menu

Rustin Man - Drift Code (2019)

mijn stem
3,80 (47)
47 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Domino

  1. Vanishing Heart (4:35)
  2. Judgement Train (5:09)
  3. Brings Me Joy (3:16)
  4. Our Tomorrows (4:46)
  5. Euphonium Dream (2:02)
  6. The World's in Town (5:47)
  7. Light the Light (4:36)
  8. Martian Garden (4:38)
  9. All Summer (3:06)
totale tijdsduur: 37:55
zoeken in:
avatar van Poles Apart
4,0
Paul Webb, ex-Talk Talk, met z'n eerste solo avontuur. Bracht natuurlijk ook al een wonderschoon album uit met Beth Gibbons.

Hoes heeft een Nederlands tintje. Ben benieuwd wat het muzikaal gezien geworden is. "Vanishing Heart" doet alvast een beetje aan het werk van Robert Wyatt denken, en qua zang toch ook wel wat aan David Bowie. Veelbelovend nummer.

Talk Talk fans opgelet dus!

avatar van muziekobsessie
3,5
ja poles, dit belooft wat! Ook al haat ik draaiorgels....heb die combi met beth gibbons veel gedraaid.

avatar van Poles Apart
4,0
Webb:
“Through the necessity of recording over a long period of time, the album has a kind of unfixed or uprooted quality. As if the songs belong nowhere so hopefully belong everywhere,”

“I called the album Drift Code as it’s an oxymoron, a code is something fixed, but our instinct is to wander, to drift. I like the idea that life is a puzzle that can’t be solved because the answer is always changing.”

avatar van Mjuman
Pre-order:
Drift Code is available to pre–order on Dom Mart-exclusive heavyweight vinyl (w/ signed photo print), Indie-exclusive heavyweight vinyl (w/ photo print), heavyweight vinyl (£22.99 ), CD (£12.99).
Rustin Man | Domino Mart - rustinman.dominomart.com

Digitally (iTunes): £7.99

avatar van Poles Apart
4,0
Inmiddels de LP besteld!

avatar van Alicia
3,5
In het eerste nummer (YouTube) gaan er bij mij geen Talk Talk noch Exit North belletjes rinkelen. Al wat de klok nu slaat lijkt voorlopig een beetje op David Bowie. Dus ik wacht nog even met juichen tot het album in z'n geheel te beluisteren valt. Ben uiteraard wel heel benieuwd!

avatar van Mjuman
Alicia schreef:
In het eerste nummer (YouTube) gaan er bij mij geen Talk Talk noch Exit North belletjes rinkelen. Al wat de klok nu slaat lijkt voorlopig een beetje op David Bowie. Dus ik wacht nog even met juichen tot het album in z'n geheel te beluisteren valt. Ben uiteraard wel heel benieuwd!


Ach, Pavlova - a.k.a. Madame Pavlov - waarom wachten op het belletje en perzee de link met de uitgang (Exit North) willen leggen?

Webb heeft daar niets mee van doen; kijk/luister dan eerder naar 'O'Rang - Fields and Waves (1996) of de voorganger ervan.

Ik heb wel meer tips in die richting, maar dan doet Paul Webb niet mee.

avatar van Broem
Interessant materiaal. Op Tidal staat het nummer “Vanishing Heart”. Erg mooi.

Ben nu het album uit 2002 met Beth Gibbons Beth Gibbons & Rustin Man - Out of Season (2002) aan het luisteren. Dat bevalt me wel.

Overigens is deze pre-release ook bij JPC verkrijgbaar voor nette prijs https://www.jpc.de/jpcng/poprock/detail/-/art/rustin-man-paul-webb-drift-code/hnum/8853683

avatar van Alicia
3,5
Mjuman schreef:
(quote)


Ach, Pavlova - a.k.a. Madame Pavlov - waarom wachten op het belletje en perzee de link met de uitgang (Exit North) willen leggen?

Nee, nee, Mju! Niet perzee! Iemand zette deze plaat als vermeende 'opvolger' in het Exit North draadje, dus dacht ik: Ha!

Dus niet: Ha! ?

avatar van Mjuman
Ach, hollisten en holisten vormen een zgn minimal pair, maar die ene letter levert wel een essentieel verschil op: holisten zien overal verbanden en kunnen vanuit het sylvianisme in de boom (Porcupine Tree) belanden, waar ze dan weer half Japan zien. Maar Porcupine Tree (en Steven Wilson) heb ik zo vaak geprobeerd (a la Willeke Alberti - telkens weer) dat ik weet dat het echt nix wordt.

