure ging net een paar stapjes verder qua gekte en is een album dat ik soms moeizaam kan beluisteren en andere momenten helemaal geniaal vind.
De vraag is dus: gaat hij daar nu op door of is het terug naar de basis zoals in zijn tijd met The Czars en zijn solo-debuut?

Hij maakt het je niet makkelijk in opener Metamorphosis dat zo op de voorganger had kunnen staan. Het stuitert alle kanten op, ook tekstueel.

In de titeltrack Love Is Magic horen we toch wel weer de oude, vertrouwde sfeervolle John Grant, maar wel met meer elektronica. Dramatiek is hem hier niet vreemd (zou dat dan toch dat gay-randje zijn?!). Ondanks alle toevoegende 'bliepjes' straalt het nummer een soort warme gloed uit. Heel fraai.

Tempest start alsof ik naar Boards of Canada luister. Het is wel duidelijk waar Grant's muzikale hart ligt. Ik moet ook gelijk aan de film Weekend denken waar zijn nummer Marz gebruikt werd bij de aftiteling. Het wat mistroostige, sombere sfeertje. Melancholisch ligt hier vlak naast naargeestig. Het is allemaal verpakt in een ruime zes minuten.

Preppy Boy klinkt gelijk een stuk gezelliger. Uptempo, dansbaar, de voetjes mogen van de vloer maar dan wel op een tekst waar Grant ervan droomt het met een lekkere gozer van de middelbare school aan te leggen die hem in die tijd treiterde om zijn homo-zijn: 'Come on now, preppy boy. If you’ve got an opening then I am unemployed. I’m so sick and tired of waiting in line. Call me up if you’re down and you got the time'. Het lijkt wel een smachtende puber. Uiteraard genoeg Grant humor in dit nummer.

Smug Cunt bevat donkere elektronica. Je zou zeggen jaren '80, maar dat weet hij dan wel heel erg goed naar het nu te halen. Dit is zeer zeker geen retro. In combinatie met zijn donkere, warme stem een voltreffer. Het gaat over een 'little boy masturbating with expensive toys'. Een sneer naar Trump?!

He's Got His Mother's Hips is alleen al leuk vanwege de tekst. Hoe krijgt hij het toch verzonnen?! Een heerlijk, dansbaar nummer dat wederom erg leunt op de jaren '80.

In Diet Gum, het langste nummer van Love Is Magic, blijkt Grant de valse nicht in zich naar boven te kunnen laten komen. De manier waarop hij zijn ex afbrandt is niet fraai, maar voor ons luisteraars wel erg vermakelijk. Het is meer gesproken dan gezongen en daarmee vooral een verhaal op muziek. De manier waarop hij dat doet is best nichterig, maar dat maakt het juist leuk.
Ik krijg hier een beetje een Adam Ant gevoel bij, een naam die ik nog nergens genoemd heb zien worden, maar ik vind het er behoorlijk wat van weg hebben. Laat ik nu net een Adam Ant liefhebber zijn!

Is He Strange is een terugkeer naar zijn 'oude stijl'. Hoe leuk ik alle elektronische toevoegingen ook vind; het is toch wel weer fijn om dit terug te horen. Prachtig. Kan zich meten met de betere nummers op Queen of Denmark.

The Common Snipe, inclusief gesproken teksten in het IJslands, geeft je hetzelfde gevoel. Een juweeltje zoals alleen Grant ze kan maken. Wat me dan gelijk opvalt, net als bij het vorige album, is dat de verschillende stijlen die Grant op één album doorvoert elkaar niet bijten. In dit nummer vloeien die stijlen overigens perfect samen.

Afsluiter Touch and Go is een ode aan Chelsea Manning, u allen bekend als de man Bradley die klokkenluider was in de VS en daarvoor gevangenisstraf kreeg en vervolgens als Chelsea door het leven is gegaan.

Love Is Magic gaat dus verder waar Grey Tickles, Black Pressure is gebleven, zeker geen terugkeer naar Queen of Denmark. Een avontuurlijk album, waar niet iedereen even makkelijk doorheen zal kunnen komen.
Ik blijf Grant nog wel even trouw. Alleen al die hilarische foto's die dit album vergezellen! Een unieke artiest om te koesteren.

avatar van AstroStart
5,0
Prachtige recensie, Eric.

Aan zo'n proza kan ik natuurlijk weinig toevoegen. En als fan krijgt dit album weer direct de volle vijf sterren. Deze man kan gewoon niets verkeerd doen.

