Plichtmatige popshow, zonder scherp randje.
Ik heb al eens eerder
geschreven op dit mooie forum, dat ik geen liefhebber ben van het laatste album van Steven Wilson. Te poppy, gebrek aan smoel en een megacontrast met de meesterwerkjes die hij daarvoor afleverde. Toch was ik in AFAS bij een goed optreden, waarbij Wilson als zelfverzekerde meneer een professionele show liet zien. Lang niet zo memorabel als
Hand Cannot Erase in Tivoli, maar zeker de moeite van het bezoek waard.
Dan komt er een liveregistratie uit van dat concert en ga je op zoek naar de magie van zo'n avond. Een stukje herbeleving. Dat lukt hier maar zeer beperkt.
Het gemis van Ninet tijdens de show in AFAS werd opgevuld met tapes. Hier is ze zelf aanwezig, maar maakt ze maar weinig indruk. Van haar krachtige stem op plaat, blijft live maar weinig over. Jammer, want Wilson probeert nadrukkelijk op haar aanwezigheid te leunen in de songs waar ze meedoet.
Waar de magie ook verloren gaat, is het knipwerk tussen de nummers door. Ik snap best dat de samenstellers niet eindeloos applaus op tape willen zetten, maar de snelle fade out/fade in op plaat doet veronderstellen dat je naar een livecompilatie zit te luisteren.
De nummerkeuze wijkt niet veel af van de nummers die in AFAS te horen waren. Scrollend door
Setlist.fm constateer ik dat de setlist ook vrij vast was gedurende de gehele tournee. Helaas inclusief het potsierlijke
Permanating, waarbij ik de indruk krijg dat Wilson het nummer ook wat zat begint te raken na weer een lauwe respons vanuit het publiek. De boodschap is, laten we het nummer maar spelen 'so we can move on with the show'.
De oude nummers doen de progrockliefhebbers opveren. Of het nou komt uit zijn solowerk of uit de Pocupine Tree catalogus, het contrast tussen de oude en nieuwe (
To The Bone) songs wordt maar weer eens onderstreept als zijnde gigantisch.
Met het accent op de popnummers van
To The Bone, gaat het ruwe randje van de rocknummers verloren. Iedere keer als er gas bij wordt gegeven, wordt de vaart er volledig uitgehaald als er nieuw werk wordt gespeeld. Ik hoop dat Steven Wilson de popperiode nu achter zich laat en zich weer gaat focussen op het genre waar mijn interesse naar uitgaat: progrock.
3,5*