Shining - V: Halmstad (2007)

Jij begrijpt het. Shining wordt door het black metalwereldje uitgekotst (vooral door het imago/gedrag van de band), maar V: Halmstad is een plaat die niet te negeren valt.

De man had eerder een nogal gevaarlijk imago. Tegenwoordig is het meer een soort GG Allin aan het worden. Matten met publiek. Tongzoenen met Maniac op het podium. Dat soort dingen. Het shockeert de gepokt en gemazelde black metalhorde. Dat vind ik eigenlijk wel grappig. Het viel mij op dat Shinings muziek nogal mild is. Dat verwachtte ik niet met al die automutilatiefoto's van Kvarvoth die toen op Myspace enzo stonden.Qua sfeer is het wel intens, maar het is allemaal beslist niet overdreven snel of extreem. Eerder kalm en melodieus.

Klopt helemaal. In vergelijking met de muziek van bijvoorbeeld Silencer, valt Shining qua 'extreem zijn' nogal in het niets. Verder vind ik het heel erg ironisch dat blackmetalfans ineens vallen over het imago of het gedrag van een band.

Op zich vind ik het niet heel opvallend dat deze band niet zo hard gaat. Als je graag 'suicidaal' wil klinken (wat overigens niet de reden is dat ik hiernaar luister ) gaat dat je heus niet lukken door maar zoveel mogelijk extreme herrie te maken.

Verder kan het gedachtegoed of het gedrag van een band me zelden echt schelen. Ironisch inderdaad dat uitgerekend black metalfans hier wel een probleem van gaan maken. Dan mag ik toch aannemen dat ze dat ook doen met Mayhem, die toch heel wat stappen verder gingen.

De redelijk vette productie van de Shiningalbums schrikt ook nogal wat puristen af. En gitaarsolo's natuurlijk.

Mayhem was muzikaal gezien veel extremer. Imago en muziek klopte gewoon. In 1991,92 en 93 dan.

Ja, die gitaarsolo's vind ik ook heel lelijk. Passen totaal niet op een black metalplaat (ojee, nou klink ik ook als een purist ). Dat is ook de reden waarom ik de opvolger een stuk minder vind. Verder zijn de harde stukken ook nogal rechttoe rechtaan. De rustige stukken, daarentegen, met akoestische gitaar, hoorbare bas, bijna jazzy drums en lekker gestoorde vocals.zijn echt om van te smullen.
Wat betreft dat imago: dat stoort mij toch wel eens. Zeker ook omdat uit de recente interviews steeds meer blijkt in hoeverre dat niets anders is dan toneelspel. Beetje overbodig en inderdaad ook wel enigszins misplaatst bij dergelijke, niet al te extreme, muziek.

De herfst is ingetreden. De staten liggen vol met gele (ook bruine maar vooral gele) bladeren. Dit album is een perfecte soundtrack voor dat gebeuren. Niettemin vond ik dit een aartsmoeilijke plaat om te recenseren. Waarom weet ik niet. Na enkele luisterbeurten kwam ik eigenlijk niet verder dan: Nou, het heeft wel iets maar nu ook niet overdreven veel. Ik bleef dus luisteren tot ik het album nu een respectabel aantal luisterbeurten heb gegeven en er wel iets over kan neerkletsen. Mijn waardering van V Halmstad is wel vanaf de eerste keer hetzelfde gebleven. Een neutrale 3,5*

Yttligare Ett Steg Närmare Total Jävla Utfrysning is fascinerender om uit te spreken dan om te beluisteren. Het doet mij niet zo veel, al is het wel een prima graadmeter voor wat nog zal komen. Een soort voorproefje zeg maar. Een hoop gestorm en een paar momenten dat de wind gaat liggen. De stem wordt fijn geslepen en geraspt totdat er enkel een rauw geluid over blijft.

Het tweede nummer is een stuk beter. Na een rustige start gaat de gitaar dan aan het ratelen en het bevalt mij wel. Bij metal haak ik het meest af op de zang, maar hier bevalt hij me ten zeerste. Ook de vrouwenstem die er af en toe tussen komt zweven kan ik smaken.
Låt Oss Ta Allt Från Varandra begint meteen snedig en evolueert dan in een rustig stuk. Ik durf bij het samenspel tussen piano en cello (lijkt me toch) het woord prachtig in de mond nemen, het gesnik neem ik er maar bij voor lief. Ook de cleane zang vind ik mooi en absoluut niet irritant. De zang is bij momenten ook heel vreemd, het lijkt alsof de man zijn partijen moest inzingen met een ei in zijn gat en ik vind dit best geslaagd.