Het is de combinatie van diverse stijlen - van rijke orchestrale pop (is He Srange) tot elektrofunk - wat dit album een feestje maakt om te luisteren. Veel mensen horen Grant misschien liever als op een gemiddeld Czars-album of op Queen of Denmark, maar als Grant de luisteraar laat dansen, dan is hij - in mijn ogen - op z'n best.

Love Is Magic is een niveau hoger dan Grey Tickles & Black Pressure. Iets wat ik voor de tijd niet had verwacht, want eerste single Love Is Magic kon mij in het begin niet zo bekoren. De liefde voor dit nummer is iets gegroeid, maar het zijn vooral de andere nummers die de show stelen. Grey Tickles was op sommige momenten iets schreeuweriger, opgepompter (Voodoo Doll, You & Him, Magma Arrives). Hoewel het individueel goede nummers zijn, kost een heel album luisteren veel energie. Daar maakt Love Is Magic een verschil. "Nobody said it would be smooth", zingt Grant in Is He Strange, maar de luisterervaring is toch echt wel een stuk 'smoother'.

Hoogtepunten: Preppy Boy, Smug Cunt, Is He Strange & He Got His Mothers Hips

avatar van MusicFreak
Een handvol nummers en een duet met Susanne Sundfør op haar laatste album is tot nu toe het enige wat ik ken van John Grant en na 1x zijn nieuwe album beluisterd te hebben moet ik zeggen dat de nummers zonder al te veel elektronica me meer bevallen.

avatar van aERodynamIC
4,0
MusicFreak schreef:
moet ik zeggen dat de nummers zonder al te veel elektronica me meer bevallen.

Dan moet je zeker naar Queen of Denmark gaan luisteren.

avatar van Lura
De hoes is erg vreemd en helaas de muziek ook. Het niveau van Queen of Denmark gaat hij volgens mij nooit meer halen, helaas.

avatar van deric raven
Deze ook als tip gekregen, ikzelf vind de laag gezongen nummers het mooiste, beetje in de lijn van Bowie en Iggy Pop, ook Human League (Louise) hoor je dan terug.

avatar van AstroStart
5,0
Lura schreef:
Het niveau van Queen of Denmark gaat hij volgens mij nooit meer halen, helaas.


?

avatar van Fathead
4,0
Het is de stem hè, die blijft fantastisch. Zijn muziek doet me wel steeds minder, moet ik zeggen.

avatar van aERodynamIC
4,0
Vandaag op vinyl kunnen draaien. Mijn ervaring met nieuwe albums is niet altijd goed, met kleurtjes al helemaal niet, maar deze clear vinyl versie klinkt wel heel erg mooi zeg. De nummers komen gelijk met veel meer details binnen. De waardering groeit ook een beetje mee en die was al niet misselijk.

RichardKoning
Ik sluit mij geheel - tegen wil en dank - toch aan bij degenen die het elektronische aspect (zoals die hysterische “Atari-bliepjes”) wat minder kunnen bekoren. Op deze manier gaat John nogal Sufjan (vooral Age of Adz) achtige trekjes vertonen. Het had persoonlijk allemaal iets rustiger/beheerster gemogen.

Verheugd was ik dat een nummer als “Is He Strange” alsnog langskwam. Dit is hoe ik Mr. Grant het liefst wil horen.

..al vind ik nummers als “He Got His Mothers Lips” en “Love is Magic” dan weer wél erg verassend klinken

avatar van aERodynamIC
4,0
Het is en blijft een probleem bij artiesten die deze kant op gaan. Sufjan, Bon Iver zijn mooie voorbeelden.

Gek genoeg kan ik het van die twee ook goed hebben. Haalt dit het dan bij de magie van een nummer als Marz? Nee. Maar vind ik de rustiger nummers wel weer wat meer van hetzelfde? Ja.

Ik snap wel dat dit net even te drastisch is voor veel liefhebbers.

avatar van muziekobsessie
2,5
Ik vind dit album niet te harden, alleen al die opener lijkt 1grote grap. En dat heb ik bij het gehele album behalve bij "Is he strange". Eigenlijk vind ik Queen of denmark op 4 nummers na ook behoorlijk saai(live was hij toen met volledige band in bovenzaal paradiso wel geweldig!), opvolger "pale green ghosts" had voor mij precies de juiste balans maar ik kan ook goed begrijpen dat een artiest zijn eigen grenzen moet blijven opzoeken. Wie weet is de volgende meer wat voor mij want zingen kan John Grant als geen ander soms vind ik zijn stem net een instrument zo zuiver

4,5
Het eerste nummer is voor mij ook wat wennen, maar de rest van het album is geweldig. John Grant, wat een fenomeen.

