Sinds een aantal jaar houd ik een ‘Nog te luisteren’ lijst bij. Een eeuwig expanderende verzameling van oudere albums die mij het beluisteren waard lijken. Er komt echter geen einde aan, want ik blijf maar meer ontdekken en toevoegen. Onder de allereerste lading van albums die ik aan deze lijst toegevoegd had, bevond zich deze van Bark Psychosis. Onder de zee van andere releases die vervolgens mijn lijst in stroomde, zonk Hex naar de bodem en ontsnapte alsnog aan mijn aandacht. Maar dankzij het
Super Tip-Topper topic komt Hex toch weer bovendrijven en deze keer vis ik hem direct uit het water, met beide handen en de volle aandacht. Maar goed ook, want dit album is niet alleen een jaren 90 mijlpaal gebleken, maar 25 jaar later weet het mij ook te overtuigen.
Op het internet zijn de vergelijkingen met Talk Talk in overvloed aanwezig, maar Hex bewandeld toch echt zijn eigen pad. De ambiance vertrouwt op jazz en ambient element, met een prominente bass en gebruik van blazers enerzijds -voor de jazz sound- en synthesizers anderzijds -voor een flinke snuf ambient-. Dit album is opgenomen in de galmende hallen van de St. John’s Church in Statford. Luisterende naar de dromerige en ambitieuze sfeer van het album, kan ik mij de keuze voor deze locatie en de bijhorende akoestiek zowel inbeelden als rechtvaardigen.
Bark Psychosis vertrouwd op traditionele instrumentatie, maar ondertussen wordt er op de achtergrond zeer zeker wel het een en ander gesampled. Het sample werk is subtiel, maar geeft een absolute meerwaarde. Het schakelen tussen tempo’s en het gedoseerde intensiveren, waar A Street Scene natuurlijk een schoolvoorbeeld van is, is ook zeer vakkundig gedaan.
Alle nummers van het album weten mij wel te raken, maar mijn twee persoonlijke favorieten op het album zijn voor mij toch wel het sublieme Absent Friend en het Eyes and Smiles. Absent Friend is zo’n heerlijk opgebouwde, hypnotiserende ambient track. Terecht geliefd en ongeëvenaard door collega’s uit het genre. Ook perfect geplaatst op het album als tegenhanger van meer rock-georiënteerde Street Scene. Eyes and Smiles huist het sterkste optreden van Sutton als frontman en de opbouw van het nummer kent een effectief crescendo karakter, inclusief de chaotische trompet climax. Genieten.
Er moet natuurlijk ook altijd wat te zeiken zijn. De vocalen van Graham Sutton neigen voor mij de immersie te verstoren. Als ik de sfeer op het album een naam moet geven, zou ik het ‘ingetogen en intiem’ noemen. De stem van Sutton mist voor mij net even de dynamische range en een bepaalde mate van breekbaarheid om de instrumentatie te complementeren. Nu vind ik vergelijkingen altijd wat flauw, maar daarom wijs ik niet met uitgestrekte vinger naar Mark Hollis, maar maak ik een gematigd hoofdknikje in zijn richting. Waar Hollis de oogstrelende en bruisende schuimkraag was op een Belgisch donker, is Sutton soms een net iets te snel doodgeslagen schuimrandje op een verder net zo heerlijk biertje. Anderzijds onderstreept de relaxte zang van Sutton wel de laid-back jazzy muzieklandschappen die gecreëerd worden. Toch zou ik meer dynamiek kunnen waarderen, zoals de uithalen op het einde van Eyes & Smiles.
Verder had er naar mijn beleving nog íets meer geëxperimenteerd kunnen worden met de composities, vooral om tracks als Big Shot en Fingerspit net even dat extraatje te geven. Ik begreep dat het perfectionisme van Sutton de hoofden van de overige bandleden behoorlijk op hol dreef tijdens de opnames van Hex, dus nóg meer geopperde verbetering en Hex had misschien nooit het daglicht gezien.
Hoogtepunten: Het intro van Loom, De bass op Street Scene, De gehele sfeer van Absent Friend, De opbouw van Eyes and Smiles, de uitdovende synthesizers van Pendulum Man
Deze zal absoluut nog eens in de late avonduren gedraaid gaan worden.