Wannes Cappelle / broeder Dieleman / Frans Grapperhaus - Dit Is de Bedoeling (2019)
mijn stem
44 stemmen
0
geplaatst: 24 december 2018, 14:21 uur
Zeker een aardig plaatje, alleen duurt het erg kort, ongeveer 20 minuten, dacht ik.
Een paar liedjes zijn echte Dielemans nummers, maar sommige ook meer richting het repertoire van Cappelle. Mijn favoriete liedje is op dit moment Je Verdriet Is Echt.
1
geplaatst: 26 december 2018, 10:55 uur
Lura schreef:
Zeker een aardig plaatje, alleen duurt het erg kort, ongeveer 20 minuten, dacht ik.
Een paar liedjes zijn echte Dielemans nummers, maar sommige ook meer richting het repertoire van Cappelle. Mijn favoriete liedje is op dit moment Je Verdriet Is Echt.
(quote)
Zeker een aardig plaatje, alleen duurt het erg kort, ongeveer 20 minuten, dacht ik.
Een paar liedjes zijn echte Dielemans nummers, maar sommige ook meer richting het repertoire van Cappelle. Mijn favoriete liedje is op dit moment Je Verdriet Is Echt.
Ik ken tot nu allen het nummer "Vergeving".
De rest hoor ik wel wanneer de plaat binnen is gekomen.
Ben niet een heel groot liefhebber van Wannes Cappelle en Het Zesde Metaal. Dus ik hoop op wat meer Broeder Dieleman invloeden. De Cello van Frans Grapperhaus is in ieder geval een warme aanvulling in de muziek.
5
geplaatst: 31 december 2018, 09:21 uur
West-Vlaming Wannes Cappelle, frontman van Het Zesde Metaal, werkte in het verleden al veel samen met anderen. Zo maakte hij de theatervoorstelling “Maanziek”, samen met cabaretier Wouter Deprez en de Nederlandse cellist Frans Grapperhaus.
Samen met broeder Dieleman en Frans Grapperhaus werd Cappelle door GrensGeluid, een initiatief van AB, Motel Mozaïque Festival en Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond, uitgenodigd en uitgedaagd om twee maanden lang muzikaal samen te werken.
De samenwerking tussen Cappelle en Dieleman is voor mij voor de hand liggend. Beiden zingen in een arcadisch dialect, wat erg regio gebonden is, maar die toch ook wel een beetje op elkaar lijken. Bovendien hebben beiden een eigen unieke schrijfstijl ontwikkeld. Deze samenwerking levert een zestal prachtige pennenvruchten op.
Soms is het resultaat meer verwant met het bestaande Dieleman repertoire en een andere keer meer met dat van Cappelle, maar met altijd een prominente rol voor de cello van Grapperhaus. De sterke liedjes weten, zoals we van de heren gewend zijn, te ontroeren en recht naar het hart te gaan.
Zo heeft opener Vergeving een positieve boodschap. Of ze dan wel of niet gebeurd zijn maakt niet uit, zoals De Ballade van Lanza, waarin men zingt : “ ‘k weet nie of ‘t echt gebeurd is, maar het is wel echt verteld”. Het liedje handelt over de pelgrimsreis van iemand die naar India trekt.
Maar toch zijn het alle zes liedjes, met een universele inslag, waar menigeen zich in zal herkennen, zowel in Nederland als in Vlaanderen, vandaar dat vanaf 18 januari voorstellingen in beide landen gepland staan. Bovendien wordt Dit Is de Bedoeling op 18 januari op vinyl en cd uitgebracht zowel op het Nederlandse Snowstar Records als op het Belgische Unday Records.
Samen met broeder Dieleman en Frans Grapperhaus werd Cappelle door GrensGeluid, een initiatief van AB, Motel Mozaïque Festival en Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond, uitgenodigd en uitgedaagd om twee maanden lang muzikaal samen te werken.
