De Staat volgend sinds 2009, diverse shows gezien en de groei dus van relatief dichtbij meegemaakt. Ieder album tot op heden vond ik beter dan het vorige en dat is met Bubble Gum nog steeds zo. Bij de eerste beluistering had ik dat idee niet. Mijn idee was dat De Staat, op zeer succesvolle wijze een doodlopende straat was ingelopen. Die doodlopende straat blijkt echter een cul-de-sac. Zo'n Engelse buitenwijk straat met een lus die weer terug leidt naar de hoofdstraat.
De Staat bouwt een aantal bekende thema's nog groter, breder en dieper uit tot bijna buitenmenselijke proporties. Tegelijkertijd betreedt de band een aantal nieuwe paden. Neem 'Phoenix', 'Tie Me Down' en 'Luther'. Zachter, maar niet minder indrukwekkend. Het verschaft Bubble Gum en De Staat een nieuwe vorm van diepgang en paden om te verkennen in de toekomst.
Daarnaast staan er nummers op die inmiddels bekend voorkomen, maar naarmate ik Bubble Gum vaker speelde, hoorde ik nieuwe elementen en hoeveel "nuance" De Staat kan leggen in het hogere hak- en beukwerk. Hoeveel melodie er in een aantal van die nummers zit. Dat aspect van De Staat wordt steeds sterker. Hiphop ritmes, (hard)rock en metal versmelten met popelementen als alle kleuren van een toverbal en veel harder dan Bubble Gum.
De Staat mag dan ooit Torre Florim geweest zijn en daarna kwam er een band bij, die band is er nog steeds en wordt steeds beter. De invloed van de overige vier is overduidelijk aanwezig. De arrangementen, de samenzang, het komt ook voort uit de inventiviteit van de andere vier. Zoveel geluidjes, fantastische ritmes, rarigheid en ultieme strakheid. De Staat herbergt het allemaal.
Ja, Bubble Gum is hun beste tot nu toe. Weer beter, weer groter.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG. Om met De Staat zelf te spreken: Read this blog!"