The Delines - The Imperial (2019)

..vanmorgen op de facebook pagina van de lokale platenboer dit album als tip meegekregen. ..onderweg naar werk eens op mijn gemak beluisterd. ..mooie zalvende zang, ..fijne muzikale ondersteuning en verhalende beeldende teksten. ..doet mij ook aan Cowboy Junkies denken. ..waar af en toe de bugel/trompet en orgel subtiel meer naar voren komt, geeft het m.i. het nummer meer kleur. ..als geheel klinkt het album ietwat gelijkmatig, binnen de kleurtjes en braaf. ..een lokale band in een achteraf stad waar Jon Taffer een Bar Resque doet. ..edoch, het luisterd aangenaam weg en op een weg waar je je houd aan de voorgeschreven snelheid, kom je ook op je bestemming aan. ..maar niet meteen een album wat ik in huis zal halen. ..voorlopig blijft die nog wel in mijn 'afspeellijst' staan.

Album inmiddels binnen op vinyl incl een 45 rpm single met 2 bonusnummers. Deze zijn in dezelfde stijl als de rest van het album en een mooie aanvulling. Vinyl ziet er netjes uit maar klankmatig had het veel beter gekund. Dat valt wat tegen. Blijft wel een fanstastisch album.

Een wat droevig album; wat deels het gevolg is van de teksten die spreken van uitzichtloze armoe. De muziek is een tikkeltje aan de veilige kant, maar zeker niet onaangenaam.

Ietwat voorbarige reactie van me. Wellicht is de vroege ochtend ook geen ideaal tijdstip om dit te draaien. Kan ook. Hoe het ook zij, dit album kruipt langzaam onder m'n huid, inclusief de zangstem van Amy Boone.

Zo ervaar ik het ook, maar ik sluit groei niet uit. De vergelijking met de laatste albums van Cowboy Junkies (die ik ook pas ken) vind ik wel logisch, zij het niet dat ik CJ veel sfeervoller en spannender vind. Ik snap de maar matige aandacht voor de The Nomad Series (en All That Reckoning in de 2018 lijstjes) dan ook niet in vergelijking met het enthousiasme voor dit album.

wtf nummer 1 in de rotatielijst? Krijgt die vermaledijde Dolf Jansen dan toch z'n zin?

Wat is hier op tegen? Ik denk hier zo dikwijls wtf is dit nummer 1 in de rotatielijst.

Nummer 1 op RL? Ik doe mee. ?

En kaartjes voor Wageningen (the place to be...

Je had ook naar Goes kunnen gaan

Of naar het barre Utrecht.

Het is niet voor niets dat the Delines Wageningen aan doen. Die gasten hebben het wel in de gaten...

Van deze band had ik nog nooit eerder gehoord, maar de commentaren die ik voor de release van de plaat al las, gaven me wel een indicatie dat dit wel ‘ns wat voor mij zou kunnen zijn. En dat blijkt helemaal de waarheid te zijn.

The Delines hebben met The Imperial een bijzonder fraaie plaat gemaakt, die het vooral moet hebben van de aangrijpende, verhalende teksten van Willy Vlautin (ook bekend van Richmond Fontaine, en die naam deed wel een belletje rinkelen) en de doorleefde stem van Amy Boone, die de teksten treffend voordraagt, niet zelden met een flinke scheut melancholie.

De teksten van Vlautin handelen vaak over de gewone man/vrouw en diens issues. Liefdesperikelen steken ook geregeld de kop op. In Eddie and Polly, over de liefde van een jong koppel en alle besognes die daarbij komen kijken, is een mooi voorbeeld van hoe Vlautin, met veel gevoel en geloofwaardigheid, verhaalt. Hoewel de song qua begeleiding monter klinkt, up-tempo zou je zelfs kunnen zeggen, en Boone niet bepaald terneergeslagen klinkt, kent het verhaal geen happy end, een contrast dat wel vaker gebruikt wordt, en dus niet bijster origineel is, maar mits op deze wijze uitgevoerd, enorm kan raken. Dit nummer steekt er wat mij betreft dan ook bovenuit.