De samenwerking tussen Cappelle en Dieleman is voor mij voor de hand liggend. Beiden zingen in een arcadisch dialect, wat erg regio gebonden is, maar die toch ook wel een beetje op elkaar lijken. Bovendien hebben beiden een eigen unieke schrijfstijl ontwikkeld. Deze samenwerking levert een zestal prachtige pennenvruchten op.
Soms is het resultaat meer verwant met het bestaande Dieleman repertoire en een andere keer meer met dat van Cappelle, maar met altijd een prominente rol voor de cello van Grapperhaus. De sterke liedjes weten, zoals we van de heren gewend zijn, te ontroeren en recht naar het hart te gaan.
Zo heeft opener Vergeving een positieve boodschap. Of ze dan wel of niet gebeurd zijn maakt niet uit, zoals De Ballade van Lanza, waarin men zingt : “ ‘k weet nie of ‘t echt gebeurd is, maar het is wel echt verteld”. Het liedje handelt over de pelgrimsreis van iemand die naar India trekt.
Maar toch zijn het alle zes liedjes, met een universele inslag, waar menigeen zich in zal herkennen, zowel in Nederland als in Vlaanderen, vandaar dat vanaf 18 januari voorstellingen in beide landen gepland staan. Bovendien wordt Dit Is de Bedoeling op 18 januari op vinyl en cd uitgebracht zowel op het Nederlandse Snowstar Records als op het Belgische Unday Records.
0
geplaatst: 12 januari 2019, 19:08 uur
Ik ben erg gecharmeerd van Vergeving, dus heb ik een kaartje gekocht voor het concert in Arnhem. 
4
geplaatst: 18 januari 2019, 08:54 uur
Broeder Dieleman is voor de lezers van WoNoBlog inmiddels een oude bekende. Wannes Capelle en Frans Grapperhaus zijn dat niet. Zij maken hun debuut hier en eigenlijk is dat dankzij broeder Dieleman.
Dit samenwerkingsverband tussen een zanger met een Zeeuws-Vlaams en een zanger met West-Vlaams dialect, maakt dat de eerste voor mij opeens verstaanbaar wordt. Alles is relatief blijkt maar weer. Ik kom ook een heel eind met Capelle, toegegeven. Mijn avontuur in de West-Vlaamse stadjes Watou en Poperinge leverde enkel totaal onbegrip op. Men verstond mij, Hollander, feilloos. Ik haalde er enkel de Franse woorden uit de zinnen die ik als antwoord kreeg en mijn Frans is uiterst matig....
Wannes Capelle is bekend van Het Zesde Metaal. Frans Grapperhaus is een Nederlandse cellist, die de nummers op Dit Is De Bedoeling van een melancholieke ondertoon voorziet die het album iets bijzonder eigens meegeeft.
Meteen in het eerste nummer, 'Vergeving', komt dit alles volledig tot leven. Verstilling en rust, maar ook berusting strijden om de eerste plaats in dit nummer. Het is de cello die uiteindelijk bepaalt waar het naar toe gaat. De akoestische gitaar, de banjo, de twee stemmen, ja, dit zijn de instrumenten die de voorkant bepalen. Het is de cello die met die paar noten, meer zijn het er niet, het kippenvel verzorgt. Het moment dat ik weet dat tussen deze drie mannen, en de prachtige vrouwenstem, iets speciaals is ontstaan, die de samenwerking direct tot een succes heeft gemaakt.
In de nummers die hier op volgen blijft de de basis van de nummers elementair. Hooguit vindt er een overdub plaats of is een raar geluidje toegevoegd. Lyrisch als in 'Vergeving' wordt het echter niet meer. Dat maakt het album niet minder boeiend, maar wel iets minder mooi. 'Vergeving' is de muzikale hemel. De andere nummers verkennen het Aardse tranendal op verschillende wijzen. De route naar die hemel die mensen moeten afleggen; zij die er in geloven. Ik merk dat ik de neiging heb om over iets anders te gaan schrijven, maar het gaat hier om 'Dit Is De Bedoeling'. 'Vader, Geef De Kinders Water' bijvoorbeeld. Het lijkt een moderne versie van 'Vader, toe drink niet meer' van de Zangeres Zonder Naam. Een tijd waarin de meeste mensen in de verkrotte wijken van de steden woonden, een tijd zonder kansen, zonder uitzicht op beter, met de beloning in de hemel die men kreeg voorgehouden. De twee keerzijden van de vader die enerzijds zijn karige loon op vrijdag opmaakte aan jenever in de kroeg en de vader die de kinderen verzorgt met de meest elementaire levensbehoefte: water. Opnieuw raken de drie muzikanten de kern van de zaak op een prachtige manier.
