Aerosmith - Pump (1989)

Ik vind "F.I.N.E" en "Young Lust" toch wel de knallers op dit album. Dat is een openingssalvo dat het behang van de muren blaast!

Heerlijke plaat van de mannen Aerosmith. Lekker ontspannen (hard) rock en wat een stem heeft die Steven Tyler toch. Dat vergeet je wel eens als je hem achter dat jurypaneel bij American Idol ziet. Absolute toppers zijn toch wel The Other Side, Janie's Got a Gun en Young Lust, maar de rest mag er ook zeker zijn.

Van Aerosmith 2.0 is "Pump" mijn favoriete album. Van begin tot eind stomende dampende rock met een bluesy groove. Toegegeven de blues is minder prominent aanwezig als in hun begindagen, maar de liedjes op "Pump" zijn toch wel erg lekker hoor. "Love in an Elevator" heb ik altijd al een geweldige song gevonden, maar als ze vooraf worden gegaan door "Young Lust" en "F.I.N.E." dan is het feest compleet. Met "Monkey on My Back" en "Janie's Got a Gun" zijn de eerste vijf liedjes allemaal raak. "My Girl" vind ik persoonlijk iets minder, maar zeker niet slecht. Het afsluitende "What It Takes" is een prachtige rockballad die eigenlijk beter is dan de grote hits van de jaren 90. "Pump" is wat mij betreft, ondanks de gewijzigde muzikale koers na hun comeback, een van de hoogtepunten in het oeuvre van Aerosmith. Lekkere energieke rockplaat, groovende ritmesectie, geweldige gitaartandem en de strot van Tyler die alles bij elkaar houdt. De macho hoes past hier ook nog eens perfect bij. Topplaat!

Mag ik deze recensie van je kopieren Ronald? Vrijwel identiek zoals ik deze plaat beleef. Destijds mijn 1e kennismaking met Aerosmith, ik kende het niet en toen werd Elevator een hit, leerde ik deze plaat kennen en zag ik op MTV Monster of rock waarbij deze heren speelden. Eye opener, wat een band en heerlijke plaat dit!

Jij wel Haythijs

Haha, you're (no) good!

Net tijdens een uurtje mountainbiken deze plaat maar ff op de mp3 speler gedropt, plus de opname van het betreffende Monsters of Rock waar Jimmy Page ook een stukje komt meeblazen op Train kept on Rolling.
Heerlijk zoals de plaat opent en doordendert in die eerste songs. Rustpuntje richting Janie's got a gun, daarna het wat makkelijke maar toch fijne The Other side en Hood/Voodoo doet me qua intro een beetje denken aan Sweet Emotion.
Ik herinner me destijds dat mijn toenmalige cd speler de intro's van Elevato, Janie en The Other side ook als een apart (sub)nummer, 3.1 en 3.2 zogezegd. Leuke herinnering aan die zomer van 1989 met deze dampende Aerosmith.

Bij Love in an Elevator wordt er na anderhalve minuut een twin gitaarsolo ingezet die vervolgens 2 minuten doorgaat tot het refrein pas weer wordt ingezet. Ongekend voor een single track. Samen met de 2 voorgaande uptempo songs vind ik dit een van de energiekste album kant ever. You just gotta move

Ik heb het 7" singletje nog van Love in an elevator en ik kan me herinneren dat de solo daarop behoorlijk is ingekort. Heiligschennis natuurlijk! Gelukkig komt op de radio meestal de onaangetaste versie voorbij. Vreemd maar wel logisch

Met op de B-side het geweldige "Young Lust" wat ik misschien nog wel beter vind dan 'love in an elevator" wat natuurlijk ook al een topper is

Young lust staat inderdaad op de de b kant en dat is ook een te gek nummer ja!

Heerlijk nummer om het album mee in te knallen idd! Maar dat wisten de heren wel vaker goed te verzorgen, Back in the saddle, Toys, Eat the rich, Nine Lives..allemaal songs die een album knallend openden en je oren gelijk deden spitsen.
Tjee, wat een heerlijk baslijntje nog altijd op hoodoo voodoo medicine man. De buren hebben de sub weer gehoord/gevoeld

Ook weer een heerlijke plaat. Blijft een waar rock 'n' roll genot die heerlijke Aerosmith sound. Swingt allemaal weer ongeremd de pan uit met het dikke swagger spel van Perry.

Is toch prachtig, het feit dat het alleen al bestaat. Ik word hier een gelukkig mens van.

Je zou het Goddelijke moeten danken voor dit soort muziek. Anders heb je het niet begrepen, bitch.

Een schoolvoorbeeld van hoe een gelikte produktie toch heel goed met een lekkere rock & roll-groove kan samengaan, natuurlijk ook wel een pietsie geholpen door perfecte composities, uitstekende arrangementen, karakteristieke zang die keurig balanceert tussen intens en overspannen, spaarzame maar effectieve blazers, een zeer gedetailleerd geluid vol kleine effectjes en opvulgeluidjes, onverwachte momenten van ontroering zoals de teksten van Jamie's got a gun en What it takes, en natuurlijk al die kleine muzikale left turns die het allemaal spannend houden zonder dat ze gezocht of gekunsteld aandoen, zoals het psychedelische outro van Love in an elevator, het accordeon-achtige geluid van What it takes en die rare introotjes bij diverse nummers. Kortom, het klinkt alsof de mannen gewoon ontzettend veel plezier hadden in de studio, en via tien geweldige nummers (zonder ook maar één enkele zwakke broeder) en een uitgekiende produktie wordt dat gevoel feilloos op de luisteraar overgebracht. De ultieme dampende feestplaat.

