menu

Beirut - Gallipoli (2019)

mijn stem
3,46 (125)
125 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: 4AD

  1. When I Die (3:16)
  2. Gallipoli (4:06)
  3. Varieties of Exile (5:27)
  4. On Mainau Island (2:13)
  5. I Giardini (3:43)
  6. Gauze Für Zah (6:04)
  7. Corfu (2:35)
  8. Landslide (3:30)
  9. Family Curse (3:23)
  10. Light in the Atoll (3:59)
  11. We Never Lived Here (4:12)
  12. Fin (2:03)
totale tijdsduur: 44:31
zoeken in:

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Degene die dat tourschema in elkaar gedraaid heeft zal nog wel de nodige kritiek krijgen, tenzij Beirut een privevliegtuig of helicopter heeft. Het gaat kris kras door Europa zo te zien gegarandeerd elke dag 5 a 6 uur in de bus.

Gallipoli - de strijkers en blazers klinken of ze weggelopen zijn bij een groep mariachi's

Titeltrack treint alvast lekker melancholisch voort, mooi.

Hier is ook Landslide te vinden nu.

avatar van aERodynamIC
3,5
Gulag Orkestar was in 2006 een heerlijke kennismaking met Zach Condon, ofwel Beirut. Het had iets verfrissends en paste zeker qua opvallende zang helemaal in mijn voorkeursstraatje.
Een jaar later was het wederom raak met The Flying Club Cup.

En eigenlijk was alles wat daarna verscheen (inclusief EP's) meer dan de moeite waard, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik daar nauwelijks nog naar luister, in tegenstelling tot de eerste twee albums.

De titeltrack Gallipoli wist mijn aandacht in elk geval voldoende te vangen om toch wel uit te kijken naar de release van dit vijfde album alweer. Deze keer klokt het niet een half uur zoals de vorige twee, maar drie kwartier. Genoeg om te blijven boeien. Te veel Beirut is en blijft ook wel weer een soort opgave.

Gallipoli blijkt een uitstekend album, maar weet me niet echt te verrassen. De sound is inmiddels zo herkenbaar. En gek genoeg weet het me vooralsnog ook nog niet helemaal in een enorme hoera stemming te brengen, iets wat ik vooraf wel verwacht had. Misschien toch een beetje Beirut-verzadiging?! Het zou kunnen natuurlijk. Of misschien moet ik dit gewoon echt heel veel gaan draaien. Het kan ook liggen aan het feit dat ik er wat vullers op ontwaar. Niet alles is even schitterend als de titeltrack of I Giardini (prachtnummer!).

Het is zeker een mooie aanvulling op al zijn voorgaande albums, maar de nieuwigheid is er een beetje vanaf en daarmee ook de betovering. Desondanks is het zeker wel genieten en blijft Beirut een bijzonder apart geluid hebben waar je wat mee hebt of niet.

avatar van deric raven
4,0
Ik moet bij de zang zo vaak aan Morrissey van The Smiths denken. Al is de gedachte vreemd om die melancholische stem aan de heerlijke zomerse sound van Beirut te koppelen.

avatar van Venceremos
2,5
Terwijl balkan muziek meestal bekend staat juist melancholisch van aard te zijn.

avatar van aerobag
3,5
Lekker albumpje hoor, hier ga ik nog vaker naar luisteren.

deric raven schreef:
Ik moet bij de zang zo vaak aan Morrissey van The Smiths denken. Al is de gedachte vreemd om die melancholische stem aan de heerlijke zomerse sound van Beirut te koppelen.