'Met Eten' releasen de drie een carnavalshit in spé. Nu hoorde ik daar rond 2000 al alleen maar gebonk als ik naar een optocht in Brabant stond te kijken en niets wat aan de carnavalshits van mijn jeugd deed denken. Daarvoor is het eigenlijk te laat. Maar, die zin over drank als eten, die moet er toch in kunnen zou je zo zeggen. Met carnaval leeft een mens toch voor een belangrijk deel op vloeibare boterhammen met kaas niet waar?
Op Dit Is De Bedoeling laveren Capelle, Dieleman en Grapperhaus op een prachtige manier tussen schoonheid en wrevel. Leegte vullen zij met ultieme schoonheid van een enkele toon of noot, leegte vullen zij niet met drukte, maar leggen de luisteraar wrijving voor waarvan hij zelf maar moet bepalen of dat glans of stekels oplevert. Het maakt dit mini album tot een luisterervaring. Iets waar de luisteraar mee aan de slag gaat. Die laat zich meevoeren of hij zal al snel afhaken. Ik betwijfel of hier een tussenweg mogelijk is. Hij die zich mee laat voeren, ontdekt een wereld gevuld met beelden, indrukken en verhalen die geserveerd worden en vervolgens door je zelf (af)gemaakt. Dit is de bedoeling naar mijn mening en laat dat nou de titel van het album zijn. Doe er je voordeel mee met dit advies.
Deze bijdrage staat ook op WoNoBloG
Dit samenwerkingsverband tussen een zanger met een Zeeuws-Vlaams en een zanger met West-Vlaams dialect, maakt dat de eerste voor mij opeens verstaanbaar wordt. Alles is relatief blijkt maar weer. Ik kom ook een heel eind met Capelle, toegegeven. Mijn avontuur in de West-Vlaamse stadjes Watou en Poperinge leverde enkel totaal onbegrip op. Men verstond mij, Hollander, feilloos. Ik haalde er enkel de Franse woorden uit de zinnen die ik als antwoord kreeg en mijn Frans is uiterst matig....
Wannes Capelle is bekend van Het Zesde Metaal. Frans Grapperhaus is een Nederlandse cellist, die de nummers op Dit Is De Bedoeling van een melancholieke ondertoon voorziet die het album iets bijzonder eigens meegeeft.
Meteen in het eerste nummer, 'Vergeving', komt dit alles volledig tot leven. Verstilling en rust, maar ook berusting strijden om de eerste plaats in dit nummer. Het is de cello die uiteindelijk bepaalt waar het naar toe gaat. De akoestische gitaar, de banjo, de twee stemmen, ja, dit zijn de instrumenten die de voorkant bepalen. Het is de cello die met die paar noten, meer zijn het er niet, het kippenvel verzorgt. Het moment dat ik weet dat tussen deze drie mannen, en de prachtige vrouwenstem, iets speciaals is ontstaan, die de samenwerking direct tot een succes heeft gemaakt.
