Strand of Oaks - Eraserland (2019)

Kwartier lang gepiel inderdaad. Volgens mij puur om ook de 4e plaatkant te kunnen vullen.

Moon Landing lijkt wel erg hard op een oud nummer van The Bollock Brothers...

Voor mij het album van 2019 en tot nu toe 2020. Ondertussen grijs gedraaid.
Forever chords en visions blijven mijn favorieten.

Strand of Oaks is op papier het eenmansproject van de uit Indiana afkomstige Timothy Showalter. Deze woest uitziende langharige rocker levert met zijn zesde album Eraserland een prachtige verzameling van gevoelige popsongs af. Bij de belichaming van de uitgestrekte Amerikaanse sfeer is hij voornamelijk verantwoordelijk voor het stemgeluid. De muzikale beleving van het ondersteunende grootst opgezette filmscore achtige landschapsgevoel is van gitarist Carl Broemel, drummer Patrick Hallahan, bassist Tom Blankenship en toetsenist Bo Koster. Leden die normaal samen met zanger Jim James My Morning Jacket vormen. Dat deze band alweer vier jaar passief op de achtergrond opereert, geeft de leden de mogelijkheid om zich met andere projecten bezig te houden. Terecht, dat deze ruimte zo treffend wordt ingevuld als begeleidingsband van Timothy Showalter.

De zanger is samen met Kevin Ratterman verantwoordelijk voor de teksten en productie. Dit multi-talent nam ook plaats achter de knoppen bij de laatste My Morning Jacket plaat The Waterfall. Dat hij ook nu als mede bandlid genoemd wordt, zegt eigenlijk al meer dan genoeg over zijn toevoegende waarde. Ook de van Drive-By Truckers afkomstige gitarist Jason Isbell stelt zijn spel tot beschikking voor Strand of Oaks in Moon Landing. De van Twin Limb afkomstige Lacey Guthrie mag bijna zwijgzaam als achtergrondzangeres haar bijdrage leveren. Dat er de nodige energie, aandacht en werk in de uitvoering van Eraserland is gestopt blijkt dus een feit. Na de op rock gerichte laatste platen Hard Love en HEAL zoekt hij het nu weer in de folk kant van voor zijn naamsbekendheid. Dat het grote publiek steeds meer interesse heeft in de door Americana beïnvloede bands zal waarschijnlijk een rol hebben gespeeld in deze keuzes.

Showalter kiest niet voor een opbouwend geheel, maar wil al direct alle aandacht op zich richten. Dat hij hierin slaagt is terug te horen in het Springsteen achtige Weird Ways. Vergeet de zelfverzekerde mentaliteit van de working class hero, maar verdiep je in een ontdekkend backpacking avontuur. Gewapend met rugzak op zoek naar de roots in een vertrouwde omgeving. Natuurlijke spiritualiteit en zijn elementen lijken de kern te vormen. De ingehuurde muzikanten bewijzen al gelijk hun meerwaarde, en het overtuigende afsluitende gitaarspel van Broemel voegt er nog een extra dimensie aan toe.

Met lawaaierige drums wordt er vervolgd in het rockende Hyperspace Blues. De ruige sound sluit aan bij zijn vorige twee albums. Vocaal gaat het richting de positieve postpunkperiode van vorige eeuw terug, als groot liefhebber daarvan kan ik dit vreemde uitstapje wel waarderen. Alsof er niks gebeurd is halen we rustig adem met Keys. Duidelijk is terug te horen dat deze dertiger opgegroeid is met de meer melancholische dreampop uit de jaren negentig. Maar het is ook goed voor te stellen dat hiervoor de jongens achter My Morning Jacket verantwoordelijk zijn.

Totaal anders, maar net zo dromerig wordt er vervolgt in het trieste Visions. Subtiel treurig gitaarspel gaat over in aangename geluidsexplosies. Niet bedoeld om te provoceren en verstoren, maar om aangename warmte toe te voegen. De emotionele Timothy Showalter stelt zich kwetsbaar op, met zijn hoge bijna hemelse stem neemt hij als een Messias een zwaar verantwoordelijkheidsgevoel op zijn gespierde schouders.Het stukken toegankelijkere Final Fires straalt aangename positiviteit uit. Met de heldere productie en krachtige open vocalen lijkt Showalter een mooi standpunt te maken door de afwisseling in het verhalende kader op te zoeken. De gitaar die hier zomers doorheen wandelt blijkt een onbetwistbare logica.

Dat Moon Landing een dynamische sound laat horen komt door de arbeid van huurling Jason Isbell. Nog smeriger dan bij zijn oud-collega’s van Drive-By Truckers komt hij hier vol binnen scheuren. Gepassioneerde elektrische vuursalvo’s worden afgewisseld met voorbij vliegende soulvolle orgel patronen. De southern rock geeft de zang een verkoelend briesje. We ondergaan deze religieuze doop om herboren de reis te vervolgen.

De lichtere plattelandsrocker Ruby is een simpel liefdesliedje. Dat het niet altijd moeilijk hoeft te klinken wordt hier bewezen. Subtiel weet de mondharmonica hier aan het einde een vleugje blues toe te voegen voordat het instrumentale gedeelte het gaat afronden. A capella mag Showalter het vervolgens alleen oplossen in het sterke Wild and Willing. De ondersteuning door zijn mede compagnons die volgt is overbodig, maar stoort ook zeker niet. Eigenlijk was het al helemaal af.

Nu de carrière van Ryan Adams op de afgrond balanceert krijgt Strand of Oaks de mogelijkheid om die onstane ruimte in te vullen. Met krachtvoer als de titelsong Eraserland is dit een eenvoudige opgave. De belangstelling naar dit geluid blijft op grote schaal aanwezig. Vervolgens wordt er op het einde nog alles uit de kast gehaald om te overtuigen met het sfeervolle Forever Chords. Nog meer dan bij de overige songs mag Bo Koster hier met zijn toetsen de structuur inbrengen. Dat de gitaar een dominerend instrument is, blijkt ook hier weer. Die afwisseling weet zich ook probleemloos door dit langere slotakkoord te leiden. De dramatiek die naar het einde toe werkt vormt het hoogtepunt van de tegen de tien minuten durende track.

Toch is het een aanrader om op zoek te gaan naar de luxere editie van de plaat. Daar is namelijk het ruim een kwartier durende Cruel Fisherman het laatste nummer. Hier gaat het meer de experimentele kant op. Stijlvolle geluidscollages vormen gesampled de voedingsrijke bodem waarop zich drones als rondzwervende gieren wachten om toe te slaan. Dat deze aanpak niet leidt tot verveling is een pluspunt. Nadat er halverwege naar een climax is toe gewerkt, probeert de band je vervolgens onder hypnose te brengen om met volle overgave weg te dromen in het universum van leegte waar alle sensitiviteit met het bestaan afwezig lijkt te zijn. De waarneming waant zich aan de druggy kant. De psychedelica zit aan het randgebied van de spacerock. Als astronauten aan het lachgas beleven we een trip door het sterrenstelsel waar elke planeet leefbaar lijkt te zijn. Beschouw de track als een fijne bonus, losstaande van de plaat. De harmonie tussen folk en rock is op Eraserland helemaal in balans, wat een zéér goed resultaat oplevert.

Strand of Oaks - Eraserland | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Wat al te gezapig wat mij betreft. Misschien groeit dit als je het vaker beluisterd, maar op eerste gehoor kan ik hier weinig bijzonders aan ontdekken.