Besvikelsens Dystra Monotoni kan het ondanks het goede, strakke en spannende begin niet helemaal waarmaken. Er wordt daarna gespoten met hoge gitaarnoten en dat hoeft niet zo voor mij. Wel een mooie passage is het rustige stuk waarbij de zanger helemaal geschift zingt en uit zijn dak gaat.

Na het obligate contrastnummertje komen we aan de afsluiter. De zanger klinkt een paar keer (zeker op 4:34) alsof hij een grote drol uit zijn anus moet persen (ik weet het, ik ga alweer die kant op, maar ik kan er niet omheen). De gitaren drammen en gaan netjes te keer. Ze vergeten niet om er een mooi rustpuntje in te stoppen en zodoende kan ik de plaat met een goed gevoel afsluiten.

3,5* en dan vooral wat minpunten voor nummer 2 en 4. Ze nemen een groot deel van het album in beslag en kunnen me niet erg tevreden stemmen.

Gele blaadjes!? Eerder een zwarte kamer waarin je snikkend in het bloed rolt dat uit door jezelf veroorzaakte wonden komt

Hihi. Maar het was voor mij een groeier, dus misschien voor jou ook

Ik vind het ook wel bijzonder dat je het een herfstplaat vind, ik vind het een koude winterplaat.

Dit blijft een beestachtig goed album, ben ook erg benieuwd naar het nieuwe album dat binnenkort uitkomt.

Ik was daarnet aan het fietsen door de gele bladeren met deze op mijn ipod en ik vond wel dat het bij elkaar paste. De volgende keer dat ik in mijn eigen bloed ga rollen in een zwarte kamer (ik denk donderdag ofzo) zal ik hem nog eens opleggen.

Dan zet ik deze morgen op terwijl ik door de blaadjes rol

Deze plaat doet het overigens ook goed op een hete zomernacht. Klinkt inderdaad vreemd, maar het komt door de bezwerende trance waar Halmstad je in meeneemt.

Ik voel bij Shining geen enkele associatie met een seizoen. Dat is bij black metalgerelateerd spul vaak juist wel het geval maar bij Halmstad juist niet. De onderhuidse waanzin is iets dat elk jaargetijde kan opduiken.

Voor mij idem dito.

BURZUM!!!!! Zeker zijn eerste 4 platen, mijn favoriet is ´Filosofem´, in mijn oren een meesterwerk ja ik durf zelfs het woord klaszieker te noemen.

Het Zweedse Shining is ondertussen qua bekendheid al wel ingelopen door het Noorse Shining (ook omdat de laatste platen wat minder waren), maar toen ze anno 2007 met ‘V: Halmstad’ kwamen, waren de mismeesterde geest Kvarforth en de zijnen outstanding. Ze tilden met dit album de black metal, en dan de suicidal black metal in het bijzonder, naar een ander niveau, door te choqueren, en bovenal fantastische nummers uit hun kokers te schudden.

De opener trapt meteen luguber af; de eerste strofe van het gedicht ‘Antigonish’ van de Amerikaanse dichter Hughes Mearns wordt op een creepy manier gefluisterd. Niet meteen een naam die veel belletjes doet rinkelen, maar de strofe is wel erg bekend:

“As I was going up the stair;
I met a man who wasn’t there;
He wasn’t there again today;
I wish, I wish he’d go away…”

De toon is meteen gezet, want deze plaat doet eigenlijk exact wat er in het gedicht van Mearns doorklinkt; het spookt. Maar ‘V: Halmstad’ is nog veel meer. Vocalist Niklas Kvarforth geeft de eigenlijk best gestroomlijnde muziek een ontzettend ziek karakter. Te danken aan zijn rauwe, onvaste stem. Je kan zijn toon nog het best omschrijven als “door de duivel bezeten en vol misselijke lust”.