De proggistiek hou ik daarom graag weg van het sylvianisme, waarvandaan een virtuele brug loopt naar het hollisme - de uitgeklede, impressionistisch en klassiek aandoende (Debussy) songstructuren van Talk Talk. Ook 'O'rang en Bark Psychosis (en niet te vergeten Hood) drijven op impressies. Exit North is veel meer gearrangeerd, lyrisch en effectgedreven. Maar goed, zoals gezegd, dat zijn persoonlijke observaties; de grens is misschien niet altijd even duidelijk, maar ik kan ahw op de maat precies aangeven waar Feiner eroverheen kukelt

avatar van Poles Apart
4,0
"Judgement Train" is nu ook vrijgegeven, met video (zie link in tracklist).

avatar van Poles Apart
4,0
Vandaag is de Deluxe LP (met gesigneerde print!) gearriveerd, ziet er schitterend uit. Vanavond, wanneer de kids in bed zijn, maar eens in alle rust de tijd voor nemen.

avatar van aERodynamIC
3,5
Natuurlijk is Out of Season de reden dat ik interesse heb voor dit album en die hoes is natuurlijk gewoon leuk voor ons Nederlanders, ook al heb ik een grafhekel aan draaiorgels
Vooraf had ik eigenlijk helemaal geen verwachtingen: ja het zou zomaar eens iets bijzonders kunnen worden, maar waarom dan? Geen idee eigenlijk. Gewoon. Omdat.

Vanishing Heart doet mij denken aan Tobias Siebert (And the Golden Choir), maar dat zal bij weinig mensen bellen doen rinkelen. Een interessante opener in elk geval en bij meer nummers leg ik doorlopend dezelfde link. Moet ik er wel bij zeggen dat And the Golden Choir wat frivoler klinkt dan Rustin Man op dit album.

De Bowie-link begrijp ik wel, maar toch vind ik Paul Webb het dan zwaar afleggen tegen Bowie. Daarvoor is zijn stemgeluid toch echt wat aan de zwakke en vlakke kant, iets wat me het hele album een beetje tegen staat. Het klinkt zo ielig af en toe.

De nummers zijn prima te noemen, maar het gaat wel net even te lang op dezelfde toon voort, waardoor het op mij na verloop van tijd wat eenvormig overkomt. Als je het dan met je vocalen ook niet weet te redden wordt het nog best lastig om gelijk te overtuigen.

Valt het dan tegen na Vanishing Heart? Een klein beetje wellicht. Daarnaast mis ik net dat beetje meer om dit boven de grijze massa uit te tillen.
Drift Code is best een bijzonder en goed album, maar mijn gevoel zegt dat het ergens net een beetje tekort schiet om het tot een persoonlijke favoriet te laten uitgroeien.

avatar van clayhill
5,0
Gewoon stoppen met vergelijken en genieten van dit prachtige album!

avatar van Zwaagje
Net ontdekt en intrigerend op eerste gehoor.


avatar van Cor
4,5
Cor
Je moet het even een kans geven en wennen aan de bij eerste beluistering vreemde arrangementen en geluiden. Maar deze idiosyncratische plaat heeft - zoals de definitie van dat woord leert - inderdaad een eigen, afwijkend karakter. Maar wel wonderschoon. Mysterieus en teder tegelijk, waarbij het hele pallet aan instrumenten (strijkers, blazers, synths, piano, gitaren en percussie) uiterst smaakvol wordt ingezet. Een uitstekend album, met weinig te vergelijken, maar niet als het gaat om kwaliteit.

avatar van Juveniles
4,0
Intrigerende plaat, wordt een fraaie ontdekkingsreis. Behalve dat zijn stem soms aan Peter Hammill en Robert Wyatt doet denken valt het idd met niets te vergelijken (ok, een flard Pink Floyd ergens). Ga hier nog ongekend veel luisterplezier aan beleven. Cor vat het met mysterieus en teder goed samen.
En wat geweldig om Lee Harris weer eens te horen.

avatar van Mjuman
Voor mij blijft dit een harde noot om te kraken; pakt heel anders uit dan ik verwachtte. Veel meer een vaudeville, cabaretesk sfeertje, jaren terug - late 50s, early 60s af en toe een snuifje Hunky Dory. Vrees dat dit niet helemaal mijn muziek is of wordt, maar er is nog hoop.

avatar van GrafGantz
3,5
aERodynamIC schreef:
De Bowie-link begrijp ik wel, maar toch vind ik Paul Webb het dan zwaar afleggen tegen Bowie. Daarvoor is zijn stemgeluid toch echt wat aan de zwakke en vlakke kant, iets wat me het hele album een beetje tegen staat. Het klinkt zo ielig af en toe.