Bij Beirut merk ik soms dat ik de denkfout maak dat ik naar Jens Lekman zit te luisteren, een soort country-side Jens Lekman dan.

avatar van deric raven
4,0
Die ken ik dan weer niet, ga ik binnenkort naar op zoek. Was tot gisteren ook niet bekend met Beirut.

avatar van repelstefan
4,0
Best een beetje tegenvallend eerlijk gezegd. Er gebeurt heel veel, maar tegelijkertijd ook niets. Dat gevoel heb ik wel vaker bij Beirut gehad overigens. Of althans, dan is er niets dat me echt pakt of blijft hangen. Op Gallipolli is het vooral een hoop middelmaat. Niet heel slecht maar ook nergens echt goed.

avatar van coldwarkids
Zeer tegenvallend! Zeker na zijn beste album No No No valt deze in het niets. Jammer!

avatar van Tony-J
5,0
Ik snap de reactie’s niet.. schitterend album!

avatar van frolunda
3,0
Mijn eerste kennismaking met het Amerikaanse Beirut en hoewel ik zeker niet onverdeeld enthousiast ben over Gallipoli intrigeert de plaat mij ook wel en zal ik hem zeker nog vaker een kans gaan geven.
In eerste instantie kwam de band op mij over op een soort Oost-Europese variant op Calexico maar daarmee zou ik het album en ook de groep wat te kort doen.
Beirut is meer een folk band die op zeer subtiele wijze invloeden uit de zigeuner en aanverwante genres in hun muziek heeft geïntegreerd en zodoende met een erg originele en sfeervolle sound op de proppen komt.Omdat vervolgens te vertalen in sterke nummers lukt Beirut hier echter niet altijd op Gallipoli.Sommige songs zijn slechts aardige aanzetten en andere verzanden in een richtingloos geheel.En dan is daar nog de zang (gelukkig wordt er in lang niet alle nummers gezongen) van, ik neem aan Zach Condon.Geen al te sterke of mooie stem en daarnaast klinkt ie me veel te plechtig (ik weet ook niet hoe ik het anders moet omschrijven) en hindert daardoor de sound eerder dan dat het een toegevoegde waarde is.
Gelukkig is Beirut echter af en toe ook in staat om die minpunten te omzeilen en dat levert dan prachtige songs als Landslide,We Never Lived Here en het titelnummer op.Een geheel geslaagd album vind ik Gallipoli dan misschien niet maar,mede door het hoge originaliteitsgehalte is het me wel een voldoende waard.

avatar van dafit
3,0
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Een album waar ik erg naar uitkeek, maar dat erg tegenvalt. De titeltrack was nog wel zo mooi: indiepop-lieveling Zach Gordon haalde weer zijn Farfisa-orgel van stal en de trompetten schitterden als vanouds. Hoewel het nieuwe album beter is dan voorganger No No No, komt Beirut niet in de buurt van de zo avontuurlijke debuutplaat Gulag Orkestar en het uitstekende daaropvolgende The Flying Club Cup. Vooral in de vrij ongeïnspireerde tweede helft zakt Gallipoli als een pudding in elkaar. Gelukkig zijn er een paar uitschieters waarop de band de oude magie hervindt:
- Het melancholische en zeer dynamische Varieties of Exile, waarin een prachtig zingende Gordon aanvankelijk slechts wordt begeleid door ukelele. Pas in de laatste minuut wordt fraaie percussie toegevoegd en klinken weer die trompetten.
- De fraaie opener When I Die waarin de trompetten schallen alsof ze in een leegstaande kerk zijn opgenomen en steeds verder aanzwellen. Even voelt het alsof het al zomer is.

avatar van LittleBox
4,0
Reacties zijn overwegend matig positief, lees ik. Ik laat een tegengeluid horen: een schitterend album dat me in tegenstelling tot de andere albums (die ik allemaal meerdere kansen heb gegeven) echt raakt. Melodieën, zanglijnen, sfeer: allemaal raak. Wat minder chansonnier maar dichtbij de folk van pakweg Fanfarlo en daar houd ik van. Even wat livemateriaal op YouTube gezocht en dat bevestigt mijn gevoel. Heerlijk.

avatar van AOVV
3,5
Gallipoli is de titel van alweer het vijfde volwaardige album van Beirut, de band van Zach Condon. En verrassend kunnen we het niet noemen, wat we te horen krijgen. Beirut gaat door op het elan dat zo'n 12 à 13 jaar geleden werd ingezet met debuut Gulag Orkestar, en dat heeft z'n voor- en nadelen. Voordeel is dat je ondertussen wel weet wat je krijgt, en als je dit soort muziek graag hoort (en tot die groep behoor ik zeer zeker), is het gewoon fijn dat de band om de paar jaar met wat nieuws komt. Nadeel is misschien wel dat er langzamerhand sleet komt op de formule. De eerste platen vind ik nog steeds fantastisch, en The Rip Tide was ook zeer genietbaar, maar No No No vond ik eerlijk gezegd een bescheiden sof.