Andere sterkhouders zijn de opener (min of meer hetzelfde trucje als in Eddie and Polly, maar als het werkt, dan werkt het!), Holly the Hustle (een bijzonder confronterende vertelling over het trieste leven van een meisje) en het uitermate melancholisch aandoende He Don’t Burn for Me. Maar eerlijk waar: kaf vind ik tussen het koren alhier niet terug.

Als er dan toch wat op deze plaat kan worden aangemerkt, gaat het misschien de muzikale ondersteuning aan. Die blijft veelal braaf op de achtergrond; er mochten wel ‘ns wat hoekjes af geveild worden. Maar de combinatie van Amy Boone’s stem en Vlautin’s teksten overheersen in feite overvloedig, dus storend is het zeker niet. Op een aantal songs zorgt het er zelfs voor dat het effect op de luisteraar net wordt versterkt. Zo sluit elke plaatkant (twee kanten, elk vijf songs) af met een zeer sereen nummer dat van haast alle franje gestript is, en herleid tot de puurheid.

Want dat is uiteindelijk wel de essentie van deze band, denk ik: de puurheid van de muziek. Ik hoor een groep die er volledig in gelooft, met een zangeres die de teksten meent, en deze met veel overtuiging brengt. En dan zou ik mijn betoog graag afsluiten met een tekstfragment uit Eddie and Polly, dat mijns inziens veel zegt over de thematiek van deze plaat:

”Desperately in love
Desperate, and in love”

4 sterren

Na alle heisa de afgelopen weken zit ik eens te luisteren. Ja, het klinkt allemaal heel mooi, maar wanneer komt het eens tot leven, vraag ik me wel af. Er komt beslist nog wel een poging, daarvoor is het mooi genoeg, maar nog geen waardering voor nu.

Willy Vlautin kan bij mij wel een potje breken. Niet alleen heeft hij als voorman van zijn vorige band ‘Richmond Fontaine’ een paar aardige albums afgeleverd, ook als schrijver wordt hij terecht steeds bekender.

Jammer dat hij ons met z’n nieuwe band zo’n zouteloos album voorschotelt. Het klinkt als een Cowboy Junkies 2.0-pastiche waarop hij zijn best heeft gedaan om alle scherpe randjes vakkundig weg te schaven. Wat over blijft heeft daardoor een hoog ‘Eagles-gehalte’.

In 2011 brachten ‘The real Junkies’ in hun ‘Nomad Series’ ‘Demons’ uit, een tribute aan singer / songwriter Vic Chesnutt. Een heel aardig eerbetoon, maar ik bleef steeds terugdenken aan de originele versies, die VC zo ‘recht-voor-zijn-raap’ had opgenomen.

Dat gevoel krijg ik ook bij dit nieuwe album van The Delines. Ondanks alle sympathie die ik voor Willy voel, wil ik steeds op zoek naar het origineel. De muziek had voor mij wel wat ‘puurder’ gemogen en de productie wat ‘rauwer ‘. Nu vraag ik me na 40 minuten af waar ik eigenlijk naar heb zitten luisteren. Geen album dat ik mij over zes weken nog herinner.

Jammer, want Willy heeft - volgens mij - meer in zijn mars. Daarom geef ik op dit moment de voorkeur aan het (nieuwe) album ‘Olympic Girls’ dat de Nieuw-Zeelandse Hollie Fulbrook samen met haar band ‘Tiny Ruins’ vorige week uitbracht.

Het blijf een heerlijke cocktail, die mix van americana en soulachtige blazers, kleine miniatuurverhaaltjes van Willy Vlautin, fijntjes afgeblust met de heerlijke stem van Amy Boone. Een plaat voor in de late uurtjes van de avond of beter, van de nacht. De sfeer is soms ook jazzy en van een aangename loomheid en traagheid. Ik vond 'Colfax' nog wat overrompelender, maar dit The Imperial mag er wezen. Het jaar is nog maar net begonnen, maar dit hebben we al vast weer binnen, mensen.

Ik vind dit ook wat netjes en braaf. Dat terwijl het debuut juist wel een mysterieus randje had. De verhalen blijven mooi natuurlijk, het blijft Vlautin, maar Meh!

Redelijk gezapig en eentonig, maar mooi album. Ze heeft een fijne stem en instrumentaal zit het prima in elkaar. Dit is nou typisch zo'n 3,5*-plaatje voor mij.

