The Monochrome Set - "Strange Boutique" (1980)

Eerste album van The Monochrome Set (en ook de enige die ik bezit én ken). De muziek op deze elpee van TMS is, in tegenstelling tot veel andere jaren 80 muziek, eigenlijk behoorlijk goed blijven staan. Ik las op Allmusic dat toen de band The B-Sides haar naam veranderde in Adam & The Ants de zanger en de gitarist een eigen band oprichtten: TMS. Nu snap ik ook de burundi drums van het eerste nummer The Monochrome Set (I Presume), een Africa meets Dr. Livingstone persiflage. Typerende humor die veel vaker op dit album opduikt trouwens. Volgens mij is deze band in Nederland verder behoorlijk onbekend gebleven. Onterecht naar mijn mening maar ik moet er aan toevoegen dat ik, naast deze elpee die ik kocht in de opruiming (1985) vanwege de mooie hoes, nooit ander werk van TMS ben tegengekomen.
De elpee is verpakt in een prachtige zilverchromen hoes met een negatief van een duikende zwemmer.

als je 'love zombies' ook nog te pakken kan krijgen heb je een ander sterk album van ze te pakken.

Als twaalfjarig jochie mocht ik lid worden van de Platenuitleen in Rotterdam. Mijn eerste drie geleende LP's waren VU's White Light/White Heat, Brilliant Trees van David Sylvian, en deze van The Monochrome Set...
mijn leven was voorgoed veranderd

als iemand deze te koop heeft, laat het me weten...

Wat bied je?

wat vraag je?

Werkelijk fantastische debuutplaat van The Monochrome Set.
Een verzameling rammelende popjuweeltjes, die (bijna) 29 jaar later nog steeds goed klinken.

Een van de weinige wave-bands (naast XTC) die op een geslaagde manier humor - tongue-in cheek, very British indeed - in hun muziek wist te verwerken. En aan de andere kant ook weer pareltjes van songs wist op te dienen.

Wat te denken van Half Man Half Biscuit...

Mooi uptempo new wave album. Met af en toe een instrumentaal nummer. Zang doet mij denken aan Alex Kapranos van Franz Ferdinand. Voor liefhebbers van de postpunk een risicoloze aankoop voor je collectie. Zelf hoop ik op de platenbeurs in Utrecht Love Zombies te scoren.

De jaren 80 vond ik een tamelijk duistere tijd, en The Monochrome Set zorgden (zo heb ik het althans ervaren) voor een lichte toets in die spannende tijd. Ik had in de NME een recensie van dit album gelezen, en heb het toen zonder in de winkel te luisteren gekocht. Vond en vind het nog steeds een bijzonder album - wel passend in de tijd, maar niet zo zwaar en donker als bijvoorbeeld Joy Division of sommige albums van The Cure, maar juist optimistisch en ontspannend van toon.
Je moet natuurlijk van die aparte, een beetje zeurende stem van Bid houden, maar verder zit het wel goed. Lester Square bijvoorbeeld is een fijne gitarist, en vooral het drumwerk van J.D.Haney vind ik prachtig. Het album komt naar mijn beleving traag op gang (kan natuurlijk ook aan mij liggen), maar het wordt geleidelijk steeds meeslepender.
Hierna volgde een nóg beter album ("Love Zombies"), en ook "Eligible Bachelors" en "The Lost Weekend" vond ik nog de moeite waard. In 1990 werd de band nieuw leven ingeblazen; toen verscheen ""Dante's Casino", maar helaas was (voor mij) de magie grotendeels verdwenen.

Bid was een van de grote voorbeelden voor Morrissey, dus dat licht zeurende zou hij heel goed van hem kunnen hebben.
Sowieso is The Monochrome Set een groot voorbeeld voor The Smiths geweest.
Deze en Love Zombies vind ik ook de beste twee albums van ze.

Ja, een bekende naam is dat. The Monochrome Set. Maar net als The Smiths hebben ze mij nooit echt kunnen bekoren. Dit is een aardig album, maar heb het nooit aangeschaft. Het 'duistere' van de jaren 80 heb ik ook nooit als zo ernstig ervaren. Het was een leuke, goede of soms minder goede tijd (persoonlijk) met z'n ups en downs 'zoals altijd' en vele goede bands (én veel toffe concerten voor een tientje).

Destijds kocht ik erg veel platen van heel veel nieuwe bands. In de loop der jaren zijn voor mij de meeste door de mand gevallen. Zo niet de eerste twee van The Monochrome Set. Ik blijf ze leuk vinden. Zit hem denk ik in de 'springerigheid' van de meeste nummers.

In mijn reis door de new wave van 1980 belandde ik met het vorige station in april van dat jaar, dankzij toegankelijke punk van de tweede van The Members. Het debuut van Londenaren The Monochrome Set is mijn tweede kennismaking met die groep, nadat ik vanwege postpunksingle Eine Symphonie Des Grauens, dat ik op dit album met verzameld werk van de groep beluisterde.

Het lijkt wel of we met het debuut Strange Boutique met een heel andere groep hebben te maken. De "doomwave" zoals mijn vrienden en ik de muziek op z'n Joy Divisions destijds noemden, heeft bijna helemaal plaatsgemaakt voor zonniger muziek.
De opener heeft met z'n burundidrums raakvlakken met Adam & The Ants (in 2007 legde Jan Wessels uit hoe dat kwam); een lang intro, pas halverwege wordt er gezongen. De zang van Bid, alias van Ganesh Seshadri, is in keurig geaffecteerd Engels. Met nummers als The Lighter Side of Dating en Espresso (door Spotify abusievelijk Expresso genoemd) wordt de sfeer extra luchtig met dansende gitaarlijntjes, waarna het instrumentale The Puerto Rican Fence Climber voor meer daarvan zorgt. Martians Go Home dat kant 1 afsluit is mijn favoriet met enkele aparte tempowisselingen en een tekst prettig-absurde tekst over sterrenbeelden.

Kant 2 behoudt die sfeer met Love Goes Down the Drain, waarna lichte melodie volgt in Ici Les Enfants en zich met The Etcetera Stroll het tweede instrumentale nummer aandient. Goodbye Joe is slechts voor zang en elektrische gitaar, waarna de plaat op z'n Strangleriaans afsluit met The Strange Boutique, vooral omdat producer Bob Sargeant zijn orgeltje dominant laat meedoen. Voor mij het sterkste nummer van de plaat, omdat deze het vinnigst is.
Toch doet de muziek vooral denken aan zowel The Smiths van enkele jaren later als daarna The Housemartins: heel Engels, vrolijk met een ondertoontje van gekweldheid: de befaamde 'stiff upper lip'. Al met al een aangenaam, licht verteerbaar plaatje in dikke Engelse sfeer. Geen hitsingles, maar in mei 1980 klom het in de Britse albumlijst tot #62.
Nieuwsgierig vraagje aan Tonio n.a.v. diens bovenstaande bericht: welke albums uit deze periode vallen voor jou zovele jaren later door de mand?

Even Engels maar van heftiger kaliber is mijn volgende halte, de tweede van Angelic Upstarts.