In de nummers die hier op volgen blijft de de basis van de nummers elementair. Hooguit vindt er een overdub plaats of is een raar geluidje toegevoegd. Lyrisch als in 'Vergeving' wordt het echter niet meer. Dat maakt het album niet minder boeiend, maar wel iets minder mooi. 'Vergeving' is de muzikale hemel. De andere nummers verkennen het Aardse tranendal op verschillende wijzen. De route naar die hemel die mensen moeten afleggen; zij die er in geloven. Ik merk dat ik de neiging heb om over iets anders te gaan schrijven, maar het gaat hier om 'Dit Is De Bedoeling'. 'Vader, Geef De Kinders Water' bijvoorbeeld. Het lijkt een moderne versie van 'Vader, toe drink niet meer' van de Zangeres Zonder Naam. Een tijd waarin de meeste mensen in de verkrotte wijken van de steden woonden, een tijd zonder kansen, zonder uitzicht op beter, met de beloning in de hemel die men kreeg voorgehouden. De twee keerzijden van de vader die enerzijds zijn karige loon op vrijdag opmaakte aan jenever in de kroeg en de vader die de kinderen verzorgt met de meest elementaire levensbehoefte: water. Opnieuw raken de drie muzikanten de kern van de zaak op een prachtige manier.
'Met Eten' releasen de drie een carnavalshit in spé. Nu hoorde ik daar rond 2000 al alleen maar gebonk als ik naar een optocht in Brabant stond te kijken en niets wat aan de carnavalshits van mijn jeugd deed denken. Daarvoor is het eigenlijk te laat. Maar, die zin over drank als eten, die moet er toch in kunnen zou je zo zeggen. Met carnaval leeft een mens toch voor een belangrijk deel op vloeibare boterhammen met kaas niet waar?
Op Dit Is De Bedoeling laveren Capelle, Dieleman en Grapperhaus op een prachtige manier tussen schoonheid en wrevel. Leegte vullen zij met ultieme schoonheid van een enkele toon of noot, leegte vullen zij niet met drukte, maar leggen de luisteraar wrijving voor waarvan hij zelf maar moet bepalen of dat glans of stekels oplevert. Het maakt dit mini album tot een luisterervaring. Iets waar de luisteraar mee aan de slag gaat. Die laat zich meevoeren of hij zal al snel afhaken. Ik betwijfel of hier een tussenweg mogelijk is. Hij die zich mee laat voeren, ontdekt een wereld gevuld met beelden, indrukken en verhalen die geserveerd worden en vervolgens door je zelf (af)gemaakt. Dit is de bedoeling naar mijn mening en laat dat nou de titel van het album zijn. Doe er je voordeel mee met dit advies.
Deze bijdrage staat ook op WoNoBloG
1
geplaatst: 23 januari 2019, 23:13 uur
Ik had het heerlijke genoegen dat ik de heren vorige week vrijdag mocht aanschouwen in de Nieuwe Kerk in Groningen tijdens Eurosonic. En wat was dat een bloedstollend mooi optreden. Wat kan muziek toch indringend zijn.
Daar hielp de setting natuurlijk ook in mee, want wat is nu mooier dan in een grote klassieke kerk, met bijpassende uitstraling en akoestiek te kunnen zingen over vergeving. En dat wordt dan ook op de mooie droge manier naar voren gebracht, zoals er sowieso met veel humor over de nummers verteld of naar gerefereerd wordt. "Ik moest er zes uur voor rijden. Ik heb nog even getwijfeld, maar wat me over de streep hielp, was dat ze me zeiden; het is met eten."
Maar daar red je het natuurlijk niet alleen mee, want als de muziek niet geweldig goed is, krijg je echt niet tijdens Eurosonic een zaal zo doodstil dat je een speld kunnen horen vallen, ook geen kerkzaal. En dat was het dus. De stemmen passen prachtig bij elkaar. De cello blijf ik een geniaal instrument vinden als het juist gebruikt wordt, en dat werd het. En als je dan naast de nummers van dit album ook nog een aantal andere nummers speelt, die prachtig er bij passen. Dan komen de zware, maar prachtig poëtische teksten alleen maar des te harder bij je binnen.
Tja, dan kun je natuurlijk niet meer geheel objectief naar deze cd luisteren als je zo'n ervaring gehad hebt. Maar ook zonder die ervaring durf ik te zeggen dat ik gevonden had dat hier een prachtig mooi albumpje afgeleverd wordt met een zestal pareltjes.
