menu

Yak - Pursuit of Momentary Happiness (2019)

mijn stem
3,59 (29)
29 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin EMI

  1. Bellyache (3:41)
  2. Fried (3:22)
  3. Pursuit of Momentary Happiness (3:24)
  4. Words Fail Me (4:15)
  5. Blinded by the Lies (3:01)
  6. Interlude (1:09)
  7. White Male Carnivore (3:24)
  8. Pay Off vs. the Struggle (4:03)
  9. Encore (2:17)
  10. Layin' It on the Line (4:20)
  11. This House Has No Living Room (8:32)

    met J. Spaceman

totale tijdsduur: 41:28
zoeken in:
avatar van Barend G
Nog geen nooit van gehoord (behalve dan de singles), maar nu al een van m'n platen van het jaar

avatar van Manfield
Barend G schreef:
Nog geen nooit van gehoord (behalve dan de singles), maar nu al een van m'n platen van het jaar


Hoe staat het met je geheugen?

Barend G schreef:
Wat. Een. Plaat. Muziek die - grootvader vertelt - me doet terugverlangen naar tijden dat muziek nog wel eens gevaarlijk en ontregelend was. Birthday Party, Stooges, Butthole Surfers, dat werk. Heerlijke anarchie.
Yak - Alas Salvation (2016)

avatar van Barend G
Manfield schreef:
Hoe staat het met je geheugen?


Haha, scherp. 'Nooit' moet 'noot' zijn. Stop de tijd

avatar van Barend G
Inmiddels wél helemaal gehoord en ja hoor: voorlopig mijn plaat van het jaar. En dat zal wel zo blijven, want tussen nu en december verwacht ik niks bijzonders meer.

RichardKoning
Barend G schreef:
Inmiddels wél helemaal gehoord en ja hoor: voorlopig mijn plaat van het jaar. En dat zal wel zo blijven, want tussen nu en december verwacht ik niks bijzonders meer.


Zo zo, je legt de lat hoog...

avatar van VladTheImpaler
3,5
Na een eerste luisterbeurt heb ik het gevoel dat het album pas echt op gang komt vanaf Blinded by the Lies. Vanaf dan is de Yak te horen die ik graag hoor. De nummers daarvoor zijn zeker prima tot goed, maar het tempo ligt net iets lager wat me bij Yak net ietsjes minder bevalt dan wanneer ze lekker hard en vuil klinken.

avatar van Barend G
VladTheImpaler schreef:
Na een eerste luisterbeurt heb ik het gevoel dat het album pas echt op gang komt vanaf Blinded by the Lies

True. De tweede helft is het beste

avatar van koosknook
3,0
De tweede helft is beter, maar nog niet heel sterk!
Vorig album vind ik veel lekkerder (lees: smeriger en vetter). Deze is gewoon té braaf.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Yak - Pursuit of Momentary Happiness - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Yak debuteerde drie jaar geleden aardig met een plaat vol 60s garagerock, maar sleept er nu van alles bij en imponeert van de eerste tot de laatste noot

Het debuut van Yak vond ik drie jaar geleden goed, maar uiteindelijk toch niet een plaat lang boeiend. Op Pursuit Of Momentary Happiness boeit de band uit Londen wel van de eerste tot de laatste noot. De 60s garagerock van het debuut heeft gezelschap gekregen van een nog wat dominantere bluesrock injectie, maar ook flink wat andere invloeden hebben hun weg gevonden naar de tweede plaat van de band. Pursuit Of Momentary Happiness van Yak is zo nu en dan bijzonder rauw en meedogenloos, maar de band neemt ook regelmatig gas terug en bedwelmt en benevelt dan met tijdloze psychedelica. Prachtplaat.

De Britse band Yak debuteerde drie jaar geleden met het goed ontvangen Alas Salvation. Op dit debuut liet Yak zich vooral inspireren door 60s garagerock (alles vanaf The Stooges en verder), al waren ook invloeden uit de bluesrock, punk en psychedelica te horen.

Na haar debuut dook de band in Nieuw-Zeeland de studio in met Tame Impala lid Jay Watson als producer, maar de sessies leverden helaas niets bruikbaars op (naar verluidt omdat er vooral gedronken en weinig gemusiceerd werd). Vervolgens viel Yak vrijwel volledig uit elkaar, zodat er nu een bijna totaal vernieuwde line-up staat.

Voor Pursuit Of Momentary Happiness deed de band uit Londen een beroep op producer Marta Salogni, die eerder werkte met Björk en Goldfrapp. De openingstrack van de tweede plaat van Yak opent heerlijk psychedelisch met een dwarsfluit en aan het eind van de track komen ook nog flink wat psychedelisch aandoende andere blazers uit de speakers. Pursuit Of Momentary Happiness klinkt sowieso flink psychedelischer dan zijn voorganger, maar Yak is ook haar voorliefde voor garagerock niet vergeten en propt ook nog steeds wat bluesrock in haar muziek. Hier blijft het niet bij, want Yak klinkt op haar tweede plaat bij vlagen ook soulvol en funky (met een Beastie Boys impuls), maar kiest ook met enige regelmaat voor de rauwe energie van de punk.