Dit is muziek voor de mijmering, de innerlijke retraite - minder geschikt voor een boot camp of kick-off - turend in/naar het glas en dan de dag voorbij laten gaan highs en lows en what-ifs.

Doen binnenkort eind april/begin mei een aantal locaties aan, w.o. Tivoli Utrecht.

Eindelijk beluisterd als voorbereiding op het aankomende optreden in Walhalla.
The Imperial verschilt op twee punten van voorganger Colfax: koper en koortjes.

Hoe was het optreden? Heb zelf tickets voor een optreden op 6 mei a.s. Album heeft hier zijn laatste groeistuipen achter de rug en krijgt de volle mep. Man, wat een lekker album.

Goed, de plaat maakt extra draaibeurten. Speciaal plekje ook dat Walhalla theater. Een artefact uit de tijd van de grote vaart, ingeklemd tussen de high rises van nu.

Ben er afgelopen maandag ook bij geweest en het heeft bij toch wel weer voor een extra dimensie gezorgd. Begreep dat Willy Vlautin een paar optredens hiervoor er door andere (schrijvers)plichtplegingen niet bij kon zijn, maar dat was in Eindhoven gelukkig al achter de rug. Die band klopt op alle fronten en dit album gaat misschien (nu nog niet) Colfax wel ontstijgen.

Een Delines optreden zonder Vlautin? Werkelijk? Dat lijkt me een raar idee.

Willy was genomineerd voor de prestigieuze PENN/Faulkner Award voor Don't Skip Out On Me, maar greep naast de prijs. Gelukkig was hij er gewoon bij toen ik ging kijken (Den Haag, Utrecht, Amsterdam). Er komt nog een herkansing in november (Crossing Border en TakeRoot).

In The Delines is Willy natuurlijk de grote man op de achtergrond. Een optreden van The Delines zonder Amy Boone zou pas echt raar zijn.

De band brengt begin november een nieuwe single uit, "Eight Floors Up" - die niet op dit album staat en gaat over het ongeluk dat Amy Boone had. Gelimiteerde oplage van 500 stuks met nog een ander nieuw nummer op de B-kant.

Ik was niet bekend met The Delines, maar bij het horen van de eerste tonen van Eddy & Polly was mijn interesse meteen gewekt. Prachtig album. Zoals eerder aangehaald inderdaad bij vlagen gezapig, maar voor mij op een positieve manier. Het klopt gewoon. Prachtige teksten, instrumentaal geweldig. Colfax pakt me bij een eerste luisterbeurt minder, maar die ga ik zeker ook nog vaker luisteren.

Nooit eerder hoorde ik van the Delines en het beluisteren van dit album is mij best goed bevallen. De insteek is mijn inziens vooral countrysoul, met af en toe wat extra toegevoegd koperwerk (Where Are You Sonny) of juist wat dromeriger (Let's Be Us Again). Het enige wat jammer is aan de plaat is dat het na Holly the Hustle wat inzakt met lichte countrypop en daarin teveel van hetzelfde blijft doen.

Ik probeer momenteel wat leuke 'gemiste' releases van het afgelopen jaar bijeen te scharrelen, bij voorkeur in de folk/country/roots-hoek. Daar heb ik zeker in dit jaargetijde wel behoefte aan, bovendien zijn deze genres zwaar ondervertegenwoordigd op mijn harddisk. Terwijl ik dit soort muziek zeker kan waarderen, ik moet er alleen wat meer moeite voor doen. Via de zoekfunctie van MuMe kwam ik deze tegen.

Wat een leuke ontdekking! Heerlijke flow, mooi 'klein' geluid en gevoelige zang. Heel persoonlijk, warm en comfortabel. Het klopt gewoon. Heerlijke plaat. The Imperial is mijn eerste kennismaking met The Delines. Zijn er meer van dit soort albums?

De voorganger "Colfax" is ook geen belabberd album, integendeel.

Probeer deze bands eens:

The Walkabouts bijv Devil's Road
The Triffids bijv Calenture of Born Sandy Devotional

Ook bij The Cowboy Junkies - what's in a name - kan je melancholie tanken

Precies die is stiekem nog iets mooier. En dit 'The Imperial' heeft mijn jaarlijstje al gehaald, kun je nagaan