Daar hielp de setting natuurlijk ook in mee, want wat is nu mooier dan in een grote klassieke kerk, met bijpassende uitstraling en akoestiek te kunnen zingen over vergeving. En dat wordt dan ook op de mooie droge manier naar voren gebracht, zoals er sowieso met veel humor over de nummers verteld of naar gerefereerd wordt. "Ik moest er zes uur voor rijden. Ik heb nog even getwijfeld, maar wat me over de streep hielp, was dat ze me zeiden; het is met eten."
Maar daar red je het natuurlijk niet alleen mee, want als de muziek niet geweldig goed is, krijg je echt niet tijdens Eurosonic een zaal zo doodstil dat je een speld kunnen horen vallen, ook geen kerkzaal. En dat was het dus. De stemmen passen prachtig bij elkaar. De cello blijf ik een geniaal instrument vinden als het juist gebruikt wordt, en dat werd het. En als je dan naast de nummers van dit album ook nog een aantal andere nummers speelt, die prachtig er bij passen. Dan komen de zware, maar prachtig poëtische teksten alleen maar des te harder bij je binnen.
Tja, dan kun je natuurlijk niet meer geheel objectief naar deze cd luisteren als je zo'n ervaring gehad hebt. Maar ook zonder die ervaring durf ik te zeggen dat ik gevonden had dat hier een prachtig mooi albumpje afgeleverd wordt met een zestal pareltjes.
5
geplaatst: 1 februari 2019, 21:45 uur
Dit Is de Bedoeling is een samenwerking tussen de Belg Wannes Cappelle (bekend van Het Zesde Metaal, maar ook medebedenker van de tv-reeks Bevergem!) en de Nederlanders broeder Dieleman (singer-songwriter) en Frans Grapperhaus (cellist), en bevalt me ten zeerste. Toegegeven, ik kende van dit drietal enkel Wannes Cappelle, wiens band ik erg goed vind. Maar als het de bedoeling was luisteraars ook aan te zetten naar de albums van broeder Dieleman te gaan luisteren, is mijn interesse zeker gewekt.
De dialecten van Cappelle en Dieleman gaan wonderlijk samen, en de cello valt in positieve zin op. Het instrument geeft de nummers een bepaalde kleur, bepaalt mee de richting, en dat kan zowel naar mistroostigheid (de sublieme opener Vergeving), naargeestigheid (de beklemmend klinkende voordracht van Dit Mens Is Er Geweest) als feest (de afsluiter klinkt als een carnavalshit in spe) neigen. Grapperhaus weet op elk nummer zijn eigen stempel te drukken, zonder te prominent op de voorgrond te treden. Erg knap!
De songs zelf zitten goed in elkaar, met een eigen karakter, een eigen smoel. Naast de opener vind ik vooral De Ballade van Lanza, die nog het meest klinkt als een moderne middeleeuwse vertelling, echt indruk maken. Het verhaal zelf is prachtig, de verzen worden, beurtelings, mooi gebracht door Cappelle en Dieleman, en dat alles wordt treffend samengehouden door de cello van Grapperhaus. Het gefluit in het tweede deel van het nummer doet zelfs wat denken aan de epiek van de westerns van Sergio Leone, maar dan in een spookstad-setting.
Ontroering is elke keer weer mijn deel na deze zes liedjes. Ik hoop in stilte dat het niet bij deze ene samenwerking blijft, maar denk daarnaast ook wel dat men hier spaarzaam mee moet zijn. Kwaliteit boven kwantiteit. En de juweeltjes komen wel bovendrijven. Om af te sluiten met een nuchtere levenswijsheid:
"En Lanza dacht, wat doen ze toch? Wa maakt ne mens zich moe?
Me niets anders dan te stappen, komt alles naar u toe."
