Aldous Harding - Designer (2019)

Edit: Ik heb Alexander Wolfe opgezet en na 5 nummers weer afgezet. Hier kan ik dus weinig mee. En ondanks die openingszin vind ik het muzikaal saaier en voorspelbaarder dan dit album van Aldous. Ook zijn zang vermoeit me al vrij snel. Doet me denken aan de zanger van Elbow en dat trek ik ook al niet.
Zo zie je maar weer dat alles onderhevig is aan je eigen ontwikkelde smaak. Ieder zijn ding.

Aldous' manier van zingen op Heaven Is Empty doet sterk denken aan Lhasa de Sela

Nice, ik hoor het ook. Kende haar nog niet, thx anyway,

Als groot fan van Harding’s vorige album Party keek ik al enige tijd reikhalzend uit naar haar nieuwe project. Met momenten werden mijn verwachtingen ingelost, zoals bij de nummers Treasure en vooral Heaven Is Empty. Nummers als Fixture Picture en Zoo Eyes doen me dan weer helemaal niets. Aldous blijft iemand om in de gaten te houden. Dit album ga ik niet vaak meer integraal draaien, maar voor bepaalde nummers zal ik blijven terugkeren.

Prachtige plaat. De instrumentatie is soms sober en kaal, maar dat geeft ruimte aan de licht geheimzinnige stem van Aldous Harding. De muzikale omlijsting is echter ook subtiel en precies, inventief en gevoelig. Hier en daar is er de sfeer van de Franse fluistermeisjespop, waarbij melancholie en zeggingskracht heel fijn hand in hand gaan. Harding schitterde vorig jaar al naast Marlon Williams op z'n kleine meesterwerk 'Make Way For Love', maar behaalt voorlopig het hoogtepunt in haar solocarrière na twee ook al mooie eerdere platen. Er komt veel moois uit Nieuw-Zeeland tegenwoordig. Finn Andrews, de eerder genoemde Marlon Williams en nu ook al weer Aldous Harding. Mooiste plaat van 2019 so far.

De combinatie van de donkerte van 'Party' en de enorm donkere hoes van Designer maakte dat ik afzag van beluistering van het laatste album van Aldous Harding. Ten onrechte, zo bleek nadat ik het toch een keer probeerde. De jaarlijstjes hier en daar zullen daar bij geholpen hebben.

Het eerste nummer 'Fixture Picture' viel me meteen op, omdat met zo weinig middelen een prachtig resultaat wordt behaald. Nadat de titelsong hetzelfde effect op me had, ben ik er eens echt goed voor gaan zitten. Eigenlijk scoort de hele plaat goed, al heb ik moeite met de manier waarop Aldous Harding zingt in de songs 'Damn' en 'Pilot'. Het is knap dat haar stem zoveel verschillende klankkleuren heeft, maar deze werkt voor mij wat minder.

Dan blijven er zeven songs over, waarin dat niet het geval is. De een nog mooier dan de andere en of het nu bijna volledig kaal is of dat er een bescheiden bandgeluid om Harding opgetrokken wordt, het effect is geserreerde schoonheid. Pracht die achter een sluier is gestopt, maar niet tegen te houden is. Een paar pianonoten zijn vaak al voldoende.

Inmiddels heb ik de plaat op LP aangeschaft, kan ik hem heerlijk hard afspelen en alle details ondergaan. Wat is het toch leuk om zo af en toe heerlijk muzikaal verrast te worden.

Dit is bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Mooi dit