Ik heb regelmatig het gevoel dat hij z'n kunstgebit vergeten is in te doen

avatar van Broem
GrafGantz schreef:
(quote)


Ik heb regelmatig het gevoel dat hij z'n kunstgebit vergeten is in te doen


Haha, prima omschrijving. Krijg het album ook niet tusssen m’n oren. Ik stop ermee. Tegenvaller

avatar van Mjuman
Broem schreef:
(quote)


Haha, prima omschrijving. Krijg het album ook niet tusssen m’n oren. Ik stop ermee. Tegenvaller


Ach, als je de lp hebt aangeschaft, heb je altijd nog een mooie print voor aan de muur. Draaide het weekend nog Beth Gibbons & Rustin Man - Out of Season (2002) en dan denk je …

Een Talk-Talkiaan met doorgroei-ambities zou ik ook eerder naar 'O'Rang - Herd of Instinct (1994) verwijzen of vragen of ie bang was voor blaffende honden.

avatar van Broem
Mjuman schreef:
(quote)


Ach, als je de lp hebt aangeschaft, heb je altijd nog een mooie print voor aan de muur. Draaide het weekend nog Beth Gibbons & Rustin Man - Out of Season (2002) en dan denk je …

Een Talk-Talkiaan met doorgroei-ambities zou ik ook eerder naar 'O'Rang - Herd of Instinct (1994) verwijzen of vragen of ie bang was voor blaffende honden.


Die tip van Beth Gibbons was unne goeie. Had hoop op eenzelfde gevoel bij de Rustin Man. Helaas. Gelukkig lp nog niet besteld. Op naar de volgende

avatar van Chameleon Day
4,5
Mjuman schreef:
Maar Porcupine Tree (en Steven Wilson) heb ik zo vaak geprobeerd (a la Willeke Alberti - telkens weer) dat ik weet dat het echt nix wordt.

De proggistiek hou ik daarom graag weg van het sylvianisme, waarvandaan een virtuele brug loopt naar het hollisme - de uitgeklede, impressionistisch en klassiek aandoende (Debussy) songstructuren van Talk Talk. Ook 'O'rang en Bark Psychosis (en niet te vergeten Hood) drijven op impressies. Exit North is veel meer gearrangeerd, lyrisch en effectgedreven. Maar goed, zoals gezegd, dat zijn persoonlijke observaties; ....


Scherpe observaties. Ik kan je volgen. Exit North is zeker uitermate gearrangeerd. Geen, of minder, een natuurlijke flow; anders dan het Hollisme. En wat betreft het Sylvianisme: ook diens (vooral latere) uitingen neigen, meer dan het Hollisme, naar een doordacht arrangisme. Anders weer dan, naar mijn smaak, de laatste worp van broertje Steve. Exit North is echter absoluut ook impressionistisch, maar dan van een meer doordachte aard. Ook met minder "flow" dan op 'The Opiates Rivised'. Maar mij stoort dat niet. Wat betreft Wilson: probeer het project No-Man eens. Zijn samenwerking met Tim Bowness. Even door de wat "gladde" productie heen luisteren (en de wat "zijïge" zang van Bowness) en dan is er toch veel schoonheid te ontwaren.

Wat beteft dit album: ondanks de soms wat cabareteske voordracht van Webb - die, toegegeven, licht jeukt - toch echt niet verkeerd. Mooie melodieën, dito arrangementen en met veel aandacht voor de productie. Naar het schijnt vanaf 2004 aan gewerkt! Wat betreft de neiging naar perfectionisme geheel in de lijn van het Hollisme....

Toch maar weer een keer geprobeerd.
Out of season is een compleet andere plaat, dat was een unieke combinatie en compleet andere muziek.
De stem van Paul maakt deze plaat voor mij niet lekker verteerbaar, had ie m maar instrumentaal gemaakt of met een andere zanger(es).
Idd Bowie, Wyatt hoor ik ook, vind het ook ook de Chris Connely lijken bij vlagen echter niet zo mooi.
Gaat m niet worden.

avatar van deric raven
4,0
De nostalgische fotoalbums van weleer kunnen je helemaal herplaatsen in een tijdperk waarin de rust nog domineerde en er geen ruimte was voor de haastige medemens. De auto was een luxeproduct welke voornamelijk in het weekend gebruik werd voor het verplicht aanschaffen van de nieuwe zomercollectie aan kleding of familiaire uitstapjes.

In dat beeld valt Drift Code het beste onder te brengen. Een vergeelde ansichtkaart met daarop een draaiorgel uit Den Haag staat hierbij centraal. Zou Paul Webb deze gescoord hebben tijdens een bezoekje met zijn band Talk Talk aan Nederland, waar de tussenliggende tijd gedood wordt met een bezichtiging van een knus souvenirwinkeltje. Feit is wel dat dit typische Hollandse product als een mechanische reus de eerste soloplaat van de voormalige bassist van Talk Talk opsiert, duidelijk geaccentueerd met het bordje Rijswijk op de achtergrond.