Het levert een plaat op die bij eerste beluistering met twee benen in een ver verleden lijkt te staan, maar Pursuit Of Momentary Happiness bevat ook flink wat invloeden die in de jaren 60 en 70 nog niet aan de oppervlakte waren gekomen. De tweede plaat van Yak klinkt als de perfecte mix van The Stooges, The Jon Spencer Blues Explosion en The White Stripes, maar stiekem fietsen ook nog allerlei andere invloeden door het geluid van de band.

Pursuit Of Momentary Happiness overtuigt bijzonder makkelijk wanneer Yak kiest voor lekker rauwe garagerock met een bluesrock en psychedelica injectie, maar de band laat ook horen dat het meer in huis heeft wanneer de gashendel tijdelijk wordt teruggedraaid. Zeker wanneer invloeden uit de psychedelica aan terrein winnen hoor ik wel wat van Spiritualized en al haar soortgenoten (tot The Verve aan toe), maar waar deze bands een hele plaat lang kunnen bedwelmen, doet Yak dit alleen om de luisteraar even op adem te laten komen. Zweverige passages worden al snel verwisseld voor meedogenloze riffs, wat Pursuit Of Momentary Happiness voorziet van flink wat dynamiek en energie.

Ik moet eerlijk zeggen dat het debuut van de band me een paar jaar geleden niet volledig kon overtuigen. Na een tijdje sloeg de verveling wat toe. Hiervan is gelukkig totaal geen sprake bij beluistering van Pursuit Of Momentary Happiness. De plaat laat zich beluisteren als een roadtrip langs een aantal decennia rockmuziek, waarbij flink wat genres voorbij komen en alleen de dosis jonge honden energie een constante is.

Bij eerste beluistering vond ik het vooral lekker klinken, maar hoe vaker ik naar Pursuit Of Momentary Happiness van Yak luister, hoe meedogenlozer en verslavender de plaat wordt. Yak krijgt het stempel neo-psychedelica opgedrukt en moet hierdoor concurreren met talloze andere bands. Pursuit Of Momentary Happiness past echter niet in dit hokje en blijft de concurrentie bovendien mijlenver voor. Erwin Zijleman

avatar van overmars89
4,0
Ik ken eigenlijk het vorige werk niet van Yak, maar ik ben best wel onder indruk van dit werk. De plaat gaat eigenlijk alle kanten op en kan soms flink stevig zijn. Iets wat me vroeger misschien meer zou afschrikken, maar in deze context kan ik er momenteel alleen maar van genieten.

Welke kant ze ook op gaan de kwaliteit druipt er van af. Eigenlijk vrij weinig op aan te merken.

avatar van blur8
4,5
Overwegend snoeihard, maar waarom is de laatste track met ruim meer dan een singlelengte dan toch op de voorgrond geplaatst. Nauw, omdat het de beste song is die ze nu in huis hebben.
De gitaarmuur is slechts en afleidingsmanoeuvre, De kern zijn strak geformenteerde rocksongs en daar hoort dus ook een subtiele gitaarsound, met blazers bij.
Wordt super blij van deze ontdekkingstocht. in puur rock indioom. met een echt eigen inbreng.
De combi keihard met blazers is fenominaal. .

avatar van blur8
4,5
Yak is voor mij weer een nieuwe naam die bij vluchtige beluistering direct opwinding teweeg brengt.
2de album is al paar maanden oud en blijkbaar zegt Onbekendheid helemaal niets. 1ste album kende ik ook niet, maar de basis van het Britse trio is snoeiharde GarageRock. En die krijgt nu andere dimenties door toevoegen van blaasinstrumenten en een smeltkroes aan andere invloeden zoals Kraut, psychedelica & Blues,

Zeer eigenzinnige manier van zingen heeft Oli. Hij rockt, scheeuwt, zingt als een crooner.
Het vliegt alle kanten op en wordt echt interessant als zijn stem zwalkt als een dronken tor ... ... .

Recente single is de laatste track van het album en de belangrijkste. Deze Blues wordt uitgebouwd naar een
8 minuten durend epos, en is een opvallend tegenwicht ten opzichte van andere rockers.
[This House, No Living Room] is de staalkaart aan creativiteit waar ik direct voor val.
Het Exit eiland zit vol met nieuwe muziek, maar blijf me verbazen dat er weer een band opstaat die een verrassend geluid weet te creëren en mij instant klaarwakker maakt.

avatar van spoon
4,0
Precies wat ik nodig had!! Dit leeft!!

