menu

Steven Wilson - Home Invasion (2018)

Alternatieve titel: In Concert at the Royal Albert Hall

mijn stem
4,23 (98)
98 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Eagle Rock

  1. Intro “Truth” (2:52)
  2. Nowhere Now (4:08)
  3. Pariah (5:11)
  4. Home Invasion / Regret #9 (10:58)
  5. The Creator Has a Mastertape (5:25)
  6. Refuge (8:42)
  7. People Who Eat Darkness (6:24)
  8. Ancestral (13:52)
  9. Arriving Somewhere but Not Here (13:53)
  10. Permanating (5:34)
  11. Song of I (7:13)
  12. Lazarus (4:04)
  13. Detonation (11:27)
  14. The Same Asylum as Before (5:53)
  15. Song of Unborn (6:40)
  16. Vermillioncore (5:07)
  17. Sleep Together (7:52)
  18. Even Less (4:02)
  19. Blank Tapes (3:14)
  20. The Sound of Muzak (5:08)
  21. The Raven That Refused to Sing (8:31)
  22. Routine * (9:01)
  23. Hand Cannot Erase * (4:18)
  24. Heartattack in a Layby * (3:59)
  25. How Is Your Life Today? * (3:17)
  26. Blackfield * (4:33)
  27. Postcard * (6:55)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 2:26:10 (2:58:13)
zoeken in:
avatar van Alicia
4,0
En... daar gaan we dan:

De plussen: Steven Wilson, DTS 96|24 bit 5.1 surround/stereo geluid, beeld, passie, virtuositeit, Nick Beggs, ambiance, grafische vormgeving, Royal Albert Hall, zang, registratie, Alex Hutchings, montage, visuals, animaties, danseressen, Graig Blundell, lichtshow, Ninet Tayeb en last but not least: Adam Holzman.

De minnentjes: Ninet Tayeb, die op een gegeven moment heel even 'uit de bocht vliegt' om ergens daarna gelukkig weer ongedeerd op een stoel te eindigen , falsetto stemmetje Steven, caleidoscoop effecten (gelukkig maar heel even), beeldformaat 1.78:1.
Ach... 't is bijna niks!

Al met al... 'Home Invasion' is weer zo'n fantastische concertregistratie om meerdere keren te beluisteren (én te bekijken)!

avatar van Maartenn
3,5
Maartenn (crew)
Plichtmatige popshow, zonder scherp randje.

Ik heb al eens eerder geschreven op dit mooie forum, dat ik geen liefhebber ben van het laatste album van Steven Wilson. Te poppy, gebrek aan smoel en een megacontrast met de meesterwerkjes die hij daarvoor afleverde. Toch was ik in AFAS bij een goed optreden, waarbij Wilson als zelfverzekerde meneer een professionele show liet zien. Lang niet zo memorabel als Hand Cannot Erase in Tivoli, maar zeker de moeite van het bezoek waard.

Dan komt er een liveregistratie uit van dat concert en ga je op zoek naar de magie van zo'n avond. Een stukje herbeleving. Dat lukt hier maar zeer beperkt.

Het gemis van Ninet tijdens de show in AFAS werd opgevuld met tapes. Hier is ze zelf aanwezig, maar maakt ze maar weinig indruk. Van haar krachtige stem op plaat, blijft live maar weinig over. Jammer, want Wilson probeert nadrukkelijk op haar aanwezigheid te leunen in de songs waar ze meedoet.

Waar de magie ook verloren gaat, is het knipwerk tussen de nummers door. Ik snap best dat de samenstellers niet eindeloos applaus op tape willen zetten, maar de snelle fade out/fade in op plaat doet veronderstellen dat je naar een livecompilatie zit te luisteren.

De nummerkeuze wijkt niet veel af van de nummers die in AFAS te horen waren. Scrollend door Setlist.fm constateer ik dat de setlist ook vrij vast was gedurende de gehele tournee. Helaas inclusief het potsierlijke Permanating, waarbij ik de indruk krijg dat Wilson het nummer ook wat zat begint te raken na weer een lauwe respons vanuit het publiek. De boodschap is, laten we het nummer maar spelen 'so we can move on with the show'.

De oude nummers doen de progrockliefhebbers opveren. Of het nou komt uit zijn solowerk of uit de Pocupine Tree catalogus, het contrast tussen de oude en nieuwe (To The Bone) songs wordt maar weer eens onderstreept als zijnde gigantisch.

Met het accent op de popnummers van To The Bone, gaat het ruwe randje van de rocknummers verloren. Iedere keer als er gas bij wordt gegeven, wordt de vaart er volledig uitgehaald als er nieuw werk wordt gespeeld. Ik hoop dat Steven Wilson de popperiode nu achter zich laat en zich weer gaat focussen op het genre waar mijn interesse naar uitgaat: progrock.

3,5*

avatar van namsaap
4,5
Wat een geweldige liveregistratie van dit concert van SW. Tja, je kan kniesoren over het feit dan niet de juiste drummer achter de kit zit en ook ik had misschien liever Guthrie Govan op gitaar gehoord. Desalniettemin wordt er door deze muzikanten fantastisch gemusiceerd. Ik heb zowel de prachtige LP-box als de CD/DVD aangeschaft. De DVD brengt het concert mooi in beeld, maar een afknapper vind ik wel de wat pathetisch aandoende podiumpresentatie van Steven Wilson zelf. Om mezelf de ergernis te besparen zet ik daarom liever de LP of CD op.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:05 uur

geplaatst: vandaag om 13:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.