Aldous Harding - Designer (2019)

Edit: Ik heb Alexander Wolfe opgezet en na 5 nummers weer afgezet. Hier kan ik dus weinig mee. En ondanks die openingszin vind ik het muzikaal saaier en voorspelbaarder dan dit album van Aldous. Ook zijn zang vermoeit me al vrij snel. Doet me denken aan de zanger van Elbow en dat trek ik ook al niet.
Zo zie je maar weer dat alles onderhevig is aan je eigen ontwikkelde smaak. Ieder zijn ding.

Aldous' manier van zingen op Heaven Is Empty doet sterk denken aan Lhasa de Sela

Nice, ik hoor het ook. Kende haar nog niet, thx anyway,

Als groot fan van Harding’s vorige album Party keek ik al enige tijd reikhalzend uit naar haar nieuwe project. Met momenten werden mijn verwachtingen ingelost, zoals bij de nummers Treasure en vooral Heaven Is Empty. Nummers als Fixture Picture en Zoo Eyes doen me dan weer helemaal niets. Aldous blijft iemand om in de gaten te houden. Dit album ga ik niet vaak meer integraal draaien, maar voor bepaalde nummers zal ik blijven terugkeren.

Prachtige plaat. De instrumentatie is soms sober en kaal, maar dat geeft ruimte aan de licht geheimzinnige stem van Aldous Harding. De muzikale omlijsting is echter ook subtiel en precies, inventief en gevoelig. Hier en daar is er de sfeer van de Franse fluistermeisjespop, waarbij melancholie en zeggingskracht heel fijn hand in hand gaan. Harding schitterde vorig jaar al naast Marlon Williams op z'n kleine meesterwerk 'Make Way For Love', maar behaalt voorlopig het hoogtepunt in haar solocarrière na twee ook al mooie eerdere platen. Er komt veel moois uit Nieuw-Zeeland tegenwoordig. Finn Andrews, de eerder genoemde Marlon Williams en nu ook al weer Aldous Harding. Mooiste plaat van 2019 so far.

De combinatie van de donkerte van 'Party' en de enorm donkere hoes van Designer maakte dat ik afzag van beluistering van het laatste album van Aldous Harding. Ten onrechte, zo bleek nadat ik het toch een keer probeerde. De jaarlijstjes hier en daar zullen daar bij geholpen hebben.

Het eerste nummer 'Fixture Picture' viel me meteen op, omdat met zo weinig middelen een prachtig resultaat wordt behaald. Nadat de titelsong hetzelfde effect op me had, ben ik er eens echt goed voor gaan zitten. Eigenlijk scoort de hele plaat goed, al heb ik moeite met de manier waarop Aldous Harding zingt in de songs 'Damn' en 'Pilot'. Het is knap dat haar stem zoveel verschillende klankkleuren heeft, maar deze werkt voor mij wat minder.

Dan blijven er zeven songs over, waarin dat niet het geval is. De een nog mooier dan de andere en of het nu bijna volledig kaal is of dat er een bescheiden bandgeluid om Harding opgetrokken wordt, het effect is geserreerde schoonheid. Pracht die achter een sluier is gestopt, maar niet tegen te houden is. Een paar pianonoten zijn vaak al voldoende.

Inmiddels heb ik de plaat op LP aangeschaft, kan ik hem heerlijk hard afspelen en alle details ondergaan. Wat is het toch leuk om zo af en toe heerlijk muzikaal verrast te worden.

Dit is bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Mooi dit

Ik heb er een halfje aan toegevoegd. De plaat blijft op de draaitafel gelegd worden en blijft ook groeien. Zelfs de twee nummers op kant twee waar ik iets minder mee had zijn inmiddels een geliefd onderdeel van de hele plaat geworden. Een terecht halfje dus.

Adembenemend mooi album. Ik vond de songs nogal van elkaar verschillen, en toch vind ik dit album een eenheid. Echt een luisteralbum dat van de luisteraar vraagt dat zijn innerlijk rumoer eerst verstomt. Thuiswerken, afleidende herrie van kinderen of tegelijkertijd appen of de krant lezen is ook niet zo'n goed idee. Dan komen deze klanken - althans zo werkt dat bij mij - niet zo goed door.
Ik vind dat Aldous Harding een goede zangeres is, die haar eigen liedjes op boeiende wijze brengt.
De instrumentatie is effectief en verrassend, bijvoorbeeld de mellotron (John Parish) in Zoo Eyes.
Dit album zal ik nog regelmatig beluisteren, en dat kan ik lang niet van alle hedendaagse muziek zeggen.

De Nieuw Zeelandse zangeres Hannah Harding uit Lyttelton brengt als Aldous Harding haar derde langspeelplaat uit. Na haar gelijknamige debuut verruilde ze met Party van maatschappij. Het vertrouwelijke Flying Nun Records werd het toepasselijke 4AD. Alsof ze het broednest heeft verlaten om haar vleugels uit te slaan, om de wereld te verkennen.

Uitgaande van de nieuwe single The Barrel verwacht je dat ze meer de elektronische kant op gaat. Toch is dit niet representatief voor de rest van Designer. Fixture Picture heeft die subtiliteit waarmee ze zichzelf bij het vorige werk al mee op de kaart zette. Uiteraard zijn dit haar heldere vocalen, waarmee ze schijnbaar meer dan genoeg indruk maakte bij het 4AD label. Ze past hiermee perfect tussen de acts die zich in de hoogtijdagen van de platenmaatschappij aan het publiek presenteerden. Verder gebruik makend van minimale drums en een terug kerend gitaar melodietje. De strijkers zijn het extra folky element.

Nog meer schud ze het grimmige imago van zich af, door een meer toegankelijkere sound. Waren de eerste twee albums vooral perfect gemaakt om in de avond en nacht te draaien. Nu durven planten hun knoppen te openen, en verlaten dieren uitgerust van de winterslaap de holen. Het is allemaal veel vrolijker en toegankelijker. Deze kan het zonlicht een stuk beter verdragen. Het is veel lichter verteerbaar, al krijg je wel het gevoel dat ze zich steeds meer schikt aan het label. Gelukkig zonder haar eigenheid te verliezen.

Designer zet je op het verkeerde been, na een roots getint intro wordt er vervolgens een zijstap gemaakt naar meer hedendaagse beats en zomerse percussie. Je krijgt steeds sterker het gevoel dat de singer-songwriter het stoffige zolderkamer bestaan verruilt voor een open vriendelijke benadering.

Het belangrijkste vernieuwende element lijkt een bijna overdosering aan vitamine D. Het is vooral zonlicht en warmte wat terug te horen is. Het is allemaal meer ruimtelijk georkestreerd. Door het klein te houden komt het allemaal nog meer tot zijn recht. De pianoklanken zijn de voedende katalysator die de vocalen als een dynamo aansturen.

The Barrel past beter tussen de overige tracks dan wat de single release deed vermoeden. Alleen de kinderlijke tweede stem had achterwege mogen blijven, maar verder is het een prima track om de zomer mee in te luiden. Het verleden kan ze nog niet helemaal van zich afschudden. Het afsluitend tweetal Heaven Is Empty en Pilot hebben nog genoeg zwaarmoedigheid in zich, maar ook hierbij ontbreekt het beklemmende van haar vorige werk. Een nieuwe lente met een herboren Aldous Harding.

Aldous Harding - Designer | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com