Overige details zie hierboven bij blur8, maar vooral gewoon gaan luisteren!!

avatar van deric raven
4,5
Het uit Wolverhampton afkomstige Yak heeft weinig raakvlakken met de Britse muziekscene. Ruig, hard en lomp moet het klinken, doorweekt met een flinke dosis aan garagerock. Wat een geluk dat de jonge band werd opgemerkt door Jack White, toch wel de meester in het neerzetten van een ongepolijste maar toegankelijk geluid. Via zijn Third Man label wordt er een monsterlijke vette sound neergezet met het van de stoelen blazende Alas Salvation. Na dit overweldigende debuut wordt er een pauze ingelast om drie jaar later keihard terug te komen met de meer gevarieerde Pursuit of Momentary Happiness. Er werd gevraagd om een overdonderend vervolg, nou dat krijgt de platenmaatschappij bij deze.

Nog steeds is er genoeg ruimte voor de nodige ongein, maar zanger en tevens gitarist Oliver Burslem hoeft daarvoor niet meer een valse, druggy stem op te zetten. Het ligt allemaal een stuk dichter bij hemzelf, en niet bij het personage van gespeelde rockster. Als hij die rol op zich neemt, dan is het overduidelijk dat hij met de nodige humor fictieve figuren introduceert. De nieuwe bassist Vincent Davies heeft minder raakvlakken met seventiesrock dan voorganger Andy Jones, en dat hoor je absoluut terug. Nog steeds is het allemaal behoorlijk zweverig en spacey, maar dan wel met de strakheid van een geoliede band.

Bij Bellyache zet Burslem direct zijn kopstem op, met het wah-wah effectenpedaal flink ingedrukt blijft hij nog dicht in de buurt van grote voorbeeld Jack White. Die vergelijking vervaagd al snel door er een grote hoeveelheid aan glamrock toe te voegen. Als er een stroming is geweest die de sterrenstatus van rockers verheerlijkt, dan is het wel de tegen een gimmick aanleunende over de top houding van deze muzikanten. Door de uitvoering van Yak wil het allemaal een stuk ironischer over komen. Nee, echt serieus nemen ze zichzelf niet, en dat is maar goed ook. Deze bravoure past wel bij de jonge honden. Burslem straalt de speelsheid uit van een jeugdige Mick Jagger, terwijl Vincent Davies en drummer Elliot Rawson meer ondersteunend te werk gaan.

Achter de onverschilligheid verschuilt zich een wereld van doordachte songpatronen, waardoor het allemaal veel gevarieerder over komt dan bij het debuut. De snik in de singer-songwriter stem bij het intro van het vervolgens exploderende Fried komt terug in de croonende, tegen het tranendal zittende Pursuit of Momentary Happiness. Een waterval aan fifties invloeden roept herinneringen op aan het tijdperk van de doowop en tieneridolen die het hart van jonge bakvissen veroveren met hun kitscherige voordracht. De wending zit hem voornamelijk in het soulvolle einde, waarmee ze aangenaam verrassen. Words Fail Me is nog groter van opzet, de overtreffende stap van het titelnummer. Later komt het nog eenmalig terug in het zwaarder gezongen Pay Off vs. the Struggle, al is deze wel wat zwakker dan zijn voorgangers.

Na deze tegen een musical zittende voordrachten komt er gelukkig weer genoeg tegengas met pure recht toe, recht aan rock van Blinded by the Lies. Na het gigantische gave met blazers gevulde soul Interlude gaan ze onverstoorbaar door met het stuiterende heavy White Male Carnivore. In het tweede gedeelte is er nog veel meer plek voor hallucinerende Oosterse psychedelica. De doordringende bas akkoorden van Davies eisen de stuwende hoofdrol op. Het doet mij verlangen naar het waanzinnige debuut K van Kula Shaker. Die Britse roots wil ook domineren in Layin’ It on the Line, al zou deze track perfect te plaatsen zijn tussen de Madchester rage die de jaren negentig het geluid gaven.

Bijna traditioneel wordt er afgesloten met een lang eindstuk This House Has No Living Room. Wie een beetje doorzoekt op de naam J. Spaceman weet dat hiermee Jason Pierce bedoeld wordt. Het sfeervolle gitaarspel en herkenbare vocalen van de frontman van Spiritualized en Spacemen 3 wil het wel letterlijk en figuurlijk helemaal afmaken. Het wil wel wat zeggen als dit schuchtere boegbeeld zijn medewerking hieraan verleend. Als overkoepelende, bijna goddelijke kracht drukt hij zijn stempel op het geheel. Maar bovenal is het een prachtige mix tussen garage noise, experimentele psychedelica, zuigende grunge en foute etalerende glamrock. Yak stijgt ver boven zichzelf uit.

Yak - Pursuit of Momentary Happiness | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 03:37 uur

geplaatst: vandaag om 03:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.