Bombus
John gaat steeds meer de queer kant op zo lijkt het.. Ik vind het artwork echt prachtig maar het album als totaal wil nog niet echt beklijven. Titelnummer en He's Got His Mother's Hips zijn gelijk oorwormen terwijl Metamorphosis en Is He Strange wel heel camp klinken. Er zitten een heleboel lekkere baslijntjes hier en daar verstopt. Nog even doorluisteren

avatar van Fathead
4,0
Fathead schreef:
Zijn muziek doet me wel steeds minder, moet ik zeggen.


Onzin.

Heerlijke plaat, ik ben weer helemaal fan. Een combinatie van tongue-in-cheek, cheesy synths (is John Grant niet gewoon stiekem Jim Hopper?) en sterke melodieën, het werkt gewoon. Of het op de lange termijn boeiend blijft is natuurlijk nog afwachten, maar ik geniet hier met volle teugen van.

Op zeker in mijn top 10 van 2018!

avatar van Kaaf
3,0
Helaas, weer een sterretje minder voor dit album. Ieder album is iets minder dan de vorige. Grant glijdt (mijnsinziens) steeds verder af. Zoals eerder gemeld irriteert dit ablum met al die retro bliepjes enorm. Misschien moet het groeien............(als het me lukt)

avatar van Cor
3,5
Cor
Vind dit vooral een hele onrustige en onevenwichtige plaat. Dat luistert niet makkelijk. Er zijn elementen in het werk van Grant (zijn stem, hier en daar hele mooie arrangementen), die de aantrekkelijke kant in zijn muziek vertegenwoordigen. Maar net zo makkelijk gaat het nergens heen, is het campy effectbejag (i.i.g. bij mij) en is de melodie geforceerd en krampachtig. Tja, 'Queen of Denmark' zette een een standaard neer en dat maakt onbevooroordeeld luisteren toch lastig. De voorganger van dit 'Love is Magic' kon ik nog makkelijk met 4**** belonen. Hier is het een kleine 3,5***. Het mooie 'Is He Strange' duwt m net de goede kant op.

avatar van Frenz
Ge-wel-di-ge hoes

Haat-liefde verhouding met hem, kan vreselijk geraakt worden door sommige nummers, andere irriteren me gewoon, of nog erger, doen me niets. Zelfs op Queen of Denmark.

Obv zijn reputatie (en bovenstaande commentaren) ga ik hem uiteraard weer een kans geven, maar niet zonder bias, dat lukt niet meer.

He's Got His Mother's Hips zou ook zo maar op een album van Frank Zappa hebben kunnen staan, heel apart, de opener schiet imo wel door naar de verkeerde kant.

avatar van Pinsnider
In 1991 kreeg ik op mijn MSX-computer een nieuw spel. Gepindakaasd volgens de toen geldende technologie. SD-Snatcher. Het was voor die tijd revolutionair, met name vanwege de geluidskaart die je er bij nodig had en die zorgde voor een ongekende begeleiding van een verder ook bijzonder spel. Wat leuk dat ik dan 27 jaar later hoor dat mensen geïnspireerd zijn geraakt en het oude MSX-geluid integreren in hun liedjes. Het feit dat er dan begin-jaren-'80 arcade-geluiden worden gebruikt in een outro maken het wat mij betreft helemaal een feest.
Verder vind ik dit een bijzonder sympathieke plaat, maar raakt hij me inhoudelijk, behalve het openingsnummer, op geen enkele manier. Wat ik, gezien de reacties hierboven, wel opmerkelijk vind....

Bombus
Ik begin Metamorphosis wel steeds meer te waarderen. Dat dromerige middenstuk waar hij de dood van z'n moeder beschrijft en dan weer terugknalt in die ijzige beats en synths, bijzonder stuk.

avatar van robvw192
3,5
Enorme fan van de man, zeker voor Queen en Pale album, inclusief de EP's en (bootleg) live-versies. En voorloperbandje the Czars. Maar dit album is categorie jammer. Weinig songs die echt raken, feitelijk niet 1.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:35 uur

geplaatst: vandaag om 01:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.