Muzikaal is het echter, zoals eerder gezegd, opvallend clean, er schuilt zelfs een uitmuntende productie achter. De gitaren klinken net goed, de drumpatronen vallen altijd mooi samen (in de rustigere passages is het was meer losjes, wat voor een jazzy gevoel zorgt). De rustpunten zijn trouwens de grote sterkte van Shining, en in het bijzonder van dit album, dat ik, in vergelijking met de andere albums, toch wel op een voetstuk plaats. Er zit geen enkele misser tussen, zelfs geen ietwat minder compositie; elk nummer is een verschroeiende loeier. Vreemde eend in de bijt is het voorlaatste nummer, een kort nummer gestoeld op hemels pianospel, een adaptatie van Beethoven’s “Moonlight Sonata” trouwens. Een markant intermezzo tussen de langste song van het album, en de smerige afsluiter.

Een optreden van Shining zal ik zo goed als zeker nooit bijwonen. Ze hebben, zoals al eerder werd beschreven bij dit en andere albums, een speciaal karakter, in dien trant dat het gewoon erg exhibitionistisch, grof en ziek is. Van horen zeggen, uiteraard. De albumhoes (‘Black Suicide’ zou geen misse titel zijn) spreekt boekdelen, en in het albumboekje staan ook enkele fraaie plaatjes, zoals een bedrukt kijkend meisje met vreemde schrammen op haar armen, een scheermesje dat vlijmscherp en gewet is om een gewillige tong open te halen, en de uiteindelijke zelfmoord in de badkuip. Beetje cliché, dat laatste beeld, maar dan nog; behoorlijk angstaanjagend. Een lichtelijk misplaatst (of in dit geval passend?) gevoel voor humor mag ook niet ontbreken; het voorlaatste plaatje toont ons een arm waarop staat geschreven: “I’m fine”. In bloed, gok ik.

Halmstad is, als ik me niet vergis, de vestigingsplaats van de band, meer hoef je daar niet achter te zoeken. De titel die men eerst had, is die van het 4de (en langste) nummer. Ik ga deze hier niet neerschrijven, maar het betekent zoveel als “De afgrijselijke monotonie van de teleurstelling”. Deze titel had de lading mijns inziens een pak beter gedekt.

Invloeden moeten er natuurlijk ook zijn, daar Shining niet alles zelf heeft uitgevonden. Beethoven werd daarstraks al genoemd, andere (in deze context meer vertrouwde) namen zijn Black Sabbath (vooral het gitaarspel in het tweede nummer) en Celtic Frost. Ook worden er op dit album verschillende (vaak snikkende) vrouwen uit films gesampled. De meest bijblijvende is de volgende:

“Gradually, then suddenly; that’s how depression hits.”

Deze komt uit de film ‘Prozac Nation’ met Christina Ricci, en zegt het eigenlijk helemaal. Een depressie kan je tergend traag opvreten, en dan opeens uit het niets de finale mokerslag geven. ‘V: Halmstad’ is een plaat die dit gegeven lijkt de behandelen, en biedt maar één uitweg; zelfmoord. Deze plaat is zo fout dat ik er niet af kan blijven. Hetzelfde geldt vanuit een bepaald perspectief voor frontman Kvarforth; een gestoord psychopaat die er trots op is dat hij al enkele mensen heeft aangezet tot zelfmoord, dit openlijk aanmoedigt. Een megalomaan individu (in het boekje staat te lezen: “Shining is: Niklas Kvarforth”), die in 2006 compleet van de radar verdween (zelfmoord?), maar uiteindelijk gewoon weer opdook wanneer bleek dat hij de nieuwe zanger Ghoul was. Een freak die in het midden van een optreden de ritssluiting van zijn leren broek opent en zijn geval eruit laat hangen, pal voor het publiek, tot een andere freak zich geroepen voelt zijn genitaliën vast te pakken, waarop deze fan een trap in de borststreek krijgt. Ik bedoel, het is allemaal zo gestoord, zo ziek, zo verdorven dat het in feite onweerstaanbaar wordt.

‘V: Halmstad’ is waarschijnlijk de plaat waarvoor ik me het meest schaam dat ik ‘m zo ontzettend goed vind, zonder er echt een slecht gevoel bij te krijgen. Telkens ik ‘m opleg, vergeet ik al de heisa en miserie, en luister ik puur naar de muziek.

4,5 sterren

Mooi stuk weer Nick!
Dat wat ze op optredens doen en hoe ze denken vind ik ook maar vreemd en ziek. Maar het vertaald zich wel in mooie muziek inderdaad.