Het alias Rustin Man gebruikte hij ook al ten tijden van de indrukwekkende samenwerking met Beth Gibbons van Portishead, wat resulteerde in het geslaagde Out Of Season. Daar borduurde hij voort op de minimalistische sound van de latere Talk Talk platen, en is zijn rol vooral die van muzikaal arrangeur. Een basis die hij samen met Tim Friese Greene en Mark Hollis gelegd heeft bij albums, waarvan pas later hun monumentale waarde juist werd ingeschat.

Na een stilte van zowat 17 jaar is daar totaal onverwachts het volledig op eigen artiestennaam verschenen Drift Code. Vanuit het typerende Britse graafschap Essex wordt er vanuit een geïmproviseerde studio in een landelijke stuur zorgvuldig gewerkt aan het veelzijdige eindresultaat. Paul Webb heeft zijn baspartijen uitgebreid met sfeervol toetsenwerk, waarbij hij gebruik maakt van instrumenten als de accordeon, keyboard en piano. Voor de jazzy percussie heeft hij de hulp ingeroepen van zijn voormalige collega Lee Harris, waarmee hij samen met Mark Hollis het basistrio van Talk Talk vormde. Hij weet dat opzwepende af te wisselen met het licht koesteren van het drumstel.

De enige connectie met het postpunk verleden is de karakteriserende stem van Webb, verder is het nergens meer te linken aan het synthpop verleden. De prachtige piano opbouw van Vanishing Heart eist net zo sterk als de albumhoes de aandacht op, en wil symmetrisch hierop aansluiten. Een eenheid die versterkt wordt als het sferische gitaarspel invalt. De gemene geluidsexplosies die uit het instrument ontsnappen geven zijn zachte stemgeluid dat extra stukje kracht wat deze verdiend. Hiermee laat hij een stuk respect horen voor Adrian Utley, die als smaakmaker bepalend is voor de film noir klanken van Portishead. Een band die hij na zijn project met Beth Gibbons duidelijk niet uit het oog verloren is.

Vanuit het station worden we te woord gestaan in Judgement Train. Weg stervende treinen vormen de introductie tot een dansbaar funky jaren zeventig sound. Waar verschillende gemixte vocalen gebroederlijk door elkaar heen wandelen, als druk bewegende passagiers op doorreis. De trage zang van Webb heeft dat hypnotiserende effect van een afremmende stoptrein in zich en neemt je mee in deze trip langs vergeten vintage kauwgumballen psychedelica.

Vredige engelenzang omlijst de soulvolle diepere eenmansgospel van Brings Me Joy, waarmee Webb de grens tussen kunst en kitsch lijkt op te zoeken, en welke in het voordeel van het eerste uitvalt. Het uit minimale begeleiding opbouwende Our Tomorrows mixt meerdere persoonlijke stemcollages tot een mooi duet wat hij hierdoor met zichzelf aangaat. Stoere blazers geven het een heerlijke duistere dimensie mee, waardoor het iets episch heeft. De aankondiging tot muzikale ontwrichting.

Dat onheilspellende gevoel komt nog sterker tot uiting in het instrumentale Euphonium Dream, met liefdevol accordeonspel wat uitmond in een angstaanjagende geluidshoorspel. Van totaal andere orde is The World’s in Town, dat met een oude stoffige sentimentele voordracht een prachtige emotionele lading weet toe te voegen. Tegen alle verwachtingen in eindigt het met een sfeervolle kosmische lichtgevoeligheid die je laat wegzweven in seventies psychedelica.

Het geschoolde pianotoetsenwerk op het lekkere uptempo Light the Light wordt vervolgd door filmische klanken. Een geestverruimende sluier van hallucinerende expressieve waarneming neemt je hierin aan de hand mee in de breed georiënteerde belevingswereld van Paul Webb. Als zanger past hij zijn stemhoogte aan bij het spookachtige Martian Garden. Lee Harris bezit de kwaliteiten om de track naar een hoger level op te drillen. Gegroeid in zijn slagvaardigheid voelt hij zich totaal in zijn element, en krijgt hij ook alle ruimte om die te benutten. Het einde hint op indrukwekkende wijze muzikaal aan het draaiorgel welke prominent op de albumhoes opgesteld staat.

Vervolgens durft hij zich kwetsbaar op te stellen in All Summer, wat in alles bijdraagt in de zomerse beleving welke ook in de titel verscholen zit. De ondergaande zon, en het beschutting zoeken in het versleten vest welke uit de kast tevoorschijn wordt gehaald. Drift Code is het terughalen van een stukje verlangen naar de jeugd, toen het onverwachte grote succes van Talk Talk nog nergens meespeelde.

Rustin Man - Drift Code | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 13:28 uur

geplaatst: vandaag om 13:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.