4,5 sterren
De dialecten van Cappelle en Dieleman gaan wonderlijk samen, en de cello valt in positieve zin op. Het instrument geeft de nummers een bepaalde kleur, bepaalt mee de richting, en dat kan zowel naar mistroostigheid (de sublieme opener Vergeving), naargeestigheid (de beklemmend klinkende voordracht van Dit Mens Is Er Geweest) als feest (de afsluiter klinkt als een carnavalshit in spe) neigen. Grapperhaus weet op elk nummer zijn eigen stempel te drukken, zonder te prominent op de voorgrond te treden. Erg knap!
De songs zelf zitten goed in elkaar, met een eigen karakter, een eigen smoel. Naast de opener vind ik vooral De Ballade van Lanza, die nog het meest klinkt als een moderne middeleeuwse vertelling, echt indruk maken. Het verhaal zelf is prachtig, de verzen worden, beurtelings, mooi gebracht door Cappelle en Dieleman, en dat alles wordt treffend samengehouden door de cello van Grapperhaus. Het gefluit in het tweede deel van het nummer doet zelfs wat denken aan de epiek van de westerns van Sergio Leone, maar dan in een spookstad-setting.
Ontroering is elke keer weer mijn deel na deze zes liedjes. Ik hoop in stilte dat het niet bij deze ene samenwerking blijft, maar denk daarnaast ook wel dat men hier spaarzaam mee moet zijn. Kwaliteit boven kwantiteit. En de juweeltjes komen wel bovendrijven. Om af te sluiten met een nuchtere levenswijsheid:
"En Lanza dacht, wat doen ze toch? Wa maakt ne mens zich moe?
Me niets anders dan te stappen, komt alles naar u toe."
4,5 sterren
1
geplaatst: 3 februari 2019, 14:24 uur
AOVV schreef:
Toegegeven, ik kende van dit drietal enkel Wannes Cappelle, wiens band ik erg goed vind. Maar als het de bedoeling was luisteraars ook aan te zetten naar de albums van broeder Dieleman te gaan luisteren, is mijn interesse zeker gewekt.
Toegegeven, ik kende van dit drietal enkel Wannes Cappelle, wiens band ik erg goed vind. Maar als het de bedoeling was luisteraars ook aan te zetten naar de albums van broeder Dieleman te gaan luisteren, is mijn interesse zeker gewekt.
Bij mij juist andersom: ik kende de muziek van Cappelle niet en ben nav dit album het Zesde Metaal gaan luisteren.
Dit is de Bedoeling is één van mijn favoriete releases van dit jaar tot nu toe en ik kijk erg uit naar het optreden in Arnhem. ?
1
Hendrik68
geplaatst: 14 november 2019, 21:16 uur
Totaal gemist dit plaatje, maar des te mooier dat ik hem nu dan toch ontdekt heb. De sfeer die Dieleman neerzet daar krijg ik nooit genoeg van denk ik. Dat authentieke Zeeuwse geluid vol protestantse kerkelijke invloeden in de instrumentatie. Hoewel, ik ben nog altijd nooit in Zeeland geweest, dus wat weet ik van Zeeuwse authenticiteit af. Ik gok zo dat Capelle ook niet ver onder Zeeland woont, want het accent is nagenoeg hetzelfde en zelfs voor deze Drent prima verstaanbaar. Mooiste nummer? Vaders, zonder concurrentie. Maar het is gewoon een geweldig schijfje. Ja wel kort, maar wel hevig.
1
geplaatst: 15 november 2019, 08:35 uur
Hendrik68 schreef:
Ik gok zo dat Capelle ook niet ver onder Zeeland woont, want het accent is nagenoeg hetzelfde en zelfs voor deze Drent prima verstaanbaar.
Ik gok zo dat Capelle ook niet ver onder Zeeland woont, want het accent is nagenoeg hetzelfde en zelfs voor deze Drent prima verstaanbaar.
Zit inderdaad erg dicht op elkaar, Dieleman is van Zeeuws Vlaanderen en klinkt dus half Zeeuws en half Vlaams en Wannes is van West Vlaanderen
* denotes required fields.
* denotes required fields.