menu

Adia Victoria - Silences (2019)

mijn stem
3,72 (9)
9 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Atlantic

  1. Clean (1:52)
  2. Bring Her Back (3:15)
  3. Pacolet Road (3:08)
  4. The City (3:18)
  5. Different Kind of Love (3:24)
  6. Devil Is a Lie (4:28)
  7. The Needle's Eye (3:33)
  8. Cry Wolf (4:16)
  9. Heathen (3:25)
  10. Nice Folks (4:11)
  11. Dope Queen Blues (3:06)
  12. Get Lonely (4:18)
totale tijdsduur: 42:14
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Dope Queen Blues was de eerste heerlijke single en daar is vandaag The Needle's Eye bijgekomen (leunt sterk op de percussie).

Daartussen zat de tweede single Different Kind of Love die me minder aanspreekt.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren, vóór de officiële release volgende week vrijdag, via een stream van NPR first listen

Pacolet Road heeft een fine 'rocking drive' en herinnert ook aan 60s girl-acts. Vooral de laatste minuut van The City is mooi melancholisch. Devil Is A Lie heeft net als vele andere nummers accenten geplaatst door blazers en strijkers.

Get Lonely is de fijn hunkerende afsluiter met een laagje melancholie. "I wanna get lonely, with you"

Niet zo uitbundig aangekleed als het nieuwe album van Leyla McCalla - The Capitalist Blues (2019) en ook andere muzikale genres maar toch hoor ik een soort verwantschap, met name in de manier van zingen. Adia's stem is iets lager en minder sprankelend dan die van Leyla maar beiden bevallen prima.

Rock als genre past vaak niet bij dit album, ook Folk / Singer-Songwriter krijgt de ruimte en als het tempo inzakt dan zijn zelfs Jazz en Roots niet heel ver weg. De nummers die meer op Rock leunen spreken me het meest aan oa Nice Folks.

Favorieten: Dope Queen Blues (met Trip Hop vibes), Pacolet Road, The Needle's Eye en afsluiter Get Lonely

avatar van aERodynamIC
4,0
Het vliegt een beetje alle kanten op met dit album. Nooit slecht trouwens. Different Kind of Love doet me een beetje aan Morphine denken.

Dat het allerlei richtingen opgaat is trouwens wel een beetje mijn bezwaar voor wat betreft dit album. Je raakt nooit echt helemaal in een bepaalde sfeer. Maar het gebodene is sterk en daar kan ik neit omheen. Het theatrale trekt me sowieso wel (Devil Is a Lie).

Een zeer fijne kennismaking voor mij met deze Adia Victoria. Met dank aan de hoes die daarvoor zorgde.

avatar van PB 82
Sinistere en sombere ‘murder ballads’ op z’n “Cave”-iaans, maar dan toch ff anders.
Meteen al in het openingsnummer ‘Clean’ van haar tweede album ‘Silences’ toont Adia Victoria ons haar duistere kant.

‘There’s a groom man walking in my garden / I find it strange, find it so alarming / I've got my blade, gonna put it where his heart is‘, zingt ze met een gedempte, maar intense stem.

Een eerste kennismaking met de gewelddadige beelden waarop Victoria ons tracteert in de donkere, verwrongen, ‘indie-noir ‘-songs op dit album. Zelf plakt ze er het etiket ‘blues’ op. “I want to put the “thang” back into the blues”.

‘Drag her by the hair,’ zingt ze in ‘Bring Her Back’ dat op de opener volgt. Weer zo’n somber en krachtig nummer, waarmee ze de toon van dit album duidelijk zet. Dit zijn geen vrolijke songs, eerder hebben we te maken met een variant op de bekende ‘murder ballads’ die we bijvoorbeeld ook kennen van Nick Cave.

‘I keep a pistol in my pocket / Got a dagger hidden in my vest’ onthult ze in 'Dope Queen Blues' het voorlaatste nummer. Zeker geen katje dus om zonder handschoenen aan te pakken.

In 'Pacolet Road' put Adia uit de traditie van de ‘gotic stories’ uit het Amerikaanse zuiden. ‘The devil has a hold on me’, onthult ze. ‘I'm gonna take the first train I can catch straight out of Caroline,’ kondigt ze aan.

Soms zijn haar beelden wat clichématig, maar daar is op zich niets mis mee, zo lang ze nummers schrijft als 'Devil Is A Lie' - een briljante ontdekkingstocht langs apathie, masochisme en spiritualiteit – en het gevoelige 'The City', dat daarop volgt. Dan wordt meteen duidelijk dat Adia Victoria heel goed in staat is om het clichématige te overstijgen. Daarmee lijkt haar muziek ook wel op de misvormde indiepop van Annie Clarke’s St. Vincent.

Adia Victoria laat horen dat ‘haar’ blues nog steeds niet mag worden afgeschreven en als het aan haar ligt in de toekomst zelfs veelbelovend lijkt en de 12-bar oorsprong ver achter zich laat.

De wankele houtblazers en dramatische snaarinstrumenten geven de nummers, die soms bijzonder filmisch van karakter zijn, nog meer drama dan het toch al rammelende indierockgevoel dat The National's Aaron Dessner - die de plaat produceerde - het album meegeeft. Dat de grootste troeven van het album Victoria’s stem en teksten zijn, laat Dressner’s ondersteunende productie duidelijk horen .

De bevende, sensuele 'Dope Queen Blues' voegt aan het einde nog meer grit aan het album toe en vormt daarmee de ideale omgeving voor Adia's instinctieve en angstaanjagende teksten.

‘Silences’ is sinister en troosteloos op een ‘Cave’-iaanse manier. Beïnvloedende vertelkunst waarin Adia Victoria zich niet alleen presenteert als een uitstekende tekstschrijfster, maar ook en vooral als een muzikante die kan putten uit een rijke Amerikaanse muziektraditie.

Met Adia Victoria voegen we in 2019 weer een (nieuwe) naam toe aan wat tot nu toe toch al zo’n sterk ‘vrouwelijk ‘ popjaar is.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:52 uur

geplaatst: vandaag om 10:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.