Mijn indruk van dit nieuwe album is wel wat beter, vooral over de eerste drie songs, Il Giardini en het karakteristieke Landslide ben ik zeer te spreken. Varieties of Exile spant de kroon; het is telkens heerlijk wegdromen tijdens die song.

Voor het overige is het degelijk, maar daarmee is in feite alles gezegd. Ik zal dan ook eerder geneigd zijn om, als het over een volledig album gaat, terug te grijpen naar de eerste twee. Maar het vijftal hoogvliegers dat ik in de vorige alinea vernoemde, zullen toch nog een tijdje blijven hangen en bekoren.

3,5 sterren

avatar van Cor
3,5
Cor
De meningen vliegen een beetje heen en weer tussen 'return to form' en aardig vervolg op het mindere 'No, No, No'. Ik behoor tot het tweede kamp. Redelijk goede plaat van Zach Condon en consorten, maar geen echt melancholieke tranentrekkers. Die mis ik toch wel. Ontspannen gespeeld, leuke plaat, maar dat is het wel.

avatar van repelstefan
4,0
Bijna 3 weken verder en toch een halfje erbij. misschien door het zonnetje de afgelopen tijd dat ik er wat meer zin in kreeg. Het had allemaal wat tijd nodig maar de eerste helft van de cd bevalt me eigenlijk toch wel. Alleen vanaf Landslide is het echt een stuk minder, dus hoger dan dit ga ik niet komen. Dat gedeelte van het album wil me maar niet pakken.

avatar van sj0n88
2,5
Erg mager album... Enkel van I Giardini word ik echt blij. De rest is mwoa mwoa. Maar misschien heeft het allemaal nog wat luisterbeurten nodig.

ohmusica
Mager kan ik dit niet noemen. Ben wel positief over dit album het levert voor mij iets onweerstaanbaars op, de (samen)zang, het aparte instrumentarium, de melancholie. Composities zijn m.i. ook beter uitgewerkt, met name de soundscapes/instumentele aanloopjes in de nummers brengen rust, spanning en sfeer waardoor het niet alleen maar songs op een album zijn. Het brengt ambiance zonder dat het uitbundig wordt.

avatar van -SprayIt-
3,5
Ik vind dit album, zeker na het zien van het gemiddelde hier, reuze meevallen en eigenlijk best goed. Mooi sfeervol geheel met her en der leuke experimenten, voldoende variatie. Zach heeft een mooie stem en ik ben niet vies van dit type blazers en de melancholische sfeer. Je moet ervoor in de stemming zijn, maar al met al toch wel een genietbaar album.

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Kom net uit Oosterpoort waar Beirut een concert gaf. Het klonk allemaal behoorlijk inwisselbaar, net als dit album.

Het is festivalmuziek in het zonnetje. Minder geslaagd in een donkere zaal in april. Vind ik, he.

avatar van Venceremos
2,5
Mooi, niet veel gemist dus. Vond de toegangsprijs ook al érg hoog (€32 excl.) voor zo'n artiest met zulk een matige laatste plaat.

avatar van sj0n88
2,5
Gisteren in Utrecht mogen aanschouwen. Op zich een prima optreden, maar er miste wel enige vorm van speelvreugde. Er kwamen veel nummers van dit nieuwe album voorbij en hierbij werd mijn eerdere mening bevestigd: erg matig en saai album. Uitgerekend mijn favoriet van dit album (I Giardini) werd niet gespeeld. Ik verlaag mijn beoordeling naar 2,5*.