Toevallig vanochtend wat muziek geluisterd op youtube, op de achtergrond, en soms beland je dan zomaar in een 'afspeellijst' en komt er van alles voorbij. Had geen zin het af te zetten.
En kwam dus dit album van Aerosmith voorbij, hoorde het weer eens sinds lange tijd. CD is hier overigens in de verzameling.
Ongelooflijk dat ik dit gedrocht destijds een (weliswaar korte) periode grijs gedraaid heb.
Vind er echt geen zak meer aan.
Ik denk dat ik die CD maar weg geef. Je moet het ook afstoffen. Ik wil dat werk niet meer.
2,5 sterren (misschien een 3).

Gedrocht ? Klassewerkje , het rockt als een tiet, vol vuur ; hun beste werk sinds de mid '70's en ook hun laatste echt goede plaat.

Eigenlijk is alleen Janie's Got A Gun echt goed. De rest gaat het ene oor in en het andere weer uit. Niet ergerlijk. Maar ook niet 'moving'.

Net niet zo goed als voorganger Permanent vacation maar toch wel akelig goed hoor! Ben het met Cured eens dat dit weleens zo'n beetje het laatste echt goede Aerosmith album van begin tot eind kan zijn.

Ja, eens met Vielip uiteraard. Er zitten wel degelijk verschillen in een aantal nummers, nummers hebben bepaalde groove en Edwynn geeft aan een album ook wel eens een hoog cijfer waarvan ik hetzelfde denk als hij hier over .

Wat ook wel mee speelt is dat ik een meer een vurige rocker ben en Edwynn meer een Metalman> Heel veel Metal dig ik niet, Edwynn misschien andersom.......maar het maakt verder niet uit., ik ben en blijf vooral een Rock liefhebber en gedeeltelijk Metalliefhebber.

Dan lijken we toch nog in iets op elkaar, Cured.

Nou Aerosmith en vuig

Vuiger dan Bon Jovi haha.

Onlangs kwam 'Janie's got a gun' op de radio voorbij en ik moet bekennen dat ik het een mooi nummer van de grootste muil in rock vind.

De song F.I.N.E (Fucked Up, Insecure, Neurotic, and Emotional) is wel zo hitsig, dubbelzinnig en opstuwend dat ik er om moet blijven glimlachen, ook na al die jaren. Op de zijkant van beide motorkappen is het woord geschreven en zo had het album dan ook bijna geheten. Enorm veel plezier beleefd weer aan dit album zodat het k-klusje van vanavond voorbij vloog. Dat alleen is al een halve ster extra waard. Even Tipper thinks I'm Allright. Geweldig!

Plus het komt nog voor in ''What It Takes''.

I was F.I.N.E. Fineee

De LP begint met Young Lust een fantastisch album opener met een zwaar opgevoerde mondharmonica gespeeld door Steven Tyler. Vervolgd door F.I.N.E. die samen met het voorafgaande nummer laat zien
dat de band nog vol knallend vuur zit.


Love In An Elevator is natuurlijk een nummer dat we allemaal kennen. Een goede single met een eindeloos refrein. Het nummer duurt op de LP lang en wordt naarmate steeds
drukker en drukker, synthesisers, overgedubte gitaren, vocalen, trompetten en Joey Kramer die als een stomende dieseltrein tekeer gaat op zijn drumstel.


Monkey On My Back doet mij veel denken aan hun eerder opgenomen nummer Back In The Saddle uit de jaren 70. Mede door het "trein" ritme. Beide twee rockende nummers

Het nummer Janie's Got A Gun is gebaseerd op een tiener meisje die haar vader neerschiet omdat zei door hem seksueel wordt betast. Het nummer werd als single uitgebracht, en werd een grote hit. Hierdoor zijn enkele regels aangepast omdat de teksten shockerend zouden kunnen overkomen voor het publiek. Bijvoorbeeld: "He raped a little, bitty baby," en "put a bullet in his brain" . Het nummer zit tekstueel goed in elkaar en is qua vocalen een hoogtepunt van het album.

The Other Side, My Girl en Don't Get Mad, Get Even. Zijn drie uptempo rock nummers wat ook veel afleid van hun eerdere albums. Hiermee bevestigd Aerosmith dat ze zich goed kunnen onderscheiden van de amerikaanse hair-metal en glam-rock bands.

Voodoo Medicine Man en What It Takes zijn de laatste twee afsluiters van de plaat. Persoonlijk vind ik What It Takes zwak wegens het ballad gehalte. Dus zou het als opvuller kunnen worden geassocieerd. Maar het nummer bracht Aerosmith dichter bij hun commercieel succes dus kan het door de beugel.

Pump is een fantastische rock plaat die laat zien dat een groep uit de jaren 70 echt wel kon opbootsen met de mainstream muziek van de jaren 80, door er zelf ook een glim van mee te pakken!

Mijn voorledige recensie:

Aerosmith – Pump (1989) #2 | Een plaat in de spotlights - plaatindespotlights.com