Goed stuk. Eerlijk gezegd hou ik het gedrag van deze band en de muziek een beetje apart. Erg vet album verder, natuurlijk.

Weet je AOVV, ik zit nu echt op dit moment de cd in de speler te doen nadat ik je stuk las. Kijken of ik dat halfje er ook nog bij kan doen. Het gevoel van het album heb je perfect weten te vangen. Gestroomlijnde muziek met een geschifte zanger.

Celtic Frost hoor ik er overigens niet zo in. Of het moet zijn dat de Zwitserse culthelden sowieso een belangrijke invloed zijn voor het black metalgerelateerde spul. Die waren toch een stuk ruwer in mijn beleving. Hooguit de ongecontroleerde zang doet wat aan die van Warrior denken. Wellicht bedoelde je dat ook.

Een vage invloed inderdaad, ik weet het. Het waren de vocalen die voor een zekere associatie zorgden bij mij. Verder kan ik weinig andere bands opnoemen, eigenlijk. Vooral doordat de prominent op de voorgrond tredende contrastering tussen instrumenten en vocalen het merendeel van de aandacht opeist, wellicht.

Shining heeft dan ook best wel een eigen geluid en karakter. Hun eerste was vrij standaard, maar daarna hebben ze een forse ontwikkeling doorgemaakt. Uiteindelijk vind ik de hoeveelheid aan releases wel ten koste gaan van de impact. Ik voel dan ook niet de behoefte om alles intensief te blijven volgen. III, IV en V prijken hier in de kast en die anderen komen er wel bij als ik er per ongeluk tegenaan loop voor wènagh.

De hoes belooft een depressief, donker en smerig album. Dat is het niet. Althans, dat is mijn eerste (voorbarige?) conclusie na 2 à 3 keer luisteren.

Wat me opvalt is dat de muziek goed in elkaar zit en vooral erg lekker klinkt. Aanstekelijk wil ik het niet noemen (dat doe je niet bij black metal), maar de melodieën blijven hoe dan ook makkelijk hangen. Daarnaast zijn de composities (op het eerste gehoor) niet al te complex. Dat hoeft ook niet, maar als je de luisteraar wilt meeslepen in de depressiviteit van het album kan dat juist goed van pas komen. Nu voel ik weinig emotie en luister ik vrij neutraal naar dit album, zonder er iets bij te voelen. Dat vind ik jammer, zeker voor een black-metalalbum.
Niels heeft mijn mening eigenlijk al heel goed verwoord:
Nog even iets over de zang: Het is af en toe bijna lachwekkend als de zanger er weer zo'n idiote uithaal uitperst. Het is ongetwijfeld bedoelt als 'emotionele uitbarsting', maar het klinkt voor geen meter. Een mooie stem heeft hij sowieso niet, maar dat is niet erg. Ik vind het goed bij de muziek passen en heb er verder niets over te klagen.

Inmiddels is mijn mening wel iets naar boven bijgesteld, gelukkig

Ja, gelukkig wel, al kan er altijd nog een halfje bij.

Het Zweedse Shining wordt weleens gezien als de grondlegger van de "suicidal black metal". Of ze dat ook werkelijk zijn, daar valt over te twisten, maar feit blijft wel dat de band het meest bekende exponent van dit sub-sub-subgenre is. Knarsende beukpassages die begeleid worden door Kvarforth's veelzijdige grom worden afgewisseld met rustige, sfeervolle passages die soms een beetje de indruk wekken dat je moederziel alleen in een jaren '50-stijl ingerichte kamer zit te snikken. Muzikaal staat het als een huis. Warm aanbevolen.

Silencer

Låt Oss Ta Allt Från Varandra

Je bent een man van weinig woorden, maar aan dit bericht heb ik weinig toe te voegen.
Vooruit, ik doe het toch: Heerlijk nummer, dat er al vanaf het intro keihard inbeukt. Die smerige zangpartij maakt het af. Ik draai 'm nog een keertje!

Avontuurlijke blackmetal, cleane voices en grunts worden vlotjes gewisseld,ook het gitaarwerk is met momenten geniaal,live zijn ze erook goed op vooruit gegaan heb ze onlangs bezig gezien,ik vreesde er voor maar ze hadden een prima optreden neergezet, hopelijk blijven ze zo nu

Dit is fantastisch.