1,5
Een aantal jaren terug las ik een interview met een aan lager wal geraakte, depressieve Zach Condon. Hij kon geen Beirut-plaat meer aanhoren, werd ziek van zijn eigen stem, kreeg die quasi-Europese trompetjes zijn strot niet meer uit. Ik moest me daar helaas bij aansluiten. Op een gegeven moment was de magie van Beirut toch echt verdwenen. Iedere keer weer hetzelfde recept: trompetten in mineur, een paar opgetrommelde instrumenten uit exotische Oudwereldse streken, een weemoedige nasale stem die over andere tijden zingt en een willekeurige Europese stad die nog even uit de atlas is gevist. Zo: Milano was een feit. En op dezelfde manier schudde de Amerikaan Nantes en Bratislava uit zijn mouw. Voor je het weet begint Zach nog dwepend over Gorinchem en Valkenburg te zingen. De depressieve Condon had natuurlijk niet helemaal gelijk. Overtuigd dat hij talentloos was, besefte hij niet dat ieder Beirut-album overtuigt van een geweldig muzikant. Talent is zijn probleem niet: het is zijn gebrek aan verandering. Zijn dromerige thematiek, zijn melancholische teksten, zijn trage en bitterzoete melodieën: de tracks uit zijn nieuwste album Gallipoli hadden net zo goed in zijn eerste jaren kunnen zijn geschreven. En juist dat ene wat hem zo uniek maakte van andere Amerikaanse artiesten, die quasi-Europese folklore, die bijna vergeten instrumenten. Juist die heeft hij overboord gegooid in de Egeïsche Zee bij Gallipoli. Wat overblijft is een mierzoet indie-plaatje waar je weinig tegen kan hebben, maar ook weinig warm van wordt.

1,5
repelstefan schreef:
Best een beetje tegenvallend eerlijk gezegd. Er gebeurt heel veel, maar tegelijkertijd ook niets. Dat gevoel heb ik wel vaker bij Beirut gehad overigens. Of althans, dan is er niets dat me echt pakt of blijft hangen. Op Gallipolli is het vooral een hoop middelmaat. Niet heel slecht maar ook nergens echt goed.


Je haalt de woorden uit mijn mond. Maar vanwaar de positieve beoordeling dan? Na een luisterbeurt opnieuw die beoordeling moeten verlagen...

avatar van repelstefan
4,0
orchance schreef:
(quote)


Je haalt de woorden uit mijn mond. Maar vanwaar de positieve beoordeling dan? Na een luisterbeurt opnieuw die beoordeling moeten verlagen...

Ah, het eerste halfje had ik later al toegelicht, dat tweede halfje is erbij gegaan omdat het uiteindelijk een fijn album was. En toen was het ineens een 4.

avatar van deric raven
4,0
Om na vier prachtige albums als band zijnde nog steeds de status te hebben als het best bewaarde geheim van de muziekscene, daar ben je dan wel een keer klaar mee. Ook benamingen als veelbelovend en vernieuwend mogen ondertussen achterwege gelaten worden. Beirut gaat gewoon op de ingeslagen weg verder, omdat dit nu eenmaal hun kenmerkende geluid is. En hiermee weten ze al vanaf 2006 indruk mee te maken. Op Gallipoli geen knieval voor een meer specifieke benadering, nog steeds het mistroostige Balkan geluid welke Zach Condon als souvenir vanuit Europa mee nam naar thuisbasis New York. Deze schatten aan muzikale inspiratie hoefde hij niet achter te laten bij de douane, maar kon hij ongestraft de Verenigde Staten binnen smokkelen. Live op het podium blijken de muzikanten net zo inwisselbaar als het Nationale elftal van een gemiddeld voetballand. Elke plaat vraagt de inzet van andere sterspelers, al blijft Condon als doordachte trainer het geheel dirigeren.

Een begrafenisstoet die op een kruising van de straat feestelijke zomercarnaval vierders treft. In twee verschillende geschetste situaties maken we kennis met When I Die. Deze contrasten aan tegenstrijdigheden zullen vaker terug komen op Gallipoli. Beirut muteert zichzelf steeds meer tot wereldmuziek. Universeler dan op de eerste albums met ook Mexicaanse invloeden op titelcompositie Gallipoli. Een Europese fanfare verkleed als nomaden op doorreis in Noord Amerika sluit zich aan bij plaatselijke straatmuzikanten. De vriendschappelijke fusie van verschillende culturele invalshoeken tot gevolg. Varieties of Exile zou zo een folky benadering kunnen zijn van een jaren tachtig wave klassieker. De klagende melancholische toon van de neerslachtige navelstaarders mixt prima met de zomerse benadering op het einde. De kater veroorzaakt door de Passoa wordt hier vakkundig verdrongen. Een inheems kinderliedje die het proces van ontwikkeling tot een volwassen popsong ondergaat trakteerd ons op het onschuldig ogende On Mainau Island. Met zang van Condon welke steeds meer de popkant ontstijgt en zich bijna lijkt te vermengen met opera geeft I Giardini een troostende werking. Nog meer staat het gevoel hier op de voorgrond, met woorden die zelfs in een onbegrijpbare vreemde taal weten te raken. Na een kunstzinnig begin met ballettraditie komt er een heerlijke zomerse switch in Gauze Für Zah. Zo moet een geslaagde huwelijksdag van een deprimerende zwartkijker met een exotische buikdanseres er ongeveer uit zien. De drone achtige uitloop had prima achterwege mogen blijven.

Corfu eist een Zuid Amerikaanse broeierige jazzy benadering op, met wat scary uitspattingen op het einde. Landslide is overtuigend de meest toegankelijke track van de plaat. Niet vreemd dus dat er voor gekozen is om deze als single te presenteren. Als voorganger mag de trompettist het warme geluid van Family Curse aankondigen, een eenheid welke zich vervolgens als een geketend orkest om hem sluit. Bij Light in the Atoll pakken de instrumenten het moment om nog meer als de zang het droefgeestige gevoel op te roepen, voor Condon een eenvoudig inkoppertje om te scoren. Het grote brein achter Beirut mag het zichzelf ook eens makkelijk maken. De hedendaagse dance invloeden van We Never Lived Here hadden achterwege mogen blijven. Abrupt komt er een einde aan het pure karakter van de plaat, en daar weet het opwindende blaasorkest niet genoeg verandering in te brengen. Het sterk met Aziatische invloeden heersende Fin is de aftiteling. Rumoerig maakt men gestalte om weg te gaan. De lichten gaan aan, men rekt zichzelf nogmaals uit om vervolgens het hedendaagse huisje, boompje, beestje leventje weer op te pakken. Toepasselijk eindigend met een fade out. Gallipoli is een dromerige traditionele folk plaat geworden waarbij vooral de zang regelmatig lijkt terug te grijpen naar het zwaarmoedige van de jaren tachtig. De opbeurende muzikale begeleiding maakt dit tot een unieke eigen sound. Hierbij passeren als bij een geslaagde gepassioneerde stapavond verschillende dansstijlen sierlijk de revue.

Beirut - Gallipoli | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Wickerman
4,0
Ik had deze cd misplaatst in een ander hoesje, die van Bon Ivers eerste album, maar vandaag eindelijk terug gevonden. Het blijft toch mijn go to plaat van Beirut. Iets minder uitbundig. Iets rauwer. Heel mooi.

avatar van Jordipordie
4,5
Dit album is volledig langs mij heen gegaan. Vandaag Tidal maar weer eens opgestart en het album voor het eerst gaan beluisteren. Beirut heeft een heel herkenbare sound en zo ook op dit album maar toch kan ik me niet vinden in de meeste recensies/opmerkingen. Ik hoor toch duidelijke verschillen met vorige albums. Het geheel is toegankelijker, meer richting pop en overall vind ik de sfeer op dit album anders. O.a. zijn toch wel kenmerkende manier van zingen is anders (ingezet) evenals de trompetjes ^^.

Blijkbaar ben je aan lager wal geraakt als je depressief bent maar ik zie het toch echt anders. Ik denk dat het, mocht het een rol hebben gespeeld, juist geresulteerd heeft in dit nieuwe album met toch een andere twist. Dit bevalt mij wel.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:00 uur

geplaatst: vandaag om 05:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.